Christian Churches of God

No. 284

 

 

 

 

Deuteronomio 12:17-28

 (Edition 2.0 19990910-20150904-20180707)

                                                        

 

Ang tekstong ito ay tungkol sa ating tungkulin sa ilalim ng Kautusan na dumalo sa mga kapistahan na inutos ng Diyos.

 

Christian Churches of God

PO Box 369,  WODEN  ACT 2606,  AUSTRALIA

 

E-mail: secretary@ccg.org

 

(Copyright © 1999, 2015, 2018 Wade Cox)

(Tr. 2024)

 

This paper may be freely copied and distributed provided it is copied in total with no alterations or deletions. The publisher’s name and address and the copyright notice must be included.  No charge may be levied on recipients of distributed copies.  Brief quotations may be embodied in critical articles and reviews without breaching copyright.

 

This paper is available from the World Wide Web page:
http://logon.org and http://ccg.org

 


Deuteronomio 12:17-28

 


Nagbigay ang Diyos ng malinaw na tagubilin sa kung ano ang gusto Niyang gawin natin tungkol sa mga kapistahan. Kung minsan ang mga teksto tungkol sa Kautusan na may kaugnayan sa mga kapistahan ay nagagamit sa maling paraan o simpleng hindi nauunawaan.

Deuteronomio 12:17-28  Hindi mo makakain sa loob ng iyong mga pintuang-daan ang ikasangpung bahagi ng iyong trigo, o ng iyong alak, o ng iyong langis, o ng mga panganay sa iyong bakahan o sa iyong kawan, ni anoman sa iyong mga panata na iyong ipananata, ni ang iyong mga kusang handog, ni ang handog na itataas ng iyong kamay: 18Kundi iyong kakanin sa harap ng Panginoon mong Dios sa dakong pipiliin ng Panginoon mong Dios, kakanin mo, at ng iyong anak na lalake at babae, at ng iyong aliping lalake at babae, at ng Levita na nasa loob ng iyong mga pintuang-daan: at kagagalakan mo sa harap ng Panginoon mong Dios, ang lahat ng kalagyan ng iyong kamay. 19Ingatan mong huwag mong pabayaan ang Levita samantalang nabubuhay ka sa iyong lupain. 20Pagka palalakihin ng Panginoon mong Dios ang iyong hangganan, gaya ng kaniyang ipinangako sa iyo, at iyong sasabihin, Ako'y kakain ng karne, sapagka't nasa mong kumain ng karne; ay makakakain ka ng karne, ayon sa buong nasa mo. 21Kung ang dakong pipiliin ng Panginoon mong Dios na paglalagyan ng kaniyang pangalan ay totoong malayo sa iyo, ay papatay ka nga sa iyong bakahan at sa iyong kawan, na ibinigay sa iyo ng Panginoon, gaya ng iniutos ko sa iyo, at makakakain ka sa loob ng iyong mga pintuang-daan, ayon sa buong nasa mo. 22Kung paano ang pagkain sa maliit at malaking usa, ay gayon kakanin; ang marumi at ang malinis ay kapuwang makakakain niyaon. 23Lamang ay pagtibayin mong hindi mo kakanin ang dugo: sapagka't ang dugo ay siyang buhay; at huwag mong kakanin ang buhay na kasama ng laman. 24Huwag mong kakanin yaon; iyong ibubuhos sa ibabaw ng lupa na parang tubig. 25Huwag mong kakanin yaon; upang ikabuti mo, at ng iyong mga anak pagkamatay mo, kung iyong gagawin ang matuwid sa paningin ng Panginoon. 26Ang iyo lamang mga itinalagang bagay na tinatangkilik mo, at ang iyong mga panata, ang iyong dadalhin, at yayaon ka sa dakong pipiliin ng Panginoon: 27At iyong ihahandog ang iyong mga handog na susunugin, ang laman at ang dugo, sa ibabaw ng dambana ng Panginoon mong Dios: at ang dugo ng iyong mga hain ay ibubuhos sa ibabaw ng dambana ng Panginoon mong Dios; at iyong kakanin ang karne. 28Iyong sundin at dinggin ang lahat ng mga salitang ito na iniuutos ko sa iyo, upang magpakailan man ay ikabuti mo, at ng iyong mga anak pagkamatay mo, pagka iyong ginawa ang mabuti at matuwid sa paningin ng Panginoon mong Dios. (AB)

 

