Christian Churches of God

No. 096D

 

 

 

 

 

Mga Pag-atake ng Antinomian sa Tipan ng Diyos

 (Edition 1.5 20190809-20191123)

                                                        

 

Ang mga Antinomian ay pumasok sa Cristianismo sa pamamagitan ng pagsamba kay Baal sa Misteryo at Mga Kulto ng Araw at ang mga elemento ng Gnoctic sa Alexandria at Gitnang Silangan.

 

Christian Churches of God

PO Box 369,  WODEN  ACT 2606,  AUSTRALIA

 

E-mail: secretary@ccg.org

 

(Copyright © 2019 Wade Cox)

(Tr. 2024)

 

This paper may be freely copied and distributed provided it is copied in total with no alterations or deletions. The publisher’s name and address and the copyright notice must be included.  No charge may be levied on recipients of distributed copies.  Brief quotations may be embodied in critical articles and reviews without breaching copyright.

 

This paper is available from the World Wide Web page:
http://logon.org and http://ccg.org

 


 Mga Pag-atake ng Antinomian sa Tipan ng Diyos

 


Panimula

Noong Unang Siglo, mula sa pagkakatatag ng Pananampalataya ng Cristiano sa Gitnang Silangan, ang parasitikong sistema ng mga Gnostic ay nakapasok sa mga Iglesiang Cristiano mula sa Komunidad ng mga Judio at kalaunan mula komunidad ng mga pagano o sumasamba kay Baal sa Mga Kulto ng Araw at Misteryo. Ang mga komunidad na ito ay itinatag ang kanilang sarili bilang mga sistemang Gnostic ng panlipunang gamit mula sa Alexandria at Levant. Ikinabit nila ang kanilang mga sarili sa Judaismo at Paganismo bilang isang parasitiko na anyo at agad na pinuntirya ang Cristianismo. Ang sistema at ang mga pag-atake nito ay ipinaliwanag sa

akdang Pag-atake ng Antinomian sa Cristianismo sa pamamagitan ng Maling Paggamit ng Kasulatan (No. 164C). Kaya tingnan din Pag-atake ng Antinomian sa Kautusan ng Diyos (No. 164D).

 

Napasok nila ang Judaismo ng nakikipagtalo na ang kautusan ay hindi naaangkop dahil binago na ito ng tradisyon at pagkatapos ay sa Cristianismo, tulad ng iba pang mga kulto, na ang kautusan ng Bibliya ay ibinigay ng isang masamang diyos na nagngangalang Jaldabaoth. Ayon sa kanila ang Cristianismo ay ibinigay bilang isang Bagong Tipan na pumalit sa Lumang Tipan at ang mga Cristiano ay hindi na nakakulong o nakadepende dito at ang kautusan ng Bibliya ay naaangkop lamang sa mga Judio. Ang heresiyang ito ay nakita nang maaga sa pananampalataya gaya ng nakikita natin mula sa mga sinulat ni Paul (cf. Heresiya sa Iglesiang Apostoliko (No. 089)). Ang isa pang paliwanag ng kanilang mga pag-atake sa Sabbath, Bagong Buwan at Kapistahan ay ipinaliwanag sa teksto sa Colosas 2:16-17 (No. 205).

 

Ang proseso ng mga doktrina ng Gnostic asceticism ay sinuri sa mga aralin ng Vegetarianismo at ang Bibliya (No. 183), CCG, 1996-2009 at Ang mga Nicolaitan (No. 202), CCG, 1997, 2009.

 

Marami sa kanilang maling doktrina ay nagmumula sa isang lohikal na pangangailangan na pahinain ang pananampalataya sa Bibliya at ang mga doktrina ng Kasulatan na sumasalungat sa kanilang mga paniniwala at gawain. Marami sa kanilang maling doktrina ay nagmumula rin sa kanilang lubos na maling pagkaunawa sa, o pagwawalang-bahala sa, teolohiya ng Bibliya. Upang ipasok ang kanilang maling pananampalataya kailangan nilang pahinain ang awtoridad ng LT.

