Chrześcijańskie Kościoły Boga

 

 

 

JUMA'AH: PRZYGOTOWANIE DO SZABATU [285]

(Wydanie 1.0 20001215-20001215)

 

 

 

 

 

 

 

Chrześcijańskie Kościoły Boga

 

PO Box 369, WODEN ACT 2606, AUSTRALIA

E-mail: secretary@ccg.org

(Wszystkie prawa zastrzeżone ã 1999 Wade Cox with input from the Kansas City Congregation)

Niniejszy artykuł bez zmian i opuszczeń może być kopiowany i kolportowany. Podanie imienia i

adresu wydawcy oraz znaku praw autorskich jest obowiązkowe. Kolportowane kopie są

bezpłatne. Krótkie cytaty mogą być włączane do artykułów krytycznych lub recenzji bez

naruszenia praw autorskich.

Ten artykuł można znaleźć w Internecie pod adresem: http://www.logon.org oraz http://www.ccg.org

 

 

 

 

 

Szósty dzień tygodnia, który Islam nazywa Juma' ah, został oddzielnym dniem świętym naruszając prawo Szabatu. Judaizm rozumie go tylko cząstkowo, trynitarskie Chrześcijaństwo ignoruje. Przygotowanie do Szabatu i Dniu Szabatu są opisane w prawie biblijnym oraz Koranie. Co to znaczy? Co to jest, Ogni Szabatu? Jaki oni mają stosunek do dnia przygotowania, lub Juma' ah.

 

 

 

 

Juma'ah: Dzień Przygotowania do Szabatu

Dzień Przygotowania do Szabatu, dzień znany na zachodzie pod nazwą pogańską Friday - to okres znany w Islamie jako yaum (Yom) al Juma'ah. W Indonezji oraz Malajzji nazywają go Hari Juma'at. To jest ważną częścią oraz przygotowaniem do Szabatu, i odrzucają go Chrześcijaństwo i Judaizm, a Islam rozumie nieprawidłowo.

Ma ono ważne znaczenie w proroctwie, i będzie pojaśniano poprzez proroctwa, ponieważ aspekty fizyczne już są przedstawione.

Juma'ah jest głównym elementem systemu Szabatu, i przygotowanie, które powinno się odbyć w ten dzień, są włączane do samego Szabatu i oznacza oczekiwanie Mesjasza.

Jednak nie można zapominać o tym, że termin Juma'ah lub Zebranie był nieprawidłowo używany odpowiednie do terminologii, którą wykorzystywał z początku prorok Muchamed. Zebrania mogli się zaczynać po południu, do czasu ofiary wieczornej, kiedy się zaczynała Sobota i zbierali się wierni.

Przykazanie Czwarte

Wyjścia 20:8-11

(8) Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. (9) Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. (10) Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. (11) W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty.

Wyjścia 20:8-11, a właśnie 20:9-11, zabrania pracować w Sobotę. Ten fakt, że kapłani pracowali w Szabat nie znosi tego przykazania. Pełnią swoi obowiązki zgodnie z innymi zasadami, jest to częścią subordynacji i jest zgodne z Czwartym Przykazaniem.

Przestrzeganie świętego Szabatu, nienaruszenie go pracą było ostatnim nakazem Mojżeszowi, przed tym, jak otrzymał tablicy z zapisanymi na nich Dziesięciu Przykazaniami. To znak testamentu i praw Boga, które istnieją w Jego narodzie.

Wyjścia 31:12-18

(12) Potem tak rzekł Pan do Mojżesza: (13) Powiedz Izraelitom: Przestrzegajcie pilnie moich szabatów, gdyż to jest znak między Mną a wami dla wszystkich waszych pokoleń, by po tym można było poznać, że Ja jestem Pan, który was uświęcam. (14) Przeto zachowujcie szabat, który winien być dla was świętością. I ktokolwiek by go znieważył, będzie ukarany śmiercią, i każdy, kto by wykonywał pracę w tym dniu, będzie wykluczony ze swojego ludu. (15) Przez sześć dni będzie się wykonywać pracę, ale dzień siódmy będzie szabatem odpoczynku, poświęconym Panu, i dlatego ktokolwiek by wykonywał pracę w dniu szabatu, winien być ukarany śmiercią. (16) Izraelici winni pilnie przestrzegać szabatu jako obowiązku i przymierza wiecznego poprzez pokolenia. (17) To będzie znak wiekuisty między Mną a Izraelitami, bo w sześciu dniach Pan stworzył niebo i ziemię, a w siódmym dniu odpoczął i wytchnął.

