Christian Churches of God
No. 156D
Kalendaryo ng Diyos, Pagsamba sa Templo at ang mga Aklat ni Enoc at mga
Jubileo
(Edition
1.0 20141122-20141122)
Dito tatalakayin natin ang isyu kung kailan tayo sumasamba habang ang
kakaiba at satanikong ideya ay kumakalat na nagsusulong ng Kalendaryo batay
sa Aklat ni Enoc at sa Aklat ng mga Jubileo na parehong mula pa noong
ikalawang siglo BCE. Ang heretikong paniniwalang ito ay lumilitaw
paminsan-minsan sa mga sangay ng mga Iglesia ng Diyos na walang sapat
kaalaman.
Christian Churches of God
E-mail:
secretary@ccg.org
(Copyright
©
2014 Wade Cox)
(Tr. 2024)
This paper may be freely copied and distributed
provided it is copied in total with no alterations or deletions. The
publisher’s name and address and the copyright notice must be included.
No charge may be levied on recipients of distributed copies.
Brief quotations may be embodied in critical articles and reviews
without breaching copyright.
This paper is available from the World Wide Web
page:
http://logon.org and
http://ccg.org
Kalendaryo ng Diyos,
Pagsamba sa Templo at ang mga Aklat ni Enoc at mga Jubileo
Ang Iglesia ng Diyos sa panahon ng Templo ay iningatan ang eksaktong
parehong mga araw at oras tulad ng sa Templo mismo.
Mula sa mga araw ni Noe ang kalendaryo ay iningatan ayon sa lunar system
batay sa equinox na nagtatakda ng taon sa Abib. Ang sistema sa Babilonia ay
binago ang simula ng taon sa ikapitong buwan, ngunit ang mga buwan ay
pinanatili tulad sa panahon ni Noe. Binago ng mga taga-Babilonia ang
intercalations ca 630 BCE at dahil dito nang ang mga Judio sa ilalim ni
Hillel II ay tinanggap ang mga ito at inilabas ang Kalendaryo ni Hillel
noong 358 CE, sila ay naglabas ng maling mga intercalations na naglagay sa
kalendaryo sa mga maling buwan nang pitong beses bawat 19 Taon.
Ang aklat ng Genesis ay
nagtala na ang baha ay itinakda ayon sa mga taon ng sistema bago ang baha at
mula kay Adan. Ang terminong makikita natin sa Genesis para sa buwan ay
chodesh (SHD 2320), na siyang
Bagong Buwan. Nangangahulugan itong
nakatago at ang kaganapan bilang conjunction, na sumusukat sa mga araw
para sa baha, na nagsimula sa ikalawang buwan (chodesh) sa ikalabing-pitong
araw ng buwan (chodesh). Ang mga buwan ay binilang at nanatiling bilang sa
buong panahon ng mga Patriyarka at ng Templo. Binibilang ng Iglesia ang mga
buwan at gayundin ang mga Samaritano. Ang kaugalian ng paggamit ng mga
pangalang Hebreo para sa mga buwan batay sa Babilonia ay naging laganap, at
ang mga pangalan ng buwan ay napasama sa talaan Bibliya kahit hindi naitala
ng Bibliya ang lahat ng mga ito. Iyon mismo ay nagpapahiwatig na ang mga ito
ay hindi pangkalahatan at hindi pinalitan ang sistema ng pagbilang ng
kalendaryo ng Templo habang pinagsasama-sama ang Canon. Ang lahat ng mga
teksto ng Hebrew Canon ay natapos at pinagsama-sama mula sa pagkamatay ni
Ezra noong 323 BCE, na kasabay ni Alexander the Great, na naitalang namatay
sa parehong taon ni Ezra, na nasa, o noong, 323 BCE at samakatuwid ay
pinagsama-sama ng 321 BCE.
May kumakalat na maling
paniniwala sa mga racist, na ang Aklat ni Enoc at ang Aklat ng mga Jubileo
kahit papaano ay kinasihan, ngunit ang Canon ay hindi. Ginagawa nila ito
upang maipakilala ang isang bersyon ng Kalendaryo ng Qumran na batay sa
solar system ni Enoc. Upang makamit ito ay ipinakalat nila ang kathang-isip
na ang Enoc ay ang sinaunang aklat ng mga Patriyarka, na isinulat ng
patriyarkang si Enoc na matuwid. Ang aklat ay nagbabanggit ng anghel na si
Uriel kaya iniuugnay nila na si Uriel ang nagbigay ng teksto kay Enoc kaya
nauuna ito kaysa kay Noe at sa Pentateuch at kinasihan. Pagkatapos ay
ginamit nila ang Ester bilang isang halimbawa ng isang huling aklat na hindi
kinasihan upang atakihin ang inilalarawan nila bilang Judaismo. Ito ay isang
walang kabuluhang kathang-isip at mahirap unawain kung paano napapaniwala ng
ganitong mga ideya ang mga matatanda.
