Christian Churches of God

No. 143C

 

 

 

 

 

Ang Ikalawang Kamatayan

(Edition 2.0 20220603-20220608)

 

 

Hindi kinukulong ng Bibliya ang kamatayan ng tao sa isang kamatayan lamang. Mayroong Ikalawang Kamatayan na binanggit sa ilang pagkakataon sa Aklat ng Apocalipsis.

 

 

Christian Churches of God

PO Box 369,  WODEN  ACT 2606,  AUSTRALIA

 

E-mail: secretary@ccg.org

 

(Copyright © 2022 Wade Cox)

(Tr. 2023)

 

This paper may be freely copied and distributed provided it is copied in total with no alterations or deletions. The publisher’s name and address and the copyright notice must be included.  No charge may be levied on recipients of distributed copies.  Brief quotations may be embodied in critical articles and reviews without breaching copyright.

 

This paper is available from the World Wide Web page:
http://logon.org and http://ccg.org

 


 Ang Ikalawang Kamatayan [143C]

 


Ang sangkatauhan ay nilikha sa utos at ayon sa Plano ng Diyos. Milyun-milyong taon na ang nakaraan ng nilikha ng Nag-iisang Tunay na Diyos ang lupa at tinawag ang lahat ng mga anak ng Diyos na dumalo kasama ang kanilang mga Tala sa Umaga (Job 38:4-7). Ang Elohim sa lupa ay lumikha ng iba't ibang uri ng nilalang at Hominid na nakakatayo sa dalawang paa mga 200,000 hanggang 120,000 taon na ang nakalilipas at muli higit 30,000 taon na ang nakalilipas. Ito ay upang lumikha ng parang isang ebolusyonaryo at experimental na kapaligiran. Binalak ng Diyos na likhain ang sistemang Adamic ngunit ang paglikha sa lupa, sa anumang dahilan, ay naging Tohu at Bohu o walang anyo at walang laman at ipinadala ng Diyos ang elohim sa ilalim ni Cristo sa lupa upang muling likhain o baguhin ito (Gen. 1:1ff). Ang layunin ay likhain ang sangkatauhan bilang mga anak ng Diyos upang maging mga kasamahan at makasama ng elohim na nilikha ng Diyos noong una bilang mga espirituwal na nilikha. Iyon ay ipinaliwanag sa Hinirang bilang Elohim (No. 001). Ang elohim bilang diyos ng sanlibutang ito (2Cor. 4:4) at ang kanyang kasamang hukbong elohim ay alam ang intensyon ng Nag-iisang Tunay na Diyos, si Eloah (bilang Ha Elohim) na likhain ang Adamic na istraktura at sila ay nag-eksperimento sa mga nakaraang hominid (Ang Nefilim (No. 154)) at hindi nagtagumpay. Ang mga nilikha ay idinisenyo upang lituhin ang Adamic na Paglikha, at makagambala sa Plano ng Diyos, at upang ipakita na ang Sangkatauhan ay hindi karapat-dapat na pumalit sa kanilang lugar kabilang ng Elohim bilang mga Anak ng Diyos (cf. Awit 82:6; Juan 10:34-36). Ang Elohim ang naging sanhi ng tao na magkasala sa Halamanan ng Eden (Ang Doktrina ng Orihinal na Kasalanan Bahagi I: Ang Halamanan ng Eden (No. 246)  at Ang Doktrina ng Orihinal na Kasalanan Bahagi II: Ang Mga Henerasyon ni Adan (No. 248)). Ang mga elohim na anak ng Diyos sa yugtong ito ng paglikha ay may daan sa Trono ng Diyos (Job 2:6; 3:1 at si Satanas ay kasama nila).