Przestrzeganie świętej Soboty zawiera zebrania, jak uczał Apostoł Paweł:

Do Hebrajczyków 10:23-25

(23) Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę. (24) Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków. (25) Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień.

Bóg nakazuje robić Zebrania w Sobotę i w Ks. Kapłańskiej:

Kapłańska 23:1-3

(1) Dalej Pan powiedział do Mojżesza: (2) Mów do Izraelitów i powiedz im: Oto czasy święte Pana, na które będziecie wzywać ich zwołaniami świętymi, to są moje czasy święte! (3) Przez sześć dni praca będzie wykonywana, ale siódmego dnia jest uroczysty szabat, jest zwołanie święte, nie będziecie wykonywać w tym dniu żadnej pracy - to jest szabat dla Pana we wszystkich waszych siedzibach.

Żydowskie słowo, oznaczające zebrania, brzmi jak migra, co znaczy zwołanie (razem), zgodnie z Analitikal Concordance Junga. Migra - to słowo jest używane w Ks. Kapłańskiej 23:4-44 dla określenia wszystkich świętych zebrań, niezbędnych dla prowadzenia Wielkiej Soboty.

Bóg dał ludziom szósty dzień jako dzień Przygotowania do obchodzenia świętej Soboty. Nakazał, żeby był prowadzony Juma'ah, lub dzień Przygotowania.

Nakaz o Dnie Przygotowania

Wyjścia 16:1-21

(1) Następnie wyruszyli z Elim. Przybyło zaś całe zgromadzenie Izraelitów na pustynię Sin, położoną między Elim a Synajem, piętnastego dnia drugiego miesiąca od ich wyjścia z ziemi egipskiej. (2) I zaczęło szemrać na pustyni całe zgromadzenie Izraelitów przeciw Mojżeszowi i przeciw Aaronowi. (3) Izraelici mówili im: Obyśmy pomarli z ręki Pana w ziemi egipskiej, gdzieśmy zasiadali przed garnkami mięsa i jadali chleb do sytości! Wyprowadziliście nas na tę pustynię, aby głodem umorzyć całą tę rzeszę. (4) Pan powiedział wówczas do Mojżesza: Oto ześlę wam chleb z nieba, na kształt deszczu. I będzie wychodził lud, i każdego dnia będzie zbierał według potrzeby dziennej. Chcę ich także doświadczyć, czy pójdą za moimi rozkazami czy też nie. (5) Lecz w dniu szóstym zrobią zapas tego, co przyniosą, a będzie to podwójna ilość tego, co będą zbierać codziennie. (6) Mojżesz i Aaron powiedzieli do społeczności Izraelitów: Tego wieczora ujrzycie, że to Pan wyprowadził was z ziemi egipskiej. (7) A rano ujrzycie chwałę Pana, gdyż usłyszał On, że szemrzecie przeciw Panu. Czymże my jesteśmy, że szemrzecie przeciw nam? (8) Mojżesz powiedział: Wieczorem Pan da wam mięso do jedzenia, a rano chleb do sytości, bo słyszał Pan szemranie wasze przeciw Niemu. Czymże bowiem my jesteśmy? Nie szemraliście przeciwko nam, ale przeciw Panu! (9) Mojżesz rzekł do Aarona: Powiedz całemu zgromadzeniu Izraelitów: Zbliżcie się do Pana, gdyż słyszał wasze szemrania. (10) W czasie przemowy Aarona do całego zgromadzenia Izraelitów spojrzeli ku pustyni i ukazała się im w obłoku chwała Pana. (11) I przemówił Pan do Mojżesza tymi słowami: (12) Słyszałem szemranie Izraelitów. Powiedz im tak: O zmierzchu będziecie jeść mięso, a rano nasycicie się chlebem. Poznacie wtedy, że Ja, Pan, jestem waszym Bogiem. (13) Rzeczywiście wieczorem przyleciały przepiórki i pokryły obóz, a nazajutrz rano warstwa rosy leżała dokoła obozu. (14) Gdy się warstwa rosy uniosła ku górze, wówczas na pustyni leżało coś drobnego, ziarnistego, niby szron na ziemi. (15) Na widok tego Izraelici pytali się wzajemnie: Co to jest? - gdyż nie wiedzieli, co to było. Wtedy powiedział do nich Mojżesz: To jest chleb, który daje wam Pan na pokarm. (16) To zaś nakazał wam Pan: Każdy z was zbierze dla siebie według swej potrzeby, omer na głowę. Każdy z was przyniesie według liczby osób, które należą do jego namiotu. (17) Izraelici uczynili tak i zebrali jedni dużo, drudzy mało. (18) Gdy mierzyli swój zbiór omerem, to ten, który zebrał wiele, nie miał nic zbywającego, kto zaś za mało zebrał, nie miał żadnego braku - - każdy zebrał według swych potrzeb. (19) Następnie Mojżesz powiedział do nich: Niechaj nikt nie pozostawia nic z tego do następnego rana. (20) Niektórzy nie posłuchali Mojżesza i pozostawili trochę na następne rano. Jednak tworzyły się robaki i nastąpiło gnicie. I rozgniewał się na nich Mojżesz. (21) Zbierali to każdego rana, każdy według swych potrzeb. Lecz gdy słońce goręcej przygrzewało, topniało.

