Christian Churches of God
No. 173
Ang Pagbilang ng Omer hanggang
Pentecostes
(Edition
3.0 19960803-20031006-20090117)
Noong ika-dalawampung
siglo, ang mga Iglesia ng Diyos ay nagkamali sa kanilang pagtukoy sa
Pentecostes mula sa maling pagpapatupad ng Kalendaryong Hillel at sa
pamamagitan ng mga Judaiser sa mga Iglesia ng Diyos. Ipinapaliwanag ng
tekstong ito ang mga pagkakamali at ang orihinal na prosesong sinusunod.
Pinalitan nito ang aralin na
Pentecostes: Paghahambing sa Levitico 23:11-22 sa Septuagint (No. 173).
Christian Churches of God
E-mail:
secretary@ccg.org
(Copyright
©
1996, 2003, 2009
Wade Cox)
(Tr. 2024)
This paper may be freely copied and distributed
provided it is copied in total with no alterations or deletions. The
publisher’s name and address and the copyright notice must be included.
No charge may be levied on recipients of distributed copies.
Brief quotations may be embodied in critical articles and reviews
without breaching copyright.
This paper is available from the World Wide Web
page:
http://logon.org and
http://ccg.org
Ang Pagbilang ng Omer
hanggang Pentecostes
Nagkaroon ng kalituhan sa mga Iglesia ng Diyos noong ika-dalawampung siglo
sa pagtukoy sa Pentecostes. Ang suliranin ay nabuo dahil sa pagkabigo ng
Kalendaryong Hillel. Ang kalendaryong ito, na ipinakilala noong 358 CE, ay
tumutukoy sa mga Bagong Buwan sa pamamagitan ng pinaniniwalaang paglitaw ng
crescent moons na pinalitan ng mga tiyak na pagpapaliban ng Bagong Buwan
ayon sa isang sistema ng mga tuntunin na tinukoy ng mga rabinikong tradisyon
at isang takdang petsa para sa handog ng Inalog na Bigkis.
Ang malinaw na pagkakamali sa sistemang ito ng nakatakdang petsa ay ang
pagtapat ng Pentecostes ng Sivan 6, at ang makasaysayang pag-unawa sa
Iglesia na laging Linggo ang
Pentecostes kahit na sa Katolisismo, at ang malinaw na salita sa mga Teksto,
ay naging imposibleng sundin ang sistemang Hillel sa aspetong ito.
Ang mga Iglesia ng Diyos, dahil sa pagkakamali, ay nagsimulang tanggapin ang
sistemang Hillel sa kalagitnaan ng ika-dalawampung siglo. Ang pagkakamaling
ito ay nagmula sa pamamagitan ng The Radio Church of God, kalaunan ay naging
Worldwide Church of God (WCG). Ang kanilang mga pagbabago noong 1974 ay
nagresulta sa isang sunod-sunod na pagkakamali na pinalaganap sa kanilang
mga sangay.
Taliwas sa tanyag na paniniwala hindi ipinakilala ng RCG/WCG ang mga Banal
na Araw sa mga Iglesia ng Diyos noong ika-20 siglo. Iyon ay ginawa ng
Caldwell Conference of the Church of God (Seventh Day). Iningatan nila ang
Kalendaryo at lahat ng mga Kapistahan ayon sa Conjunction at mayroon silang
tamang mga doktrina ng kalikasan ng Diyos, na siyang dahilan kung bakit
pinahintulutan silang panatilihin ang tamang kalendaryo. Ang CCG ang pumalit
sa kanila.
Mayroong dalawang tiyak na pagkakamali na sinusunod ng mga Iglesia ng Diyos,
at tatlo kung isasama ang sistema ng Samaritano na sinusunod ng ilang mga
indibidwal, sa halip na sa buong sistema ng iglesia.
Ang tatlong maling sistemang ginamit upang matukoy ang Pentecostes ay:
(1) Nisan 16, bilang
isang takdang petsa, na sinusuportahan ng karamihan sa mga modernong Judio
(ang mga rabinikong kahalili ng mga Fariseo), at ilang Judaisers na nagmula
sa mga Iglesia ng Diyos.
(2) Ang Linggo
pagkatapos ng Sabbath na bumabagsak sa panahon ng Kapistahan ng Tinapay na
Walang Lebadura. Ito ang pagtuturo sa Worldwide Church of God bago mag-1974.
Sinusuportahan ito ngayon ng ilang Mesiyanikong grupo na nangingilin ng
Pentecostes ng Linggo, o Lunes.
(3) Ang pagbilang ng
mga Samaritano mula sa Bagong Buwan kasunod ng Equinox at magsisimula ng
Linggo sa loob ng Kapistahan ng Tinapay na Walang Lebadura kahit na ito ay
pinapangilin sa kung ano ang tama sa Ikalawang buwan.
Ang Linggo sa panahon ng Kapistahan ng Tinapay na Walang Lebadura ay
sinusuportahan na ngayon bilang tamang makasaysayang Handog ng Inalog na
Bigkis ng Worldwide Church of God mula noong 1974, at ng ilan sa mga
pangunahing grupong humiwalay dito, kahit na hindi nila sinusunod ang Inalog
na Bigkis ayon sa inutos sa Levitico 23. Gayunpaman ay nagkakamali pa rin,
kadalasan dahil sa mga pagpapaliban, tulad ng lahat ng mga alternatibong
nabanggit sa itaas, kabilang ang mga Samaritano na nagsagawa ng pagpapaliban
ng buong buwan ng humigit-kumulang limampung porsyento ng pagkakataon. Ang
lahat ng mga pagkakamali ay nakasentro sa sistemang Hillel na ipinakilala
mula 358 CE o ang pagkakamali ng Samaritano tungkol sa post-equinox New
Year.
