Chrześcijańskie Kościoły Boga

[DB9]

 

 

Nimrod i falszywa religia

 

(Wydanie 1.0 20030904-20030904 )

 

Kusz urodził Nimroda i ten był pierwszym moczarem na ziemi. Ten artykuł opiera się na rozdiale 5 toma 1 Biblijnych Historij Beziła Wołwertona , opublikowanych wydawnictwem Ambassador Kolledż Press.

 

 

 

Christian Churches of God

PO Box 369, WODEN ACT 2606, AUSTRALIA

E-mail:secretary@ccg.org

 

 

 

(Wszystkie prawa zastrzeżone © 2003 Chrześcijańskie Kościoły Boga, Ed. Wade Cox) (Tr. 2004)

 

Niniejszy artykuł bez zmian i opuszczeń może być kopiowany i kolportowany. Podanie imienia i adresu wydawcy oraz zachowanie znaku praw autorskich są obowiązkowe. Kolportowane kopie są bezpłatne. Krótkie cytaty mogą być włączone do artykułów krytycznych lub recenzji bez naruszenia praw autorskich.

 

Ten artykuł można znaleźć w Internecie pod adresem:

http://www.logon.org oraz http://www.ccg.org

 

 


Nimrod i falszywa religia [DB9]

 

 


Po potopie

Minęło wiele lat i u synów Noego pojawiło się mnóstwo dzieci, które dali także życie swoim dzieciom. Wkrótce ziemię znowu zasiedlało mnóstwo ludzi. Wszystkie ludzie, którzy przyszli w świat, byli potomkami trzech synów Noego i ich żon. (Rdz 9:19).

 

Czas uciekał, a liczba ludzi ciągle wzrastała. W ten czas wszystkie ludzie na ziemi mówili na jednym języku. Wyruszywszy ze wschodu, oni znaleźli w ziemi Szinear dolinę i zamieszkali tam (Rdz 11:1-2). Ludzie zaczęli budować mieszkania, spichrzy, magazyny i inne budynki. Dawniej miasta rozprzestrzeniały się po dolinie w długość. Coraz więcej i więcej rodzin sami wybierali sobie miejsce dla zamieszkania. Tak więc jak i przed potopem, ludzie woleli przesuwać się dużymi grupami.

 

Drzew i kamieniów na tym terytorium było mało. Pewnie ani jedno z dużych miast tak i nie byłoby zbudowane, gdyby ziemia nie dawała materiału przydatnego dla wyprodukowania wspaniałych cegł. Cegły wyprodukowali się z wilgotnej gliny, którą nakładali w formy, a potem oparzywali ich na słońcu albo na ogniu. I ludzie zaczęli wykorzystywać cegły zamiast kamieniów, a ziemną smołę zamiast wapna (Rdz 11:3). I powiedziali oni: " Zbudujemy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie sięgał nieba, i w ten sposób uczynimy sobie znak, abyśmy się nie rozproszyli po całej ziemi (Rdz 11:4).

 

To nie nadawało się Bogu. On wiedział, że z tego, że ludzie zaczną zbierać się razem w przepełnionych budynkach, niczego dobrego nie wyjdzie. On tworzył ludzi, żeby oni mieszkali w polach, lasach, górach, koło rzek, nawet w pustynie albo na wyspach wśród morza. Poza tym ludzie, ktorzy zebrali się w masę, byli więcej skłonne do tego, żeby złamać Prawo Boże. Bóg powiedział Noemu i jego dzieciom, że ludzie powinni rozsiedlić się po wszystkiej ziemi.

 

Nimrod staje się bohaterzem

W ten czas w ludzkiej historii pojawia się człowiek, który pochodził od jednego z synów Noego – Chama. Dokładniej to był praprawnuk Noego, który miał na imię Kusz. Same imię Nimrod, jeżeli sądzić z Słownika żydowskiego języka Stronga, znaczy powstanie albo odważny człowiek.

