Christian Churches of God
No.
087
Mga Awit mula sa Pagsamba sa Templo
(Edition
3.5 20040523-20041122-20070731-20141229-20200229)
Ang sistema ng Templo ay gumamit ng mga tiyak na Mga Awit sa araw-araw na
paghahain nito. Sa bahaging ito ating tatalakayin at susuriin ang Mga Awit
na iyon.
Christian Churches of
God
E-mail:
secretary@ccg.org
(Copyright
©
2004, 2007, 2014,
2020 Wade Cox)
(Tr. 2024)
This paper may be freely copied and distributed
provided it is copied in total with no alterations or deletions. The
publisher’s name and address and the copyright notice must be included.
No charge may be levied on recipients of distributed copies.
Brief quotations may be embodied in critical articles and reviews
without breaching copyright.
This paper is available from the World Wide Web
page:
http://logon.org and
http://ccg.org
Mga Awit mula sa Pagsamba
sa Templo [087]
Ang Iglesia ay sumasamba
araw-araw sa pamamagitan ng panalangin at pag-aayuno sa ilang mga araw.
Alinsunod sa sistema ng Templo mayroong mga paghahain araw-araw. Ang pang-araw-araw
na mga hain ay hinati sa umaga at gabi na mga hain.
Sinunod ng Iglesia, at
sinusunod pa rin, ang sistema ng pagsamba sa Templo at ang kalendaryo nito batay
sa labindalawang buwan, kung saan ang ikalawang ikalabindalawang buwan ay
idinadagdag ng pitong beses tuwing labing siyam na taon (tingnan ang aralin na
Ang Kalendaryo ng Diyos (No. 156)).
Gumagana ito ayon sa conjunction at binibilang ang mga araw mula sa conjunction.
Mayroong humigit-kumulang 59 araw bawat dalawang buwan. Ang Sabbath ay tuwing
ikapitong araw, na noon pa man ay araw na tinatawag nating Saturday sa Ingles ng
sistema ng pagano, na ipinangalan sa diyos na Saturn.
Ang Iglesia ay sumasamba
din sa mga Bagong Buwan at sa mga Banal na Araw ng mga Kapistahan, at
nagpupulong sa mga Kapistahan nang buong tatlong beses sa isang taon ayon sa
utos ng Diyos sa pamamagitan ng mga propeta (tingnan din ang
Pitong Araw ng mga
Kapistahan (No. 049)).
Sa tatlong yugto ng Kapistahan na ito ang kabuuan ng dalawampu't apat na pangkat
ng pagkasaserdote ay sama-samang namamahala (Schürer,
History of the Jewish People in the Age of Jesus Christ, Vol. II, p.
292). Ang araw-araw na paghahain ay nagaganap sa umaga at gabi. Ang pangkat ng
pagkasaserdote ay naglilingkod linggu-linggo at ang mga saserdote ay nagpalitan
tuwing Sabbath. Ang pangkat na tatapos ng tungkulin ang naghahandog ng paghahain
sa umaga, at ang papasok na pangkat naman ang maghahandog ng paghahain sa gabi (Schürer,
ibid.).
Ang pagkasaserdote ay
nahahati sa dalawampu't apat na pangkat gaya rin ng mga Levita, at ang bansa o
Kapisanan ng Israel ay nahahati din sa dalawampu't apat na pangkat “bawat isa ay
maglilingkod sa lingguhang pag-iikot bilang kinatawan ng mga tao sa harap ng
Diyos, kapag ang araw-araw paghahain ay inihandog” (Schürer, ibid., pp.
292-293). Hindi tulad ng mga saserdote at Levita, ang kapisanan, gayunpaman, ay
hindi obligadong umakyat sa Jerusalem para sa sanglinggo, ngunit nagtipon sa
kanilang mga sinagoga para sa panalangin at pagbabasa ng Bibliya, at malamang na
isang delegasyon lamang ang umakyat sa Jerusalem (ibid., p. 293).
Ang oras ng mga paghahain
ay alas-9 ng umaga o ang ikatlong oras
para sa paghahain sa umaga, at alas-3 ng hapon o ang
ikasiyam na oras ng araw para sa paghahain sa gabi. Nang gabi ng
paghahain sa ikasiyam na oras ay sinimulan nilang patayin ang mga cordero ng
Paskuwa. Kaya nga ipinagdiriwang natin ang Kamatayan ng Cordero sa paglilingkod
na iyon bawat taon sa ika-14 ng Unang buwan (Abib), na ginugunita ang Hapunan ng
Panginoon nang gabi bago ito. Ang mga cordero ay pinatay mula ikasiyam na oras
hanggang ikalabing-isang oras, ibig sabihin 3 p.m. hanggang 5 p.m., noong 14
Abib (cit. Josephus, Wars of the Jews,
VI, ix, 3). Ang oras na ito ay naaayon sa karaniwang araw-araw na paghahain sa
gabi.
Sa antechamber ng Templo
(ang silangang silid) ay ang tatlong banal na sisidlan. Sa gitna ay nakatayo ang
gintong dambana ng kamangyan, na tinatawag ding
panloob na dambanadambana kung saan
hinahandog ang kamangyan araw-araw – umaga at gabi. Sa timog noon ay ang pitong
gintong sanga na kandelero ng langis na pinananatiling nagniningas (Schürer, pp.
296-297; fn. 17, p. 297). Sa hilaga ng dambana ay nakatayo ang gintong mesa ng
tinapay na handog, na pinapalitan ang labindalawang tinapay tuwing Sabbath.
Sinasabi sa atin ng mga
teksto ng Bibliya na ang mga lampara ng Menorah ay dapat sisindihan sa gabi
upang sila ay masunog sa gabi. Ang kaugalian sa Templo ay magsisindi sila ng
tatlo sa araw at lahat ng pito sa gabi ayon kay Josephus (Antiq.
Jews, III, viii, 3); ngunit ayon sa
Mishnah ito ay isa sa araw at lahat ng pito sa gabi (m.Tam. 3:9); 64:1; gayundin
ang Sifra sa Lev. 24:1-4; cf. Schürer, ft. 17 p. 297).