Zwróćcie uwagę na następny komentarz do przygotowania.

Wyjścia 16:22-30

(22) W szóstym zaś dniu zbierali podwójną ilość pożywienia, dwa omery na każdego. I przybyli wszyscy przełożeni zgromadzenia, i donieśli to Mojżeszowi. (23) A on rzekł do nich: Oto, co Pan chciał wam powiedzieć: Dniem świętym spoczynku, szabatem poświęconym dla Pana, jest dzień jutrzejszy. Upieczcie, co chcecie upiec, i ugotujcie, co chcecie ugotować. Wszystko zaś, co wam zbywa, odłóżcie na dzień następny. (24) I odłożyli na następny dzień według nakazu Mojżesza. nie nastąpiło gnicie, ani też nie tworzyły się tam robaki. (25) Mojżesz powiedział: Jedzcie to dzisiaj, albowiem dzisiaj jest szabat ku czci Pana! Dzisiaj nie znajdziecie tego na polu. (26) Przez sześć dni możecie zbierać, jednak w dniu siódmym jest szabat i nie będzie nic tego dnia. (27) Niektórzy z ludu wyszli siódmego dnia, aby zbierać, ale nic nie znaleźli. (28) Wówczas Pan powiedział do Mojżesza: Jakże długo jeszcze będziecie się wzbraniali zachowywać moje nakazy i moje prawa? (29) Patrzcie! Pan nakazał wam szabat i dlatego w szóstym dniu dał wam pokarm na dwa dni. Każdy przeto z was pozostanie w domu! W dniu siódmym żaden z was niech nie opuszcza swego miejsca zamieszkania. (30) I stosownie do tego lud obchodził dnia siódmego szabat.

W swoich nakazach o Dnie Przygotowania Bóg wykorzystuję przygotowanie ogólne do spożycia jedzenia jako przykład pracy, która ma być pełniona w Sobotę. Ogólne przygotowanie jedzenia, jak na przykład, pieczenie, gotowanie dla Soboty mają być prowadzone w dniu szóstym - dniu Przygotowania. Jest to całkiem jasne z podanego wyżej oraz następnie.

Wyjścia 16:5

(5) Lecz w dniu szóstym zrobią zapas tego, co przyniosą, a będzie to podwójna ilość tego, co będą zbierać codziennie.

Wyjścia 16:22-23

(22) W szóstym zaś dniu zbierali podwójną ilość pożywienia, dwa omery na każdego. I przybyli wszyscy przełożeni zgromadzenia, i donieśli to Mojżeszowi. (23) A on rzekł do nich: Oto, co Pan chciał wam powiedzieć: Dniem świętym spoczynku, szabatem poświęconym dla Pana, jest dzień jutrzejszy. Upieczcie, co chcecie upiec, i ugotujcie, co chcecie ugotować. Wszystko zaś, co wam zbywa, odłóżcie na dzień następny.

Wyjścia 16 mówi, że jedzenie dla Soboty trzeba zbierać i gotować na szósty dzień - dzień przygotowania.

W Wyjściu 22:23Mojżesz mówi, że Pan nakazał, żeby w dniu szóstym piekli oraz gotowali podwójną ilość jedzenia.

Faryzeuszy przerobili zasadę nie zbierać jedzenia w Sobotę zgodnie ze swoimi tradycjami (Mat. 12:2), dorównali oni jedzenie Chrystusem ziaren z kłosa do zbierania jedzenia.