Kung iisipin ang tekstong ito ay medyo malinaw. Sinasabi sa Versikulo 17 na ang ikapu ay hindi maaaring kainin sa alinmang mga pintuang-daan. Ito ay malinaw na nagsasalita tungkol sa ikapu na maaaring kainin hindi ang ikapu na eksklusibong pag-aari at ibinibigay lamang sa mga Levita. Ang ikapung ito ay ang pangalawang ikapu na pag-aari ng indibidwal. Kailangang itabi ng indibidwal ang ikapung ito upang siya ay makapunta sa mga kapistahan ng Panginoon ng tatlong beses sa isang taon ayon sa utos. Ang buong konseptong ito ay tinalakay nang detalyado sa mga araling Ikapu [161] at Kautusan at ang Ikaapat na Utos (No. 256).

 

Mayroong tungkulin ang bansa at ang pagkasaserdote na tukuyin ang lugar ng mga kapistahan upang ang mga indibidwal ay matukoy ang mga lugar na iyon at makapunta doon ayon sa utos.

 

Ang tatlong beses at ang tatlong kapistahan ay natukoy sa Deuteronomio 16:1-17.

Deuteronomio 16:1-8 Magdidiwang ka sa buwan ng Abib, at ipangingilin ang paskua sa Panginoon mong Dios: sapagka't sa buwan ng Abib inilabas ka ng Panginoon mong Dios sa Egipto sa gabi. 2At iyong ihahain ang paskua sa Panginoon mong Dios, ang sa kawan at sa bakahan, sa dakong pipiliin ng Panginoon na patatahanan sa kaniyang pangalan. 3Huwag kang kakain sa paskua ng tinapay na may lebadura; pitong araw na kakanin mo sa paskua ang tinapay na walang lebadura, ang tinapay ng pagkapighati; sapagka't umalis kang madalian sa lupain ng Egipto: upang iyong maalaala ang araw na inialis mo sa lupain ng Egipto sa lahat ng mga araw ng iyong buhay. 4At pitong araw na walang makikitang lebadura sa iyo, sa lahat ng iyong mga hangganan; ni sa anomang karne na iyong ihahain sa unang araw sa paglubog ng araw ay walang maiiwan sa buong gabi, hanggang sa umaga; 5Hindi mo maihahain ang paskua sa loob ng alin man sa iyong mga pintuang-daan, na ibinibigay sa iyo ng Panginoon mong Dios: 6Kundi sa dakong pipiliin ng Panginoon mong Dios na patatahanan sa kaniyang pangalan, ay doon mo ihahain ang paskua sa pagtatakip silim, sa paglubog ng araw, sa panahon na iyong inialis sa Egipto. 7At iyong iihawin at kakanin sa dakong pipiliin ng Panginoon mong Dios; at ikaw ay babalik sa kinaumagahan, at uuwi sa iyong mga tolda. 8Anim na araw na kakain ka ng tinapay na walang lebadura: at sa ikapitong araw ay magkakaroon ka ng takdang pagpupulong sa Panginoon mong Dios: huwag kang gagawa ng anomang gawa sa araw na iyan.

Sa bahaging ito malinaw na sinabi na ang Paskuwa ay hindi maaaring kainin sa loob ng mga pintuang-daan. Sa madaling salita ang bawat tao ay dapat lumabas sa kani-kanilang tahanan para sa gawaing ito. Sinunod ng mga Samaritano ang kautusan na ito mula ika-14 ng Nisan sa buong araw nito at hanggang sa umaga ng ika-15 ng Nisan, sa loob ng mahigit dalawang libong taon. Lumabas sila sa kanilang mga tahanan at kung maaari pumupunta sila sa Bundok ng Gerizim para sa pagbabantay. Kasunod nito ang Kapistahan ng Tinapay na Walang Lebadura. Ang panahong ito ay mapupunta din sa Inalog na Bigkis  sa Linggo sa panahon ng Kapistahan ng Tinapay na Walang Lebadura, na siyang simula ng pagbilang hanggang sa Pentecostes, na Linggo rin at ipinagdiriwang ng mga Judio at mga Samaritano sa Linggo sa buong kapanahunan ng Templo.