Alam natin na iningatan ng
Iglesia ang mga oras ng araw-araw na paghahain sa kanilang pagsamba, dahil lahat
sila ay sama-sama sa pagsamba sa Pentecostes sa ikatlong oras, na alas-9 ng
umaga Sa oras na iyon ay pumasok ang Banal na Espiritu at ibinigay sa Iglesia.
Ito ay eksaktong limampung araw mula sa Handog ng Inalog na Bigkis, na
iwinagayway sa paghahandog sa umaga sa Unang araw ng sanglinggo o Linggo sa
panahon ng Kapistahan ng Tinapay na Walang Lebadura (cf. din Lev. kab. 23).
Iningatan ng Iglesia ang lahat ng Sabbath, Bagong Buwan at mga Kapistahan – ang
buong sistema ng mga Kapistahan gaya ng alam natin mula sa mga Ebanghelyo, Mga
Gawa at Mga Liham – at patuloy na ginagawa ito saanman hindi napipigilan ng
pag-uusig. Alam din natin na iningatan ng Iglesia ang mga Bagong Buwan, Mga
Kapistahan at mga Banal na Araw ayon sa Kalendaryo ng Templo, at ang sistema ng
pagpapaliban ay hindi gumagana hanggang sa ikatlong siglo CE.
Inaangkin na noong mga araw
ni Ahaz, ang handog sa umaga ay isang handog na susunugin at ang handog sa gabi
ay karaniwang isang handog na butil (2Hari 16:15) (cit. Schürer, ibid., p. 300).
Kaya, sa handog na butil ay
nangangahulugang sa gabi (1Hari
18:29-36). Gayunpaman, alam din natin na ang mga handog na susunugin ay ginagawa
sa gabi (Ezra 9:4,5; Dan. 9:21). Ginagamit ni Schürer ang puntong ito para
ipaliwanag na mayroong mga pagbabago sa pagsasagawa ng paghahain. Ipinapakita sa
atin ni Ezekiel na ang isang handog na susunugin at isang handog na butil ay
ginagawa sa gabi (Ezek. 46:13–15). Gayunpaman, sinasabi ni Schürer na ito ay
indikasyon ng pagbabago sa mga paghahain (ibid.). Para suportahan ang
argumentong iyon sinabi niya na ang mga teksto ay pinagsama-sama, at ang
tinatawag na "Priestly code" ay nagsasaad na ang isang handog na susunugin at
isang handog na butil ay parehong gagawin sa umaga at gabi na mga paghahain, at
isang inuming handog sa bawat isa (Ex. 29:38-42; Blg. 28:3-8). Ang paglalaan ng
isang handog na susunugin dalawang beses sa isang araw ay matagal na gaya ng
alam natin mula sa Mga Cronica (1Cron. 15:40; 2Cron. 8:11, 31:3).
Ang katotohanan sa bagay
nato ay ang parehong araw-araw na paghahain sa umaga at gabi ay mga buong
sistema ng pagsamba, at nangangailangan ng wastong pangangalaga, pagsisikap at
atensyon ng lahat ng tatlong pangkat ng bansa, mula sa mga Saserdote at Levita
hanggang sa mga Pambansang Pangkat sa kanilang mga lugar na tinitirhan. Ang
paghahain sa umaga ay nakita ang mga pamamaraan na ipinatupad mula madaling araw
nang magsimula ang araw, at ang mga opisyal na nagnanais ay nagsimula sa
paglilinis ng mga abo ng dambana ng handog na susunugin. Naligo na ang mga
nagnanais na gampanan ang tungkulin bago dumating ang opisyal ng pangkat.
Nagbunutan sila para malaman kung sino ang gagawa ng
gawain. Sa ningning ng apoy ng dambana, hinugasan ng lalaking pinili ang kanyang
mga kamay at paa sa tansong palanggana na nakatayo sa pagitan ng Templo at ng
dambana.
Umakyat siya sa hagdan at
winalis ang abo gamit ang isang pilak na pandakot. Sa aktibidad na ito ang mga
saserdote na naghahanda ng nilutong handog na butil ng Dakilang Saserdote ay
nag-asikaso sa kanilang mga gawain.
Pagkatapos ay dinala ang
sariwang kahoy sa dambana. Nang ito ay sinindihan ay hinugasan ng mga saserdote
ang kanilang mga kamay at paa at pumunta sa
lishkath ha-gazith, na siyang lugar ng
pagpupulong ng Sanhedrin hanggang sa pagkawasak ng Templo. Doon ay nagbunutan pa
sila. Ang kanilang pagpupulong sa salaysay ng Bagong Tipan sa bahay ng Dakilang
Saserdote ay ipinaliwanag ng kakaibang pangyayari ng pagpupulong sa gabi (cf.
Schürer, ibid., pp. 224-225).
Ang opisyal ay nagbunutan
upang magpasya: 1) ang papatay; 2) ang magwiwisik ng dugo sa dambana; 3) sino
ang dapat maglinis ng mga abo mula sa panloob na dambana; 4) kung sino ang dapat
maglinis ng mga ilawan, at pagkatapos ay magpasiya kung sino ang dapat magdadala
ng bawat piraso ng hain sa mga hagdan ng altar na kung saan ay: 5) ang ulo at
isang paa sa likod; 6) ang dalawang paa sa harap; 7) ang buntot at ang isa pang
paa sa likod; 8) ang dibdib at leeg; 9) ang dalawang gilid; 10) ang mga
lamang-loob; 11) sino ang dapat magdala ng pinong harina; 12) ang nilutong
handog na butil (ng Dakilang Saserdote); 13) ang alak (cit. Schürer, ibid., p.
304).
Ang mga hain ay hindi
nangyari bago magbukang-liwayway. Habang ang cordero ay pinili pagkatapos ng
pagsikat ng araw, ang dalawang saserdote na pinili upang linisin ang dambana ng
kamangyan at ang kandelero ay pumunta sa Templo – ang una ay may gintong timba
at ang huli ay may gintong banga. Binuksan nila ang malaking pintuan ng Templo
at pumasok. Sa kaso ng gintong kandelero, kung ang dalawang ilawan sa
pinakadulong silangan ay nakasindi, sila ay hindi gagalawin at ang natitirang
mga ilawan lamang ang nililinis. Kung ang dalawang ilawang nasa pinaka-silangan
ay namatay, pagkatapos ay sila ay nalinis at muling sinindihan muna, bago ang
natitira ay nalinis at napuno.