Sinusunod na ngayon ng WCG ang mga petsa ng Easter at hindi na pinapangilin
ang mga Kapistahan, na kinabibilangan ng tamang Pentecostes kung minsan ay
nagkakaroon ng isang linggong pagkakaiba.
Ang mga Iglesia ng Diyos, ayon sa kasaysayan, hanggang sa mga pagkakamali ng
WCG, una sa pagtatangkang sundin ang isang Sivan 6 at pagkatapos ang
Pentecostes ng Lunes bago ang 1974, ay palaging ipinangingilin ang
Pentecostes ng Linggo at ang sistema ng Templo ay palaging ipinangingilin
ang Pentecostes ng Linggo. Kahit na noong humiwalay ang Iglesiang Romano sa
mga Iglesia ng Diyos sa mga pagtatalo sa Quartodeciman noong 192 CE, wala
silang nakitang dahilan upang baguhin ang paraan ng pagtukoy sa Pentecostes.
Ang problema lamang na kanilang kinakaharap ay ang pagbabago ng petsa nito
dahil sa pagtukoy ng Easter mismo (tingnan ang aralin ng
Mga Pagtatalo sa
Quartodeciman (No. 277)).
Ang mga makasaysayang pananaw ay sinusuri din sa araling
Ang Tungkulin ng Ikaapat na
Utos sa Makasaysayang mga Iglesia ng Diyos na nangingilin ng Sabbath (No.
170).
Pinamamahalaan ng mga Saduceo ang Templo sa panahon ng pagpapatakbo nito at
palagi nilang ipinangingilin ang Pentecostes ng Linggo.
Ang Templo sa Egipto ay sumunod sa sistemang iyon din gaya ng nakikita natin
mula sa teksto ng Septuagint (LXX) na siyang opisyal na pagsasalin ng LT sa
Griyego, at kung saan ay ipinag-utos at isinalin sa Egipto para sa Egyptian
diaspora ng Faraon doon.
Ang parehong sitwasyon ay naranasan din para sa mga Samaritano. Ang kanilang
Pentecostes ay Linggo ngunit nagkakaiba lamang sa katotohanan na sila ay
ipinakilala nila ang pagsisimula ng Bagong Taon pagkatapos ng equinox,
palaging sumusunod sa Bagong Buwan pagkatapos ng Equinox at hindi
pinakamalapit dito, tulad ng nangyari sa sistema ng Templo. Sa ganitong
paraan halos kalahati ng oras ay isang buwan na huli ang kanilang Paskuwa,
kadalasang ipinagdiriwang ang ikalawang Paskuwa bilang una. Kaya ang
kanilang intercalation ay wala din sa pagkakasunod-sunod sa sistema ng
Judio. Sa gayon ay ipinagdiwang nila ang kapistahan sa ikawalong buwan na
siyang pagkakamaling ginawa ni Jeroboam kung saan siya ay hinatulan ng Diyos
sa pamamagitan ng mga propeta (tingnan ang araling
Jeroboam at ang
Kalendaryong Hillel (No. 191)).
Ang sistema ng Templo ay tama at sinunod ang nakasulat na kautusan gaya ng
nakikita nating isinasagawa ng mga Saduceo. Ang sistema ng Templo ay sinuri
sa aralin ng
Kalendaryo ng Diyos (No.
156).
Walang mga pagpapaliban ang ginagamit sa panahon ng Templo.
Iyan ay malinaw sa pagtitipon ng Mishnah ca. 200 kung saan ang Talmud ay
pinagsama-sama bilang komentaryo. Tila mayroong ilang hindi makatotohanang
pahayag mula sa mga huwad na iskolar ng ilang Iglesia ng Diyos na nagsasabi
na ang mga pagpapaliban ay ginagamit sa panahon ng Templo ayon sa Talmud.
Gayunpaman, iyon ay isang tahasang maling pahayag na sumasalungat sa
katibayan ng kasaysayan at ng Mishnah mismo.
Ang awtoridad ng Judio na si (Judaeus) Philo, na nagsusulat sa Alexandria,
ay nagpapakita na ang buong sistema ng Templo at ang diaspora ay may isang
kalendaryo, walang mga pagpapaliban, maliban sa Qumran Community na
tinatawag na Essene ng ilan.
Malinaw na sinabi ni Philo na ang mga Bagong Buwan ay tinutukoy ng mga
conjunction, na kinakalkula sa mga paaralang pang-astronomiya.
Ang buwan ay mula sa isang conjunction hanggang sa susunod na conjunction.
Walang mga pagpapaliban at hindi kailanman nagkaroon ng anumang mga
pagpapaliban na naitala sa panahon ng Templo.
Ito ay sinuri sa
aralin ng
Komentaryo sa Doktrinang
Aralin ng UCG: Dapat ba Mangilin Bagong Buwan ang mga Cristiano (No. 124).
Sinabi ni Philo:
"Ito ang Bagong
Buwan, o simula ng lunar month, na panahon sa pagitan ng isang conjunction
at ng kasunod, ang haba nito ay eksaktong nakalkula sa mga paaralang
pang-astronomiya." (Judaeus, Philo,
The Special Laws, II, XXVI, 140, Treatise by F.H. Colson, Harvard
University Press: Cambridge, MA, 1937).
Iyon ang kilalang makasaysayang pananaw at ang kilalang tamang pananaw ng
sistema ng Templo. Walang ibang katibayan na nagmumungkahi na pinag-isipan
nila ang mga pagpapaliban hanggang pagkatapos ng pagbagsak ng Templo, tulad
ng nakikita natin mula sa Talmud, dahil ang mga pagpapaliban ay hindi
nagsimulang ipatupad hanggang pagkatapos ng pagtitipon ng Mishnah ca. 200
CE.
Ang saklaw ng mga pagpapaliban ay sinuri sa araling
Ang Kalendaryo at ang Pagpapaliban ng Buwan o Mga Kapistahan? (No. 195)
at gayundin sa iba't ibang FAQ sa paksa.