 

Ibinigay ng Diyos ang Kanyang Kalikasan sa Hukbong Elohim ng mga Anak ng Diyos sa pamamagitan ng Banal na Espiritu (No. 117). Ang sistemang iyon ay hindi maaaring manatili na may kaugnayan sa Diyos sa ilalim ng kasalanan. Ang Kabayaran ng Kasalanan ay kamatayan ngunit ang libreng Kaloob ng Diyos ay ang buhay na walang hanggan. (Rom. 6:23) (tingnan Kautusan ng Diyos L1). Ang kasalanan ay paglabag sa kautusan (1 Juan 3:4). Ang Tipan ng Diyos sa sangkatauhan ay nangailangan ng tao na mamuhay nang walang kasalanan upang magmana ng buhay na walang hanggan. Ipinaliwanag ito sa Tipan ng Diyos (No. 152). Bago pa man magkasala ang sangkatauhan, alam na ng Diyos ang lahat ng mangyayari sa pamamagitan ng Kanyang Banal na Omniscience at Omnipotence. Mula mismo sa paglikha ay itinakda Niya ang pagkakasunod-sunod ng Plano ng Kaligtasan (No. 001A) sa pamamagitan ng Kanyang Predestinasyon (No. 296). Isa sa Hukbo ng Elohim, o mga Anak ng Diyos, ay pinaglaanan ng isang bansa ng mga tao bilang tagapamagitan ng Kaligtasan. Ang lahat ng mga bansa ay isasama sa bansang iyon bilang saserdote na nagtali sa lahat ng tao sa Diyos. Iyon ang magiging bansa ng Israel at ang elohim na inilaan sa Bansang iyon, sa pamamagitan ni Eloah, ang Elyon o Kataas-taasang Diyos, ay ang elohim na nauunawaan natin na kukuha ng Israel mula sa Ehipto at magbibigay sa kanila ng kautusan sa ilalim ni Moises sa Sinai at sa ilang sa Sinai (Deut. 32:8; Gawa 7:30-53; 1Cor. 10:1-4) (Awit 45 (No. 177)). Ang nilalang na iyon ay, na ating makilala bilang si Jesucristo. Sa pamamagitan ng pagkakilala sa Nag-iisang Tunay na Diyos at kay Jesucristo, na Kanyang isinugo, ay magmamana tayo ng Buhay na Walang Hanggan (Juan 17:3; No. 133)). Tingnan din ang Pre-existence ni Jesucristo (No. 243). Ang pagtanggi sa kanyang pre-existence ay isa pang kasinungalingan ng demonyo.

 

Ang Nangahulog na Hukbo ay naging kilala bilang mga Demonyo. Alam nila na kung hindi tutuparin ng isang tao ang mga Kautusan ng Diyos ay tiyak na mamamatay siya. Sa simula ay sinubukan nilang kumbinsihin ang tao na hindi sila tiyak na mamamatay. Ito ang unang kasinungalingan ni Satanas sa tao mula pa noong simula. Mula noon kumilos ang tao sa kasinungalingang iyon at nagkasala. Siya ay nahiwalay sa Diyos at nagsimulang mamatay. Ang pagkakamaling iyon ay nakita mula sa mga aktibidad sa likod ng Doktrina ni Balaam at ang Propesiya ni Balaam (No. 204). Ang tao ay binigyan ng kasinungalingan ng imortal na kaluluwa upang kumbinsihin ang tao na hindi siya mamamatay at hindi umaasa sa Diyos para sa buhay na walang hanggan, na isang pagkakasunod-sunod na binuo sa kasinungalingan. Ang Diyos ay nagtakda ng isang sistema sa paglikha kung saan ang tao ay may Nephesh o Kaluluwa (No. 092) na nagbigay-daan sa isang tao na magkaroon ng buhay at kapag ito ay hindi nakasama sa Banal na Espiritu ito ay babalik sa Diyos na nagbigay nito kapag ang tao ay namatay (Ec. 12:7). Ang tao samakatuwid ay lubos na umaasa sa Diyos para sa pagkabuhay na mag-uli at buhay.

 

Sa pamamagitan ng Banal na Espiritu ang tao ay nagiging kaisa ng hukbo ng Elohim. Ang mga ganyang tao ay nagiging Consubstantial sa Ama (No. 081). Noong una ito ay limitado sa mga Patriyarka at mga Propeta, kabilang ang mga Hukom ng Israel sa Lupang Pinangako (Samson at ang mga Hukom (No. 073)).