Ang Ester ay ipinasok sa
Canon kasama ng iba pang mga teksto sa pagkamatay ni Ezra noong 323 BCE at
isinalin sa Septuagint noong ikatlong siglo BCE. Ito ay isang kuwento ng mga
gawain sa panahon ng pagkabihag sa Babilonia, ngunit naglalarawan din
ito ng mas malalim na katotohanan tungkol sa Mesiyas at sa Iglesia.
Ang simbolismong iyon ay ibinigay sa aralin ng
Komentaryo sa Ester (No.
63).
Ito ay lubos na walang
kabuluhan ang pagsasabing naisulat ang Ester ng 150 BCE o kahit ano pang
bahagi sa Canon na isinulat kasing huli nito. Iba pa ang Apocrypha. Alam
nating isinulat ito kalaunan, ngunit malinaw na hindi ito kinasihan mula sa
mga pagtutol nito sa Canon. Nakinig ako sa mga propesor sa Pag-aaral ng
Relihiyon mula sa Timog Africa, at ang kanilang mga ideya, ay nagpakita ng
mga ganitong konsepto sa akin sa isang seminar. Sina Daniel, Ezra, at
Nehemias atbp. ay iginigiit na mga isinulat nang huli. Ang paglitaw ng
propesiya dito ay hindi itinuturing na kinasihang kalikasan nila, kundi
bilang patunay na isinulat sila pagkatapos ng kaganapan. Ipinaalala ko sa
kanila ang mga archaeological findings sa Elephantine, na isinalin ni
Ginsberg. Ang mga natuklasang ito ay inilathala sa isa sa mga pangunahing
aklat ng teksto sa mundo ng nagsasalita ng Ingles, at iyon ay ang James B.
Pritchard’s, The Ancient Near East An
Anthology of Texts and Pictures, Vol. 1, Princeton University Press and
Oxford University Press 1958. Ngayon sa pahina 279 ng tekstong iyon ay
makikita natin ang isang kopya ng orihinal na Papyrus ng Paskuwa, na isang
utos na ipinadala ni Haring Darius kay Arsames na satrap ng Ehipto noong
taon na kinilala bilang 419 BCE. Ito ay isang utos upang ipagdiwang ang
Paskuwa na nakikita nating natukoy sa mga teksto sa Ezra. Ang mga tao sa
Templo sa Elephantine ay nakikita, mula sa mga sulat doon, na
nakipag-ugnayan sa mga saserdote sa Jerusalem at nagbigay sila ng pondo para
sa pagsasaayos ng Templo pagkatapos ng pagtatayo nito. Ito ay eksaktong
alinsunod sa teksto sa Ezra at tinutukoy nila ang mga saserdote sa
pamamagitan ng pangalan na matatagpuan sa mga teksto sa Kasulatan.
Pinatutunayan nila na ang mga teksto ng Bibliya ay isinulat nang eksakto
kung kailan sinabi ng Bibliya na isinulat ang mga ito. Ngayon, kung ang
isang estudyante ay nagsulat ng isang sanaysay at hindi isinama ang mga
tekstong iyon, siya ay mapaparusahan nang husto. Ngunit nakikita natin ang
mga lecturer sa unibersidad na nagsusulat ng mga walang katuturang bagay
dahil sa kawalan ng kaalaman.
Ang mga aklat ni Enoc at
mga Jubileo ay isinulat sa simula ng ikalawang siglo BCE at walang awtoridad
ng Canon at hindi kailanman nagkaroon ng anumang awtoridad. Sinasalungat
nito ang kautusan at ang patotoo. Ang mga ito ay mga pseudepigraphic
writings. Ito ay isang kaugaliang ginagamit mula noong ikalawang siglo BCE
hanggang sa ikaapat na siglo CE kung saan ang mga isinulat ay
pinapapaniwalang galing sa mga taong madalas nababanggit sa Bibliya at
matagal nang patay. Mayroong mga aklat nina Adan at Enoc, at Abraham at
Eldad at Modad.
Nariyan ang Apocalipsis ni Adan, ni Elias, at ang Patotoo ni Moises, ang
Apocryphon ni Ezekiel, at ang mga Katanungan ni, ang Pangitain ni, at ang
Pahayag ni, Ezra.
May mga akda kay, at tungkol kina Jacob, Job, Johannes, Jambres, Jose at
Asenat; mayroong panalangin ni Manases at kahit kasunduan di-umano ay
isinulat ni Sem. Walang sinumang may tunay na pag-aaral ang naniniwala sa
mga akdang ito.