Ang sistema ng Templo gaya ng inilalarawan sa Septuagint (LXX)
Ang teksto tungkol sa Pagbilang ng Omer sa LXX ay sinuri sa araling
Pentecostes paghahambing sa Levitico 23:11-22 sa Septuagint, na pinapalitan
ngayon ng araling na ito.
Ang pagsasalin ng Septuagint o Pitumpu (LXX) ay isang pagsasalin ng tekstong
Hebreo sa Griyego na natapos sa Alexandria. Dapat, kung gayon, sinunod nito
ang tekstong Hebreo. Ang mga pagkakaiba ay dapat na nagpapakita ng mga
teolohikal na pananaw na pinagtatalunan sa kalaunang pag-iisip ng rabiniko.
Ang pagsasalin ng LXX na ginamit dito ay iyong kay Sir Lancelot C. L.
Brenton (London, 1851, Hendrickson, reprint 1992). Ang tekstong Griyego ay
ginawang Romanisado para sa mga layunin ng araling ito.
Leviticus 23:15-17
And ye shall number to yourselves from the day after the sabbath, from the
day on which ye shall offer the sheaf of the heave offering; seven full
weeks:
16
until the morrow after the last week ye shall number fifty days, and shall
bring a new meat-offering to the LORD.
17
Ye shall bring from your dwelling, as a heave-offering, two loaves: they
shall be of two tenth portions of fine flour; they shall be baken with
leaven of the firstfruits to the
LORD (LXX) [The KJV translates the last phrase as
they are the firstfruits unto the
Lord].
Kai arithmesete umin
apo tes epaurion tõn sabbatõn, apo tes emeras es an prosenegkete to dragma
tou epithematos, epta ebdomadas oloklerous, eõs tes epaurion tes eschates
ebdomados arithmesete pentekonta emeras, kai prosoisete thusian nean tõ
Kuriõ.
Ang KJV ay halos kapareho
ng LXX sa natitirang teksto at sinipi para sa paghahambing.
Leviticus 23:18-22
And ye shall offer with the bread seven lambs without blemish of the first
year, and one young bullock, and two rams: they shall be
for a [whole, LXX] burnt offering unto the LORD, with their meat
offering, and their drink offerings,
even an offering made by fire, of sweet savour unto the LORD.
19
Then ye shall sacrifice one kid of the goats for a sin offering, and two
lambs of the first year for a sacrifice of peace offerings.
20
And the priest shall wave them with the bread of the firstfruits
for a wave offering before the
LORD, with the two lambs: they shall be holy to the LORD for the priest
[they shall belong to the priest that brings them, LXX].
21
And ye shall proclaim on the selfsame day,
that it may be an holy convocation
unto you: ye shall do no servile work
therein: it shall be a statute for ever in all your dwellings throughout
your generations.
22
And when ye reap the harvest of your land, thou shalt not make clean
riddance [fully reap, LXX] of the corners of thy field when thou reapest,
neither shalt thou gather any gleaning of thy harvest: thou shalt leave them
unto the poor, and to the stranger: I
am the LORD your God. (KJV)
Malinaw batay sa teksto ng LXX at sa pagsasalin ni Brenton na ang pagbilang
ng mga araw ay nagsisimula pagkatapos ng Sabbath, pitong buong sanglinggo.
Walang alinlangan na ang pagbilang na ito ay nagsasangkot ng Unang Banal na
Araw ng Kapistahan maliban kung saan ito ay tumapat sa lingguhang Sabbath.
Ang salita sa Griyego ay Sabbatõn
at ang salitang ito ay isinasalin ang Hebreong
Shabbath. Hindi maaaring tumukoy
ito sa Kapistahan ng Banal na Araw, dahil ang teksto sa Hebreo ay lubos na
nilinaw sa Levitico 23 na mayroong tatlong uri ng mga araw ng Sabbath na
tinutukoy sa teksto. Ang tatlong uri ay ang
Shabbath (SHD 7676) o lingguhang Sabbath, ang
Shabbathown (SHD 7677) o Banal na Araw ng Sabbath, at ang
Shabbath Shabbathown sa kaso ng
Araw ng Pagbabayad-sala, na isang
Sabbatised Sabbath o isang
pinakabanal na Sabbath. Ang Pagbabayad-sala ay malinaw na inilagay sa
itaas ng lahat ng iba pang mga araw at tinukoy sa ilalim ng terminong
Sabbath.
Pagbibilang ng Pentecostes at ang Tatlong Uri ng Sabbath
Ang Ang Levitico 23 ay medyo malinaw mula sa paggamit nito ng mga termino sa
Hebreo na ang paraan ng pagbibilang ng Pentecostes (lit.
pagbibilang ng limampu) ay may kinalaman sa pitong ganap o
kumpletong mga Sabbath. Ang Levitico 23 ang pinaka-eksakto sa tekstong
Hebreo tungkol sa paggamit ng mga termino para sa
Shabbath,
Shabbathown at
Shabbath Shabbathown. Ang terminong
Shabbathown ay lumilitaw mula sa Levitico 23:24,39. Hanggang sa
bahaging iyon ng teksto, ang Sabbath ay partikular na ginagamit, na
tumutukoy lamang sa lingguhang Sabbath na naiiba sa mga Banal na Araw, na
pinangalanang mga banal na pagtitipon
(qodesh miqra’ SHD 6944,
4744). Ang Kapistahan ng mga Pakakak ay isang
Shabbathown at kinilala bilang
isang qodesh miqra’ (pron.
chodesh mikraw). Ang mga banal na
pagpupulong ng Kapistahan ng mga Tabernakulo at Huling Dakilang Araw ay ang
Shabbathown din. Sa gayon ay may
malinaw na pagkakaiba sa pagitan ng Sabbath at ng Shabbathown
ng mga Kapistahan at gayundin ng
Shabbath Shabbathown ng Pagbabayad-sala, na siyang pinakabanal sa mga
Sabbath. Sa gayon ang Sabbath Shabbathown ay ginamit sa Sabbath at
Pagbabayad-sala lamang (Lev. 23:3,32).