 

Ang Doktrina ng Gnostic ay binuo na nagsasaad ng paghahati ng Tipan sa isang teolohiya ng Luma at Bagong Tipan bilang isang pagkakaiba sa mga Kautusan ng Diyos (L1). Ang maling doktrinang ito ay nagmula sa lubos na maling paglalarawan ng isyu ng kautusan sa Sinai sa Israel kasama si Moises noong Exodo.

 

Sinabi nila na ang Diyos ay nagbigay ng kautusan sa Sinai kay Moises at ang kautusan na iyon ay inalis. Sinabi nila na si Cristo ay nagbigay ng Bagong Tipan sa kanyang ministeryo na pumalit sa kautusang ibinigay kay Moises. Ang pahayag na ito ay nagpapakita ng lubos na kamangmangan sa mga teksto ng Kasulatan at ito ay lubos na kalapastanganan. Ang sinumang magbigkas ng konseptong ito ay sadyang walang pinag-aralan sa pagtuturo ng Bibliya o isang Gnostic heretic, at hindi isang Cristiano o Muslim (S4:154).

 

Sino ang nagbigay ng kautusan sa Sinai?

Malinaw na itinuturo ng Kasulatan na si Cristo ang naroon sa Sinai at siya ang nagbigay ng kautusan sa Israel (cf. Gawa 7:30-53; 1Cor. 10:4). Nararapat lang na siya ay nasa Exodo dahil ibinigay sa kanya ni Eloah, ang Israel bilang kanyang mana sa gitna ng mga anak ng Diyos (Deut. 32:8 RSV, LXX, DSS). Ang elohim na ito ng Israel ay kinilala bilang ang Mesiyas sa Awit 45:6-7 at sa pag-uulit nito sa Hebreo 1:8-9, na malinaw na nagpapakitang ang entidad na ito ay ang nilalang na naging Jesucristo at na siya ay may Diyos na higit sa kanya na nagtalaga sa kanya.

 

Diyos, walang taong nakakita kailanman; ni walang nakarinig sa Kanyang tinig. Siya ay nananahan sa liwanag na hindi malapitan at Siya lamang ang walang kamatayan (1Tim. 6:16). Ito ang tanging ipinanganak na diyos, ang monogenes theos ng Juan 1:18 na nagsalita para sa kanya (cf. Sa mga salita: Monogenes Theos sa Kasulatan at Tradisyon (B4)).

 

Ang nilalang na ito, na naging Cristo, ay isinugo upang ilabas ang Israel sa Egipto at muling ibigay ang mga Kautusan ng Diyos dito. Dapat niyang ipaliwanag sa Israel, sa pamamagitan ni Moises, ang istruktura ng pangangasiwa ng paglalang sa ilalim ng kautusang iyon. Bukod dito, naglabas siya ng parusang kamatayan para sa paglabag sa kautusang iyon, kabilang ang paglabag sa Sabbath sa ilalim ng Ikaapat na Utos. Anong klaseng baluktot na pag-iisip ang nagsasabing hindi na ito naaangkop para sa iba, pagkatapos niyang mamatay para sa sistemang iyon sa ilalim ng kautusang iyon?

 

Lohika ng pagtanggi sa Tipan

Kung ilalapat ng Diyos ang Kanyang mga Kautusan nang pabago-bago ito ay magpapakita na Siya ay hindi di-nababago at ang paglalang ay hindi pinamamahalaan ng mga kautusan na nagmumula sa Kanyang Katangian. Kung babaguhin Niya ang mga kautusang iyon at ang sistemang nagpapatupad ng mga ito sa ilalim ng Mesiyas, ibig sabihin Siya ay nagtatangi ng mga tao, na sinasabi ng Kasulatan na hindi (Rom. 2:11). Hindi maaaring ipag-utos ang kamatayan ng ilan sa ilalim ng kautusan at pagkatapos ay sabihing hindi na ito naaangkop sa iba, at patuloy pa ring maging Diyos. Ang Kasulatan ay malinaw na ang mga hinirang ng mga Banal ay yaong mga “Nagsisitupad ng mga Utos ng Diyos at ng Pananampalataya at Patotoo ni Jesucristo” (cf. Apoc. 12:17; 14:12).