Mateusza 12:1-8 (patrz w całości)

Zwraca się tutaj Chrystus do kapłanów, którzy zbezcześcili prawo w kościele i nie byli pokarane. Zapalali oni ogni i gotowali jedzenie oraz ofiary w każdą Sobotę i Dzień Święty, jak zobaczymy niżej.

Takim czynem prawo broni człowieka, który swymi rękoma zbiera chleb w polu. Nie może on wykorzystywać sierp, ale ma prawo zbierać jedzenie w pewnych okolicznościach dla swoich potrzeb. Chrystus robił to w Sobotę i był bezgrzeszny. Innymi słowami interpretacja prawa przez faryzeuszy była błędną, i oni nie rozumieli tego, ponieważ ich związek z Bogiem został naruszony.

W tym tekście jest przedstawione prawidłowe tłumaczenie prawa. Na ile jest to możliwe, trzeba zrobić wszystkie przygotowania dla pieczenia lub gotowania straw w ogólnym dniu Przygotowania do Szabatu, w dniu szóstym, znanym jako Dzum'ach, lub pogański dzień Friday.

W Listach podanych wyżej Bóg oddaje nakazy co do Dnia Przygotowania. W tych tekstach ten dzień jest szóstym, i kazano robić porcję podwójne. Inne nakazy co do szóstego dnia dotyczą reguł wypiekania i gotowania jedzenia, co było zebrane w ten dzień.

Dzień, kiedy Chrystus został złożony w ofierze był głównym ze dni Przygotowania. Był to czternasty dzień Pierwszego miesiąca, dzień przed Paschą, pierwszą Wielką Sobotą Przaśnego Chleba.

Mateusza 27:62-64 (patrz w całości)

Marka 15:42-43 (patrz w całości)

Łukasza 23:54 To był dzień przygotowania i zaczynała się Sobota

Jana 19:14 (patrz w całości)

Jana 19:31 (patrz w całości)

Jana 19:42 (patrz w całości)

Chrystus był ofiarą Paschalną, przygotowaną w dzień Przygotowania - naszą Paschą i naszym Przaśnym Chlebem.

Jana 6: 45-51 (patrz w całości)

Ten tekst pokazuje, że rozumienie prawa pochodzi od Ducha Świętego, a nie poprzez samowolne wykorzystanie prawa, jak to się zdarzyło w przypadku z faryzeuszy. Wykorzystanie zasady Przygotowania jedzenia i zapalenia ogni bez zwrócenia do innych tekstów na ten temat powoduje dziwne i nieprawidłowe rozumienie tekstu. Z tego tłumaczenia można zrobić wniosek, że Chrystus zgrzeszył, i zmusza ono ludzi do siedzenia w ciemnych pokojach i jedzenia zimnych potraw w Soboty.

Ogni Szabatu

Wyjścia 35:3

(3) Nie będziecie rozpalać ognia w dniu szabatu w waszych mieszkaniach.

Tekst ten stał się powodem sporu i tego, że ludzi nie zapalali ognie dla oświetlenia lub przygotowania jedzenia w Sobotę. Termin, który oznacza w tym tekście ognie (SHD 784) jest rodzinnym i jest również używany dla określenia ognia w ogóle.

Jednak prawo wymaga zapałać ognie w Szabat w kościele i wymaga, żeby wszyscy Izraelici gotowali i spożywali baranka paschalnego w domach wieczorem Pierwszego Świętego Dnia Przaśnego Chleba (Wyj. 12:1-9, Oz. Wiersz 6-9).

Wyjścia 12:6-9

(6) Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu. (7) I wezmą krew baranka, i pokropią nią odrzwia i progi domu, w którym będą go spożywać. (8) I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu, spożyją je z chlebem niekwaszonym i gorzkimi ziołami. (9) Nie będziecie spożywać z niego nic surowego ani ugotowanego w wodzie, lecz upieczone na ogniu, z głową, nogami i wnętrznościami.

Oznacza to - smażyć na ogniu.

Tekst Ks. Powtórnego Prawa 16:5-7 pokazuje, że sakrament Paschi został zmieniony po pierwszej Pasce, kiedy to się odbywało w domach egipskich, chociaż ma być prowadzone poza pomieszczeniem, gdzie było nam wyznaczono spadek.