Ang LXX ay nagpapanatili ng pagkakaiba sa pagitan ng
Shabbath at Shabbathown sa
pamamagitan ng paggamit ng Hellenised term na
sabbaton para sa Shabbath
at ang terminong anapausis o
pahinga para sa
Shabbathown kung saan ito ay ginamit sa Levitico 23 (i.e. vv. 24 at
39). Ang kahulugan ay magbigay ng
kapahingahan (mula sa SGD 373
anapauo, tingnan ang Thayers, p. 40). Sa gayon ay pinapanatili ng LXX
ang pagkakaiba sa pagitan ng Sabbath at ng mga Banal na Araw sa pamamagitan
ng paggamit ng mga terminong sabbaton
at anapausis na parehong
termino para sa pahinga para sa
Shabbath at Shabbathown. Ang
paggamit na ito ay malinaw at sadyang nagpapakita na ang mga terminong
ginamit para sa pagbibilang na may kaugnayan sa Pentecostes ay patungkol sa
lingguhang Sabbath lamang at hindi sa mga Banal na Araw. Ito ay malinaw na
patunay na sa panahon ng pagtitipon ng LXX, ang 6 Sivan ay hindi
pinag-isipan sa pagkalkula ng Pentecostes at na ito ay naunawaan na mula sa
lingguhang Sabbath.
Walang kahit isang bahagi tungkol ng Pentecostes na ginamit ang terminong
Shabbathown. Kaya imposible para
sa mga Banal na Araw ng Kapistahan ng Tinapay na Walang Lebadura na
tinutukoy sa pagbubuo ng bilang, alinman sa pagsisimula nito o sa mismong
Pentecostes. Ang Araw ng Pentecostes ay ang susunod na araw pagkatapos ng
ikapitong Sabbath at ito ay isang banal na pagpupulong (SHD 6944; 4744;
qodesh miqra’: tingnan din ang Green,
The Interlinear Bible). Ang terminong
banal na pagpupulong dito ay sumusunod sa lingguhang Sabbath at
pare-pareho sa bahaging ito upang gawing malinaw na naiiba ang mga Banal na
Araw mula sa Shabbath o lingguhang
Sabbath. Pinaghiwa-hiwalay ng LXX ang teksto upang walang kalituhan sa
pagitan ng lingguhang Sabbaton
(para sa Shabbath) at ng banal na
pagpupulong sa susunod na araw. Ang paliwanag ng
qodesh mikra’ ay ibinigay sa mga
Pakakak (Lev. 23:24) kung saan ito ay kinilala bilang isang
Shabbathown. Ang LXX ay gumagamit
ng anapausis para sa
Shabbathown dito sa versikulo 24.
Walang anumang batayan para sa paggigiit na ang LXX ay naiiba sa pamamaraan
nito sa pagtukoy ng Pentecostes o na ang mga Banal na Araw ay kasama sa
pagbibilang, o na may iba pang lingguhang Sabbath na kasama. Walang batayan
para igiit na ang pagbilang ay hindi nagsisimula at nagtatapos sa araw
pagkatapos ng lingguhang Sabbath. Ang araw pagkatapos ng Sabbath ay, at
palaging, ang unang araw ng sanglinggo, ang araw na kilala bilang Linggo sa
sistemang Romanisado. Ang pagtukoy sa 6 Sivan ay isang kalaunang maling
pagkakaunawa ng mga Fariseo sa sistema ng Pentecostes, batay sa mga
rabinikong tradisyon, upang maiwasan ang pagkakaroon ng patuloy na sistema
ng dobleng Sabbath. Tila sadyang binago ng Rabinikong Judaismo ang
kalendaryo sa ilalim ni Hillel II upang mapanatili ang mga tradisyon nito
laban sa malinaw na pananaw sa Bibliya. Ang pagbuo ng kalendaryo ay kinilala
sa aralin ng
Kalendaryo ng Diyos (No.
156).
Ang handog sa Inalog na Bigkis ng 16 Nisan mula sa maling pagkakaunawa ng
mga rabiniko ay binanggit ni Josephus sa katapusan ng unang siglo CE (A
of J, Bk. 3, Ch. 10, Pt. 5) at gayundin ni Philo (De
spec. leg., ii 29 (162)) ng c. 40 CE.
Ang pagtatanggol sa rabinikong sistema ng ilang Fariseong Judaisers sa mga
Iglesia ng Diyos ay binabalewala ang lahat ng ebidensya ng kasaysayan sa
pagtukoy ng Pentecostes.
Ang argumento para sa 6
Sivan mula sa LXX ay walang batayan. Bukod dito,
malinaw ang argumento batay sa kasaysayan.
Kasaysayan ng Unang Judeo-Cristiano Tungkol sa
Pentecostes
Ang Pentecostes ay itinakda ng lahat ng sangay ng Cristianong
pananampalataya mula sa mga unang siglo na binibilang mula sa Linggo ng
Tinapay na Walang Lebadura sa loob ng limampung araw at ipinahayag ng Linggo
pagkatapos ng ikapitong Sabbath ng buong Iglesia. Ang puntong ito ay
nagpapakita na tinanggihan ng sinaunang Iglesia ang gawain ng mga Fariseo.