 

Bukod dito, ang Tipan ay nakadepende sa lahat ng mga kautusang iyon at ang Ikaapat na Utos ay ang utos na nagpapakilala sa Tipan at Pananampalataya. Nagpatuloy iyon sa buong Cristianismo at pinatutunayan na ang layunin ng pag-uusig at ng mga doktrina ng mga Iglesia ng Diyos hanggang sa Ikapitong Siglo, at higit pa, gaya ng nakikita natin mula sa Kasulatan at sa Koran sa Surah 4:154. Gayon din ang Mga Kautusan sa Pagkain (No. 015) ay sinunod ng mga Iglesia ng Diyos at sa Koran sa Surah 3:93 (cf. Ang Tungkulin ng Ikaapat na Utos sa Makasaysayang mga Iglesia ng Diyos na nangingilin ng Sabbath (No. 170)).

 

Ang mga iglesiang napasailalim ng mga Kulto ng Araw at Misteryo at ng sistemang Binitarian ni Attis at ng sistema ni Baal, at pagkatapos ng Triune God, ay nagsimulang usigin ang tunay na Pananampalataya. Ang mga pag-uusig sa sistema ng Sabbath ay makikita rin sa Pangkalahatang Pamamahagi ng mga Iglesia na nangingilin ng Sabbath (No. 122).

 

Ang Linggo ay araw ng pagsamba ng mga Kulto ng Araw at ang mga pista nito na Pasko at Mahal na Araw ay ipinagbabawal ng Bibliya (cf. Jer. 10:1-9; 7:18; 44:19; Ezek. 8:14) (cf. Ang Pinagmulan ng Pasko at Mahal na Araw (No. 235)).  Ang pagsamba ng Linggo ay hindi pumasok sa Cristianismo hanggang 111 CE kasabay ng Sabbath, at ang Mahal na Araw ay hindi pumasok sa Cristianismo hanggang 154 sa Roma sa ilalim ni Anicetus at naging sapilitan lamang para sa mga nakikisama sa Roma noong 192 sa ilalim ni Victor. Ang “Pasko” o ang pista ng “Invincible Sun,” ay hindi pumasok sa Cristianismo hanggang ca 475 sa Siria mula sa mga Kulto ng Araw sa simula ng Dark Ice Age nang sila ay nilamig at nagsimulang magbigay pugay sa araw mula sa mga Kulto ng Araw.

 

Gayundin ang krus ay isang simbolo ng mga kulto ng Araw. Si Cristo ay pinatay sa isang stauros at hindi isang krus (cf. Ang Krus: Ang Pinagmulan at Kahalagahan Nito (No. 039)). Ang stauros ay isang tulos, kadalasang pinatulis sa magkabilang dulo, na imbento ng mga taga-Fenicia. Hindi ito isang krus tulad ng isang tungkod ay hindi isang saklay (cf. Bullinger).

 

Bukod dito, ang lahat ng nagsasabing sila ay isang tagasunod ng Tipan ay dapat magsalita ayon sa Kautusan at sa Patotoo o walang liwanag sa kanila (Is. 8:20).

 

Ang pahayag na sumusunod mula sa mga Antinomian Gnostic heretic na ang kautusan ay umiiral lamang para sa mga Judio. Ito ay nagbubukas ng bagong tanong:

 

Sino ang nasa Sinai?

Sino-sino ang mga tribo na binigyan ng Diyos ng kautusan? Ang Tipan ay ibinigay kay Abraham at sa gayon ang kanyang mga inapo ay nasa ilalim ng lahat ng Kautusan at ng Tipan at kasama doon ang mga Arabo at ang Laconian o Spartan na mga Griyego gayundin ang mga anak ni Cetura at ang mga Yemeni at ang mga nagpunta sa Persia, Bactria at sa Indus.