 

Żydzi także mogli porównywać jego imię z powstaniem i dlatego te słowo wejszło w używanie właśnie w danym znaczeniu. Razem z tym, Nimrod w rzeczywistości odpowiadał swemu imieniu, jeżeli ono naprawdę znaczyło powstanie. Jednak jego imię mogło pochodzić i od imienia Ninurta, które należy bogu wojny w Mezopotamii, także nazywającemu się strzałą albo potężnym bohaterzem, kult którego był szeroko rozpowszechniony w drugim tysiącleciu do Bożego Narodzenia. Jego imię także powstaje później w imionach assyrijskich rządzących, naprzykład pierwszego assyrijskiego króla, który kierował wszystkim Babilonem – Tukulty Ninurty 1 (lata życia 1246-1206 do Bożego Narodzenia). Niedawno naukowcy w swoich badaniach próbowali udowodnić, że imię Ninurta saszło właśnie od tego króla. W rzeczywistości to twierdzenie nie ma pod sobą podstawy, ponieważ przeczy historycznemu rozwoju wydarzeń. Prawdopodobniej jest to, że imię tego króla zaszło od imienia Nimrod, a kult Ninusa, jeszcze jednego wschódniego króla, możliwo jest związany z imieniem Ninurty. Ale imiona i Ninurty i Ninusa przede wszystkim zaszli od imienia biblijskiego Nimroda.

 

Niektórzy badaczy, którzy ateistami, twierdzą, że na podstawie tego, że Nimrod był synem Kusza, Nimrodem mogli nazywać faraona Amenofiza 111 (1411-1375). To opiera się na tym fakcie, że synowie Kusza emigrowali z Mezopotamii w Etiopię. Niemniej oni pewnie przyszli z miasta Kussu, które znajduje się na wschodzie Mezopotamii, w ten czas jak niektórzy synowie Kusza przeszli dalej na wschód do basena rzeki Ind, na terytorium teraźniejszego Pakistana, a potem jeszcze dalej – na terytorium teraźniejszych Indij.

 

Asyrię nazywali ziemią Nimroda, on założył takie miasta, jak Babilon, Erek, Akkad i Kalne w ziemi Szinear, która później otrzymała nazwę ziemi Szumerów. Z tej ziemi wyszedł Aszszur i zbudował Niniwę, jedne z najpotężnieszych miast asyrijców, które w czasy rozkwitu Asyrijskiej imperii nawet było stolicą państwa. Te miejsca teraz są terytorium Iraka albo graniczą z nim.

 

W Biblii mówi się, że Nimrod był „najsławniejszym na ziemi myśliwym. Stąd powstało przysłowie: „ Dzielny jak Nimrod najsławniejszy na ziemi myśliwy ” (Rdz 10:9). To znaczyło ogromnego, silnego i bardzo złego człowieka. Ponieważ on był znany jak pomyślny myśliwy na drapieźne zwierzęta, które napadali na ludzi, on stał się bohaterzem, a później stanął na czele swego plemienia (Rdz 10:8-9). Jak i wiele innych w ten czas, Nimrod oczywiście zaś znał o Prawach Bożych, ale nienawidził ich. Ale jak i wiele ludzi w nasze dni, którzy są w błędzie, Nimrod  uważał, że nie będzie mógł poczuwać zadowolenie od życia w pełnej miarze, jeżeli będzie naśladować te pzykazania. On zaprowadził dla siebie swoi właśnie prawa i starał się przekonać innych naśladować ich.

 

Nimrod stanął na czele tych ludzi, którzy zebrali się razem w głównym miaście ziemi Szinear. Pewnie wtedy były rodziny, którym nie podobało się to,jak rządził Nimrod, ale kiedy na miasto napadali zwierzęta, właśnie Nimrod i jego żołnierzy wychodzili na obronę miasta. Później Nimrod zbudował ścianę, która broniła rosnące miasto. Właśnie w tych czynnościach wykazał się jego charakter silnego wódzy, który i począgnął dużą liczbę ludzi do jego miasta i pod jego kierownictwo.

