Christian Churches of God
No. 005
Pagta-tattoo
(Edition
1.0 20000513-20000513)
Ang Tatuing o Pagta-tattoo ay matagal nang umiiral at may tiyak na
espirituwal na kahulugan. Ipinagbabawal ito ng Biblia sa mabuting dahilan.
Christian Churches of God
E-mail:
secretary@ccg.org
(Copyright
©
2000 Wade Cox)
(Tr. 2024)
This paper may be freely copied and distributed
provided it is copied in total with no alterations or deletions. The
publisher’s name and address and the copyright notice must be included.
No charge may be levied on recipients of distributed copies.
Brief quotations may be embodied in critical articles and reviews
without breaching copyright.
This paper is available from the World Wide Web
page:
http://logon.org and
http://ccg.org
Pagta-tattoo
Ang Tatuing o Pagta-tattoo ay isang salita na nagmula sa Polinesyo at
ipinakilala ni Captain Cook pagkatapos ng kanyang pagbisita doon. Ang Tatu
ay nangangahulugang markahan o tusukin ang balat at nagmula sa salitang
Tahitian na tatau, na isang
inuulit na anyo ng salitang ta na
nangangahulugang pukpukin (Encyclopaedia of Religion and Ethics (ERE), Vol. 12, article 'Tatuing,'
pp. 208ff).
Ang gawaing ito ay matagal nang umiiral at matatagpuan sa mga katutubong
Australiano na naglalagay ng mga peklat sa kanilang katawan, at sa mga
Polinesyo at Hapones, kung saan ito ay isang anyo ng sining.
Sa predinastikong Egipto, natagpuan ang mga tattoo sa mga mummified na
bangkay, tulad ng sa isang babae sa Tukh (ERE ibid., p. 208b). Sa Imperyong
Theban, naglalagay ng tattoo ang mga Egipcio sa kanilang mga dibdib ng mga
pangalan, o simbolo, ng mga diyos (ERE ibid.). Sa panahon ng klasikal,
bihira na ang mga dekoratibong tattoo sa mga bangkay ng Egipto.
Ang ERE ay gumagawa ng obserbasyon tungkol sa utos ng Biblia na:
Ang pagbabawal ng
Lv. 19:28, ‘Huwag ninyong kukudlitan ang inyong laman dahil sa namatay: ni
huwag ninyong lilimbagan ang inyong laman ng anomang tanda’ ay
nagpapahiwatig na nakita ng mga Judio ang mga gawaing ito na isinasagawa ng
mga bansang pagano kung saan sila napadpad, at marahil
sila mismo ay gumawa noon (ERE, ibid).
Ang ERE ay nagpapatuloy sa pagbibigay pansin sa pangkalahatang paglaganap ng
gawain. Ang mismong katotohanan ng paglaganap at mga tema nito ay maaaring
magpahiwatig ng isang karaniwang pinagmulan sa mga kaisipan at layunin kung
saan ito ginamit. Walang duda na ang ganitong gawain ay ginamit upang
tukuyin ang mga totemikong sistema ng angkan sa Australia. Ang ERE ay
nagpatuloy:
Maraming mga klasikal na sanggunian ng tatu sa Europa. Sinulat ni Herodotus
na ang mga kababaihang Thraco ay tinatatuhan bilang tanda ng kanilang
karangalan. Sinabi ni Pliny na ang mga lalaki ng mga Dacian at Sarmatian ay
minamarkahan ang kanilang mga katawan (‘corpora sua inscribunt’). Ang tatu
na kilala ng mga Pictones at iba pang tribo ng Gaul ay pinatutunayan ng mga
ebidensya mula sa mga barya. Ayon sa tradisyon ng Tsina, ang dakilang bayani
ng Tsina na si Tschaipe, ay natagpuan ang tatu sa mga Ainus ng Hapon na
talagang ginagawa pa rin ito hanggang sa ngayon. Sa Tsina, sa napaka-agang
panahon pa lamang ay tumigil na itong maging isang kanais-nais na paraan ng
pagpaganda at nananatili na lamang ito bilang paraan ng paglalagay ng
natatanging marka. Sinabi ni A. T. Sinclair na sa gitna ng mga sinaunang
katutubo sa Kanlurang Indies, Mexico at Gitnang Amerika, ang pagta-tattoo ay
pangkalahatan kung hindi man halos pangunibersal.