Iniwan ng dalawang
saserdote ang mga kagamitang ginamit nila sa Templo nang sila ay umalis.
Habang sila ay abala sa
paglilinis, pinili ng ibang hinirang na mga saserdote ang cordero at pinatay
ito. Pagkatapos ay binalatan ito at hinati sa mga bahagi nito at tinanggap ng
bawat hinirang na saserdote ang mga bahaging nararapat sa kanya.
Ang hayop ay hinati sa anim para sa saserdote sa
kabuuan. Ang mga lamang-loob ay hinugasan sa mga mesang marmol sa lugar ng
katayan.
Nasa ikapitong saserdote ang handog na harina, nasa
ikawalo ang nilutong handog na butil ng Dakilang Saserdote, nasa ikasiyam ang
alak bilang handog na inumin. Ang lahat ng ito ay inilagay sa kanlurang bahagi
ng mga hagdan patungo sa dambana at nilagyan ng asin. Pagkatapos ay umatras ang
mga saserdote sa lishkath ha-gazith
kung saan binibigkas nila ang Shema.
Nang magawa ito ay nagbunutan silang muli. Una, nagbunutan para sa pagganap ng
Paghahandog ng Kamangyan sa mga hindi pa gumanap sa tungkuling ito. Pagkatapos
ay nagbunutan upang malaman kung sino ang magdadala ng bawat bahagi ng handog na
hain papunta sa dambana. (Ayon kay R. Eliezar bin Jacob, ang parehong mga
saserdote na gumawa nito sa simula ay gumanap ng tungkulin at dinala sila sa
hagdanan ng dambana.) Yaong mga hindi nabunot ay pwede nang umalis, at inalis
nila ang kanilang mga banal na kasuotan at nagpahinga.
Ang saserdote na piniling
magdala ng handog na kamangyan ay kumuha na ngayon ng isang gintong kawaling
nakatakip na naglalaman ng mas maliit na kawali na may kasamang kamangyan. Ang
ikalawang saserdote ay kumuha ng mga baga mula sa dambana ng mga handog na
susunugin na inilagay sandok na pilak at isinalin lahat sa isang sandok na
ginto. Pumasok ang dalawa sa Templo. Isa sa kanila ang nagbuhos ng mga baga sa
dambana ng kamangyan, nagpatirapa sa pagsamba, at pagkatapos ay nagpahinga.
Kinuha ng isa pang saserdote ang maliit na kawali na may insenso mula sa
malaking kawali, iniabot ang malaking kawali sa ikatlong saserdote at pagkatapos
ay ibinuhos ang kamangyan mula sa kawali sa mga baga sa dambana upang ang usok
ay umakyat. Nagpatirapa rin siya at saka nagpahinga. Ang dalawang nag-asikaso na
sa paglilinis ng dambana at ang kandelero ay naiapasok na muli sa Templo bago
ang iba pang ito para kunin ang kanilang mga kagamitan na nabanggit sa itaas.
Ang tagapaglinis ng kandelero pagkatapos ay nilinis ang nasa mas silangang mga
ilawan na marumi pa rin. Ang iba ay iniwang nagniningas upang magamit pang sindi
sa iba sa gabi. Kung ito ay namatay, ito ay lilinisin at muling sisindihan mula
sa apoy sa dambana ng handog na susunugin.
Ang limang saserdote na
naging abala sa loob ng Templo ay naglagay ng hagdan sa harap ng santuwaryo
kasama ang kanilang limang gintong kagamitan at binibigkas ang pagpapala ng
saserdote (Blg. 6:22-23) sa mga tao. Sa paggawa nito ay binibigkas nila ang
Banal na Pangalan gaya ng nasusulat. Sabi nila
Yahovah. Hindi nila sinabing
Adonai (cit. Schürer, ibid., p. 306).
Kaya ang ideya na hindi sinabi ng saserdote ang pangalan ng Diyos ay napakamali.
Hindi lamang nila ito binigkas, ngunit ginawa rin nila ito sa pampublikong
panalangin bilang bahagi ng mga aksyon ng Templo sa Jerusalem at sa iba pang
lugar.
Sumunod, naganap ang
pagtatanghal ng handog na susunugin. Ipinatong ng mga hinirang na saserdote ang
mga kamay sa magkahiwalay na mga piraso ng ihahain na hayop na nakahiga sa
hagdan ng dambana at dinala ang mga ito sa dambana at inilagay (itinapon, kaya Schürer) sa dambana. Nang ang Dakilang Saserdote ay
sinimulan na mangasiwa ipinaabot niya sa mga saserdote ang mga piraso sa kanya
(cf. Ecclus. 1:12) at inihagis niya ang mga ito sa dambana. Sa huli, ang
dalawang handog na butil – ng mga tao at ng Dakilang Saserdote – ay iniharap
kasama ng handog na inumin. Nang yumuko ang mga saserdote upang ibuhos ang
handog na inumin, isang tanda ang ibinigay sa mga Levita upang magsimulang
umawit. Umawit sila at sa bawat paghinto sa pag-awit dalawang saserdote ang
humihip ng mga pilak na pakakak. “Sa bawat tunog ng pakakak ang mga tao ay
nagpatirapa sa pagsamba” (Schürer, ibid.). “Ang pagsamba sa gabi ay halos
kapareho ng sa umaga. Sa una, gayunpaman, ang paghahandog ng kamangyan ay ginawa
pagkatapos kaysa bago ang handog na susunugin, at ang mga ilawan ng kandelero ay
hindi nililinis sa gabi ngunit sinisindihan” (cf. also Schürer, p. 303).
Ang mga tao ay nagtipon sa
Templo sa panahon ng proseso sa umaga na paghahanda para sa mga huling handog.