 

Ipinakalat din ni Satanas ang kasinungalingan sa mga tao na ang Nangahulog na Hukbo ay mga espiritu at ang mga espiritu ay hindi maaaring mamatay. Ang kasinungalingang ito ay ikinalat ng mga demonyo sa huwad na Cristiyanismo mula sa pagsamba kay Baal sa mga Kulto ng Araw at Misteryo. Ang patunay sa kasinungalingan ay namatay nga si Cristo para sa kaligtasan ng Sangkatauhan, at ng Nangahulog na Hukbo, at pagkatapos ay binigyan tayo ng kontrol sa mga demonyo at sa huli, hahatulan natin ang mga demonyo (1Cor. 6:3; Paghuhukom sa mga Demonyo (No. 080)). Sila ay ikukulong sa hukay ng Tartaros sa pagbabalik ng Mesiyas at sa katapusan ng Milenyo muli silang pakakawalan upang harapin ang mapagmatuwid na sangkatauhan. Pagkatapos ay papatayin sila ng Hukbo at pagkatapos ay makikibahagi sa Ikalawang Pagkabuhay na Mag-uli ng mga Patay bilang mga ganap na tao at binigyan ng muling pagsasanay sa Paghuhukom, tulad ng sa (No. 080) sa itaas, kasama ng lahat ng tao doon, at hindi sa mga hinirang ng Unang Pagkabuhay na Mag-uli. Yaong mga nasa Unang Pagkabuhay na Mag-uli ang magsasanay sa kanila.

 

Ang Kautusan ay ibinigay sa mga patriarka at kay Moises sa Sinai at sa Israel nang permanente sa ilalim ng Tipan ng Diyos at muli sa ilalim ng Mesiyas sa Banal na Lupain (Una at Ikalawang Pahayag ng Tipan ng Diyos (No. 096B) sumusunod mula sa  Pagkakaiba sa Kautusan (No. 096)). Dito ay ibinigay ni Cristo ang kautusan kay Moises at muli sa bansa at sa Iglesia ng Diyos sa patuloy na batayan. Idineklara niya ang patuloy na kalikasan ng kautusan at siya nga ang Panginoon ng Sabbath (No. 031B).  Siya pa rin ang kahapon, ngayon at bukas (Heb. 13:8 (F058)). Sinabi niya na hanggang sa mawala ang langit at lupa ay walang mawawala kahit isang tuldok o kudlit sa kautusan (Mat. 5:18). Iyon ay dahil ang Kautusan ay nagmula sa Kalikasan ng Diyos; at kung paanong ang Diyos ay hindi nababago, gayon din ang Kautusan ay hindi nababago.

 

Upang sirain ang lohika ng hindi masasagot na argumentong ito, ang mga demonyo ay nagpakalat ng kasinungalingan sa mga nakapaligid na bansa ng Levant at sa Ehipto na ang kautusan ay isang aparato ng kasamaan. Ipinakalat ng mga demonyo ang kasinungalingan sa mga mananamba ni Baal at mga Gnostic na ang Kautusan ay ibinigay sa Israel ng masamang Diyos na si Jaldabaoth. Siya ay tumayo sa Milky Way at pinigilan ang mga espiritu ng mga patay na pumunta sa "Langit", na kanilang nararapat na tirahan sa kamatayan. Ang mga Gnostic ay bumuo ng tatlong sangay ng antinomianism. Ang isang sangay ay kumalat sa loob ng Judaismo, ang pangalawa ay binuo sa mga Pagano, at ang ikatlo ay inilipat sa Cristiyanismo mula pareho sa Judio at Paganong mga elemento ng Mga Kulto ng Araw at Misteryo sa Gitnang Silangan, gamit pareho ang Roma at Alexandria bilang punong lugar ng maling pananampalataya. Inilipat nila ang mga doktrina ng Mga Kulto ng Araw sa araw ng pagsamba sa Kaarawan ng Araw na itinatag kasama ng Sabbath sa Cristiyanismo sa Roma noong 111 CE. Noong 154 CE, itinatag nila ang kapistahan ng Diyosang si Easter  kasama ang pagkamatay ng diyos na si Attis ng Biyernes at ng kanyang Linggo ng Muling Pagkabuhay sa pamamagitan ng diyosa sa ilalim ni Anicetus obispo ng Roma. Noong 192 CE si Victor ay hinirang na obispo at ginawang mandatoryo ang Mahal na Araw para sa pakikipag-isa sa Roma. Ang Pasko mula sa doktrina ng Diyosa at ang sanggol na Araw sa mga Solstice, sa Mga Kulto ng Araw at Misteryo, ay hindi pumasok sa Cristiyanismo hanggang ca 375 sa Syria at Levant (Pinagmulan ng Pasko at Mahal na Araw (No. 235)). Sa mga maling pananampalatayang ito, ng pagsamba sa Linggo at Mahal na Araw, ang pagkakahati-hati sa iglesia ay nalikha sa Mga Pagtatalo sa Quartodeciman (No. 277) at ang Mga Digmaang Unitarian/Trinitarian (No. 268) sinundan kasama ng mga doktrina ng Triune God na ipinataw sa Cristiyanismo noong 381 CE sa Constantinople at Chalcedon noong 451 CE.

