Chrześcijańskie Kościoły Boga

[DB11]

Abraham i Izaak: ofiara pobożna [DB11]

(Edition 2.0 20030202-20040529)

Gotowość Abrahama złożyć w ofierze swego jedynego syna była w jego życiu tym wydarzeniem, które okazało się jednym z najbardziej szczerych świadectw jego calkowitego poświęcenia wierze. Temu ta historia może stać korzystną nauką tak dla dzieci, jak i dla dorosłych.

Christian Churches of God

PO Box 369,  WODEN  ACT 2606,  AUSTRALIA

E-mail: secretary@ccg.org

(Wszystkie prawa zastrzeżone © 2003, 2004 Emily Farnon, Ed. Wade Cox)

(tr. 2004)

Niniejszy artykuł bez zmian i opuszczeń może być kopiowany i kolportowany. Podanie imienia i adresu wydawcy oraz zachowanie znaku praw autorskich są obowiązkowe. Kolportowane kopie są bezpłatne. Krótkie cytaty mogą być włączone do artykułów krytycznych lub recenzji bez naruszenia praw autorskich.

Ten artykuł można znaleźć w Internecie pod adresem:

http://www.logon.org oraz http://www.ccg.org


Abraham i Izaak: ofiara pobożna [DB11]


Rodzaj 22:1-2

A po tych wydarzeniach Bóg wystawił Abrahama na próbę. Rzekł do niego: Abrahamie! A gdy on odpowiedział: Oto jestem - powiedział: weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jakie ci wskażę.

Wyobrażcie sobie, czy zrobilibyście to na miejscu Abrahama, ojca, który miał tak postępować wobec swego syna, lub na miejscu Izaaka, syna, który miał się temu podporządkować. Podobny przejaw wiary, gotowości i powagi, która zmusza człowieka składać w ofierze swoje dziecko, może być porównywany z wiarą, którą zademonstrował Jezus Chrystus podczas egzekuzji, i mięką jego Ojca, który świadomie złożył go w ofierze. Jednak w odrużnieniu od Pana Boga naszego Abraham nie był doskonały i jego wiara nie zawsze była taka bezgraniczna, jak w tym momencie, kiedy był on gotowy złożyć w ofierze swego jedynego syna Izaaka. Dlatego, żeby zrozumieć, jak rosła wiara w niezbędność wykonania woli Boga u tego człowieka, powinniśmy znać inne wydarzenia jego życia.

Po pierwsze powinniśmy zrozumieć, że to wszystko zdarzylo się po tym, jak Bóg blogosławił Abrahama i Sarę dzieckiem i postanowił, że zostanie on ojcem wielu króli i narodów, o czym idzie mowa w Rodzaju 17:6-8. Przed tym imieniem Abrahama było Abram.

Kiedy było Abramowi siedemdziesiąt pięć lat, kazał mu Bóg zostawić ziemię przodków, gdzie on urosł, i iść do ziemi Kanaańskiej, gdzie on zostanie blogoslawiony i wyda na świat wielki naród (Rdz 12:1-5). W drodze do Kanaanu Abram z żoną Saraj, która później otrzyma imię Sara, i jego bratankiem Lotem zaznali silnego glodu, który zmusił ich iść do Egiptu. Z Rodzaju 12:11-12 dowiadujemy się, że kiedy Abram nabliził się do Egiptu, to się przestraszył, że Egipcjanie, kiedy zobaczą jak piękna jest jego żona Saraj, zabiją go i zabiorą żonę. Jak myślicie, dlaczego Abram tak się bał o swe życie? Głównym powodem było to, że Bóg obiecał Abramowi, że on założy początek wielu narodom i ich dowódcom. Gdyby Abram prawdziwe wierzył w to, co powiedział mu Pan, czy stał by on wątpić w to, że obietnica ta zostanie spełniona i że Bóg nie pozwoli mu zginąć od ręki Egipcjan. Gdyby Abram zginął, to by znaczyło, że Pan nie spełnił swej obietnicy, a to nie jest możliwe. Z tego można zrobić ważny wniosek.