Ang Aklat ni Enoc ay
isinulat pagkatapos noon at ipinakita sa pamamagitan ng mga pangalang
Griyego ng mga buwan nito, gamit ang mga pangalan ng mga diyos at diyosa ng
mga Griyego, isang impluwensyang Griyego na hindi maaaring mas nauna kaysa
sa Ptolemies. Ang pagbisita nina Alexander at Ptolemy sa Jerusalem ang
naglagay sa mga Judio sa mabuting kalagayan kasama ng mga Griyego. Ang
Septuagint ay iniutos na isalin ng kanyang mga kahalili pagkatapos makuha ni
Ptolemy ang Ehipto, dahil ang mga Griyego ay nagkaroon ng magandang ugnayan
sa mga Judio sa Alexandria at nagpasya si Ptolemy na gamitin sila. Ang
pinakamagandang paraan upang makuha sila sa kanyang panig ay isalin ang
umiiral na Cannon ng mga Kasulatan, kaya ang LXX ay nabuo.
Ang mga Griyego ay walang
ganitong impluwensya bago kay Alexander the Great at ito ay naitatag lamang
sa Ehipto mula 323 BCE. Hindi pumasok ang mga Seleucid sa Judea at sinakop
ang kanilang sistema hanggang matapos noon, patungo sa kalagitnaan ng
ikalawang siglo BCE sa ilalim ni Antiochus Epiphanes.
Kaya itinayo ni Onias IV ang templo sa Heliopolis sa Ehipto ca. 160 BCE
alinsunod sa propesiya ng Diyos sa pamamagitan ni Isaias sa Isaias 19:19.
Ang susunod ay sasabihin nila sa atin na ang Isaias ay isinulat pagkatapos
ng 160 CE dahil ang Templo ay itinayo doon noong panahong iyon alinsunod sa
propesiya, samakatuwid ito ay pagkatapos ng kaganapan.
Ang Aklat ni Enoc ay
nagpapakita ng impluwensya ng Griyego sa kalendaryo na tumatanggap ng isang
sistema ng kalendaryo ng Ehipto, at nagpapahiwatig ng posibleng impluwensya
ng sinaunang Alexandrian Gnosticism. Ang isang sinaunang sectarian
proto-Pharisee ay kinikilala na sumulat ng mga Jubileo noong unang kalahati
ng ikalawang siglo BCE. Sinikap nilang ikorap ang kalendaryo ng Templo gamit
ito upang ipakilala ang kanilang mga tradisyon.
Ang Enochian
calendar ay isang solar calendar, at batay sa isang sinaunang kalendaryo ng
Ehipcio na mayroong labindalawang buwan ng taon na may tatlumpung araw bawat
buwan. Ito ay intercalated sa pamamagitan ng pagdaragdag ng limang araw
bawat taon bilang mga araw na hindi nabilang. Apat sa mga araw na ito ay
nasa equinoxes at solstices at lahat ay pinangalanan para sa isa sa mga
diyos. Ito ay hindi kailanman tinanggap ng sistema ng Templo at ipinakilala
sa isang maliit na grupo ng aberrant theology sa isang grupo sa Alexandria
at kalaunan sa Qumran. Ang mga pagkakaiba-iba ng dalawang sanglinggo, o
yugto ng labing-apat na araw, ay sumusunod sa labing-apat na araw at
labinlimang araw na pagkakaiba sa ilang mga kalendaryo. Ang mga mas bagong
pagkakaiba ay direktang kontra-Sabbath at kontra-Ikaapat na Utos. Ang
kanilang mga tagasunod ay umaasa sa isang kathang-isip na nagsasabing ang
salitang chodesh sa Bibliya ay aktwal na tumutukoy sa mga equinox, kung saan
mayroong dalawa sa isang taon. Tila hindi nila napapansin ang katotohanan na
noong panahon ni Noe ang mga buwan ay pinangalanang Una, Ikalawa, Ikatlo at
Ikaapat atbp. Chodesh. Ang Ikasampung Chodesh ay binanggit sa Genesis 8:5.
Ang mga susunod o kasalukuyang mga tagasunod ay racist. Sumasamba sila
tuwing Linggo at kadalasan ay kontra-Semitiko.
Ang halaga ng Aklat ni Enoc
ay nakasalalay lamang sa pagpapaliwanag nito sa teksto sa Genesis 6:4 na
nagpapakita ng wastong pag-unawa sa teksto laban sa mga katawa-tawang
interpretasyong isinusulong ng mga modernong Trinitarian. Ito ang dahilan
kung bakit sinasabing sinipi ni Judas si Enoc, kadalasan ng mga taong
nagtatangkang pababain ang halaga o baguhin ang Kasulatan upang sirain ang
kanilang pagiging kinasihan. Nakita natin ang planong ito na ginamit ng WCG
noong tinangka nitong sirain ang kautusan at ipakilala ang Trinitarianismo.