 

Ang mga antinomian na erehe na ito ay nagpatuloy sa pagsupil sa kautusan ng Diyos at pagpapakilala rin ng pagbibinyag sa sanggol upang pawalang-bisa ang pagkakatali ng Banal na Espiritu sa tao, sa buong sangay ng Cristiyanismo. Ginawa ng Diyos ang isang bagay na ipinag-uutos at iyon ay ang Banal na Kasulatan ay kailangang panatilihin sa mundo. Bagaman, ginawa ng mga demonyo ang lahat ng kanilang makakaya upang maimpluwensyahan ang sangkatauhan at ilihis ang kanilang pang-unawa sa pananampalataya. Ginawa nila ito sa pamamagitan ng pagtuturo na ang kautusan ay tinanggal, kasama ang mga doktrina ng Sabbath (No. 031) at ang Kalendaryo ng Diyos (No. 156). Ipinakilala rin nila ang kasanayan ng pagsasalita ng walang kwenta, na nagpapanggap na nagsasalita sila ng mga wika. Ang gawaing ito ay madalas na kinasasangkutan ng mga demonyo na pumapasok sa mga tumataguyod at nagsasalita ng mga kalapastanganan (Ang Tanong sa mga Wika (No. 109); Kailan Titigil ang mga Wika? (No. 182)). Sinubukan nilang tanggalin ang mga aklat mula sa Canon ng Bibliya, ang pangunahin ay ang Apocalipsis; gayunpaman ito ay naayos sa Canon noong Ika-apat na Siglo. Tingnan ang aralin na Ang Bibliya (No. 164).

 

Ang makabagong pagpuna sa Teksto ay patuloy na nakakabawas sa inspirasyon ng Bibliya kung saan maaari sa mga mahahalagang teksto (i.e. 2Pedro) at gayundin sa pagsulat ng mga teksto ng Lumang Tipan. Nagdagdag din sila ng mga huwad na teksto kabilang ang Apokripal at Pseudepigraphical na mga teksto na sumasalungat sa Kinasihang Kasulatan.

 

Ang katotohanan ay ang lahat ng mga huwad na doktrinang ito ay mga demonyong kasinungalingan, patungkol sa Langit at Impiyerno ng mga Mga Kulto ng Araw, at sa mga huwad na hindi Biblikal na Kalendaryo sa mga bansa. Ang turo ng mga demonyo na ang mga kautusan ng Diyos ay inalis na ni Cristo ay lohikal na walang katotohanan. Ang mga naniniwala sa kasinungalingan ay nalinlang at mamamatay bilang resulta. Iyan ang dahilan kung bakit nilinlang sila ng mga demonyo sa una pa lang. Si Cristo ang nagbigay ng kautusan kay Moises sa Sinai, at pumatay ng mga tao, at nag-utos na patayin sila, na tumangging sumunod sa kautusan. Pagkatapos ay nagpakita siya nang personal at sinabi sa publiko na walang isang tuldok o kudlit ang mawawala sa kautusan hanggang sa mawala ang langit at lupa (Mat. 5:18). Ang kasalanan ay ang paglabag sa kautusan, at ang kabayaran ng kasalanan ay kamatayan.