Sila ay nagpapatirapa sa pagsamba sa pagihip ng mga pakakak, tuwing humihinto sa
pag-awit. Mayroong iba't ibang Mga Awit na itinakda para sa mga araw ng
sanglinggo. Ang Mga Awit ay: ang unang araw ng sanglinggo, Linggo, ay Awit 24;
ang ikalawang araw ng sanglinggo, Lunes, ay Awit 48; Martes ay Awit 82;
Miyerkules ay Awit 94; Huwebes ay Awit 81; Biyernes ay Awit 93; at ang Sabbath
ay Awit 92.
Ang espirituwal na
kahalagahan ng mga gawaing na ito ay nakakapukaw ng interes. Pansinin ang
paghahain sa umaga ay nagsimula sa pagsikat ng araw at nagpatuloy hanggang sa
umaga. Ang mga tao ay naroroon at nakibahagi sa mga aktibidad na umabot sa
kanilang kasukdulan sa halos ikatlong oras.
Ang mga paghahain ay
kumakatawan sa pag-unlad ng Pananampalataya. Tinutukoy ng Paskuwa ang Mesiyas
bilang ang Cordero at ang mga unang bunga ng Inalog na Bigkis. Ang mga
paghahandog sa gabi ay tumutukoy sa Lubhang Karamihan ng Iglesia. Ang mga
Sabbath, mga Bagong Buwan at mga Banal na Araw ay tumutukoy sa mga hinirang ng
144,000. Ang bawat Sabbath at iba pa ay may mga elemento ng umaga at gabi, na
isang kinakailangan ng hinirang na umunlad sa Banal na Espiritu sa pamamagitan
ng kanilang kaugnayan sa Diyos. Ang buong Iglesia ng Diyos ay ang panggabing
elemento ng mga paghahain, dahil walang binanggit ang panggabing paghahain sa
huling sistema ng Templo.
Dapat na malinaw sa ating
lahat na ang mga paglilingkod ng Iglesia
ay dapat gawin ng alas-9 ng umaga at alas-3 ng hapon sa bawat araw ng
pagtitipon. Ang Iglesia ay nagpupulong ng alas-10 ng umaga at alas-2 ng hapon sa
ilang mga Banal na Araw ngunit lagi itong nagtitipon ng alas-9 ng umaga para sa
Inalog na Bigkis at Pentecostes. Ito ay dahil marami sa mga kapatid ang
naglalakbay ng malalayong distansya para makapunta sa mga paglilingkod at
makauwi. Kung saan ang Iglesia ay nagtitipon sa isang Kapistahan, o kung saan
walang mga tao na may malalayong paglalakbay, inaasahan na ang mga paglilingkod
ay susunod sa karaniwang mga oras ng paghahain sa umaga at gabi.
Iningatan din ni Cristo ang
Sabbath ng masigasig, at sa mga araw na ito ay walang ipinahihintulot na
pangangalakal alinsunod sa pagkaunawa ng Amos 8:5. Sa Mateo 14:14-15, makikita
natin na ang mga tao ay lumapit kay Cristo sa oras ng paghahain sa gabi, na
alinman sa Bagong Buwan o Sabbath. Nang matapos ang Sabbath at madilim na at
nagkakatipon pa ang mga tao, sinabi sa kanya ng kanyang mga alagad na payagang
pumunta sila at bumili ng pagkain.
Mateo 14:14-15
At siya'y lumabas, at nakita ang isang malaking karamihan, at nahabag
siya sa kanila, at pinagaling niya ang sa kanila'y mga may sakit. 15At
nang nagtatakipsilim na, ay nagsilapit sa kaniya ang kaniyang mga alagad, na
nangagsasabi, Ilang ang dakong ito, at lampas na sa panahon; paalisin mo na ang
mga karamihan, upang sila'y magsiparoon sa mga nayon, at sila'y mangakabili ng
kanilang makakain. (TLAB)
Ang Iglesia bilang katawan
ng mga hari at saserdote ay kinakailangang maghandog ng mga panalangin
araw-araw, sa umaga at gabi (Ex. 30:7-8). Ang paghahanda at mga panalangin sa
umaga ay nauuna sa oras ng paghahandog ng paghahain sa umaga, at ang mga
panalangin sa gabi ay kasunod pagkatapos ng paghahain sa gabi. Kaya ang ating
mga panalangin ay kumikilos bilang handog ng kamangyan at liwanag ng gintong
kandelero na nakatayo sa harap ng Dakong Kabanal-banalan, at namamagitan sa
Diyos para sa mundo. Iyon ang dahilan kung bakit ang dalawampu't apat na
Matatanda ay inatasan na subaybayan ang ating mga panalangin at tulungan tayo
(Apoc. 5:8-10).
May kinakailangang sigasig
sa Pananampalataya sa aspeto ng Kalendaryo. Kung sino ang ating sinasamba ay
hindi lamang natutukoy ng ating pag-unawa sa katangian ng Diyos. Ang katotohanan
na mayroon lamang Nag-iisang Tunay na Diyos, na siyang Diyos at Ama nating
lahat, na nagpadala kay Jesucristo – at siyang nagiging batayan ng ating
pagsamba – ay maaaring masira ng maling paggamit ng Kalendaryo at proseso ng
pagsamba. Kung nangingilin tayo ng maling kalendaryo, sinasamba natin ang diyos
kung saan ito nabuo. Kung ipagpaliban natin ang mga araw ng pagsamba ay
inilalagay natin ang ibang diyos bago ang Nag-iisang Tunay na Diyos. Huwag kang
malinlang. Panghawakan ng mahigpit ang Pananampalataya na minsang naihatid sa
mga banal.
Gaya ng nakita na natin,
ang sistema ng Templo ay gumagamit ng isang tiyak na Awit bawat araw para sa
pagsasagawa ng pang-araw-araw na paghahain. Simula sa unang araw ng sanglinggo,
na tinatawag nating Linggo sa sistema ng kalendaryong pagano, makikita natin na
ang Awit 24 ay nagsisimula sa konsepto ng paglikha ng Diyos. Sa Awit na ito
makikita natin ang pag-unlad ng tao sa Banal na Espiritu, at ang lumalakad
kasama ng Diyos sa bundok ni Yahovah.