 

Minęło bardzo dużo lat od tego czasu, jak z niedużego osiedla Babilon zamienił się w ogromne miasto. To było pierwsze duże miasto, które powstało na ziemi po potopie; to było takim cudem, że ludzie przychodzili z daleka, żeby popatrzeć na masu budynków i wysokie ściany fortecy. Na cześć miasta Babel albo Babilon ziemia dookoła później otrzymała nazwę Babilonia (Rdz 10:10). Ta nazwa ma akkadiańskie kornie i znaczy „ brama do Boga” (Patrz komentarzy do Rodzaju 10:10 i 11:9).

 

Nimrod daje początek bałwochwalstwu

 Nimrod stał się człowiekiem, wzbudzającym największy strach na ziemi. Ze wzrostem Babilonu rosła i jego potężność. On tworzył prawa, zgodnie z którymi babilonianie powinni byli podporządkowywać się jego rządu, a nie prawom Boga, któremu oddawał cześć Noe. Nimrod mówił swemu narodu, że on powinien oddawać cześć Szatanowi, „ zamienić chwałę niezniszczalnego Boga na podobizny i obrazy śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i płazów ” (Rdz 1:23).

 

Babiloński bóg miał imię Bil albo Baal, co znaczy właściciel albo pan. Jego jeszcze nazywali Merodak i on był babilońskim „ Bogiem Wojny ” (Ir 50:2). Po żydowsku jego imię było Baal. On był mężem bogini słońca Asztoret albo Istar, albo Astarty, na cześć której było nazwane święto Paschy (Ister od angielskiego Easter). Wśród innych stworzeń Bil był głównym. Nimrod starał się wzmocnić swoją władzę, ogłosiwszy siebie rzecznikiem Bila albo Baala i Merodaka. Tak więc, w Babilonie pojawili się falszywe doktryny, które znaleźli odwierciedlenie praktycznie we wszystkich religiach światu. Wiele miliony ludzi teraz, dążąc do tego, żeby żyć za prawem Bożym, w rzeczywistości naśladują dawne tradycji bałwochwalstwa i pogański święta, które urodzili się jeszcze w Babilonie. Ludzie, którzy nazywają siebie chrześcijanami, obchodzą babilońskie święta słońcestojania, nazywając ich świętami Bożego Narodzenia i świętami Wielkanocnymi, ostatnie z których bierze początek od święta bogini Ister (Astarty), czyj małżonek zmarł w piątek, a zmartwychwstał w niedziele. Imię tego małżonka u różnych narodów i w różnych tajnych kultach było Attej na zachodzie, Adonis albo Orfej, albo Dionis u Greków, Bachus (Wakch) u Rzymian.

 

Wieża Babel

Jednym ze sposobów Nimroda dla utrzymania swego wpływu na ludzi i zjednoczenia ich było budownictwo wieży takich rozmiarów, żeby ona mogła wywoływać błogogowienie i zachwyt całego światu. To powinna była być świątynia słońca, budowla, wyżej której na ziemi jeszcze nie było zbudowano, i ona powinna była znajdować się w centrum światowego panowania (Rdz 11:5).

 

Tylko nad zakładką fundamentu niewolniki trudzili się bardzo długi czas. Potem wieża zaczęła kierować się do nieba. Zamiar Nimroda o zbudowaniu okropnej za swoimi rozmiarami budowli wśród doliny doprowadzał się do wykonania.

 

Bóg postanowił wtrącić się. On zrozumiał, że budownictwo Babilońskiej wieży będzie tylko początkiem. Wiedza, która nie kontroluje się, będzie mogła osiągnąć takiego poziomu, że za sześć tysiąc lat, które są przedstawione Szatanowi dla kierownictwa światem, ziemia będzie całkowicie zrujnowana samymi ludźmi. Wyobrazcie sobie, co mogłoby zdarzyć się, gdyby ludzie podobne Nimrodu mogliby wtedy stworzyć taką broń, jaką mamy teraz! A więc systemu bałwochwalstwa w Babilone powinien był być położony koniec; a języki ludzi są zmieszone, ponieważ ludzka wiedza rozwijałaby się z taką szybkością, że ludzie zniszczyliby planetę na długo przed tym, jak skończyłby się odcinek czasu, który był dany Szatanowi dla kierownictwa na ziemi.