Ipinakikita ng Lucas 4:16 at Mga Gawa 16:13 na ang kumpletong mga sanglinggo
ay nasasangkot. Kahit na nang umigting ang pagtatalo sa Quarto-deciman noong
ikalawang siglo, hindi kailanman pinagtalunan na ang Linggo ng Tinapay na
Walang Lebadura ay ang tamang araw para sa pagsisimula ng pagbibilang
hanggang Pentecostes. Malinaw na ang Pentecostes ay ipinangilin ng Linggo ng
lahat ng sangay ng Cristianong pananampalataya sa halos buong kasaysayan
nito. Noong ikadalawampung siglo lamang nagsimulang ilipat ng mga Iglesia ng
Diyos ang Pentecostes at ito ay dahil sa kawalan ng kaalaman sa
makasaysayang pananaw pareho ng Juda at ng Iglesia.
Ang pangingilin ng Pentecostes o ang Kapistahan ng mga Sanglinggo ng mga
unang siglo bago at ang pagsisimula ng kasalukuyang panahon ang nagpatunay
ng matinding paghahati sa Judaismo. Ipinagdiriwang ng mga Fariseo ang
Pentecostes ng 6 Sivan samantalang ang mga Saduceo ay ipinagdiriwang ito
palagi ng Linggo limampung araw pagkatapos ng Inalog na Bigkis, na kanilang
ring ipinangilin ng Linggo ng Tinapay na Walang Lebadura. Ni ang Egyptian
Therapeutae, o ang Palestinian Essene, kung saan ang Therapeutae ay tila
isang sangay, ay ipinangilin ang Pentecostes, ang kanilang pangunahing
kapistahan, ng 6 Sivan.
Tinawag nila itong Kapistahan ng Sanglinggo o Ang Pagpapanibabago ng Tipan.
Nagkaroon sila ng isang taon na may pitong limampung araw na mga siklo na
bawat isa ay nagtatapos sa isang pista ng agrikultura (Schürer,
History of the Jewish People in the Age of Jesus Christ, Tomo II,
pp. 595-597).
Ang iba't ibang pagsunod ng Kapistahan ng mga Sanglinggo ng lahat ng mga
sekta ng Judio ay direktang nagmula sa interpretasyon ng salitang
Sabbath sa Levitico 23:11,15. Ang mga Saduceo, at partikular na ang
sangay ng Boethusian, ay naunawaan ito bilang literal na Sabbath, ibig
sabihin, ang lingguhang Sabbath (tingnan ang Schürer, ibid., Vol. II, p.
410), na tinatanggihan ang mga tradisyon ng Fariseo para sa literal na mga
teksto (ibid., pp. 408). -411). Kaya't laging tumatapat ang Inalog na Bigkis
at Pentecostes sa unang araw ng sanglinggo, o Linggo. Naunawaan ng mga
Fariseo ang termino sa Levitico 23:11 na tumutukoy sa unang araw ng pista ng
sanglinggo ng Paskuwa, 15 Nisan (Schürer, Vol. III, p. 312).
Ang Aklat ng mga Jubileo ay nauna sa Mishnah at kapwa sina Philo at Josephus
ay binibigyang kahulugan ang Sabbath bilang huling araw ng sanglinggo ng
Paskuwa, 21 Nisan (Schürer, ibid.). Pinaniniwalaan ni Schürer na ang gawain
ng Fariseo ay sinusuportahan ng pagsasalin ng Septuagint ng Levitico 23:11 [te
epaurion tes prõtes] at nanaig ito noong panahon ni Philo (De
spec. leg., ii 29 (162), and Josephus
A of J, iii 10,5 (248)). Ayon sa
DSS Damascus Rule, itinaguyod ng Essene ang kalendaryo ng mga Jubileo
(ibid.). Ang kalendaryo ng mga Jubileo ay tila nagmula bago ang Essene
Hasidim noong unang kalahati ng ikalawang siglo, ibig sabihin noong mga 160
BCE (Schürer, Vol. III, p. 314).
Malinaw na makikita ang problema ay ang pagkakabaha-bahagi sa loob ng
Judaismo na nagmula noong ikalawang siglo BCE, na lumitaw ang hindi bababa
sa tatlong pagkakabaha-bahagi. Sina Philo at Josephus ay sumusuporta sa
pananaw ng mga Fariseo. Ang mga Saduceo ay mga literalista na kinukutya ang
mga tradisyon ng mga Fariseo. Ang mga ito ay di-umano, ng ilang mga naunang
manunulat ng Iglesia, nagpapakita ng mas mataas na paggalang sa nakasulat na
Torah lamang, dahil sa pagtanggi sa mga tradisyon ng mga Fariseo na
tumatanggi sa mga propeta. Ang pananaw na ito ay tinatanggihan na ngayon ng
mga modernong iskolar.
Tinanggap nila ang mga
propeta bilang bahagi ng canon, tinatanggihan lamang ang tradisyon (Schürer,
Vol. II, pp. 407-408). Walang Judio o tunay na Cristiano ang hindi
tumatanggap ng canon ng Lumang Tipan sa kabuuan, at isinasama ito ng mga
Cristiano sa Bagong Tipan.
Si Schürer ay may pananaw na ang mga Fariseo ay nagpasya na ang handog ng
Inalog na Bigkis ay ginawa sa unang araw ng pista ng sanglinggo ng Paskuwa,
ibig sabihin 15 Nisan mula sa pagsasalin sa LXX ng Levitico 23:11 na
nagsasabing:
...on the morrow of the first day the priest shall lift it up (Brenton tr.
LXX, Lev. 23:11).
Ipinagpalagay ni Schürer na ito ay 15 Nisan kung ang umaga ng unang araw ay
ipinagpalagay na unang Banal na Araw ng Kapistahan ng Tinapay na Walang
Lebadura.
Gayunpaman, malinaw na sinabi ni Josephus na ang 16 Nisan ay ang petsa na
ginamit para sa handog na Inalog at sa gayon ang pananaw ng mga Fariseo ay
hindi maaaring maging tunay na kahulugan ng teksto dito sa LXX. Ang unang
araw ay ang araw pagkatapos ng Sabbath, ibig sabihin, ang unang araw ng
sanglinggo, o Linggo.