 

Ang mga nasa Sinai ay ang buong Israel kabilang ang Juda, Issachar, Zabulon, sa Silangan sa pagkakasunud-sunod ng martsa ayon sa Mga Bilang 10:11ff., at ang kampo, Simeon, Ruben at Gad sa Timog, Ephraim, Manases at Benjamin sa Kanluran at Dan, Aser at Nephtali sa Hilaga kasama ang Levi sa gitna sa Templo at nagkalat sa pagkakasunud-sunod ng Martsa ayon sa Mga Bilang 10:11-28.

 

Naroroon din ang Karamihang Sama-sama mula sa Exodo at ang utos sa ilalim ng kautusan ay ibinigay upang ipatupad din sa kanila at sa lahat ng papasok sa lupain ng Israel na kasama nila o sasama sa kanila kalaunan. Susunod sila sa kautusan o sila ay papatayin. Ang mga sistema ng ibang mga diyos nila ay hindi pahihintulutan sa ilalim ng parusa ng kamatayan.

 

Anong mga bansa ang napapailalim sa Tipan?

Ang mga bansang napapailalim sa Tipan mula sa simula ay ang mga Lahi ni Abraham gaya ng makikita natin sa mga araling 212A, 212B, 212C, 212D, 212E, 212F at 212G.

 

Pagkatapos ng paghahari ni Solomon, ang Israel ay nahati sa dalawang bahagi na ang mas maliit na bahagi ay ang tribo ng Juda kasama ang Benjamin at bahagi ng Levi na nakabase sa Jerusalem at sa mga lupain ng Juda. Ang Israel naman ay binubuo ng natitirang sampung tribo at sila, kasama ang kanilang mga Levita sa 21 bahagi, ay nanatili sa kanilang mga kinaroroonan hanggang 722 BCE nang sila ay mabihag ng mga Asiria sa dalawang bahagi.

 

Nagkalat sila sa hilaga ng Araxes at sumama sa mga Hittite Celt at Scythian Celt at Anglo-Saxon, Lombards, Heruli at Jutes. Nanatili sila doon hanggang sa pagbagsak ng Imperyong Parto.

 

Pagkatapos ng pagkakabuo ng Iglesia sa ilalim ng Mesiyas at Pitumpu, ang tinatawag na “Nawalang Sampung Tribo” ay sinamahan ng mga Apostol at Pitumpu (cf. 122D sa ibaba) at binigyan ng pagkakataong makapasok sa mga Iglesia ng Diyos, na ginawa ng marami. Marami sa Juda at Israel at sa mga bansang kanilang sinalihan ay naging bahagi ng mga hinirang sa loob ng Tipan ng Diyos at tumupad sa Kautusan at sa Patotoo. Sa pagbagsak ng Imperyong Parto ang karamihan ay lumipat patungong kanluran sa Europa at bumuo ng mga bansa sa Kanlurang Europa. Ang mga kilusang ito ay sakop sa teksto ng Mga Digmaang Unitarian Trinitarian (No. 268).

 

Mayroon bang Ikalawang Tipan?

Ang problema ay hindi ganap na maisasakatuparan ang kautusan sa ilalim ng Tipan nang wala ang Banal na Espiritu at iyon ay ibinigay sa patnubay ng Diyos sa pamamagitan ng mga patriarka at propeta hanggang sa pagdating ng Mesiyas.

 

Ang Mesiyas ay kailangang maging karapat-dapat na maging Dakilang Saserdote alinsunod sa orden ni Melquisedec, na siyang orihinal at pangkalahatang pagkasaserdote at ito ay sa Jerusalem (cf. Melquisedec (No. 128)), at siya ay naging Dakilang Saserdote nito gaya ng ipinaliwanag sa Hebreo (cf. Komentaryo sa Hebreo (No. F058)).

