Chrześcijańskie Kościoły Boga

[DB7]

 

 

Kain i Abel: synowie Adama [DB7]

 

(Wydanie 1.0 20030809-20030809 )

 

Adam poznał Ewę, żonę swoją, i ona zajszła w ciąże i rodziła Kaina. Ten artykuł opiera się na rozdziale 3 toma 1 historij biblijnych Beziła Wołwertona, opublikowanych wydawnictwem Ambassador Kolledż Press.

 

 

 

Christian Churches of God

PO Box 369, WODEN ACT 2606, AUSTRALIA

E-mail:secretary@ccg.org

 

 

 

(Wszystkie prawa zastrzeżone © 2003 Chrześcijańskie Kościoły Boga, Ed. Wade Cox) (Tr. 2004)

 

Niniejszy artykuł bez zmian i opuszczeń może być kopiowany i kolportowany. Podanie imienia i adresu wydawcy oraz zachowanie znaku praw autorskich są obowiązkowe. Kolportowane kopie są bezpłatne. Krótkie cytaty mogą być włączone do artykułów krytycznych lub recenzji bez naruszenia praw autorskich.

 

Ten artykuł można znaleźć w Internecie pod adresem:

http://www.logon.org oraz http://www.ccg.org

 

 


Kain i Abel: synowie Adama [DB7]

 

 


W artykule Adam i Ewa w ogrodzie Edena [DB 6]dowiedzieliśmy się o życiu Adama i Ewy w ogrodzie Edena. Kiedy oni wpali w grzech, Bóg wypędził ich z ogrodu i oni rozpoczęli inne życie pełne cierpień i ciężkich prób. Powinniśmy pamiętać, że częścią kary im było to, że sama ziemia była przeklęta. Ale Adam nadał wykonywać misję, która była przeznaczona jemu Bogiem. Pierwsze, co on powinien był zrobić, to było napełnić ziemię (Rdz 1:28-29).

 

Przez pewny czas Adamowi i Ewie urodził się syn. Pierwsze urodzone na ziemi dziecko nazwali Kainem. Troche później urodził się drugi syn, który otrzymał imię Abel (Rdz 4:1-2). Kain stał się rolnikiem. On hodował warzywa, owoce i zboże. Abel był pasterzem trzód i troszczył się o owcy, mięso których, jak się wyjaśniło, było przydatne dla jedzenia (Rdz 4:2). Kain i Abel przynosili ofiary Bogu na ołtarze z kamieniu. W ten sposób oni mogli obcować z Bogiem, prosić Jego o wybaczenie za swoi grzechy.

 

Teraz nie przynosimy podobne ofiary, ponieważ prawie dwa tysiąclecia temu Jezus Chrystus przyszedł na ziemię, żeby wziąć na siebie wszystkie nasze grzechy, umrzeć za nas. I teraz, kiedy ludzie szczerze żałują swemu nieposłuszaniu Bogu, oni mogą nawrócić się i przyjąć w wieku dorosłym chrzest (Dz 2:38). Potem na nich schodzi Duch święty, i oni są zdolne rozumieć i czcić Prawa Boże. W ten sposób oni są bliżej do Boga, wiedzą, że On słyszy ich modlitwy i rozmawia z nimi, kiedy oni czytają Biblię.

 

Póki jesteśmy jeszcze zbyt młodzi, żeby przyjąć chrzest, powinniśmy mówić Bogu, że wyrażamy skruchę we wszystkich naszych grzechach i poprosić Go przebaczyć nam, obiecając nigdy więcej ich nie dokonywać. Także możemy poprosić o wybaczenie tych, kogo obraziliśmy. Dzieci, jeden z rodziców których miał chrzest, są uważane za święcone (1 Kor 7:14). To znaczy, że Bóg uważa dzieci za niezaplamowane. Dlatego dzieciom darują osobliwą uwagę i aniołowie- stróży i pastwa kościołu.

 

Z Kainem i Ablem wszystko było inaczej. Pewnego razu, kiedy oni przyniesli ofiarę na ołtarz, wyjaśniło się, że oni przy temu odczuwają różne uczucia. Przynoszeniem Kaina Bogu byli owoce od ziemi. Abel przyniósł na ołtarz od pierworodnych stada swego. W sercu Kaina powstał gniew. On poczuł, że droga, zaproponowana Bogiem, nie odpowiada jemu, i on postępował tak, jak sam uważał za potrzebne. Z tego czasu większość ludzi na świecie postępują w ten sposób. Biblia mówi nam, że to, co człowiekowi wydawa się prawidłowym, w rzeczywistości zawsze okazuje się falszywym i może prowadzić do zguby (Prz 14:12). Droga Boga jest zawsze prawidłowa, chociaż ludziom ona nie zawsze wydawa się taką. To powinniśmy zrozumieć jak można wcześniej

 

Pierwszy zabójca wśród ludzi!