 

Walang pupunta sa "langit" o "impiyerno" o saanman maliban sa planetang ito. Mayroong dalawang muling pagkabuhay ng mga patay. Itinalaga sa lahat ng tao na minsang mamatay (Heb. 9:27). Pagkatapos nito ay ang Paghuhukom. Namatay si Cristo upang pasanin ang mga kasalanan ng karamihan at pagkatapos ay magpapakita siya sa pangalawang pagkakataon, hindi para harapin ang kasalanan, kundi para iligtas ang mga sabik na naghihintay sa kanya (Heb. 9:28).

 

Ang mga Antinomian Gnostic, na nagtuturo sa langit at impiyerno, ay nagtuturo din na sila ay dadalhin sa isang paghatol malayo sa lupa, at ito ay isang demonyong kasinungalingan. Hindi kinukulong ng Bibliya ang kamatayan ng tao sa isang kamatayan lamang. Mayroong Ikalawang Kamatayan na binanggit sa ilang pagkakataon sa Apocalipsis 2:11; 20:6; 20:14; 21:8. Ang unang teksto ay nagpapakita na ang mga nasa Pitong Iglesia na nagtagumpay (para sa Unang Pagkabuhay na Mag-uli) ay hindi masasaktan ng Ikalawang Kamatayan.

Apoc_2:11 Ang may pakinig, ay makinig sa sinasabi ng Espiritu sa mga iglesia. Ang magtagumpay ay hindi parurusahan ng ikalawang kamatayan.

 

Ang ikalawang pagbanggit sa Apoc. 20:6 ay nagpapakita na pumunta sila sa Unang Pagkabuhay na Mag-uli at hindi napapailalim sa Ikalawang Kamatayan.

Apoc_20:6  Mapalad at banal ang makalakip sa unang pagkabuhay na maguli: sa mga ito'y walang kapangyarihan ang ikalawang kamatayan; kundi sila'y magiging mga saserdote ng Dios at ni Cristo, at mangaghaharing kasama niya sa loob ng isang libong taon.

 

Ang ikatlong teksto ay nagpapakita sa atin na ang Dagat-dagatang Apoy ay ang Ikalawang Kamatayan.

Apoc_20:14 At ang kamatayan at ang Hades ay ibinulid sa dagatdagatang apoy. Ito ang ikalawang kamatayan, sa makatuwid ay ang dagatdagatang apoy;

 

Ang huling kapalaran para sa lahat kabilang ang mga Ditheist at Binitarian/Trinitarian at Polytheist at Atheist na mga erehe ay ang Ikalawang Kamatayan. 

Apoc_21:8  Nguni't sa mga duwag, at sa mga hindi mananampalataya, at sa mga kasuklamsuklam, at sa mga mamamatay-tao, at sa mga mapakiapid, at sa mga manggagaway, at sa mga mapagsamba sa diosdiosan, at sa lahat na mga sinungaling, ang kanilang bahagi ay sa dagatdagatang nagniningas sa apoy at asupre; na siyang ikalawang kamatayan.

 

Walang langit at impiyerno. Ang katapusan ng mga ereheng Antinomian ay ang Ikalawang Kamatayan.

 

Sinusubukan ng ilang Trinitarian Antinomian Pentecostalist na igiit na ang Unang Pagkabuhay na Mag-uli ay naganap kasama ng Pagkabuhay na Mag-uli ni Cristo. Iyan ay sa kabila ng katotohanan na ang teksto ng Apocalipsis ay ipinahayag kay Cristo at ibinigay kay Juan sa Patmos mga 65 taon pagkatapos ng pag-akyat ni Cristo sa Silid ng Trono ng Diyos. Lahat ng mga nabuhay na mag-uli noong 30 CE ay pinatay o namatay bago maisulat ni Apostol Juan ang teksto. Ang malademonyong kamangmangan na iyon ay ay makikita ang mga taong pinatay nang maramihan sa pagdating ni Cristo at ng Matapat na Hukbo matapos ang malapit nang dumating na Unang Pagkabuhay na Mag-uli.