 

Ang Banal na Espiritu ay ibinigay lamang sa mga hinirang pagkatapos ng Pagtanggap kay Cristo bilang Inalog na Bigkis (No. 106b). Ang Oras ng Pagbitay at Pagkabuhay na Mag-uli (No. 159)  ay nagpapaliwanag ng timing noong 30 CE. Bumalik si Cristo sa Iglesia at nagtagal ng apatnapung araw kasama nila sa paghahanda para sa Espiritu at sa kanilang gawain sa ibang bansa at pakikipag-usap sa mga demonyo sa Tartaros (cf. Apatnapung Araw Kasunod ng Pagkabuhay na Mag-uli ni Cristo No. 159A)).

 

Ang Banal na Espiritu (No. 117) ay ibinigay noong Pentecostes ng 30 CE at ang Iglesia ay nagkalat sa ilalim ng Pitumpu (cf. Pagtatatag ng Iglesia sa ilalim ng Pitumpu (No. 122D)). Si Cristo at ang mga Apostol ay sumunod sa mga Kautusan ng Diyos at sa Pananampalataya at Patotoo ni Cristo. Ang buong Iglesia ay pinanatili ang Kalendaryo ng Templo sa loob ng 2000 taon hanggang ang sistemang Hillel ay ipinakilala sa sistema ng Sardis noong ika-20 siglo. Nawala ng Sardis at Laodicea ang tamang pagtukoy ng Hapunan ng Panginoon noong ika-20 Siglo.

 

Ang katotohanan ay walang Ikalawa o Bagong Tipan. Ito ay ang parehong Tipan ng Diyos (No. 152). Ang Iglesia ay binigyan ng Banal na Espiritu upang sila ay maging handa na maging elohim bilang mga anak ng Diyos (Juan 10:34-36) mula sa Unang Pagkabuhay na Mag-uli [143A].

 

Ang nangyari kay Cristo ay isa lamang muling paglalahad ng Tipan at isang pagpapaliwanag ng ating tungkulin bilang Katawan ni Cristo (cf. Una at Ikalawang Pahayag ng Tipan (No. 096B)). Siya ay naging karapat-dapat sa pamamagitan ng kanyang pagkamatay upang ating maging Dakilang Saserdote at upang ilaan ang Banal na Espiritu sa atin bilang bahagi ng elohim (cf. Ang Hinirang bilang Elohim (No. 001)).

 

Tamang sabihin na ang bahagi ng kautusan ay natupad kay Cristo ngunit ang kautusan ng paghahain lamang iyon. Ang natitirang bahagi ng Kautusan ng Diyos ay nanatili at kailangan nating sundin at ipangilin ito. Ang aspetong ito ng Kautusan ng Diyos ay ipinaliwanag sa tekstong Pagkakaiba sa Kautusan (No. 096). Ang paghahati na iyon ay tinanggap at naging bahagi ng lahat ng mga pag-amin ng mga sistemang Protestante sa Repormasyon, ngunit nabigo silang ibalik ang Tipan at ang Sabbath bilang tanda nito, bagama’t ang pagtatangka ay ginawa. Tumigil na sila kay Augustine ng Hippo at nanatiling Antinomian Gnostic heretics.

 

Ang sinumang nagsasabi na ang kautusan ay inalis na ay nagpapakitang hindi sila Cristiano at walang liwanag sa kanila (Is. 8:20). Ang Tipan ang batayan ng pananampalataya at ng Sabbath at ang Ikaapat na Utos ang tanda nito (cf. Ex. Kab. 20; Deut. Kab. 5; Apoc. 12:17; 14:12; S. 4:154).

 

Ang ating mga kasalanan ay inilagay kung gaano ang layo ng silangan mula sa kanluran at ang ating listahan ng pagkakautang o cheirographon sa Diyos dahil sa kasalanan ay ipinako sa tulos o stauros (Col. 2:14). Ang mga sinungaling, at mapanlinlang na Antinomian ang nagkamali ng pagpapaliwanag sa cheirographon bilang Kautusan ng Diyos ang ipinako sa tulos. Ang mga nagtuturo ng heresiyang ito ay hindi makapapasok sa Kaharian ng Diyos.