Bóg nie przyjął ofiary Kaina. Powodem temu było to, że to byli owoce ziemi, a ziemia była przeklęta. Bóg przyjął ofiary Abla i dał zrozumieć, że dla zbawienia od grzechów potrzebna tylko krwawa ofiara pierworodnego (albo pierwsze owocy). Kiedy Kain dowiedział się, że jego ofiara była odrzucona Bogiem, on napełnił się zawiścią do brata, który postąpił tak, jak było potrzebno. Zawiść przeksztaściła się w złość, a później – w nienawiść. Wtedy Kain przestąpił dziesiąte przykazanie, w którym mówi się, że nie wolno żądać niczego, co ma twój bliski.

 

To jest pożyteczna nauczka dla nas, ponieważ powinniśmy kontrolować swoi uczucia, inaczej możemy przestąpić prawo Boże. Później, kiedy bratowie znaleźli się w polu sami, Kain ze złością rzucził się na Abla i uderzył go, napewnie nie jeden raz i z taką siłą, że zabił go (Rdz 4:8). Tym postępkiem on naruszył siódme przykazanie: Nie zabij!

 

Biblia uczy nas lubić się nawzajem. Ten, kto postępuje inaczej, należy do diabła, ponieważ pierwszy grzech popełnił właśnie Szatan. Rozumiemy, że Abel był prawy, ponieważ święcił Boga, a Kain był grzesznik. On zabił swego brata, ponieważ jego ofiara była nieprawą w różnicę od przynoszenia Abla (1 J 3:8-12; także patrz Hbr 11:4).

 

Pierwsze dziecko, urodzone na ziemi, stanęło zabójcą. Kiedy Kain zrozumiał, że on popełnił zabójstwo, on próbował ukryć się. Oczywiście Bóg wiedział, gdzie on znajduje się, i przedstał przed nim. To był ten sam Anioł Jehowa, który rozmawiał z Adamem i Ewą w ogrodzie Edena.

 

 Gdzie jest brat twój, Abel?” – zapytał on (Rdz 4:6-9).

 

 Nie wiem” – kłamał Kain, licząc na to, że Bóg nie zauważy martwe ciało Abla. „Odkąd mam wiedzieć, gdzie znajduje się mój brat; czyż jestem stróżem brata mego?” (czytajcie w księdze Przysłów 28:13).

 

Adam i Ewa mieli nowe nieśczęście. Oprócz tego, że oni stracili młodszego syna, oni jeszcze dowiedzieli się, że ich pierwszy syn jest zabójcą i kłamcą. Bratowie dobrze znali prawo i wymagania, które stawiali się do przynoszenia ofiary. Ofiarą Abla stało mięso pierworodnego płoda w stadzie. Kain woleł nie zabijać zwierzę z swego stada, a zamiast tego przyniósł w ofiarze owoce z przeklętej Bogiem ziemi. Właśnie z czasów Adama, zaczynając ze zdarzeń, które stali się z Kainem i Ablem, w ofiarze przynosili owoce ziemi. A święta urodzaju, równo jak Szabata, były znane jeszcze do tego, jak Bóg wręczył na górze Sinaj Prawo Mojżeszowi.

 

Kain tak i nie żałował, że zgrzeszył; za karę Bóg przeklął go. On powinien był porzucić swoją rodzinę i stać się tułaczem na ziemi. Bóg dał znamię Kainowi przez to, że on zabił Abla, aby nikt, ktokolwiek go spotka, go nie zabił. Zamiast tego on powinien będzie żyć na ziemi z przerażającymi wspomnieniami o zabójstwie własnego brata (Rdz 4:11-15). I znowu rezultatem nieposłuszeństwa stał się grzech.

 

Historia o Kaine i Able przypomina nam historię Chrystusa i Szatana na niebiosach. Pasterzowa ofiara Abla pasowała Bogu i ona zaś symbolizuje ofiarę, która była przyniesiona Chrystusem. Odmowa zaś Boga przyjąć ofiarę Kaina opiera się na tym samym nieprzyjęciu dumy i chciwości, które przywiodło do tego, że on był wypędzany. To znaczy, że tylko przez przyznanie się do winy możemy zdobyć życzliwość Boga.

 

Bóg, który rozmawiał z Kainem, był tym samym Aniołem Jehową, który był z Adamem i Ewą w ogrodzie. A teraz Kain przez swój grzech był pozbawiony pomocy tego anioła. On poszedł w ziemię Nod, na wschód od Edenu.

 

Urodziny Seta

Adam i Ewa mieli jeszcze kilkoro dzieci. Oni rosli i potem mieli juz swoich dzieci. Kain ożenił się z jedną z swoich siostr, i oni mieli dzieci (Rdz 4:16-17). Pierwszy syn Kaina miał na imię Henoch. Potomkowie Kaina mnożyli się, ale nikt z następnych pokoleń nie podporząkowywał się Prawom Bożym.

 

W wieku 130 lat Adamowi urodził się syn, któremu było na imię Set. On także ożenił się z jednej z swoich sióstr, im urodzili się dzieci, potem wnuki. Potomkowie Adama ze strony Seta przywoływali imię Boga (Rdz 4:25-26).