Powtórnego Prawa 16:5-7

(5) Nie będziesz mógł składać ofiary paschalnej, w żadnej miejscowości, którą ci daje Pan, Bóg twój, (6) lecz w miejscu, które sobie obierze Pan, Bóg twój, na mieszkanie dla swego imienia - tam złożysz ofiarę paschalną wieczorem o zachodzie słońca, w godzinie wyjścia swego z Egiptu. (7) Upieczesz i spożyjesz ją na miejscu, które sobie obierze Pan, Bóg twój, a rano zawrócisz i pójdziesz do swoich namiotów.

Takim czynem można zaprzeczyć temu, że ognie nie byli zapalane w pomieszczeniach. Jednak ognie Szabatu, ognie na Nowie i Dni Swięte dla przygotowanie ofiary Terumah, ofiar co byli składane księdzu za dostawę mięsa do święt, i które byli robione według rozkazu, o których idzie mowa w Jezekiela 45:16-17, a także 45:18-25. Ofiary te przyjmował Izrael.

(16) Cały lud w kraju winien tę daninę uiścić na ręce władcy Izraela. (17) Każdy natomiast władca ma się troszczyć o całopalenie, ofiarę z pokarmów i z płynów na święta, dni nowiu, szabaty i na wszystkie uroczystości ludu izraelskiego. On ma się troszczyć o ofiarę przebłagalną, ofiarę z pokarmów, o całopalenie i ofiarę biesiadną - aby dom Izraela oczyścić z grzechu.

Takim czynem cały Izrael miał w tym uczestniczyć i zabezpieczać księża, żeby umożliwić składanie ofiar za naród, żeby każdy mógł otrzymać, niezależnie od dobrobytu, na każdy Szabat, Nów oraz Dzień Święty.

Takim czynem zapalanie ogni w Sobotę było nie tylko dozwolone, ono było obowiązkowe. To nie jest sprzeczne z Prawami Boga. Więc to jest jasne pojaśnianie tego pytania.

Odpowiedź widzimy w Wyjściu 35:4 i dalej.

Dalej w tekście idzie mowa o budowie Namiotów. Trzy pierwsze wiersza Wyjścia 35 opowiadają o Szabacie i tygodniu pracy. Cel tego jest zrozumiały z kontekstu. Ognie - to ognie dla pracy i są one niezbędne dla pracy oraz wzniesienia każdej budowy, nawet kościoła Boga. żadna praca lub budownictwo, lub robienie czegoś za pomocą ognia, jest wzbronione w Sobotę.

Odróżnienia w przygotowaniu jedzenia

Takim czynem istnieje wymaganie, żeby przygotowanie jedzenia odbywało się w dniu Przygotowania, ale smażyć mięso można w Sobotę lub Dni Święte. Zgodnie z Prawem mają to robić służące Pana i Kościoła.

Jednak to nie ma wpływu na rozpalanie ognia dla ogrzewania się, które jest niezbędnym w wielu miejscowościach na Ziemi. Tam, gdzie to jest potrzebne, w dzień Przygotowania trzeba zbierać drzewo na opał. Właśnie dlatego Chrystus spożywał nie wypieczony chleb na polu w Szabat (Mat. 12:2). Karą za zbieranie w Szabat jest śmierć. Więc każda podobna praca w szabat jest naruszeniem Prawa i odnosi tego, kto robi to do Drugiego Zmartwychwstania i skazuje na drugą śmierć.

Liczb 15:32-36

(32) Gdy Izraelici przebywali na pustyni, spotkali człowieka zbierającego drwa w dzień szabatu. (33) Wtedy przyprowadzili go ci, którzy go spotkali przy zbieraniu drew, do Mojżesza, Aarona i całego zgromadzenia. (34) Zatrzymali go pod strażą, bo jeszcze nie zapadło postanowienie, co z nim należy uczynić. (35) Pan zaś rzekł do Mojżesza: Człowiek ten musi umrzeć - cała społeczność ma go poza obozem ukamienować. (36) Wyprowadziło go więc całe zgromadzenie poza obóz i ukamienowało według rozkazu, jaki wydał Pan Mojżeszowi.

Ten mężczyzna został ukamienowany za to, że zbierał drzewo na opal w Szabat, a nie za to, że gotował jedzenie lub próbował to zrobić w Szabat. Więc przygotowanie powinno się odbywać wcześniej, a właśnie smażenie może być dokonywane pod czas ofiarowania i Święta Szabatu, ale gotowanie, wypiekanie i ogólne przygotowanie powinni się odbywać w dniu Przygotowania lub przed nim.