 

Sa kadahilanang ito na ang Hapunan ng Panginoon ng 14 Abib bago ang sakripisyo ni Cristo ay itinatag bilang ang Kapistahan o “Dulang na may Handa” (Q5) upang sa pamamagitan ng katawan at dugo ni Cristo sa Tinapay at Alak (No. 100) at ang Paghuhugas ng Paa (No. 99) ng sakramento, ang ating mga kasalanan taon-taon ay nilinis sa progresibong batayan. Ang sakramentong iyon ang nagpapahintulot sa atin na simulan ang taunang mga Kapistahan na nagsisimula sa Kapistahan ng Paskuwa at Tinapay na Walang Lebadura sa sumunod na araw.

 

Sa gayon ay mayroon lamang Isang Tipan na nakadepende sa mga Kautusan ng Nag-iisang Tunay na Diyos. Isinugo niya si Jesucristo, at ang pagkilala sa kanila ay buhay na walang hanggan (Juan 17:3). Ang Tipan ay nakadepende sa Kanyang Kautusan, at ang tanda ng Tipan na iyon ay ang Sabbath bilang tanda ng Kanyang Sistema at Kalendaryo ng Diyos (No. 156).

 

Si Cristo ang nagbigay ng kautusan kay Moises sa Sinai at sinabi niya na “hanggang sa mawala ang langit at lupa ang isang tuldok o isang kudlit ay hindi mawawala sa kautusan” (Mat. 5:18). Ibig sabihin hindi mawawala kahit isang tuldok o kuwit mula sa batas habang umiiral pa ang langit at lupa. Sa gayon ang paglalang ay nakadepende sa kautusan dahil ito ay nagmumula sa Kanyang kalikasan mismo (cf. Paglalang B5).

 

Ang Bibliya ay lubos na malinaw na sa pagbabalik ng Mesiyas ang Kautusan ng Diyos (L1) ay ibabalik gayundin ang kalendaryo ng Diyos.

 

Ang Sabbath at ang Bagong Buwan ay ibabalik at ipangingilin sa buong mundo sa ilalim ng parusa ng kamatayan (Is. 66:23).

 

Ang Mesiyas ay mamamahala mula sa Jerusalem kasama ang 144,000 at ang bawat bansa ay magdiriwang ng mga Kapistahan ng Diyos sa ilalim ng Lubhang Karamihan ng mga Hinirang at ng Matapat na Hukbo at magpapadala ng kanilang mga kinatawan sa Jerusalem sa Tabernakulo bawat taon. Kung hindi nila ito gagawin hindi sila bibigyan ng ulan sa takdang panahon at daranasin nila ang mga salot ng Egipto (Zac. 14:16-19). Ang tagtuyot ay magsisimula mula sa pagdating ng Dalawang Saksi (No. 135) at tatagal ng apat na taon hanggang sa katapusan ng mga mangkok ng poot ng Diyos. Ang mga tagtuyot ay mauugnay sa pagsunod pagkatapos ng panahong iyon (cf. Mga Digmaan ng Wakas Bahagi II: 1260 Araw ng mga Saksi (No. 141D) at Mga Digmaan ng Wakas Bahagi III: Armageddon at ang mga Mangkok ng Poot ng Diyos (No. 141E)).

 

Ang Takdang Panahon ng Plano ng Diyos

Ang Bibliya ay lubos na malinaw na si Satanas ang diyos ng sanlibutang ito (2Cor. 4:4) at na siya ay namumuno sa ilalim ng takdang panahon na ibinigay sa kanya ng Diyos. Sinabi ni Cristo na ang oras ni Satanas ay kailangang paikliin o walang laman ang maliligtas na buhay (Mat. 24:22).