9Pitong sanglinggo ang iyong bibilangin sa iyo: mula sa iyong pagpapasimulang isuot ang panggapas sa mga nakatayong trigo ay magpapasimula kang bumilang ng pitong sanglinggo. 10At iyong ipagdidiwang ang kapistahan ng mga sanglinggo sa Panginoon mong Dios na may dulot ng kusang handog ng iyong kamay, na iyong ibibigay, ayon sa ipinagpala sa iyo ng Panginoon mong Dios: 11At ikaw ay magagalak sa harap ng Panginoon mong Dios, ikaw at ang iyong anak na lalake at babae, at ang iyong aliping lalake at babae, at ang Levita na nasa loob ng iyong mga pintuang-daan, at ang taga ibang bayan, at ang ulila, at ang babaing bao, na nasa gitna mo, sa dakong pipiliin ng Panginoon mong Dios na patatahanan sa kaniyang pangalan. 12At iyong aalalahanin na ikaw ay naging alipin sa Egipto: at iyong gaganapin at gagawin ang mga palatuntunang ito.

 

Kaya nakikita natin dito na ang Kapistahan ng Pentecostes ay nauugnay din sa konsepto ng pagkaalipin at paglaya mula sa Egipto. Nakikita natin dito na inaasahan ang lahat ng tao na dumalo sa mga kapistahan. Ang buong sambahayan at para rin sa tatlong kapistahan. Gayunpaman, ang mga kalalakihan lamang ang espesipikong binanggit na kinakailangang dumalo sa bawat kapistahan ayon sa Kautusan tulad ng makikita natin sa ibaba.

 

13Iyong ipagdidiwang na pitong araw ang kapistahan ng mga tabernakulo, pagkatapos na makamalig mo ang aning mula sa iyong giikan at sa iyong pisaan ng ubas: 14At ikaw ay magagalak sa iyong pagpipista, ikaw, at ang iyong anak na lalake at babae, at ang iyong aliping lalake at babae, at ang Levita, at ang taga ibang bayan, at ang ulila, at ang babaing bao, na nasa loob ng iyong mga pintuang-daan. 15Pitong araw na ipagdidiwang mo ang pista sa PANGINOON mong Dios sa dakong pipiliin ng PANGINOON: sapagka't pagpapalain ka ng PANGINOON mong Dios sa lahat ng iyong kinikita, at sa lahat ng gawa ng iyong mga kamay, at ikaw ay lubos na magagalak.

Kaya nakikita natin na sa parehong Paskuwa at sa pagbilang hanggang Pentecostes at Tabernakulo, binabanggit ang buong sambahayan. Sila ay dapat humarap sa lugar na pipiliin ng Panginoon. Nakikita natin na ito ay naging isang utos na direktang ibinigay sa mga kalalakihan.

16Makaitlo sa isang taon na ang iyong mga lalake ay magsisiharap sa Panginoon mong Dios, sa dakong kaniyang pipiliin; sa kapistahan ng tinapay na walang lebadura, at sa kapistahan ng mga sanglinggo, at sa kapistahan ng mga tabernakulo: at huwag silang haharap na walang dala sa Panginoon: 17Bawa't lalake ay magbibigay ng kaniyang kaya, ayon sa pagpapala na ibinigay sa iyo ng Panginoon mong Dios. (AB)

 

Ang mga panahon ay nakalista bilang Tinapay na Walang Lebadura, Pentecostes, at Tabernakulo. Ginawa ito upang mawalan tayo ng alinlangan na ito ang buong panahon at ang mga kalalakihan ay walang pagpipilian sa bagay na ito. Ang mga kababaihan ay maaaring pumiling hindi dumalo dahil sa panganganak o iba pang bagay; gayunpaman, ang mga kalalakihan ay walang pagpipilian.

 

Minsan ay itinatanong: Sino ang pipili kung saan gaganapin ang kapistahan? Paano natin malalaman na itinakda ng Diyos ang Kanyang kamay doon?" Sa ilang madali lang ito. Ang Haliging Apoy at Ulap ang nagsabi sa Israel kung kailan at saan lilipat. Sa Lupang Pinangako ang Diyos ang nagpagtibay ng paglipat sa pamamagitan ng mga Propeta. Pinagtibay Niya ang pagpili sa Jerusalem matapos ilipat ni David ang tabernakulo doon mula sa Hebron. Winasak rin ng Diyos ang Templo at iniutos ang paglikha ng iglesia. Ang iglesiang iyon ang may tungkulin na ipahayag ang lugar ng kapistahan at maghanda para dito.

 

Para sa kadahilanang ito ang susunod na bahagi ng teksto sa Deuteronomio 16 ay makikita kung saan ito.