Taliwas sa tanyag na katha,
ang nakasulat na pangalan ng Diyos ay partikular na binanggit sa mga
paglilingkod sa Templo; at ang pangalang iyon ay
Yahovah (YHVH) at hindi
Adonai. Ito ay hindi lamang binibigkas
ng mga saserdote araw-araw, ito ay inaawit din ng kapisanan at ng mga saserdote
sa kanilang kabuuan bilang ang katawan ng Israel, sa Mga Awit.
Ang mga Awit na ito ay
pinili upang makilala ang bansa bilang pinili ng Diyos. Kinikilala nila ang
Israel bilang bayan ng Diyos, at ang kaligtasan ng katawan ng Israel ay
nagpapatuloy, at magreresulta sa huling pagtatatag ng pagsamba ng Israel mula sa
bundok ni Yahovah na Kataas-taasan.
Ang Mga Awit para sa bawat
araw ay nagpapakita ng patuloy na pag-unlad ng paglikha sa pamamagitan ng anim
na libong taon na panahon na pinahintulutan ng Diyos hanggang sa dumating ito sa
sanlibong taon na Sabbath, na kumakatawan sa paghahari ng Katarungan sa ilalim
ng Mesiyas at ng tapat na Hukbo.
Unang Araw ng Sanglinggo (Linggo): Awit 24 (Ang Hari ng
Kaluwalhatian) – Isang awit ni David
Ang lupa ay sa
Panginoon at ang buong narito; ang sanglibutan, at silang nagsisitahan dito.
Sapagka't itinatag niya sa ibabaw ng mga dagat, at itinatayo sa ibabaw ng mga
baha.
Sinong aahon sa
bundok ng Panginoon? At sinong tatayo sa kaniyang dakong banal? Siyang may
malinis na mga kamay at may dalisay na puso; na hindi nagmataas ang kaniyang
kaluluwa sa walang kabuluhan, at hindi sumumpa na may kabulaanan.
Siya'y tatanggap ng
pagpapala sa Panginoon, at ng katuwiran sa Dios ng kaniyang kaligtasan. Ito ang
lahi ng mga nagsisihanap sa kaniya, na nagsisihanap ng iyong mukha, sa makatuwid
baga'y Jacob. (Selah)
Itaas ninyo ang
inyong mga ulo, Oh kayong mga pintuang-bayan; at kayo'y mangataas, kayong mga
walang hanggang pintuan: at ang hari ng kaluwalhatian ay papasok. Sino ang Hari
ng kaluwalhatian? Ang Panginoong malakas at makapangyarihan, ang Panginoong
makapangyarihan sa pagbabaka.
Itaas ninyo ang
inyong mga ulo, Oh kayong mga pintuang-bayan; Oo, magsitaas kayo, kayong mga
walang hanggang pintuan: at ang hari ng kaluwalhatian ay papasok. Sino itong
Hari ng kaluwalhatian? Ang Panginoon ng mga hukbo, siya ang Hari ng
kaluwalhatian. (Selah)
Dito makikita natin na ang
elohim ng kaligtasan ng Israel at ng indibidwal ay si Yahovah ng mga Hukbo, at
ang Diyos ng mga Patriarka. Dito, sa simula ng sanglinggo, ang kapisanan ng
Diyos ay sinabihan na ang buong nilikha ay kay Yahovah. Sinasabihan ang
kapisanan kung sino ang katanggap-tanggap sa Diyos sa proseso ng pagsamba at
kung sino ang maaaring lumapit sa Diyos.
Ikalawang Araw ng Sanglinggo (Lunes): Awit 48 (Pinataas ng Sion)
– Isang awit ng mga anak ni Korah
Dakila ang
Panginoon, at marapat pakapurihin, sa bayan ng aming Dios, sa kaniyang banal na
bundok. Maganda sa kataasan, ang kagalakan ng buong lupa, siyang bundok ng Sion,
sa mga dako ng hilagaan, na bayan ng dakilang Hari. Ang Dios ay napakilala sa
kaniyang mga bahay-hari, na pinakakanlungan.
Sapagka't narito,
ang mga hari ay nagpupulong, sila'y nagsidaang magkakasama. Kanilang nakita,
nagsipanggilalas nga sila; sila'y nanganglupaypay, sila'y nangagmadaling
tumakas. Panginginig ay humawak sa kanila roon; sakit, gaya ng sa isang babae sa
pagdaramdam. Sa pamamagitan ng hanging silanganan iyong binabasag ang mga
sasakyan sa Tharsis.
Kung ano ang aming
narinig, ay gayon ang aming nakita sa bayan ng Panginoon ng mga hukbo, sa bayan
ng aming Dios: itatatag ito ng Dios magpakailan man. (Selah)
Aming inaalaala ang
iyong kagandahang-loob, Oh Dios, sa gitna ng iyong templo. Kung ano ang iyong
pangalan, Oh Dios, gayon ang pagpuri sa iyo hanggang sa mga wakas ng lupa; ang
iyong kanan ay puspos ng katuwiran. Matuwa ka bundok ng Sion, magalak ang mga
anak na babae ng Juda, dahil sa iyong mga kahatulan.
Libutin ninyo ang
Sion, at inyong ligirin siya: inyong saysayin ang mga moog niyaon. Tandaan
ninyong mabuti ang kaniyang mga kuta, inyong masdan ang kaniyang mga bahay-hari;
upang inyong maisaysay ito sa susunod na lahi. Sapagka't ang Dios na ito ay
ating Dios magpakailan-kailan man: siya'y magiging ating patnubay hanggang sa
kamatayan.
Sa ikalawang araw ng
sanglinggo ang Lungsod ng Sion ay kinilala bilang ang Lungsod ni Yahovah. Ang
Kanyang Templo ay kinilala na naroroon. Ang salungatan kay Yahovah na walang
hanggan na nagpoprotekta sa kongregasyon ay ang tema ng Awit. Ang mga sasakyan
ng Tarsis ay nakapuwesto sa Europa sa timog Iberia, o timog ng Espanya.