Ang unang araw ng sanglinggo, o Linggo, ay ang nauunawaang kahulugan na
tinanggap ng mga Saduceo at gayundin ng buong sinaunang Iglesiang Cristiano.
Tandaan, isinalin ng LXX ang tekstong Hebreo, na mababasa
on the morning after the Sabbath he shall wave it. Ang
maka-Fariseong pangangatwiran ay pabilog. Ang pagsasalin sa Griyego ng isang
tekstong Hebreo ay ginamit upang muling bigyang-kahulugan ang payak na
kahulugan ng orihinal na teksto. Ang pagsasalin ng LXX ay nagpapatunay, sa
pamamagitan ng paggamit nito ng terminong
first day na ang unang araw ng
sanglinggo, ibig sabihin, the day after the Sabbath (Lev. 23:11, MT) na Linggo, ay kasama. Ang
Nisan 16 ay hindi ang unang araw – ito ang ikalawang araw ng Tinapay na
Walang Lebadura at, sa katunayan, ang ikatlong araw ng istraktura ng
Paskuwa/Tinapay na Walang Lebadura kung ang oras ng paghahanda at mga
komento sa Bagong Tipan ay isinasaalang-alang batay sa Deuteronomio 16:6.
Ang LXX ay naunawaan sa kontekstong iyon ng sinaunang Iglesiang Cristiano.
Higit pa rito, si Cristo ang handog ng Inalog na Bigkis at siya ay ipinakita
nang walang pag-aalinlangan na umakyat bilang Inalog na Bigkis ng umaga ng
unang araw ng sanglinggo, o Linggo (te
de mia tõn Sabbatõn; Luc. 24:1; Juan 20:1). Ang teksto ng Levitico 23:15
ay nagpapatunay sa pananaw na ito tulad ng nakikita natin mula sa iba't
ibang pagsasalin (tingnan ang aralin ng
Oras ng Pagbitay at
Pagkabuhay na Mag-uli (No. 159)).
Ang isa pang aspeto tungkol sa unang siglo na Iglesia ay ang Kapistahan ng
mga Sanglinggo ay tinukoy sa Mga Gawa 16:12-13 na ang
Sabbatõn ay isinalin sa maramihan bilang
Sabbaths ni Marshall sa Interlinear Main Text. Mula sa paghihintay,
ito ay nagpapahiwatig na mayroong distansya sa pagitan ng Sabbath at
Pentecostes. Hindi ito sumusunod sa teksto. Ang paghihintay ay hanggang sa
panahon ng mga Sabbath kung ang maramihan ay talagang tumutukoy sa
Pentecostes. Kaya sila ay pumunta sa lugar ng panalangin sa Sabbath at
hinuli at ibinilanggo para sa kung ano ang magiging Pentecostes. Ang
terminong Sabbatõn ay tumutukoy sa lingguhang Sabbath sa Griyego tulad ng
nakita natin at ang lingguhang Sabbath lamang ang maaaring tukuyin dito,
ngunit sa anumang kaso ang paghihintay ay para sa kaganapang iyon – alinman
sa Sabbath o sa katapusan ng sanglinggo ng Pentecostes, alinman ang
nangyari.
Ang parehong termino ay ginamit sa Lucas 4:16 (tingnan
sa Marshall). Ito ay
nagpapahiwatig ng isang pagpapangkat sa halip na magkahiwalay na mga
kaganapan at nagpapahiwatig din ng Pentecostes na sumunod sa lingguhang
Sabbath.
Kaya walang pananaw na sumusuporta sa isang 6 Sivan na Pentecostes mula sa
Kasulatan. Ito ay lubos na nakasalalay sa Sali’t-saling Sabi ng mga Fariseo,
tulad ng ipinakita ng mga pananaw ng mga Saduceo at ng sinaunang Iglesia.
Bukod dito, dapat tandaan na sa bawat iba pang kaso kung saan ang isang
tiyak na petsa ng Kalendaryong Hebreo ay sinadya, ang pista ay ipinahayag sa
mga tuntunin ng tiyak na araw ng partikular na buwan.
Ang hindi pagtukoy sa Pentecostes sa ganitong paraan ay isa pang
indikasyon na ang isang itinakdang petsa ay hindi sinadya o dapat
ipahiwatig.
Ang isa pang problema na nagmumula sa maling paggamit ng LXX ay ang pagkain
ng tinapay at butil (mula sa Lev. 23:14). Isinalin ni Brenton ang teksto:
And ye shall not eat
bread or the new parched corn, until this same day, until ye offer the
sacrifice to your God: it is a perpetual statute throughout your generations
in all your dwellings.
Isinasalin ng tekstong ito
ang MT, na nababasang:
Levitico 23:14 Huwag
kayong kakain ng tinapay at trigong sinangag, ni uhay na bago, hanggang sa
araw na ito, hanggang sa inyong madala ang handog sa inyong Diyos. Ito ay
tuntunin magpakailanman sa buong panahon ng inyong salinlahi, sa lahat ng
inyong mga tirahan. (AB)
Ang teksto ay tumutukoy sa new parched
corn gaya ng nakikita natin mula sa salitang Hebreo (SHD 3759) na
karmel na nangangahulugang buong
uhay na bago mula sa bukid. Isinalin ni Green ang salita bilang
new grain (The Interlinear Bible). Ang termino para sa tinapay (arton)
ay isinalin ang Hebreong (SHD 3899)
lechem, ibig sabihin ay pagkain
(para sa tao o hayop) partikular na tinapay o butil. Sa literal na
pagpapakahulugan ibig sabihin nito walang mga produktong butil, o kahit na
pagkain, ang maaaring kainin hanggang sa Inalog na Bigkis. Ang pananaw na
ito ay sinasalungat ng kautusan ng Bibliya at, maging sa parehong teksto,
tungkol sa mga pagkain at paghahandog ng Paskuwa o unang Banal na Araw ng
Tinapay na Walang Lebadura (Ex. 12:18; Lev 23:6; Deut. 16:8) .