Deuteronomio 16:18-20 Maghahalal ka sa iyo ng mga hukom at ng mga pinuno sa lahat ng iyong mga pintuang-daan, na ibinibigay sa iyo ng PANGINOON mong Dios, ayon sa iyong mga lipi: at sila'y hahatol sa bayan ng matuwid na paghatol. 19Huwag kang magliliko ng paghatol; huwag kang tatangi ng mga pagkatao: ni kukuha ng suhol; sapagka't ang suhol ay bumubulag ng mga mata ng marunong, at nagliliko ng mga salita ng matuwid. 20Susundin mo ang tunay na katuwidtuwiran, upang mabuhay ka at manahin mo ang lupain na ibinibigay sa iyo ng PANGINOON mong Dios. (AB)

 

Malinaw ang layunin. Ang bansa ay may tungkulin na tiyakin na ito ay magtatalaga ng mga hukom at mga pinuno upang tiyakin na ang Kautusan ay nasusunod at ang mga tao ay sumusunod sa mga kautusan ng Diyos sa Katarungan at Katotohanan. Ito ay nalalapat kaugnay sa Kautusan at sa pagtatalaga ng iglesia at sa pangangasiwa ng pagsamba sa Diyos.

 

Nakita natin na ang kapistahan ay isang utos na pagpupulong. Lahat ng tatlong kapistahan ay inuutos at ang lahat ng kalalakihan ay kinakailangang humarap, at ang lahat ng sambahayan ay dapat humarap at ang mga utos ay nasa mga kalalakihan upang matiyak na may paghahanda na nagawa para sa mga lalaki at babae pati na rin sa lokal na ministeryo upang sila ay makaharap.

 

Ang susunod na antas ng pagdalo ay ang mga kinatawan ng lugar.

 

Bago natin suriin ang aspeto na iyon kailangan muna nating suriin ang tanong tungkol sa distansya at ang mga utos ukol sa distansya.

 

Sa teksto sa Deuteronomio 12:17-19, nakita natin na ang mga kapistahan ay para sa buong sambahayan na dumalo, ngunit ang mga kalalakihan ay dapat dumalo ayon sa Deuteronomio 16:16.

 

Mula sa versikulo 20 makikita natin kung ano ang tila isang pagbubukod, ngunit ito ba? Suriin natin ang teksto.

Deuteronomio 12:20-22 Pagka palalakihin ng Panginoon mong Dios ang iyong hangganan, gaya ng kaniyang ipinangako sa iyo, at iyong sasabihin, Ako'y kakain ng karne, sapagka't nasa mong kumain ng karne; ay makakakain ka ng karne, ayon sa buong nasa mo. 21Kung ang dakong pipiliin ng Panginoon mong Dios na paglalagyan ng kaniyang pangalan ay totoong malayo sa iyo, ay papatay ka nga sa iyong bakahan at sa iyong kawan, na ibinigay sa iyo ng Panginoon, gaya ng iniutos ko sa iyo, at makakakain ka sa loob ng iyong mga pintuang-daan, ayon sa buong nasa mo. 22Kung paano ang pagkain sa maliit at malaking usa, ay gayon kakanin; ang marumi at ang malinis ay kapuwang makakakain niyaon. (AB)

 

Dito nakita natin na sinabi ng teksto na kung ang lugar ay masyadong malayo at nais nating kumain ng karne, maaari tayong pumatay at kumain sa mga bakahan at kawan, kahit sa mga usang masungay at mga usang lalake at babae atbp. Maaari rin kainin ng mga marurumi ang mga iyon. Sa madaling salita ang kapistahan ay pinaabot din sa mga marurumi, na hindi pwedeng pumunta sa templo.

 

Nangangahulugan ba ito na hindi na natin kailangang pumunta sa lugar na napili bilang lugar ng kapistahan? Hindi, hindi iyon ang ibig sabihin. Tingnan pa ang mga nasa ibaba pang teksto.

 

Deuteronomio 12:23-29 Lamang ay pagtibayin mong hindi mo kakanin ang dugo: sapagka't ang dugo ay siyang buhay; at huwag mong kakanin ang buhay na kasama ng laman. 24Huwag mong kakanin yaon; iyong ibubuhos sa ibabaw ng lupa na parang tubig. 25Huwag mong kakanin yaon; upang ikabuti mo, at ng iyong mga anak pagkamatay mo, kung iyong gagawin ang matuwid sa paningin ng Panginoon.

Nakita natin dito ang paliwanag. Ang karne ay maaaring kainin sa tahanan. Gayunpaman, ang mga banal na bagay na mayroon tayo at ang mga bumubuo sa mga panatang ginawa natin sa harap ng Diyos ay dapat sumama sa atin sa lugar na pipiliin ng Panginoon nating Diyos.