Sinuportahan nila ang isang makapangyarihang sistema ng kalakalan sa buong
mundo.
Si Yahovah ay ang Yahovah
ng mga Hukbo at sa gayon ay si Yahovah, Ang Kataas-taasan.
Ikatlong Araw ng Sanglinggo (Martes): Awit 82 (Isang Panawagan
para sa Matuwid na Paghatol) – isang awit ni Asaph
Ang Dios ay tumatayo
sa kapisanan ng Dios; siya'y humahatol sa gitna ng mga dios. Hanggang kailan
magsisihatol kayo ng kalikuan, at magsisigalang sa mga pagkatao ng masama?
(Selah) Hatulan mo ang dukha at ulila: gawan mo ng kaganapan ang napipighati at
walang nagkakandili. Sagipin mo ang dukha at mapagkailangan: iligtas ninyo sila
sa kamay ng masama,
Hindi nila
nalalaman, ni nauunawa man; sila'y nagsisilakad na paroo't parito sa kadiliman:
lahat ng patibayan ng lupa ay nangakilos.
Aking sinabi, Kayo'y
mga dios, at kayong lahat ay mga anak ng Kataastaasan. Gayon ma'y mangamamatay
kayong parang mga tao, at mangabubuwal na parang isa sa mga pangulo.
Bumangon ka, O Dios,
hatulan mo ang lupa: sapagka't iyong mamanahin ang lahat ng mga bansa.
Nakikita natin mula sa Awit
na ito na ang elohim ay isang maramihan ng mga anak ng Diyos, at ang elohim na
pinag-uusapan dito ay pumapalit sa kanyang lugar sa gitna ng banal na kapulungan
ng Konseho ng Elohim. Sinimulan niyang hatulan ang Lupa dahil ang lahat ng mga
bansa ay ibinigay sa kanyang paghatol.
Ang unang elemento ng
paglikha ay ang makalangit na Hukbo na mga elohim. Ang hukbo ng tao ay magiging
mga anak din ng Diyos bilang elohim, at dito sa ikatlong araw ng sanglinggo, na
tinatawag ngayong Martes, na ang Awit na ito ay inaawit. Ito ang araw bago ang
araw ng paghahanda ng 14 Abib noong 30 CE.
Kaya, nang binigkas ni
Cristo ang mga salitang ito, alam niya at ng lahat ng naroon na kinanta nila
noong araw at bago lumubog ang araw, humigit-kumulang anim na oras ang
nakalipas.
Nakita ng Dakilang
Saserdote na sa sumunod na araw na kanilang inaawit ang Awit na ito, ang layunin
ng teksto ay naging malinaw, at ipinahayag ni Cristo ang banal na tadhana ng mga
hinirang. Nasusulat na ang Dakilang Saserdote ay nagpropesiya bago ang kaganapan
na may mamamatay para sa mga tao.
Ang teksto na sumunod sa
sipi ni Cristo ay nagpakita na ang elohim ay babangon upang hatulan ang Lupa, at
ang elohim na iyon ay ang Mesiyas.
Sa gayon ay nakita ng
Dakilang Saserdote si Cristo na ipinahayag ang kanyang sarili bilang Mesiyas,
bilang Anak ng Diyos. Ang Awit sa ikaapat na araw, o Miyerkules, ay nagpapatunay
sa katotohanang ito at alam iyon ng Dakilang Saserdote, gaya ng lahat.
Ikaapat na Araw ng Sanglinggo (Miyerkules):
Awit 94 (Ang Makatarungang Hukom)
Oh Panginoon, ikaw
na Dios na kinauukulan ng panghihiganti, ikaw na Dios na kinauukulan ng
panghihiganti, sumilang ka.
Bumangon ka, ikaw na
hukom ng lupa: ibigay mo sa palalo ang panghihiganti sa kanila. Panginoon,
hanggang kailan ang masama, hanggang kailan magtatagumpay ang masama? Sila'y
dumadaldal, sila'y nagsasalita na may kapalaluan: lahat na manggagawa ng
kasamaan ay nangagmamalaki. Kanilang pinagwawaraywaray ang iyong bayan, Oh
Panginoon, at dinadalamhati ang iyong mana. Kanilang pinapatay ang bao at ang
taga ibang lupa, at pinapatay ang ulila. At kanilang sinasabi, ang Panginoo'y
hindi makakakita, ni pakukundanganan man ng Dios ni Jacob ito.
Gunitain ninyo,
ninyong mga hangal sa gitna ng bayan: at ninyong mga mangmang, kailan tayo
magiging pantas? Siyang lumikha ng pakinig, hindi ba siya makakarinig? Siyang
lumikha ng mata, hindi ba siya makakakita? Siyang nagpaparusa sa mga bansa,
hindi ba siya sasaway, sa makatuwid baga'y siyang nagtuturo sa tao ng kaalaman?
Nalalaman ng Panginoon ang mga pagiisip ng tao, na sila'y pawang walang
kabuluhan.
Mapalad ang tao na
iyong pinarurusahan, Oh Panginoon, at tinuturuan mo sa iyong kautusan. Upang
iyong mabigyan ng kapahingahan sa mga kaarawan ng kasakunaan, hanggang sa
mahukay ang hukay na ukol sa masama. Sapagka't hindi itatakuwil ng Panginoon ang
kaniyang bayan, ni pababayaan man niya ang kaniyang mana. Sapagka't kahatulan ay
babalik sa katuwiran: at susundan ng lahat na matuwid sa puso.
Sino ang babangon dahil sa akin laban sa mga manggagawa ng kasamaan? Sinong
tatayo dahil sa akin laban sa mga manggagawa ng kasamaan?
Kundi ang Panginoon ay naging aking katulong, ang kaluluwa ko'y tumahang madali
sana sa katahimikan. Nang aking sabihin, Ang aking paa ay natitisod; inalalayan
ako ng iyong kagandahang-loob, Oh Panginoon.