Powinniśmy wyraźnie rozumieć, że Testament Boży zostaje dany, żeby ukrzepić naszą wiarę. Oznacza to, że powinniśmy dokladnie uczyć Słowo Boże, żeby zrozumieć, co on nam nakazał. Robiąc to i wierząc w to, co On nam mówi, wzmacniamy wiarę. Powinniśmy wierzyć Bogu, a nie liczyć tylko na siebie i na własne rozumienie. To nie dopuści nas do grzechu, ponieważ wierząc w Boga i jego Testamenty, już nie jesteśmy sam na sam z pokusą. A licząc tylko na siebie, popełniamy grzech. Kiedy popełniamy grzech, to odbija się nie tylko na nas, ale i na tych, kto jest obok. Przykładem temu może służyć to, co się zdarzyło po tym, jak Saraj zaczęła przedstawiać się jako jego siostra, żeby zachować jego życie.

Kiedy faraon zobaczył Saraj, to chciał wziąć ją za żonę. Faraon naruszył przykazanie Boże, że nie można żądać żonę bliźniego swego. Pan uraził ciężko faraona i dom jego za Saraj. Kiedy faraon zrozumiał, za co został ukarany, to zawołał do siebie Abrama i zapytał go, dlaczego ten nie powiedział mu prawdę. Abram dopuścił się grzechu, ponieważ praktycznie oddał swą żonę innemu mężczyznie. A Faraon zgrzeszył, nawet nie znając istoty rzeczy. Oznacza to, że kiedy ludzie nie wierzą i nie słuchają słów Pana, to popełniają grzech sami i wprowadzają do grzechu innych.

Jak myślicie, czy uwierzył po tym wszystkim Abram w to, że Pan zapewni mu bezpieczeństwo, kto by i co by nie groziło mu w spełnieniu woli Boga? Niedługo dowiedziemy się odpowiedzi na to pytanie, a teraz idziemy za Abramem w jego wędrówce.
Więc Abram z calą rodziną osiedlił się między Betelem a Ajem i wkrótce został bardzo bogaty. Miał dużo bydła, srebra i złota. I
Lot, który był krewnym Abrama, też miał bydlo i pieniądzy. Ich majątek był tak duży,że ich pasterzy zaczęli żywić wrogie uczucia nawzajem z powodu pastwisk. I powiedział Abram Lotowi, żeby ten się odzielił i poszedł w jakimkolwiek kierunku, a on, Abram, pójdzie w innym. Jednak ziemia, którą wybrał Lot, nadługo została dla niego źródłem problemów.

Jednego razu na Lota i jego rodzinę napadł obcy dowódca. Abram, gdy dowiedział się, co się stało, wziął ze sobą 318 wojowników i zwolnił Lota i powrócił mu cały majątek. Po zwycięstwu Abram odmówił się brać jakokolwiek wynagrodę. Zamiast tego on oddał wszystko królowi Sodomskiemu, oprócz dziesięciny, którą oddał Melchizedekowi, królowi Szalemskiemu, który jest kapłanem Boga Najwyższego. Oznacza to, że Bogowi na ziemi oddawali cześć jeszcze do narodzenia Abrama. Nie bylo na ziemi takiego okresu, kiedy nie istniało prawo i kapłaństwo.

Abram wiedział o prawie Boga co do dziesięciny, ponieważ on oddawał dziesiątą część kapłanom Melchizedeka. Chociaż oficjalnie ta dziesięcina i nie byla pobierana, Abram oddał ją, ponieważ wierzył, ponieważ po powrocie z Egiptu został nawrócony.

Po tym, co się zdarzyło, Bóg zwrócił się do Abrama:

Rodzaj 15:1-6.

Po tych wydarzeniach Pan tak powiedział do Abrama podczas widzenia: Nie obawiaj się, Abramie, bo Ja jestem twoim obrońcą; nagroda twoja będzie sowita. Abram rzekł: O Panie, mój Boże, na cóż mi ona, skoro zbliżam się do kresu mego życia, nie mając potomka; przyszłym zaś spadkobiercą mojej majętności jest Damasceńczyk Eliezer. I mówił: Ponieważ nie dałeś mi potomka, ten właśnie zrodzony u mnie sługa mój, zostanie moim spadkobiercą. Ale oto usłyszał słowa: Nie on będzie twoim spadkobiercą, lecz ten po tobie dziedziczyć będzie, który od ciebie będzie pochodził. I poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo. Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę.