“Nakita natin mula sa Apocalipsis 20:11 na ang paghuhukom sa Dakilang Puting Trono ay nagsasangkot sa pangkalahatang pagkabuhay na mag-uli. Ang Aklat ng Buhay dito ay gumaganap bilang isang talaan ng mga gawain ng mga tao. Ang paninindigan na ang versikulo 13 ay nagbanggit ng ibang pagkabuhay na mag-uli sa tinutukoy sa versikulo 11-12 ay walang katotohanan. Ang malinaw na kahulugan ng teksto ay ang lahat ng mga patay, mula sa dagat o mula sa libingan, ibig sabihin, kamatayan at Impiyerno o Sheol (na ang libingan o hukay), ay naghatid ng kanilang mga patay. Ang pagtukoy sa dagat at kamatayan at Hades ay nagpapakita na ang terminong Hades ay tumutukoy sa makalupang libingan na salungat sa matubig na libingan. Ang mga konsepto at aktuwalidad ng kamatayan at Impiyerno o ang libingan ay ang mga bagay na itinapon sa dagat-dagatang apoy, na nagsisilbing pangalawang kamatayan. Kaya naman, masasabing ang kamatayan at Impiyerno dito ay itinapon sa dagat-dagatang apoy. Ito ang ikalawang kamatayan (Apoc. 20:14)” (Ang Pagkakamali ng Ikatlong Pagkabuhay na Mag-uli (No. 166)).

At mula sa aralin na Pentecostes sa Sinai (No. 115): “Si Satanas ay nawasak sa pamamagitan ng apoy mula sa loob niya. Kaya siya ang magiging mapagkukunan ng dagat-dagatang apoy at, samakatuwid, ang pinagmumulan ng enerhiya na sa wakas ay tumupok sa kanyang sistema (tingnan din ang aralin Ang Paghuhukom sa mga Demonyo (No. 080)).

Ang apoy na ito ay katulad ng apoy o pur na nagmumula sa bibig ng mga Saksi sa Apocalipsis 11:5. Ang apoy o puri na nagpapahirap sa mga sumasamba sa hayop at sa larawan nito at tumatanggap ng marka nito ay nagmumula sa poot ng Diyos. Ang usok ng pagdurusa ay umaakyat hanggang sa Kapanahunan ng mga Panahon, na nagbibigay sa mga may markang walang pahinga gabi at araw (Apoc. 14:10-11). Kaya't ang usok ng pagdurusa ay hindi magpakailanman kundi hanggang sa kapanahunan lamang na ang mga may tatak ng hayop na naligaw ng huwad na propeta ay pinatay at kalaunan ay nabuhay na mag-uli. Ang hayop at huwad na propesiya ay itinapon nang buhay sa Dagat-dagatang Apoy (limnen tou puros) na nasusunog sa asupre. Ang salita ay theioo at ipinapalagay na ang asupre o sulpura ay sinadya mula sa kahulugan ng kinang ng salitang theios na nangangahulugang pagka-diyos. Katulad din ang Apocalipsis 9:17 ay mayroong theioodeis o parang asupre (theion at eidos). Kaya ang konsepto ay magkaroon ng anyo ng kabanalan o pagka-diyos. Samakatuwid, ang Dagat-dagatang Apoy ay maaaring kumakatawan sa isang espirituwal na banal na puwersa at walang kinalaman sa asupre kahit ano pa man dahil ang pinagmulan ng salita ay nagmula sa konsepto ng banal (ibig sabihin, bilang ang espirituwal na kapangyarihan ni Satanas noon).

Ang mga konseptong ito ay nauugnay sa espirituwal na kapangyarihan noong Pentecostes. Muli tumuturo ito sa sakripisyo ng Mesiyas at sa pagtanggap ng Banal na Espiritu, bilang mga dila na parang apoy.

Ang mga may marka ng hayop ay magiging basanizo (nayayamot o pinahihirapan) ng puri at theioo sa harap ng mga banal na anghel at sa harap ng Cordero. Ang kapnos o usok ay umaakyat hanggang sa kapanahunan ng mga panahon (Apoc. 14:11), ibig sabihin, hanggang sa Milenyo. Ang kaparehong konsepto ay ang pagkawasak ng taong suwail o tampalasan na nawasak sa kaliwanagan (epiphaneia) ng pagdating ni Cristo (2Tes. 2:8).”