Sa karamihan ng
aking mga pagiisip sa loob ko ang iyong mga pagaliw ay nagbibigay lugod sa aking
kaluluwa. Makikisama ba sa iyo ang luklukan ng kasamaan, na nagaanyo ng pagapi
sa pamamagitan ng palatuntunan? Sila'y nagpipisan laban sa kaluluwa ng matuwid,
at pinarusahan nila ang walang salang dugo. Nguni't ang Panginoon ay naging
aking matayog na moog; at ang Dios ko'y malaking bato na aking kanlungan. At
dinala niya sa kanila ang kanilang sariling kasamaan, at ihihiwalay niya sila sa
kanilang sariling kasamaan; ihihiwalay sila ng Panginoon naming Dios.
Pansinin dito na ang
Elohim ng paghihiganti at
katarungan ay ang Yahovah na ibinigay
sa Israel bilang kanyang mana. Kaya ang konsepto dito ay isa sa Yahovah ng mga
Hukbo na naghahatid ng awtoridad kay Yahovah ng Israel. Ang Nilalang na ito ay
ang Yahovah ng Deuteronomio 32:8, na isa sa mga anak ng Diyos. Ang Masoretic
text (MT) ay binago pagkatapos ng pangyayaring ito at ang kamatayan ng Mesiyas
upang mabasa: ayon sa bilang ng mga anak
ni Israel. Walang alinlangan na ginawa ito upang itago ang katotohanang ito.
Gayunpaman, sinasabi ng teksto, ayon sa
bilang ng mga anak ng Diyos, tulad ng alam natin mula sa Septuagint (LXX),
at ngayon ay ang Dead Sea Scrolls (DSS). Ipinapakita ng RSV ang tamang teksto.
Ang paghatol sa mga
mapagmataas at mayabang dito ay tuwirang laban sa pagkasaserdote na talagang
hinatulan ang mga inosente at dito pinatay ang Mesiyas. Ang buong tekstong ito
ay itinuro laban sa kawalan ng katarungan, at alam ng mga Dakilang Saserdote
kung ano ang ginagawa nila kay Cristo sa pamamagitan ng propesiya at ng sariling
patotoo ni Cristo sa eksaktong tamang panahon sa pagkakasunud-sunod na ito. Ang
“ako” sa tekstong ito ay ang Mesiyas.
Ikalimang Araw ng Sanglinggo
(Huwebes): Awit 81 (Isang Panawagan sa
Pagsunod) – sa Gittith ni Asaph
Magsiawit kayo ng
malakas sa Dios na ating kalakasan: mangagkaingay kayo na may kagalakan sa Dios
ni Jacob, Magsiawit kayo at dalhin ninyo rito ang pandereta, ang masayang alpa
sangpu ng salterio. Magsihihip kayo ng pakakak sa bagong buwan, sa kabilugan ng
buwan, sa ating dakilang kapistahan. Sapagka't pinakapalatuntunan sa Israel,
ayos ng Dios ni Jacob. Kaniyang inilagay na pinakapatotoo sa Jose, nang siya'y
lumabas na maglakbay sa lupain ng Egipto:
na aking kinaringgan
ng wika na di ko nauunawa. Aking inihiwalay ang kaniyang balikat sa pasan: ang
mga kamay niya'y napabitiw sa luwelang. Ikaw ay tumawag sa kabagabagan, at
iniligtas kita; sinagot kita sa lihim na dako ng kulog; sinubok kita sa tubig ng
Meriba.
(Selah) Dinggin mo,
Oh bayan ko, at ako'y sasaksi sa iyo: Oh Israel, kung ikaw ay makikinig sa akin!
Hindi magkakaroon ng ibang dios sa iyo; at hindi ka man sasamba sa anomang ibang
dios. Ako ang Panginoon mong Dios, na naglabas sa iyo mula sa lupain ng Egipto:
bukhin mong maluwang ang iyong bibig, at aking pupunuin.
Nguni't hindi
nakinig sa aking tinig ang bayan ko; at hindi ako sinunod ng Israel. Sa gayo'y
aking pinasunod sa pagmamatigas ng kanilang puso, upang sila'y makalakad sa
kanilang sariling mga payo. Oh kung ako'y didinggin ng aking bayan, kung ang
Israel ay lalakad sa aking mga daan! Aking pasusukuing madali ang kanilang mga
kaaway, at ibabalik ko ang aking kamay laban sa kanilang mga kaaway.
Ang mga mapagtanim
sa Panginoon ay magsisisuko sa kaniya: nguni't ang kanilang panahon ay
mananatili kailan man, Kaniya ring pakakanin sila ng katabaan ng trigo: at ng
pulot na mula sa bato ay bubusugin kita.
Ang Awit na ito ay isang
paalala sa Israel pagkatapos nilang tanggihan ang Yahovah ng Exodo. Sa katunayan
ay pinatay nila siya noong araw bago iyon sa taong iyon ng 30 CE. Ang Israel ay
dinala sa ilang at sinubok sa tubig ng Meriba – at ang Elohim na kasama nila ay
si Cristo. Hindi sila nakinig at ibinigay sila ni Yahovah sa kanilang sariling
pamamaraan.
Itinatag ng Awit ang Bagong
Buwan ng Abib bilang taimtim na Araw ng Kapistahan ng Israel. Ito ang inutos na
Bagong Taon. Binago ito ng mga Judio pagkatapos ng pagkakalat upang mabasang "sa
Bagong Buwan at sa Kabilugan ng Buwan",
at pagkatapos ay ginamit ito upang ilapat sa 1 Tishri bilang kanilang tiwaling
Bagong Taon. Ngunit ang orihinal na mga teksto ay nagsasabing
sa Bagong Buwan, at ang teksto ay
malinaw na nagpapakita na ito ay nauugnay sa Exodo sa Abib at samakatuwid ay
hindi maaaring Tishri.
Ika-anim na Araw ng Sanglinggo
(Biyernes):
Awit 93 (Ang Walang Hanggang Paghahari ng Diyos)
Ang Panginoon ay
naghahari; siya'y nananamit ng karilagan; ang Panginoon ay nananamit ng
kalakasan; siya'y nagbigkis niyaon: ang sanglibutan naman ay natatag, na hindi
mababago. Ang luklukan mo'y natatag ng una: ikaw ay mula sa walang pasimula.