Hindi sinisipi ng Judas si Enoc. Ipinapaliwanag nito ang
Genesis 6:4 sa tamang pagkaunawa nito.
Ang Enoc ay isang
pagdaragdag sa tamang pagkaunawa sa nangyari sa Genesis 6:4, na naunawaan
noong panahon ni Cristo.
Ang kumpletong
pagkakasunod-sunod ng pagsamba sa templo ay ipinaliwanag sa aralin ng
Mga Awit mula sa Pagsamba
sa Templo [087]. Sinama namin ang ilan sa
paunang salita upang harapin ang timing, mga paglilingkod at mga
pagkakabaha-bahagi.
“Ang Iglesia ay sumasamba
araw-araw sa pamamagitan ng panalangin at pag-aayuno sa ilang mga araw.
Alinsunod sa sistema ng Templo mayroong mga paghahain araw-araw. Ang
pang-araw-araw na mga hain ay hinati sa umaga at gabi na mga hain.
Sinunod ng Iglesia, at
sinusunod pa rin, ang sistema ng pagsamba sa Templo at ang kalendaryo nito
batay sa labindalawang buwan, kung saan ang ikalawang ikalabindalawang buwan
ay idinadagdag ng pitong beses tuwing labing siyam na taon (tingnan ang
aralin na
Ang Kalendaryo ng Diyos
(No. 156)).
Gumagana ito ayon sa conjunction at binibilang ang mga
araw mula sa conjunction. Mayroong humigit-kumulang 59 araw bawat dalawang
buwan. Ang Sabbath ay tuwing ikapitong araw, na noon pa man ay araw na
tinatawag nating Saturday sa Ingles ng sistema ng pagano, na ipinangalan sa
Diyos na Saturn.
Ang Iglesia ay sumasamba
din sa mga Bagong Buwan at sa mga Banal na Araw ng mga Kapistahan, at
nagpupulong sa mga Kapistahan nang buong tatlong beses sa isang taon ayon sa
utos ng Diyos sa pamamagitan ng mga propeta (tingnan din ang
Pitong Araw ng mga Kapistahan [049]).
Sa tatlong yugto ng Kapistahan na ito ang kabuuan ng Dalawampu't Apat na
Pangkat ng pagkasaserdote ay sama-samang namamahala (Schürer,
History of the Jewish People in the Age of Jesus Christ, Vol. II, p.
292). Ang Araw-araw na Paghahain ay nagaganap sa umaga at gabi. Ang pangkat
ng pagkasaserdote ay naglilingkod linggu-linggo at ang mga saserdote ay
nagpalitan tuwing Sabbath. Ang pangkat na tatapos ng tungkulin ang
naghahandog ng paghahain sa umaga, at ang papasok na pangkat naman ang
maghahandog ng paghahain sa gabi (Schürer, ibid).
Ang pagkasaserdote ay
nahahati sa Dalawampu't Apat na Pangkat gaya rin ng mga Levita, at ng bansa
o Kapisanan ng Israel ay nahahati din sa dalawampu't apat na pangkat “bawat
isa ay maglilingkod sa lingguhang pag-iikot bilang kinatawan ng mga tao sa
harap ng Diyos, kapag ang araw-araw paghahain ay inihandog” (Schürer, ibid.,
pp. 292-293). Hindi tulad ng mga saserdote at Levita, ang kapisanan,
gayunpaman, ay hindi obligadong umakyat sa Jerusalem para sa sanglinggo,
ngunit nagtipon sa kanilang mga sinagoga para sa panalangin at pagbabasa ng
Bibliya, at malamang na isang delegasyon lamang ang umakyat sa Jerusalem
(ibid., p. 293).
Ang oras ng mga paghahain
ay 9 AM o ang Ikatlong oras para sa paghahain sa umaga at 3 PM o ang
Ikasiyam na oras ng araw para sa paghahain sa gabi. Nang gabi ng paghahain
sa Ikasiyam na oras o 3 PM ay sinimulan nilang patayin ang mga cordero ng
Paskuwa. Kaya nga ipinagdiriwang natin bawat taon sa ika-14 ng Abib, ang
Unang buwan, ang Kamatayan ng Cordero sa paglilingkod na iyon, inaalala ang
Hapunan ng Panginoon nang gabi bago ito. Ang mga cordero ay pinatay mula
Ikasiyam na oras hanggang Ikalabing-isang oras, ibig sabihin 3 PM hanggang 5
PM, noong 14 Abib (cf. Josephus, Wars
of the Jews, VI, ix, 3).
Ang oras na ito ay naaayon sa karaniwang araw-araw na
paghahain sa gabi.”
Huwag magpadala sa mga
pagkakamali ng Enochian at Jubilees ng Solar calendar na pinalaganap ngayon
ng pangkukulam lalo na sa at mula sa US.
q