 

Ang Plano ng Diyos ay laging nauunawaan na inayos sa sanglinggo kung saan ang anim na araw ng sanglinggo ng paggawa ay inilaan sa pamamahala ni Satanas, na anim na libong taon, at ang Ikapito o Araw ng Sabbath bilang pamamahala ng Mesiyas sa ilalim ng sistema ng milenyo ng isang libong taon. Sinasabi sa atin ito bilang katotohanan sa Apocalipsis Kabanata 20:1-3. Ipinaliwanag natin ang sistemang ito sa ilalim ng teksto ng Cristianismo at Islam sa Tipan ng Diyos (No. 096C).

 

Kasunod nito na ang pamamahala ni Satanas ay titigil sa lalong madaling panahon bago ang 2027 at ang malaking Kapighatian ay dapat mangyari sa 2024. Walang posibilidad na pahihintulutan ng Diyos si Satanas na mamuno nang mas matagal kaysa sa itinakda sa kanya tulad ng ipinaliwanag sa tekstong Balangkas ng Talaan ng Oras ng Panahon (No. 272).

 

Ang Iglesia ay laging nauunawaan ang plano batay sa sanglinggo. Walang alinlangan na ang Tipan ng Diyos ay inilaan sa mga hinirang bilang paghahanda para sa kanilang pag-akyat sa kapangyarihan bilang kapalit ng mga Demonyo sa Unang Pagkabuhay na Mag-uli [143A], na mangyayari sa pagbabalik ng Mesiyas.

 

Napakalinaw ng pagkaduwag ng mga antinomian sa kanilang mga pahayag patungkol sa patuloy na kalikasan ng kanilang sistema sa ilalim ng mga huwad na relihiyon ng Misteryo at Kulto ng Araw at ito’y nakakasuka. Ilang beses na bang nasabi: “Oh hindi sa panahon ng aking buhay.”

 

Ang teksto sa Apocalipsis 12:12 ay nagsasaad na si Satanas ay bumaba sa matinding galit, na nalalaman na ang kanyang oras ay pinaikli, upang kumilos laban sa mga hinirang at sa mundo. Ang buong mundong iyon ay pupuksain sapagkat bahagi ng Plano ng Diyos na ang lahat ng tao ay papasok sa elohim sa ilalim ng Tipan ng Diyos at maisama sa Israel bilang katawan ni Cristo upang ang lahat ng tao ay maging elohim sa ilalim ng mga Kautusan ng Diyos. Kaya ang mga Antinomian na ito kasama ang kanilang mga doktrina ay sumasalungat sa mismong Plano ng Diyos at ginagawa ang gawain ni Satanas para sa kanya.

 

Kaya't sinasabi na ang mga Antinomian na ito ay mapipilitang sumunod sa Diyos at sa pamamahala ng Mesiyas sa kanyang pagbabalik at sila ay magsisisi at susunod o mamamatay. Hindi sila papasok sa milyenyong paghahari ng Mesiyas nang buhay ng hindi nagsisisi.

 

Ibinigay ng Mesiyas ang Kautusan ng Diyos sa sangkatauhan at ipapatupad niya ang Kautusan ng Diyos sa sangkatauhan. Kaya sa lohikal na usapin kung ibinigay ng Mesiyas ang kautusan kay Noe nang isara niya ang mga ito sa Arko, at nilunod ang lahat ng mga hindi sumunod at nakorap, at ibinigay ang mga kautusan kay Abraham, Ismael, Isaac at Jacob, at kay Moises at Israel sa Sinai at sa mga propeta at apostol, at ipapatupad sila sa sa ilalim ng parusa ng kamatayan kapag siya ay muling dumating para sa Milenyo at sa Paghuhukom, ang mga ito ay gumagana ngayon sa lahat ng nasa pananampalataya.

 

Ang Diyos ay di-nababago at hindi nagbabago (Mal 3:6) at Siya at si Cristo ay hindi nagbabago kahapon, ngayon at magpakailanman (Heb. 13:8).

 

Kung nais mong mapabilang sa Unang Pagkabuhay na Mag-uli ay magsisi ngayon at sundin ang mga Kautusan ng Diyos at ang Patotoo ni Jesucristo (Apoc. 12:17; 14:12).

 

 

q