System Jubileuszy

Ten punkt widzenia na zabezpieczenie i przygotowanie do Szabatu poszerza się i na cały okres Jubileuszy, i zawiera potrójne urodzaje rok przed Siódmymi Sobotami Jubileuszu. W ten rok Bóg zabezpiecza urodzaj na następne dwa Święte roki.

Kapłańska 25:18-22

(18) Będziecie wykonywać ustawy moje i przestrzegać wyroków moich wprowadzając je w życie, abyście mieszkali w kraju bezpiecznie: (19) ziemia da wam plon, będziecie jedli do sytości, będziecie mieszkali na niej bezpiecznie. (20) Jeżeli zaś powiecie: co będziemy jedli w siódmym roku, jeżeli nie będziemy siali ani zbierali plonów? (21) Ześlę wam błogosławieństwo w szóstym roku, tak że plony wystarczą na trzy lata. (22) W ósmym roku będziecie siać i będziecie jeść z dawnych plonów. Aż do dziewiątego roku, aż do nowych plonów będziecie jedli dawne plony.

Odbywa się to w każdym okresie siedmioletnim na szósty rok, i jest przewidziana porcja podwójna, ale w szóstym roku przed Jubileuszem jest obiecany urodzaj potrójny. W rok jubileuszowy, zaznaczony tutaj jako rok ósmy cyklu jest wzbroniony Siew po Wykupie za urodzaj Paschi roku dziewiątego.

Bóg posyła błogosławienie fizyczne na Izrael jeżeli oni się przestrzegają

Jego przykazania. On uświęca Izrael duchowy, który idzie Jego drogą z wielkim znaniem i rozumieniem, oraz siłą w Duchu Świętym.

Juma' ah w proroctwie

Dzień Przygotowania przewiduje oczekiwanie Mesjasza.

Biblia mówi, że tysiącletni system rządzenia Chrystusa i Świętych będzie się ciągnął tysiąc lat. Ten okres powinien przyjść w końcu okresu rządzenia w sześć tysięcy lat Boga tego świata (2 Kor. 4:4).

Apokalipsa 20:1-6

(1) Potem ujrzałem anioła, zstępującego z nieba, który miał klucz od Czeluści i wielki łańcuch w ręce. (2) I pochwycił Smoka, Węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat. (3) I wtrącił go do Czeluści, i zamknął, i pieczęć nad nim położył, by już nie zwodził narodów, aż tysiąc lat się dopełni. A potem ma być na krótki czas uwolniony. (4) I ujrzałem trony - a na nich zasiedli /sędziowie/, i dano im władzę sądzenia - i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla Słowa Bożego, i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi i nie wzięli sobie znamienia na czoło swe ani na (5) A nie ożyli inni ze zmarłych, aż tysiąc lat się skończyło. To jest pierwsze zmartwychwstanie. (6) Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć druga, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z Nim królować tysiąc lat.

Zgodnie z proroctwem ten period tysiącletni odpowiada dniu pokoju e Jezusie Chrystusie i wśród dni tygodnia został wcielony w Sobotę.

Piotr mówi, że u Pana jeden dzień jak tysiąc lat (2 Piotr 3:8).

Takim czynem wychodząc z tego okres po obiedzie w dzień Przygotowania, który jest wykorzystywany do przygotowania do Szabatu, w rzeczywistości jest ostatnim periodem sześciotysięcznego Przygotowania do przyjścia Mesjasza. W tej części proroctwa widzimy podbój planety Mesjasza do początku Tysiąclecia jako Sobotni odpoczynek Boga w Chrystusie.

To dzień zaum al Juma'ah, co ma takie znaczenie w Islamie. Oni utracili pojęcie o jego należności do Soboty i jego miejscu w proroctwie, i oddzielili go od Soboty i podnieśli się nad nią wbrew prawu Boga.

Zaczynają ten okres specjalnym przemówieniem w południu szóstego dnia tygodnia w meczetu, gdzie mają się zjawiać wszystkie wolni mężczyźni.

W tym przemówieniu specjalna khotbah, lub kazanie poprzedza salat, lub modlitwę z dwoma rak'ahs, lub poszerzeniami. Specjalne, lub podwójne poszerzenie Muchamed s początku przewidywał dla Soboty, a nie dla Szóstego Dnia, piątku, który teraz nazywają Juma'ah (patrz również pracę Sobota w Koranie (274)).