Ang teksto sa Josue ang nagpapakita ng kahulugan. Kaakibat ng teksto dito na
nangangahulugang bagong butil,
nakikita natin na ang bagong butil at lahat ng produktong gawa sa bagong
butil ay ipinagbabawal. Ang tinapay na walang lebadura at mga pagkain
hanggang sa Inalog na Bigkis ay ginawa mula sa nakaimbak na butil ng mga
nakaraang taon hanggang sa Linggo ng umaga kung kailan maaaring gamitin ang
bagong butil.
Josue 5:10-12
At ang mga anak ni Israel ay humantong sa Gilgal; at kanilang ipinagdiwang
ang paskua nang ikalabing apat na araw ng buwan sa kinahapunan sa mga
kapatagan ng Jerico.
11
At sila'y kumain ng imbak
na trigo ng lupain sa kinabukasan pagkatapos ng paskua, ng mga tinapay na
walang lebadura, at ng sinangag na trigo, sa araw ding yaon.
12
At ang mana ay naglikat nang kinabukasan, pagkatapos na sila'y makakain ng
imbak na trigo ng lupain; at hindi naman nagkaroon pa ng mana ang mga anak
ni Israel; kundi sila'y kumain ng bunga ng lupain ng Canaan ng taong yaon.
(AB)
Dito sa umaga pagkatapos ng Paskuwa, na noong 15 Nisan, kinakain ang imbak
na trigo. Hindi ito ang bagong trigo. Kaya ang imbak na trigo ay ginagamit
hanggang sa Inalog na Bigkis at pagkatapos ay ang bagong trigo ay maaari
nang gamitin. Ang simpleng pagkakamaling ito ay ginawa dahil ang mga Fariseo
ay ninanais na sundin ang tradisyon kaysa sa Torah, at iyon ang dahilan kung
bakit sila pinarusahan (Kaw. 26:2).
Isang kakaibang maling pagkaunawa (ngunit marahil ay mas makatwiran kaysa sa
argumento ng 6 Sivan) ay may kinalaman sa ideya na ang Pentecostes ay sa
isang Lunes. Ito ay nagmula sa ideya na ang pagbilang ay kinilalang
nagsimula ng Linggo kasunod ng lingguhang Sabbath sa Tinapay na Walang
Lebadura at sumunod sa ikapitong lingguhang Sabbath. Ang argumento kahit
papaano ay binibigyang kahulugan na ang limampung araw ay kinabibilangan ng
Linggo ngunit ang Banal na Araw ng Pentecostes ay hindi sinimulan hanggang
sa gabi ng Linggo, kaya ang Banal na Araw ay Lunes. Ang teksto ay malinaw na
nagsasaad na sa umaga pagkatapos ng huling sanglinggo (hebdomados,
LXX) ibig sabihin sa Linggo ay magdadala ka ng bagong handog na karne sa
Panginoon. Ipinapakita ng LXX dito na ang linggo ay pitong araw at na may
pitong pitong-araw na yugto (hepta
hebdomadas; tingnan din ang Awit 118[119]:164; Kaw. 24:16 para sa
istraktura sa LXX at Thayers, p. 247) na kasama. Ang pananaw ng Pentecostes
ng Lunes ay isinulong ni Herbert Armstrong ng Radio Church of God sa kanyang
mga unang taon ngunit kalaunan ay tinanggihan niya bilang huwad at ng lupon
ng Radio (kalaunan ay Worldwide) Church of God. Ang ilang mga matatapat na
tagasunod ay hindi matanggap ang katotohanan ng simpleng pagkakamali sa
proseso ng pag-iisip at ang pananaw na ito ay lumalabas paminsan-minsan.
Wala itong batayan sa katunayan o sa kasaysayan, at lohikal at mali sa wika.
Nang tanggapin ang Kalendaryong Hillel noong 358 CE mula sa pagpapakilala
nito mula sa Babilonia na nagsimula noong mga 344 CE, ang Iglesiang
Cristiano ay matagal nang nangingilin ng tamang araw na itinuring nito na
ang rabinikong pananaw na hindi lamang mali kundi wala ring kaugnayan.
Ang katotohanan ay ang simbolismo ng Inalog na Bigkis ay hindi naiintindihan
ng pangunahing Cristianismo. Ipinakilala nila ang simbolismo ng Easter o
Ishtar ng Linggo ng muling pagkabuhay ng kulto ng pagkamayabong sa tagsibol.
Ang Easter, ang Anglo-Saxon na anyo ng Ishtar, ay isang paganong sistema ng
pagsamba na nakapasok sa Cristianismo noong ikalawang siglo. Ang simbolismo
ay nagmula sa pagkamatay ni Tammuz o Dumuzi ng Biyernes at ang kanyang
muling pagkabuhay ng Linggo. Sinasalamin nito ang butil at bagong usbong na
simbolismo ng trigo. Ang Easter bun ay hinango mula sa pagluluto ng mga cake
sa Reyna ng Langit sa pista ni Ishtar dahil sa pagbuhay niya muli kay Tammuz
(katumbas ni Dumuzi sa Assyro-Babylonian). Ito ay hinatulan ng Bibliya (Jer.
7:18; 44:19; SHD 3561 kavvan mga
handog na ostiya o cakes). Ang mga ostiya ay iniingatan sa simbolismo ng
Eukaristiya at ng Monstrance. Ang pag-iyak para kay Tammuz (Ezek. 8:14) ay
tumutukoy sa proseso ng pagluluksa ng simbolismo ng kamatayan/pagkabuhay
muli ni Easter.