Po tym po paru latach Pan znów przyszedł do Abrama, który już mial dziewięćdziesiąt dziewięć lat, ze slowami:

Rodzaj 17:1-4

A gdy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, ukazał mu się Pan i rzekł do niego: Jam jest Bóg Wszechmogący. Służ Mi i bądź nieskazitelny, chcę bowiem zawrzeć moje przymierze pomiędzy Mną a tobą i dać ci niezmiernie liczne potomstwo. Abram padł na oblicze, a Bóg tak do niego mówił. Oto moje przymierze z tobą: staniesz się ojcem mnóstwa narodów.

Saraj także otrzymała nowe imię – Sara. Bóg powiedział Abrahamowi, że Sara zostanie matką wielu narodów, ponieważ teraz jest zdolna rodzić.

Kiedy Abraham usłyszał, że w wieku stu lat on może zostać ojcem, to padł na ziemię i zaśmiał się. Ten śmiech może wydać się przejawem niepoważania do słów Boga, gdy patrzeć tylko na fizyczny przejaw wydarzeń. Z Rodzaju 18:10-13 dowiadujemy się, że Sara też zaczęła się śmiać, kiedy trzy aniola w obliczu nieznanych osób przyśli do niej i powiedzieli, że w jej wieku ona może urodzić.

Nie dopuszczając tej możliwości z powodu fizjologicznego, my ograniczamy siłę Pana, a ograniczyć Jego siłę może tylko grzech. Nie dopuszczając zdolności Pana zrobić coś, - popełniamy grzech, ponieważ dopuszczamy, że on nie może zrobić to, co jest nam nawet trudnie przedstawić. Z reakcji Sary widać, że ona nawet nie mogla przypuścić, że w jej wieku jeszcze może urodzić. Jej śmiech był przejawem niewiary w slowa Pana, o czym świadczą i jej następne słowa: „Czy teraz, kiedy jestem stara, mogę mieć tą pociechę? I męż mój jest stary”. Żeby udowodnić Abrahamowi i Sarze, że nie ma dla Boga nic niemożliwego, anioł Pana (wiersz 14) powiedział: „Czy jest coś trudne dla Pana? W określonym czasie będę Ja tutaj i będzie Sara miała syna”.

 Znając, że dla Pana nie ma nic niemożliwego, nigdy nie powinniśmy wątpić w to, co On robi lub mówi, jakiekolwiek przeszkody by nie stali na naszej drodzę.

Po danym Abrahamowi testamencie, zniszczeniu Sodomy i Gomory, temu, co się zdarzyło z Abarahamem i Sarą w domu faraona dwadzieścia cztery lata temu, można przypuścić, że zaczęli oni wierzyć Bogowi i postępować według jego woli. Jednak jeszcze raz zobaczymy, jak oni znów nazwali się bratem a siostrą tym razem na ziemi Gerar.

Królem Geraru wtedy był Abimelek. I kiedy Abimelek zobaczył piękność Sary, to wziął ją do swych pokojów, ponieważ Abraham powiedział jemu, że jest ona jego siostrą, a Sara - że on jest jej brat. Ale tej samej nocy Bóg powiedział Abimelekowi: "Umrzesz poprzez kobietę, którą wziąłeś, ponieważ ma ona męża (Rdz 20:3). Ponieważ dzięki Abrahamowi i Sare on został wprowadzony w błąd i także Bóg poprzedził go grzech, Abimelek i cały naród zostali zwolnieni od kary Bożej. Ale to się zdarzy tylko pod warunkiem, że on wróci Sarę Abrahamowi i poprosi Abrahama modlić Pana o swym przebaczeniu. Jak tylko Abimilek został przebaczony, jego żony znów otrzymaly zdolność rodzić, ponieważ w tym czasie, kiedy wśród nich była Sara, one nie mogly rodzić.