Ang teksto sa Mateo 25:41 ay nagsasaad: Magsilayo kayo sa akin, kayong mga sinumpa, at pasa apoy na walang hanggan na inihanda sa diablo at sa kaniyang mga anghel.

Kaya ang mga hindi nagsisisi ay ipinadala sa apoy ng aeonian o, “apoy ng kapanahunan” na inihanda para sa diabolo at sa kaniyang mga anghel.

Hindi kalooban ng Diyos na ang sinumang laman ay mapahamak (Mat. 18:14 (F040v). Gayon din ang sabi sa Juan 3:16 na si Cristo ay namatay upang ang sinumang sumampalataya sa kanya ay hindi mapahamak. Gayon din sinabi ni Pedro na ang Diyos ay hindi mapagpaliban sa Kaniyang pangako kundi mapagpahinuhod sa inyo, na hindi niya ibig na sinoman ay mapahamak, kundi ang lahat ay magsipagsisi (2Ped. 3:9). Ipinahayag ng Diyos na ang lahat ng tao ay mamamatay nang isang beses. Pagkatapos ay nagtakda Siya ng pisikal na Pagkabuhay na Mag-uli dito sa lupa, at magbibigay Siya ng dalawang pagkakasunud-sunod. Ang Unang Pagkabuhay na Mag-uli (No. 143A) ay nakatakdang maging para sa mga hinirang, bilang bahagi ng Katawan ni Cristo na sumusunod sa mga Kautusan ng Diyos at sa Pananampalataya at Patotoo ni Jesucristo (Apoc. 12:17; 14:12). Ang bawat isa na hindi tumutupad ng mga Sabbath at Bagong Buwan at mga Kapistahan ng Diyos at ng mga Banal na Araw, at ng kautusan, ay mamamatay at pagkatapos ay haharap sa Paghuhukom sa Dakilang Puting Trono sa Ikalawang Pagkabuhay na Mag-uli (No. 143B). Hindi sila bibigyan ng pagkakataon na ipalaganap ang kanilang maling pananampalataya sa Milenyo sa ilalim ng Mesiyas at ng Hukbo. Mamamatay sila.

 

Mahigit sa kalahati ng mundo ang mawawasak, sa oras na makarating ang mga Saksi rito, sa ilalim ng Digmaan ng Ikalima at Ikaanim na Pakakak. Para sa kanila magiging huli na ang lahat (Mga Digmaan ng Katapusan Bahagi I: Mga Digmaan ng Amalek (No. 141C)). Ang mga tumatangging panatilihin ang Kautusan ng Diyos (L1) at Kalendaryo ng Diyos (No. 156), mula sa oras na lumitaw ang mga Saksi sa Bundok ng Templo hanggang sa pagdating ng Mesiyas, ay hindi papayagang pumasok sa Milenyo sa ilalim ni Cristo, kung hindi sila magsisi sa Jubileo. Kung hindi sila magsisi sa loob ng unang dalawang taon ng mga Saksi at panatilihin ang isang kumpletong siklo ng mga Pista, para sa mga nabautismuhan, ayon sa Kalendaryo ng Templo (No 156) at tanggihan si Hillel at lahat ng iba pang mga sistema upang ipakita ang kanilang katapatan, hindi sila masasama sa Unang Pagkabuhay na Mag-uli (No. 143A) (tingnan din ang Mga Digmaan ng Wakas Bahagi II: 1260 Araw ng mga Saksi (No. 141D)).