Ang maling pagkaunawa ng Paskuwa at Tinapay na Walang Lebadura, sa pagkalito
nito sa sistema ng Easter ng Biyernes/Linggo, ay hindi nag-aalis sa sistema
ng bibliya o ang utos na sundin ang handog ng Inalog na Bigkis ng Linggo na
tumatapat sa loob ng pitong araw ng Tinapay na Walang Lebadura pagkatapos ng
lingguhang Sabbath. Ang utos upang ipangilin ang Pentecostes ng Linggo
pagkatapos ng ikapitong ganap na Sabbath, o kumpletong sanglinggo, ay isang
malinaw na utos ng Bibliya (ang isang ganap na Sabbath ay isang
pitong panahon, ibig sabihin isang
sanglinggo ng pitong araw, tingnan ang aralin ng
Kalendaryo ng Diyos (No.
156),
pp. 2-3).
Ang problema na nagdudulot ng kalituhan sa aspetong ito ay ang
pagkakasunod-sunod kapag ang Linggo ay tumapat ng 15 Abib at ang Sabbath ay
14 Abib, na karaniwang araw ng paghahanda. Kaya ang Unang Banal na Araw din
ay ang Inalog na Bigkis. Hindi ito nagpapakita ng problema para sa Judaismo,
gayunpaman ang ilan ay itinuturing na ang Sabbath ay nasa labas ng
Kapistahan sa kasong ito at ang Handog na Inalog ay dapat sumunod sa huling
araw, na kung saan ay ang Sabbath nasa loob ng Kapistahan. Ang katotohanan
ay ang ika-14 ay bahagi ng panahon ng Kapistahan at ang Inalog na Bigkis ay
palaging nakikitang nasa loob ng Kapistahan.
Ang argumento ng 6 Sivan ay nakabatay sa sadyang maling pagpapakahulgan ng
tagubilin ng bibliya batay sa maling pagkakaunawa ng mga rabbi sa Judaismo,
kung saan tila hindi naman sinasang-ayunan ng lahat ng Judaismo. Ang mga
tagapagtaguyod nito sa Cristianismo ay hinihimok ng isang tunay na pagnanais
na wastong tanggapin at sundin ang orihinal na sistema.
Dapat silang purihin dahil sa kanilang sigasig ngunit
ituwid sa pagkakamali.
Ang Samaritanong Pagbilang ng Omer at Pentecostes
Ang pananaw sinusunod ng mga Samaritano, bagama’t mali sa pangingilin ng
Bagong Taon sa Bagong Buwan na laging sumusunod sa equinox, gayunpaman ay
sumasang-ayon sa sistema ng Templo tungkol sa mga Bagong Buwan, at palaging
sumusunod sa conjunction tulad ng ginawa nila mula noong panahon ng Templo.
Gayunpaman, binalewala ni Cristo ang kanilang sistema noong una gaya ng
pambabalewala din niya sa mga Gentil, at ipinadala ang mga alagad sa mga
nawawalang tupa ng Sambahayan ni Israel at hindi sa mga Samaritano, na nag-aangkin
din ng lahi mula kay Israel at Jose (Mat. 10:5-6). Kaya ang kanilang
pinagmulan ay pinagdududahan din noong panahong iyon. Gayunpaman, mayroon
silang Levitikong pagkasaserdote hanggang sa kamakailang mga panahon na
di-umano'y mula sa isang purong angkan at higit pa marahil kaysa kay Levi sa
Juda.
Ang Levitico 23:15 ng Samaritanong Torah ay
nagsasaad:
"At kayo'y bibilang sa inyo mula sa kinabukasan ng sabbath mula sa araw na
inyong dalhin ang bigkis na handog na inalog: magiging pitong sabbath na
ganap."
Ang pitong sanglinggo ng Omer ay binibilang mula sa Linggo sa loob ng
Kapistahan ng Tinapay na Walang Lebadura. Pagkatapos ay ipinagdiriwang ang
Pentecostes ng Unang Araw ng sanglinggo, na Linggo, ng ikawalong sanglinggo.
Ang mga pangalan ng mga sanglinggo gaya ng ibinigay sa mga akda ng
Samaritano ng kanilang sistema (KS) ay ang mga sumusunod.
1. "Sanglinggo ng pagtawid sa
Dagat (na Mapula)" (Exodo 14:26-15:21);
2. "Sanglinggo ng pagpapalit ng tubig sa
mara" [kapaitan] (Exodo 15:22-26);
3. "Sanglinggo ng elim, kung saan
nakakita sila ng labindalawang bukal ng tubig at pitumpung puno ng palma" (Exodo
15:27-16.3);
4. "Sanglinggo ng manna, na
nahulog sa kanila mula sa langit sa ilang" (Exodo 16.4-36);
5. "Sanglinggo ng pag-agos ng tubig mula sa bato" (Exodo 17.1-7);
6. "Sanglinggo ng mga labanan laban sa 'Amalec" (Exodo 17.8-17);
7. "Sanglinggo ng pagtayo sa bundok ng Sinai" (Exodo 19.1ff.).
(cf. Sylvia Powels, The Samaritans,
edited by Alan Crown).
Ang pagkakasunod-sunod ng Pagbilang ng Omer ay sinuri din sa aralin ng
Pentecostes sa Sinai (No.
115).
Ang mga argumento sa itaas
ay nagpapakita na ang Pagbilang ng Omer ay nagsisimula mula sa Linggo sa
loob ng Kapistahan ng Tinapay na Walang Lebadura at nagtatapos sa
Pentecostes o ang Kapistahan ng mga Sanglinggo sa ika-49 at ika-50 araw na
Sabbath at Linggo ayon sa pagkakabanggit bilang dalawang-araw na sistema.
Ito ang sistema noon pa man, at ito pa rin ang sistema sa loob ng karamihan
sa mga Iglesia ng Diyos, maging ang mga maling sumusunod sa Kalendaryo ng
Hillel sa ibang mga aspeto.
q