W Biblii mówi się, że tak dla ludzi, co żyli wtedy, jak i dla naszych współczesników, niezdolność mieć dzieci byla uważana za bardzo ciężką sytuację. Ponieważ wszystkim, kto czci słowo Boże, jak kiedyś Abrahamowi, zostało powiedzono plodzić się. W końcu po tych wszystkich wypróbowaniach na siłę wiary Abraham powinien był wytrzymać najcięższe. W wieku stu lat on dał życie swemu synu Izaakowi (Rdz 21:1-3). Poprzez tego syna powinni byli być dokonani wszystkie testamenty. Gdyby z nim coś się zdarzyło, to to by znaczyło, że nie można wierzyć słowu Boga. Więc Pan, biorąc to pod uwagę, decyduję zrobić podwójne wypróbowanie. W tym wypróbowaniu na szalę wagi zostalo pomieszczone tak słowo Boga, jak i gotowość Abrahama spełnić go. Czy zostanie Abraham wierny testamentu Boga każdej sytuacji? Czy złoży swego syna w ofierze w posluszeństwie Bogu? I wezwał Pan Abrahama i powiedział: "Abraham!" Ten odpowiedział: "Jesem tutaj". Wtedy powiedział Pan: "Weź swego jedynego syna, którego lubisz, i pójdź do ziemi Moria i tam zlóż go w ofierze na jednej z gór, o której ci powiem" (Rdz 22:1-2).

Okazując posłuszeństwo Bogu, Abraham i dwa mlodych slużących wczesnym rankiem się obudzili i poszli nabrać drzewa dla spalenia, a potem wzieli osły, żeby trafić na miejsce, gdzie powinno było odbyć się spalenie. Na trzeci dzień Abraham zobaczył miejsce ofiarowania, zatrzymał się i powiedział swym sługom zostać na miejscu, a oni z Izaakiem pójdą poklonić się i złożyć ofiarę- Abraham wziął nóż i ogień, a Izaak niósł to drzewo, na którym powinien był zostać złożony w ofierze (Rdz 22:3-10).

Czy znacie jeszcze kogoś, kto by sam niósł narzędzię tortur w miejsce, gdzie zostanie zamordowany? Później z Biblii dowiedziecie się, że slup, na którym on zostanie ukrzyżowany, Chrystus niósł sam do miejsca kary. Czy możecie znaleźć coś wspólnego między złożeniem w ofierze Izaaka i Chrystusa? Dobrze by bylo, gdyby odnaleźlibyście jak najwięcej tych cech. Odpowiedzi mogą zawierać następne:

I Chrystus i Izaak byli posłuszni do samej śmierci (w przypadku Izaaka prawie do samej).

Abraham był gotowy złożyć w ofierze jedynego syna i Pan pozwolił złożyć w ofierze swego jedynego syna.

Złożenie w ofierze owcy zamiast Izaaka zostanie później symbolem ofiary odkupienia, którą przyniósł Chrystus Zbawiciel.

Gratulujemy, jeżeli niektórzy z was potrafili odpowiedzieć tak, czy może nawet bardziej dokladnie!

Teraz wielu mogą zadawać pytanie: skąd Abraham mógł się dowiedzić o tym, że nie trzeba zabijać Izaaka za kilka minut do ofiarowania. Pewnie, że kiedy Abraham zademonstrował swoją wiarę w Boga i gotowość złożyć w ofierze swego jedynego syna, Bóg posłał swego anioła, żeby powstrzymać Abrahama. Po zakończeniu tego wypróbowania Bóg poprzez swego anioła mówił do Abrahama:

Rodzaj 22:12

Anioł powiedział mu: Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna.

Po tym, jak Abraham przyniósł barana w ofierze Bogu, która jednak miala iść śładem za wypróbowaniem, anioł Pana znów przyszedł, żeby mówić do Abrahama.

Rodzaj 22:16-18.

Przysiągam na siebie, wyrocznia Pana, że ponieważ uczyniłeś to, a nie oszczędziłeś syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie swych nieprzyjaciół. Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia takiego, jakie jest udziałem twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu.

Więc poprzez posłuszeństwo i wiarę Abrahama wielu narodów, lącznie z nami, otrzymali Boże blogosławieństwo, które i teraz możemy odczuć tak fizycznie, jak i w sensie duchowym. Czy możecie przypomnieć kilku wydarzeń, kiedy doznaliście na sobie Boże błogosławieństwo i jesteście wdzięczni za tą ofiarę odkupienia tych, kto był przed wami, lącznie z Abrahamem?

A jednak także znamy, że pod czas tych wydarzeń syn Abrahama Izmael i jego matka niewolnica Hagar byli wygnani z powodu kłótni, co zdarzyla się między Sarą i Hagar. Takim czynem zgodnie z Biblią Izaak był jedynym synem Abrahama.

q