Ito ay ginagamit ng mga sinaunang naninirahan sa
Timog Amerika, tulad ng mga tribo sa baybayin ng Ecuador at sinaunang Peru
(ibid).
Pansinin natin na ang pagkalat nito ay nakita sa mga taong naninirahan sa
baybayin o marahil ay sila mismo ang nagpalaganap nito.
Nahanap ito ni G.
Elliot Smith sa kahabaan ng mga baybayin ng malaking bahagi ng mundo at
sinama ito sa komplikadong kultura ng 'heliolithic' na landas. (ERE ibid.).
Ang sipi na ito ay mahalaga. Ang terminong
heliolithic ay nangangahulugang
may kaugnayan sa edad ng artefact at sa kasong ito, ang edad ng araw at ang
mga ruta na tinatahak ng mga sumasamba sa araw sa kanilang pagkalat o
migrations. Ang kanilang mga ugnayan sa baybayin ay nagpapakita na sila ay
may kaugnayan sa kalakalan sa baybayin. Mahihinuha natin mula dito at sa
sinaunang pinagmulan ng mga gawaing ito, na nakikitungo tayo sa mga panahon
ng sinaunang hari ng dagat bago ang pag-unlad ng mga malalaking imperyong
kontinental ng mga taga-Babilonia, Medo, taga-Persia, at pagkatapos ay ang
mga Griyego at Romano.
Sa kanyang mga pag-aaral, sinabi ni Darwin na dahil lubhang napakalawak nito
na walang iisang malaking bansa ang mapangalanan kung saan hindi
nagta-tattoo ang mga katutubo (ERE ibid.).
Napatunayan natin na ito ay endemic sa sinaunang mga Egipcio at sa mga
Thracian, Picts, at mga Timog Amerikano. Sa Hilagang Amerika, ay matatagpuan
din ito sa mga Indian, lalo na sa mga Iroquois, Pricked Pawnees, Delawares,
at iba pa (ibid.).
Sa pangkalahatan, ang mga taong may mas maitim na balat ay nagsasagawa ng
cicatrice, samantalang ang mga taong may mas maputing balat ay nagsasagawa
ng pagta-tattoo.
Ang kaugnayan ng sinaunang mga gawain ay maaaring matagpuan hanggang sa
ngayon at maaari nating maipaliwanag ang uri ng mga tattoo na ipinagbabawal
ng Biblia sa Levitico 19:28.
Si Flinders Petrie ay nagbigay-pansin sa pagkakahawig ng mga pattern sa
Algeria na inilarawant ni Lucien Jacquot at ang mga pattern sa babae na
natagpuan sa Tukh (na binanggit sa itaas) at sa mga Libyano sa libingan ni
Seti 1. Ang Faraon Seti 1 na ito ay mula sa XIXth Dynasty, 1300 BCE, at
iniuugnay sa Exodo ng mga iskolar na sumusunod sa time scale ni Manetho. Sa
gayon, nakikita natin ang isang linya ng mga pattern sa Egipto mula sa
panahon ng mga Patriarka hanggang sa kasalukuyan sa Hilagang Africa.
Gayunpaman, maaari rin nating matukoy ang isang tiyak na pangrelihiyong
pinagmulan nito sa dakilang sistemang Assyro-Babylonian, na kinondena ng
Diyos, sa pamamagitan ng Anghel ng Kanyang Presensya at ni Moses. Nakita
natin na ito ay endemic sa sinaunang Egipto upang kumatawan sa mga diyos,
lalo na sa panahon ng Theban. Mahalagang bahagi nito ang estruktura ng
pagsamba na kumalat mula sa Phrygia patungong Egipto at patungo sa Europa
kasama ang mga Celts at ang mga Picts.
Mayroon na rin tayong kongklusibong ebidensya ng internasyonal na kalakalan
at ugnayan mula 1000 BCE sa pagitan ng Gitnang Silangan at Timog Amerika.
Maaari nating ligtas na ipagpalagay na ang pagkalat ng gawaing ito sa mga
baybaying lugar ay kasabay ng mga mangangalakal at ng sistema ng pagsamba sa
araw na kanilang pinaniniwalaan.