 

Zmieszenie języków

Bóg powiedział: „Są oni jednym ludem i wszyscy mają jedną mowę, i to jest przyczyną, że zaczęli budować. A zatem w przyszłości nic nie będzie dla nich niemożliwe, cokolwiek zamierzą uczynić. Zejdźmy więc i pomieszajmy tak ich język, aby jeden nie rozumiał drugiego!” (Rdz 11:5-6). Raptem z ludźmi, którzy pracowali nad budownictwem, coś zdarzyło się. Oni zaczęli oskarżać się nawzajem, że drugi nie może dokładnie objaśnić, co on chce. Jedne mówili na jednym języku, drugi – na drugim. Im mniej oni rozumieli się nawzajem, tym więcej spierali się. Ich spóry przechodzili w bójki. Budownictwo ustało (Rdz 11:7-8). Bóg zmieszał języki po to, żeby zrobić niemożliwą dalszą budowlę wieży z powodu nieobecności wzajemnego rozumienia. Wieża otrzymała nazwę „Babilońska” od wyrazu „Babel”, co znaczyło „zmieszenie” na języku, na którym mówił Noe, które zachowało to znaczenie i do dzisiejszych czasów.

 

Nie rozumiejąc teraz mowy swoich sąsiadów, wiele rodziny, które mieszkali w Babilonie albo jego okalicach, opuścili miasto, żeby mieszkać w dalekich kącikach kraju. To stało się wykonaniem Bożego Nakazu (Rdz 10:25 i Pwt 32:7-8). To, że Bóg zmieszał języki, podzieliwszy ludzi, zadało silne uderzenie po planom Nimroda z powodu najszybczego wzrostu jego królestwa i ustanowienia kontrolu nad ludźmi, ich obyczajami, zachowaniem i tradycjami. Ale w ciągu następnych kilkóch lat, kiedy niektórzy z ludzi opuścili Babilon i zaczęli zasiedlać ziemię, liczba tych, kto został, uporczywie rosła. Poza tym, w Babilonie zatrzymywało się mnóstwo podróżników.

 

Zamiary Nimroda o rządzeniu ziemią

Z bigiem czasu w czasy rządzenia Nimroda na ziemi Szinear w Babilonii wstali inne miasta. Granicy jego posiadłosci rozszeryły się. Synowie Kusza, jego ojca, podróżowali po calemu kontynentu Azji i Europy, schodzili dalej, na terytorium Egiptu i Etiopii na afrykańskim kontynencie. I wszędzie oni niesli grzechowną tradycję oddawać pokłony diabłu w obliczu żmii albo boga-słońca. Nimrod twierdził, że tylko Szatan władał tajemniczą wiedzą, którą mógł odkryć swoim następcom tylko on sam. Dla tych, kto ucze się Biblii, imię Nimroda odpowiada imieniu „Piotra” albo Potacha, ta zgodność powstaje na podstawie podstawowego znaczenia kornia tego wyrazu – „otwierający” w językach haldejskich, babilońskich, a później i w żydowskim.

 

W ten sam czas wiele mieszkańców ziemi nie mieli nic wspólnego z systemem poglądów, stworzonym Nimrodem. Niektóre plemiona zamieszkali tak daleko od Babilonu, że nawet nie słyszały o przyjściu bałwochwalstwa. Inne w ogóle nie uznawały wiarę. Ale nieduża liczba ludzi mimo wszystko nie cofnęła się od swego Twórcy. Sem, jeden z synów Noego, stanął na czele tej grupy następców Boga. Wiele lat oni walczyli z tamtej falą bałwochwalstwa, która rozpowszechniała się z Babilonu. Sem był młodszym synem Noego, znaczy, Nimrod był jego wnuczętym bratanekiem. Misja Sema, jak kapłana Najwyższego, była w tym, żeby przeciwstać wpływu Nimroda.