Ang Diyos ay hindi madidiktahan ng mga makasalanan na hindi tumutupad sa Kanyang mga Kautusan. Binigyan Niya tayo ng isang Tipan na kung hindi natin ito susundin at ang Kanyang mga kautusan, tayo ay mamamatay. Ang Diyos ay hindi obligadong gumawa ng probisyon para sa mga naunang humanoids, na hindi mula sa Kanyang nilikha; tingnan ang (No. 143). Ang mga tao ng Adamic na sistema ay hindi kailanman aalis sa planetang Earth. Mayroon silang pagpipilian kung aling pagkabuhay na mag-uli sila lilitaw at iyon ay higit pa kaysa ibinigay sa kanilang mga ninuno bago ang panahon ni Cristo. Ang mga nasa Unang Pagkabuhay na Mag-uli (No. 143A) ay pagkakalooban ng buhay na walang hanggan sa ilalim ni Cristo at hindi haharap sa Ikalawang Kamatayan. Ang mga natitira ay mapupunta sa Ikalawang Pagkabuhay na Mag-uli (No. 143B) at haharapin nila ang Ikalawang Kamatayan. Ang mga antinomian na sumasamba sa Mga Kulto ng Araw at Misteryo ay hindi maaaring baguhin ang isang tuldok o kudlit ng Kasulatan nang hindi nagdurusa sa mga kahihinatnan. Sinuman na nagsasabing ang Kautusan ng Diyos (L1) ay inalis na ay mamamatay; at kung hindi sila magsisi, haharapin nila ang Ikalawang Kamatayan at walang matatakasan. Ang trahedya ay ang pagpili ay nasa bawat indibidwal. Kailangan nilang balewalain ang kanilang mga huwad na guro at mag-aral na lamang ng Bibliya at gawin ang sinasabi nito. Yaong mga nagtuturo sa iba na ang kautusan ng Diyos ay inalis na ay sasagutin ang higit na malaking pananagutan (Sant. 3:1; F059). Wala sila sa Unang Pagkabuhay na Mag-uli at malamang na wala rin sa Milenyo, maliban kung magsisi sila sa tamang panahon, dahil kailangan nilang sundin ang mga kautusan ng Diyos sa kanilang kabuuan at ang mga Sabbath at Bagong Buwan (Is. 66:23–24; at Zacarias 14:16-19) o magdaranas sila ng tagtuyot at mga salot ng Ehipto at kamatayan kung hindi sila magsisi sa tamang panahon.

 

Ang Ikalawang Kamatayan ay pangwakas. Ang mga hindi sumusunod kay Cristo at sa Kautusan ay hahayaan lamang na mamatay at ang kanilang mga bangkay ay masusunog sa Dagat-dagatang Apoy. Sila ay titigil sa pag-iral. Hindi sila papayagang makita man lang ang Diyos, o makibahagi sa Lungsod ng Diyos (No. 180); (F066v). Hindi na sila isasaisip. Sila ay papawiin sa Aklat ng Buhay. Wala nang ibang pagkabuhay na mag-uli at wala nang mga pagkakataon (tingnan ang No. 166). Susundin natin ang Diyos o mamatay. Nasa atin ang pagpili, bawat isa sa atin. Kung makikinig ka sa mga demonyong ito na kumikilos sa mga huwad na iglesia at mga huwad na guro ng relihiyon mamamatay ka at ikaw lang ang dapat sisihin. Kung wala ito sa Bibliya huwag maniwala. Kung ito ay nasa Bibliya bilang kautusan ay gawin ito. Manalangin lamang sa Diyos sa pangalan ni Jesucristo (No. 111; No. 111B). Iwasan ang polytheist Ditheism (No. 076B) at Binitarianism/Trinitarianism (No. 076) at ang mga kulto ng Inang diyosa (tingnan ang Huling Papa (No. 288)). Sa daan na iyon namamalagi ang tiyak na kamatayan, at ang Ikalawang Kamatayan na siyang pangwakas at tiyak.

 

Malinaw na maliban kung mamumuhay ka ayon sa mga Kautusan ng Diyos at sa Pananampalataya at Patotoo ni Jesucristo ay haharapin mo ang Ikalawang Kamatayan.

 

Karagdagang Pag-aaral:

Ang Bibliya (No. 164)

Di-umano'y Mga Kontradiksyon sa Bibliya (No. 164B)

Pagsira ng Antinomian sa Cristiyanismo sa pamamagitan ng Maling Paggamit ng Kasulatan (No. 164C)

Mga Pag-atake ng Antinomian sa Kautusan ng Diyos (No. 164D)

Pagtanggi ng Antinomian sa Binyag (No. 164E)

Mga Pamemeke at Pagdaragdag/Maling pagsasalin sa Bibliya (No. 164F)

Mga Pamemeke at Maling Pagsasalin Kaugnay ng Posisyon ni Cristo (No. 164G)

Mga Pag-atake ng Antinomian sa Tipan ng Diyos (No. 096D)

 

 

q