 

Po urodzinach Seta Adam żył jeszcze 800 lat. On dał życie jeszcze wielu synom i curkom, czyi imiona w Biblii nie wspominają się. On zmarł w wieku 930 lat. Ród Adama trwał i, jak widziemy, w ten czas ludzie żyli bardzo gługo. Czytając o potomkach Seta, dowiadywamy się o urodzinach jeszcze jednej bardzo ważnej osoby. Ta osoba miała na imię Noe i właśnie jemu Bóg dał losy zagrać bardzo ważną rolę w historii wówczasnych mieszkańców ziemi. Kiedy Noe miał 500 lat, on dał życie trzem synom, którzy mieli na imię Sem, Cham, Jafet.

 

Kiedy Adam zmarł, ziemia już była zasiedlona mnóstwem ludzi. Ale im więcej ludzi zjawiało się na ziemi, tym więcej oni odchodzili od swego Twórcy. Na ziemi wtedy nie było harmonii, panowała podłość i chciwość. Zamiast pracować dla otrzymania tego dobra, którego oni potrzebowali, ludzie woleli oszukiwać swoich bliskich, a czasem i zabijać za posiadanie tego dobra.

 

Ludzie woleli zbierać się dla zamieszkania w duże i małe miasta zamiast tego, żeby zasiedlać wszystką ziemię, jak było testamentowano Bogiem. To prowadziło do niesnasków i nędzy, ponieważ ludzie nie naśladowali przykazania Boga. Dla nich było niemożliwym mieszkać razem i lubić swego bliskiego. Im więcej ludzie koncentrowali się w miastach, tym więcej rozpowszechniała się tendencja zbierać się w nieduże grupy dla swojej zaś obrony. Inni zbierali się razem i napadali na duże i małe miasta w celu grabić. I nie było ratunku przed ludzką chcziwością. Zło otrzymało takie rozpowszechnienie na ziemi, że ulubionym zajęciem dla wielu stanęło zabójstwo jak można dużej liczby ludzi za najbardziej krótki odstęp czasu (Rdz 6:5).

 

Pojawienie na ziemi gigantów

W ten czas na ziemi pojawili się giganci. Oni nazywali się Niefilimami. W Biblii mówi się, że oni pojawili się, gdy „synowie Boga zbliżali się do córek człowieczych”. Synami Boga było przyjęto nazywać aniołów Bożych. W temu wypadku to byli padłsze aniołowie.

 

Rodzaj 6:1-3  A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na ziemi, rodziły im się córki. Synowie Boga, widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały. Wtedy Bóg rzekł.: „Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną; niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat.”

 

Szatan chciał przeszkodzić Bożemu Pomysłu dla ludzkości. Aniołowie zgrzeszyli, kiedy ożenili się z ziemskimi kobietami i urodzili nową rasę człowiekopodobnych, którzy byli okrutnymi i niskimi. Ale ich uważali za wyższą rasę, ponieważ oni przewyższali ludzi rozmiarem, siłą i, naturalnie, mocą. Przez nich był skażony system Adama.

 

Tych gigantów także nazywali Refaimami. To byli człowiekopodobne zewnętrzno podobne Adamowi, ale nie stworzone Bogiem. W Biblii mówi się, że ich nie czeka zmartwychwstanie. Oni będą odłączone od przyjęcia Ducha świętego i będą zniszczone, ponieważ byli stworzeniami niższego porządku. Szczególniej o tych gigantach możemy dowiedzieć się z rozdziału 26 księdzy proroka Izajasza.

 

Izajasz 26:13-14  Panie, Boże nasz, inni panowie, niż Ty nas opanowali, ale my Ciebie samego, Twoje imię wysławiamy. Umarli nie ożyją, nie zmartwychwstaną cienie, dlatego że Tyś ich skarał i unicestwił, i zatarłeś wszelką o nich pamięć.

 

Przyczyną tego, że Bóg postanowił zniszczyć ziemię z pomocą potopu, byli bezprawia, które popełnili ludzkość i padłsze Aniołowie w ten czas.

 

Pierwsze ludzie żyli kilkaset lat, następnym pokoleniom Bóg pozwolił żyć tylko do 120. Bóg zobaczył, jaka wielka jest rozpusta ludzi na ziemi, i wyraził skruchę z powodu tego, że stworzył człowieka na ziemi i smutek zamieszkał w sercu Jego (Rdz 6:5-6).

 

Tylko Noego Bóg darzył życzliwością. I powiedział Bóg do Noego: „Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich ludzi, bo ziemia jest pełna wykroczeń przeciw mnie, zatem zniszczę ich wraz z ziemią” (Rdz 6:9-13).

 

Przez pojawienie na ziemi gigantów i rozpustę ludzkiej rasy Bóg postanowił zniszczyć i ziemię, i znajdujących się na niej ludzi. Bóg dał pouczenia Noemu, jak zbudować arkę po to, żeby uratowali się on i jego rodzina, którzy powinni byli dać początek nowemu spoleczeństwu po temu,jak potop skończy się. O skutkach tego szczególniej dowiedziemy się z artykułu Noe i światowy potop [DB8].