 

O śmierci Nimroda nic dokładnie nie wiadomo. Wiadomo tylko to, że Sem przeżył jego na wiele lat. Serce kościołu Sema znajdowało się w Jerozolimi, gdzie wiele królowie stawali się arcykapłanami i otrzymywali imiona Melczyzedek albo Adonaj – zedek, co znaczyło Mój król to prawda albo Mój Bóg to prawda. Później Abraham płacił dziesiątą cześć Semu albo jednemu z jego arcykapłanów w Jerozolimi.

Śmierć Nimroda stała się niespodzianką dla jego następców. Oni nie rozumeli, jak i dlaczego było pozwolono umrzeć arcykapłanowi boga-słońca. Wielu stracili wiarę w swego bohatera, a sama religijna doktryna Nimroda zaczęła tracić swój wpływ.

 

Ale Szatan nie zbierał się porzucać swoich usiłowań odwrócić ludzi od ich Twórcy. On zbierał się wykorzystać śmierć Nimroda po to, żeby szokować ludzi i znów zwrócić ich do bałwochwalstwa. Za zamiarzem Szatana pogaństwo powinno było nie tylko zwrócić stracone pozycji w ten czas, ale i zdobyć popularność jeszcze na długie tysiąclecia.

 

Żona Nimroda

Żeby zrozumieć, co zaś zdarzyło się, powinniśmy zapoznać się z żoną Nimroda, którą nazywali Isztar albo Ister. W Biblii ona jest przedstawiona jak Astarta. Wielu nazywają ją Semiramidą. Ją kult, spełniony chciwością, wciąż jeszcze zachował się na skrajnym południe Afryki – w Ugandzie (porówn. Frazer Złoty sęk , 275). Symbolem Semiramidy jest złoty gołąb, ona także jest znana pod imionami Trigijskiej Sybiły albo Syrijskiej Atargaty. Imię Atargatis jest greckim wariantem imienia żony Baala, któremu oddawali pokłony w Tursie, co jest terytorium dzisiejszej Syrii. Kiedyś ją imię brzmiało jak Atech-atech i znaczyło boginię. Tarsy. Jej oddawali pokłony na północy w dolinie rzeki Eufrat, na terytorium, które nazywało się Jeropolis-Bambis (Frazer, tam samo). Ze śmiercią jej męża rządzenie państwem przeszło w ją ręce. Ale Semiramida bała się stracić kontrolę nad swymi podwładnymi, ponieważ wielu z nich już nie wierzyli w to, że Nimrod jest ten słońcepodobny, którym on przedstawiał się. Ona wiedziała, że powinno zdarzyć się jakieś cudo, coś, co napełni ludzi świętym uczuciem i udowodni, że Nimrod naprawdę jest bogiem.

 

Przez jakiś czas po śmierci Nimroda Semiramida urodziła syna. To i było potrzebno tej niskiej kobiecie dla zrealizowania swego chciwego planu. Ona ogłosiła, że jej syn nie ma ziemskiego ojca i że on przyszedł na świat od czarodziejskiego promiena od wielkiego boga-słońca. Jego zaczęli nazywać synem Nimroda, który przyszedł na zmianę swemu ojcu.

 

Dla niektórzych te okropne kłamstwo wydało się niemożliwym. Niemniej królewnie udało się wziąć pod kontrolę swoje państwo. Duża liczba ludzi uważała Nimroda za syna Boga. Co więcej Semiramidzie zaczęli oddawać pokłony jak matce Boga. Ją nazywali „ królowej nieba” (J 7:18; 44:17-19,25). Ona stała się pierwszą w świecie religijną rządzącą. Stąd bierze początek kult Sybiły jak Matki bogini na średnim Wschodzie.

 

Te zdarzenia dziejały się ponad cztery tysiąc lat temu. Ale to było tylko początkiem pogańskiej wiary, wpływ której był tak bardzo silny, że nawet teraz niektórzy ludzie oddają pokłony „Królowej nieba”, której w rzeczywitości nigdy nie było.