Zwyczaj służenia mszy specjalnej na Szósty dzień tygodnia, jak uważają, pochodzi od czasów, kiedy Muhamed był w Medynie, a dopełnienia należą do bardziej późnego czasu (por. The Encyclopedia of Religuion and Ethics (ERE) t. 10, str. 893).

Koran w surie 62 Juma'ah (Zebrania) ustala obyczaje Islamu. Polecenie mówi, że w ten czas, kiedy muzułmanie są powoływane na modlitwę Juma'ah powinni się spieszyć zwrócić się do Allacha i przerwać handel. Mówi to o tym, że w południu w piątek cały handel jest skończony i ludzi się przygotowują do Soboty. Najbardziej podstępni z późniejszych muzułman przenieśli ten obyczaj dopiero na południe Szóstego Dnia i przestali obchodzić Sobotę.

Chrześcijaństwo uznało za dzień pierwszy tygodnia Niedzielę, ustalone jeszcze przez Zaroastrę w Persji od ósmego wieka przed naszą erą dlatego, żeby przenieść prawdziwą sobotę na miejsce ich soboty.

Muhammed w surie 62:5 wyraźnie poprzedza je, że ci, na których jest złożony ciężar Tory i kto się odmawia go nieść, są podobni do osła, obciążonego książkami. Nie zważając na to muzułmanie-haddzici odmówili się od Tory oraz Soboty, co jest w niej zawarta. Zamiast tego, żeby przysłuchiwać się do Muhammeda oni go ignorowali i handłowali nie tylko w dniu szóstym, który nazywali uma'ah, a nawet w Sobotę, którą on próbował obronić. W surię 62:11 on mówi, że kiedy oni znów zobaczą radość i handel, oni się odwracają od niego (ciebie). Dewud uważa, że ciebie oznacza tutaj Mohammeda, ale tylko dlatego, że jeżeli by to znaczyło Mesjasza i królestwo duchowe, to by zrujnowało ich teorię. W rzeczywistości ten tekst - streszczenie słów proroka Amosa w Amosa 8:5.

Amosa 8:4-6

(4) Słuchajcie tego wy, którzy gnębicie ubogiego i bezrolnego pozostawiacie bez pracy, (5) którzy mówicie: Kiedyż minie nów księżyca, byśmy mogli sprzedawać zboże? Kiedyż szabat, byśmy mogli otworzyć spichlerz? A będziemy zmniejszać efę, powiększać sykl i wagę podstępnie fałszować. (6) Będziemy kupować biednego za srebro, a ubogiego za parę sandałów i plewy pszeniczne będziemy sprzedawać.

W tym tekście idzie mowa o żydach i ich handlu. Możliwe tylko zwrócenie do pełnego okresu Przygotowania i Soboty. Było by absurdalnym uważać, że Muhammed wprowadził Juma'ah w piątek po południu żeby zmienić Sobotę w ten sam czas ustawiając Torę oraz Ewangelie w tym samym tekście. Okres Przygotowania do Soboty, w nasze czasy znany jako Juma'ah, jest wskazany w Torę, jak widzimy wyżej. Wszystkim udzielony czas na przygotowanie do Szabatu, który jest prawdziwym Dniem Zebrań, lub zaum al Juma'ah.

Wiadomo, że zebrania w południu w piątek były praktykowane długo przed Muhammedem i nazwa była dana przez jednego z potomków Muhammeda (porów. ERE, tam że str. 894).

Termin juma'ah zaczęli wykorzystywać zamiast terminu al ' arubah, który jest nam znany z powołania się Talmudu na przygotowanie do Soboty (por. Tam że). Takim czynem Islam Hadycki przeniosł akcent z Przegotowania do Soboty na oddzielny system oddawania czci, który nie przewidywali i nie sankcjonowali ni prorok ni Koran. Podobnym czynem Chrześcijaństwo przeszło od Soboty do Niedzieli.

Sale nazywa imiona autorytetów, którzy uważają, że Mohammed próbował zachować Sobotę na zasadach nie biblijnych, i mówi że:

Mojżesz sam czciał zachować piątek jako dzień święty, ale żydzi napołegali na ustaleniu Suboty, ponieważ w ten dzień Bóg odpoczywał od pracy, "więc zostało im kazane srogo przestrzegać dnia, który wybrali." (ERE, tam że).