Ang mga baha ay
nagtaas, Oh Panginoon, ang mga baha ay nagtaas ng kanilang hugong; ang mga baha
ay nagtaas ng kanilang mga alon. Ng higit sa mga hugong ng maraming tubig,
malalakas na hampas ng alon sa dagat, ang Panginoon sa itaas ay makapangyarihan.
Ang iyong mga
patotoo ay totoong tunay: ang kabanalan ay nararapat sa iyong bahay, Oh
Panginoon, magpakailan man.
Kaya, dito makikita natin
ang Yahovah sa Kataas-taasan ay pinupuri bilang marangal. Sa araw na ito ng
pagkakasunud-sunod ng Paskuwa noong 30 CE, ang Mesiyas ay nasa libingan pa rin.
Ikapitong Araw ng Sanglinggo (Sabado):
Awit 92 (Pagmamahal at Katapatan ng Diyos) – Isang awit para sa araw
ng Sabbath
Isang mabuting bagay
ang magpapasalamat sa Panginoon, at umawit ng mga pagpuri sa iyong pangalan, Oh
Kataastaasan: Upang magpakilala ng iyong kagandahang-loob sa umaga, at ng iyong
pagtatapat gabigabi. Na may panugtog na may sangpung kawad, at may salterio; na
may dakilang tunog na alpa.
Sapagka't ikaw,
Panginoon, iyong pinasaya ako sa iyong gawa: ako'y magtatagumpay sa mga gawa ng
iyong mga kamay. Kay dakila ng iyong mga gawa, Oh Panginoon! Ang iyong mga
pagiisip ay totoong malalim. Ang taong hangal ay hindi nakakaalam; ni nauunawa
man ito ng mangmang. Pagka ang masama ay lumilitaw na parang damo, at pagka
gumiginhawa ang lahat na manggagawa ng kasamaan; ay upang mangalipol sila
magpakailan man:
Nguni't ikaw, Oh
Panginoon, ay mataas magpakailan man. Sapagka't, narito, ang mga kaaway mo, Oh
Panginoon, sapagka't, narito, ang mga kaaway mo'y malilipol; lahat ng mga
manggagawa ng kasamaan ay mangangalat. Nguni't ang sungay ko'y iyong pinataas na
parang sungay ng mailap na toro: ako'y napahiran ng bagong langis. Nakita naman
ng aking mata ang nasa ko sa aking mga kaaway, narinig ng aking pakinig ang nasa
ko sa mga manggagawa ng kasamaan na nagsisibangon laban sa akin.
Ang matuwid ay
giginhawa na parang puno ng palma.
Siya'y tutubo na parang
cedro sa Libano. Sila'y nangatatag sa bahay ng Panginoon; sila'y giginhawa sa
mga looban ng aming Dios. Sila'y mangagbubunga sa katandaan; sila'y mapupuspos
ng katas at kasariwaan: Upang ipakilala na ang Panginoon ay matuwid; siya'y
aking malaking bato, at walang kalikuan sa kaniya.
Pinupuri ng Awit na ito ang
Kataas-taasan bilang Nag-iisa na tapat sa pag-ibig at ang layon ng papuri, sa
gabi at sa umaga.
Si Yahovah ay ginamit ng 7
beses sa Awit 92 para sa ika-7 araw ng sanglinggo.
Ang pito ay ang bilang ng pagiging perpekto.
Sa Sabbath makikita natin
ang dalawahang mensahe nito. Ito ay nasa katapusan ng araw na ang Mesiyas ay
muling binuhay ng Diyos at dinaluhan ng elohim. Ang pangako ng Awit na ito ay
umaabot hanggang sa Milenyo at sa Pamamahala ng Mesiyas. Ang Sabbath ay
sumasagisag sa darating na pamumuno para sa ikapitong libong taon mula kay Adan.
Ang Pagkabuhay na Mag-uli
ni Cristo sa pagtatapos ng Sabbath ay sumasagisag sa Pangkalahatang Pagkabuhay
na Mag-uli ng mga patay sa katapusan ng sistemang milenyo. Mula sa
pagkakasunud-sunod na iyon ay naghahanda tayo para sa kaligtasan ng buong
sangkatauhan at ang pagsasauli sa Diyos.
Sa Linggo ng alas-9 ng
umaga, ang Handog ng Inalog na Bigkis ay iwinagayway sa harap ng Diyos. Noong
Linggo ng umaga pagkatapos ng pagkabuhay na mag-uli noong nakaraang gabi,
umakyat si Cristo sa Bundok ng Diyos sa langit. Doon siya tinanggap bilang
matuwid na hain at handog para sa kasalanan ng sanlibutan. Sinasalamin din ng
Mga Awit ang katotohanan ng pagtanggap ng mga matuwid sa bagong siklo. Ang
pagtanggap ng lahat ng nagsisisi na sangkatauhan ay sinasagisag ng Inalog na
Bigkis na ito na nagsisimula kay Cristo at umaabot sa lahat.
Kaya ang pagkakasunud-sunod
ng linggo ng pagpapako sa Paskuwa ay nakita na isang libong taon nang nakalipas.
Ang kasinungalingan ng paghahain sa Biyernes ay nakakubli sa tunay na layunin ng
Mga Awit ng pagsamba sa Templo at ang kahulugan nito para sa sangkatauhan.
***
Ang Mga Awit na ito ay
kinuha mula sa Holman Christian Standard
Bible, Holman Bible Publishers, 2003, kasama ang lahat ng mga pangalan na
binago pabalik sa orihinal na paggamit ng Hebrew.
Ang HCSB ay patuloy na
isinasalin ang mga Hebreong pangalan para sa Diyos bilang mga sumusunod:
HCSB English |
Hebrew Original |
God
|
Elohim |
LORD |
YHVH (Yahovah) |
Lord |
Adonai |
Lord GOD |
Adonai Yahovah |
LORD of Hosts |
Yahovah Sabaoth |
God Almighty |
El Shaddai |
q