Ang mga dominanteng disenyo sa Algeria ay
Isang krus at isang
pigurang kahawig ng langaw, na pinaniniwalaang mga degenerate na anyo
ng swastika - isang simbolo na malawakang matatagpuan sa Aprika at sa iba
pang lugar, at matagal nang umiiral, gaya ng ipinapakita sa paglitaw nito sa
isang pigurang tingga sa ikalawang lungsod ng Troy (mga 2500-2000 BC) at sa
pagiging laganap nito sa sinaunang Crete (ERE, ibid, p. 210).
Madaling makita mula sa mga sanggunian, petsa at simbolo na ito, na ating
tinutukoy ang sinaunang sistema na nagmula sa mga Assyro-Babylonians sa
Gitnang Silangan. Kasama rito ang mga sinaunang misteryo at mga kulto ng
araw na sinisimbolo ng krus, at ng istilong Swastika nito, at ng simbolo ni
Baal-Zeebub ang Panginoon ng mga
Langaw, ang diyos ng Ekron (tingnan ang mga aralin na
Ang Krus: Ang Pinagmulan at Kahalagahan Nito (No. 039)
at
David at Goliath (No. 126)).
Tinitingnan natin ang relihiyon ng mga Filisteo, ang mga taong-dagat na
dumating sa Canaan at Egipto sa pamamagitan ng mga isla sa Gitnang Silangan
at kanilang sistema na kumalat sa lahat ng mga sumasampalataya kay Baal at
Ashtoreth o Astarte, Istar o Easter. Ito ang relihiyon ng mga Trojan. Ang
mga taong ito ay umalis sa Gitnang Silangan at nanirahan sa Europa. Nakita
natin ang kanilang mga inapo na pinangalanan ang isang lungsod ayon sa
kanilang bayani na si Paris at ang isa pa sa sinaunang Troy. Sila, kasama
ang mga Hetheo, ang Hatti o Kalti, ang Keltoi, sa pangkalahatan ay lumipat
sa Europa kasama ang mga taga-Asiria at ang karamihan ng mga Israelita sa
pagbagsak ng Imperyo ng Parto at naging kilala sa kasaysayan bilang ang mga
Aryano (tingnan din ang aralin na
Mga Digmaang
Unitarian/Trinitarian (No. 268)).
Ang sistema ay makikita sa loob ng sistema ng Easter at Pasko, lalo na sa
mga tagasunod ng kung ano ang pumasok sa Cristianismo bilang ang sistema ng
Easter, na nagmumula sa pagsamba sa diyos na si Attis. Ang mga Kulto ng
Misteryo at Araw ay may mga ritwal at matatagpuan natin ang mga ito sa mga
kulto ng Orphic, ng Dionysian, ng mga tagasunod ni Attis, at pati na rin sa
mga tagasunod ni Adonis.
Ang mga pari na eunuko ni Attis ay nagpaglamuti sa kanilang sarili
ng mga tattoo ng halamang Ivy na sagrado sa lahat ng mga misteryo ng
Druid at ng mga Kulto ng Araw sa pangkalahatan. Ang Attis ay
nangangahulugang ama. Ang
terminong Papes ay nangangahulugang
ama rin. Sa gayon, ang terminong Pape o pope ay nagmula sa mga kulto ng
misteryo. Ang terminong ama ay
isang ranggo rin sa sistema ng Mithras at
at samakatuwid, pangkalahatan sa mga Kulto ng Araw at Misteryo.
Inilalagay ito ni James George Frazer sa tamang perspektibo sa kanyang
akdang The Golden Bough (ikatlong
edisyon, Macmillan, 1976 print, v. p. 277).
Ang orihinal na
karakter ni Attis bilang isang espiritu
ng puno ay malinaw na ipinapakita sa papel na ginagampanan ng
pine-tree sa kanyang alamat, ritwal, at mga monumento. Ang kuwento na siya
ay isang tao na naging isang pine-tree ay isa lamang sa mga malinaw na
pagtatangkang bigyang-katuwirana ang mga lumang paniniwala na madalas nating
matagpuan sa mitolohiya. Ang pagdadala ng pine-tree mula sa kagubatan na
pinalamutian ng mga lila at mga panaling lana, ay tulad ng pagdadala ng
May-tree o Summer-tree sa modernong katutubong kaugalian; at ang effigy na
nakakabit sa pine-tree ay isa lamang dobleng representasyon ng espiritu ng
puno na si Attis.