 

Przez postępki Szatana wszystkie te pogańskie symbole, obyczai, doktryny i tradycji przemieszały się z biblijnymi w ten sposób, że wiele ludzi, sami tego nie wiedząc, naśladują ich i teraz. Ta „skryta wiedza”, która nazywa się tak w Biblii, wciąż jeszcze ukrywa prawdę od wielu, kto naprawdę chce przyjść do Boga.

 

Pogańskie tradycji w nasze dni

W Pisaniu Bóg mówi nam nie naśladować tradycji bałwochwalstwa (Jr 10:2 i Pwt 12:30-31). Z drugiej strony, wiele duchownych liderów mówią nam, że nie obchodzić święto 25 grudnia znaczy naśladować pogańskie tradycji. Ten dzień świętował się dawnymi poganinami, którzy uważali go urodzinami syna Matki Nieba, związanej z Nimrodem i bogiem słońca.

 

Semiramida i jej następcy twierdzili, że niby 25 grudnia z martwego pnia wyrosło wiecznozielone drzewo, a sam Nimrod co rok tajnie przychodzi na ziemę, żeby pozostawić pod tym drzewem swoi dary. To było początkiem tego, co teraz świętujemy jak Boże Narodzenie. Santa Klaus pojawi się później, ale o tym mowa w innym artykule. Patrz artykuł Dlaczego nie obchodzimy święto Bożego Narodzenia [DB24].

 

Urodzenie Semiramidy albo Ister także znajduje swoje odzwierciedlenie w religijnych świętach na calym świecie. Istnie mylne zdanie o tym, że jeszcze przed potopem z nieba był posłany duch, on pojawił się z ogromnego jajka, które było rzucone w Eufrat. Tą boginią w jajku Istar (Easter egg w tłumaczeniu z angelskiego znaczy wielkanocne jajko) był nikt inny, jak Semiramida.

 

Nazwa Ister spotyka się także w kanonicznym tłumaczeniu Biblii na język angielski – Wersji Króla Dżejmsa (Dz 12:14), ale ona była mylnie zamieniona tłumaczami słowem, oznaczającym żydowską Paschę (w polskim tłumaczeniu – święta Welkanocne). Pascha była jednym z tych święt, które powinni obchodzić się po wole Boga, w ten czas jak Paschalne Zmartwychwstanie z jego poganińskimi tradycjami świętowania świtu jest całkowicie poganińskim świętem (1 Kor 5:7-8). Patrzcie także artykuł święte dni Boga [DB22].

 

 

Teraz robi się zrozumiałym, w jaki sposób Szatan za pomocą Nimroda i Semiramidy zmusił ludzkość uwierzyć w kłamstwo (Ap 12:9), jak kiedyś zmusił Ewę.

 

Inni dziejowe osoby tej historii także niesą kłamstwo naprzykład bóg Attej, który niby był jedynym Bogiem, który jednocześnie był i Synem, i Ojcem. On był zabity na grzewie, potem zszedł w piekło w piątek, a zmartwychwstał w niedzielę. To jest podstawa dla teraźniejszej paschalnej historii, nie mającej, jak okazywa się, nic wspólnego z tym, co zdarzyło się z Chrystusem w czas żydowskiej Paschy. Stąd zaś bierze początek doktryna trzyjednolitego Boga, która aktywnie podtrzymuje się tradycyjnym chrześcijaństwem.

 

Ten falszywy system poglądów, który nazywamy Mistycyzmem, otrzymał odzwierciedlenie we wszystkich światowych religiach.

 

Niemniej Szatanowi nie zawsze będzie pozwolono wprowadzać w błąd ludzkość. Wkrótce nastanie czas, kiedy on będzie pozbawiony władzy na tysiąc lat (Ap 20:1-3). Wszystkie falszywe religii będą wykorzenione. Wtedy ludzkość i pozna świętą prawdę, która tak gługo była ukryta od niej.