Ten dziwny punkt widzenia po prostu ignoruje Boga, Jego Prawo, Anioła Obecności na Synaju. Podaje w wątpliwość ważność słów proroka w Koranie i jest anty-islamską i sprzeczną z Ewangelią. Po tej dziwnej argumentacji idzie jeszcze bardziej dziwna myśl o tym, że Sobota została zgóbiona, i że Piątek - to prawdziwa Sobota, zgubiona żydami z powodu zachodu słońca historii Izraela.

Muhammed mówi o Sobocie w 4-ej surię Kobiety, co została napisana dla żydów, jak dla narodu Ewangelia, i dla trynitaży jako proroctwo Boga:

Ale przeklął ich Allach za ich nie wiarę, i dlatego tylko niektórzy z nich wierzą. Wy, komu zostało darowane Ewangelie, będziecie wierzyli w objawienie, które daliśmy, potwierdzając prawdziwość tego, co z wami; przed tym, jak zlikwidujemy je i zwrócimy z powrotem, lub przeklniemy, jak przeklniel tych, kto naruszył Sobotę, i nakaz Allacha został spełniony. Zaprawdę Allach nie wybacza tych, kto daje mu towarzyszy,ale przebaczy każdy inny grzech… (Sale, The Koran, London, F. Warne and Co, st. 59).

Tekst adresowany tym, kto przestrzega Trynitaryzm.

Co dotyczy koncepcji Sobotniego odpoczynku po tworzeniu, to Muhammed wyraźnie mówi, że Bóg potem wzniósł (po stworzeniu) tron (Koran 7:52: 10:3; 32:3).

Koran 1:14, 37 mówi, że tutaj nie było zmęczenia. Bóg odpoczywał według własnego życzenia.

Wywyższenie szóstego dnia, lub piątku pochodzi od Mishkat ul Masabih, i nieprawidłowo jest odnoszone do władz proroka (Ks. 4, roz. 14, 43))por. ERE, praca cytowana).

Goldzicher uważa, że na odmowę od Soboty okazywali wpływ Perscy, a Margoliot (ERE, tam że) uważa, że, jeżeli to tak jest, to i idei Babilońskie, rozpowszechnione w Arawii, zrobili konkretny wkład. W każdym razie Koran i Tora wyraźnie podtrzymują Sobotę.

Cel okresu Przygotowania al 'arubah, który muzułmanie w ten czas nazywają Juma'ah, co dotyczy zmartwychwstania, przedstawiona w surię 62:6-8.

Według biblii okres ten zawiera Dni Ostatnie i przybliżenie do Mesjasza oraz pokora narodów. Ma takie same znaczenie dla tygodnia, jak okres od Święta trąb do Dnia Zbawienia.

Wszyscy muzułmanie powinni od południa szóstego dnia do końca dnia siódmego, lub Soboty każdego tygodnia, wstrzymywać pracę. Niespełnienie tego będzie karane w zmartwychwstaniu, ponieważ to jest naruszenie Tory oraz Koranu.

Zakończenie

Powinniśmy przygotowywać się do Soboty na szósty dzień. Dzięki specjalnemu przygotowaniu będziemy mieli możliwość podzielić z Bogiem odpoczynek Sobotni i zachować świętą Sobotę. Kiedy Ojciec nasz dał przykazanie o Dnie Przygotowania i Sobocie, on torował drogę dlatego, żebyśmy szli za nim. Jeżeli według jego słów nie będziemy w Sobotę szukać zadowolenia (łącznie z prącą) będziemy mogli przyjść do poznania Jedynego Prawdziwego Boga i Jego Chrystusa, co jest życiem wiecznym (Jana 17:3).

Kiedy wykorzystujemy Dzień Przygotowania oczekując Sobotę, jak czasu z Bogiem daleko od Ziemi, lepiej nam się udaje odłożyć swoje kłopoty i problemy, co dotyczą otaczającego świata, gdy przychadzi Sobota. Kiedy się zbieramy w Sobotę i nas uczą za pomoczą Słowa Bożego, jak i Maria, my wybieramy "najlepszą część".

Łukasz 10:38-42 (czytać w całości)

Poprzez prawidłowe przygotowanie otrzymujemy możliwość przyjąć udział w Szabacie i wyrosnąć w miłosierdziu i znaniu Pana, w siłę Ducha Świętego.