Matapos ikabit sa puno, ang effigy ay pina-nanatili sa loob ng isang taon at
pagkatapos ay sinusunog….
(p. 277)
Ang sistemang ito ay masusing pinag-aralan sa aralin na
Ang Pinagmulan ng Pasko at Easter (No. 235).
Ang konsepto ng espiritu ng puno at ng Triune God ay binuo mula sa aralin na
Doktrina ng Orihinal na
Kasalanan Bahagi I: Ang Halamanan ng Eden (No. 246).
Ang pagkakatulad ng sistema ng paniniwala ay dahil ito ay nagmula sa iisang
orihinal na sistema. Ito ay nagmula sa mga sinaunang Assyro-Babylonian na
kinilala natin bilang mga Aryano at ang kanilang sistema ay kumalat kasabay
ng pagkalat ng mga Hetheo at mga taga-Asiria at ng Sampung Tribo ng Israel
mula sa Gitnang Silangan at sa central steppes patungo sa Europa at sa
India.
Si Frazer ay naniniwala na ang orihinal na layunin ng mga kaugalian na
inilarawan sa itaas at ang pagiging sagrado ng Pine kay Attis, ay upang
panatilihin ang espiritu ng halamanan sa buhay sa buong taon. Ang patuloy na
hangaring panatilihin ang espiritu ng buhay at kawalang-kamatayan ay endemic
sa mga Aryano tulad ng buong konsepto ng
tiyak na hindi kayo mamamatay.
Idinagdag ni Frazer:
Sa parehong mga
dahilan marahil, ang Ivy ay sagrado kay Attis; sa anumang pangyayari
nababasa natin na ang kanyang mga pari na eunuko ay
may tattoo na may pattern ng mga dahon ng Ivy (ibid. p. 278).
Sinabi ng ERE:
Maraming lahi ang
naniniwala na ang bisa ng mga marka ng tatu ay umaabot sa labas ng
kasalukuyang buhay patungo sa susunod na mundo, kung saan sila ay
nagsisilbing mga marka ng pagkakakilanlan - halimbawa, ang mga Nagas ng
Manipur, mga Kayan ng Borneo, mga Indians ng Hilagang Amerika, at marami
pang iba, o bilang gabay o salapi na nagbibigay-kakayahan sa isang
manlalakbay na maisakatuparan ang kanyang paglalakbay.
Kaya maaaring sabihin na ang layunin ng tattoo noong unang panahon ay bilang
isang tanda ng pagkakakilanlan, na naglalagay sa taong may tattoo sa kulto
ng bathala o demonyo na tinatawag. Ginawa ito upang ang diwata o bathala o
demonyo ay tanggapin ang espiritu ng yumao at muling magkatawang-tao ang
espiritung iyon sa sistema ng kabilang buhay , batay sa estruktura ng
kaluluwa o ka. Ginawa ito sa loob ng paliwanag ng walang hanggang buhay na
ibinibigay ng mga sinaunang tao sa pagsamba sa Triune God, na siya mismo ay
iniuugnay bilang bathala sa puno. Ang triune god sa loob ng puno ay makikita
sa ating mga talaan mula pa noong panahon ng pamamahagi ng Indus basin sa
Harappa at Mohenjo Daro mula sa sinaunang Sumer ca 2000 BCE. (tingnan din
ang
Doktrina ng Orihinal na Kasalanan Bahagi I: Ang Halamanan ng Eden (No. 246)).
Ang Triune God na ito ay lumitaw bilang sistema sa Roma bilang Jupiter,
Juno, at Minerva, at gayundin sa anyo ng diyosa na si Hecate, ang diwata na
may tatlong mukha sa mga sangandaan.
Samakatuwid, nakikita natin na ang tunay na layunin ay upang matukoy ang mga
tagasunod ng sistema at lalo na ang mga deboto ng mga pari na eunuko ng
sistema, upang sila ay makilala sa kabilang buhay .
Ito ay isang pagpapalawig ng sistema ng paniniwala sa mga demonyo at
itinatag upang itaguyod ang doktrina ng walang kamatayang kaluluwa at ang
ideya at pangunahing kasinungalingan sa Eden:
Tunay na hindi kayo mamamatay.
Dahil dito hinatulan ito ng
Diyos, sapagkat ito ay pagsamba sa diyus-diyosan.
q