 

26Ang iyo lamang mga itinalagang bagay na tinatangkilik mo, at ang iyong mga panata, ang iyong dadalhin, at yayaon ka sa dakong pipiliin ng Panginoon: 27At iyong ihahandog ang iyong mga handog na susunugin, ang laman at ang dugo, sa ibabaw ng dambana ng Panginoon mong Dios: at ang dugo ng iyong mga hain ay ibubuhos sa ibabaw ng dambana ng Panginoon mong Dios; at iyong kakanin ang karne. 28Iyong sundin at dinggin ang lahat ng mga salitang ito na iniuutos ko sa iyo, upang magpakailan man ay ikabuti mo, at ng iyong mga anak pagkamatay mo, pagka iyong ginawa ang mabuti at matuwid sa paningin ng Panginoon mong Dios. 29Pagka naihiwalay ng Panginoon mong Dios sa harap mo, ang mga bansa na iyong pinapasok upang ariin, at iyong halinhan sila, at nakatahan ka sa kanilang lupain, (AB)

 

Kaya ang tila isang pagbubukod ay hindi naman talaga isang pagbubukod. Dinadala natin ang kaya nating dalhin at ang mga banal at bahagi ng ating mga panata at pumupunta sa lugar ng kapistahan na inilaan sa atin.

 

Ito ay nakadetalye din sa isa pang teksto.

Deuteronomio 14:22-29  Iyo ngang pagsasangpuing bahagi ang lahat na bunga ng iyong binhi na nanggagaling taontaon sa iyong bukid. 23At iyong kakanin sa harap ng Panginoon mong Dios, sa dakong kaniyang pipiliin na patatahanan sa kaniyang pangalan, ang ikasangpung bahagi ng iyong trigo, ng iyong alak at ng iyong langis, at ang mga panganay sa iyong bakahan at sa iyong kawan; upang magaral kang matakot sa Panginoon mong Dios na palagi. 24At kung ang daan ay totoong mahaba sa ganang iyo, na ano pa't hindi mo madadala, sapagka't totoong malayo sa iyo ang dako, na pipiliin ng Panginoon mong Dios na paglalagyan ng kaniyang pangalan, pagka ikaw ay pagpapalain ng Panginoon mong Dios: 25Ay iyo ngang sasalapiin, at iyong itatali ang salapi sa iyong kamay at paroroon ka sa dakong pipiliin ng Panginoon mong Dios: 26At iyong gugulin ang salapi sa anomang nasain mo sa mga baka, o sa mga tupa, o sa alak, o sa matapang na inumin, o sa anomang nasain ng iyong kaluluwa: at iyong kakanin doon sa harap ng Panginoon mong Dios, at ikaw ay magagalak, ikaw at ang iyong sangbahayan; 27At ang Levita na nasa loob ng iyong mga pintuang-daan, ay huwag mong pababayaan: sapagka't siya'y walang bahagi ni mana na kasama mo. 28Sa katapusan ng bawa't tatlong taon ay iyong kukunin ang buong ikasangpung bahagi ng iyong bunga ng taong yaon, at iyong ilalagay sa loob ng iyong mga pintuang-daan: 29At ang Levita, sapagka't siya'y walang bahagi ni mana na kasama mo, at ang taga ibang bayan, at ang ulila, at ang babaing bao, na nangasa loob ng iyong mga pintuang-daan, ay magsisiparoon at magsisikain at mangabubusog; upang pagpalain ka ng Panginoon mong Dios sa lahat ng gawa ng iyong kamay sa iyong ginagawa. (AB)

Nakikita natin dito ang tamang paliwanag. Ipapalit natin sa pera ang mga bagay na mayroon tayo at dadalhin ito sa itinakdang lugar para at bibilhin ang lahat ng ating nais. Sa tekstong din na ito makikita na sa ikatlong taon ng pitong-taong siklo ang karaniwang pangalawang ikapu ay ibinibigay sa pagkasaserdote (ngayon ay ang iglesia) para sa tulong sa mahihirap (cf. Ikapu [161]).

 

Kaya't kung ang isang tao ay lalaki wala siyang dahilan. Kung ang mga lugar at pangkat ay kasangkot at nagpasya sila ng mga lugar para sa kanilang sarili bilang mga pamayanan, makikita natin ang isa pang patakaran. Ang pagtangging pumunta sa itinalagang lugar ay isang pagtanggi sa karapatan ng iglesia na magtalaga ng gayong lugar.

 

Malinaw si Zacarias tungkol sa kung ano ang mangyayari sa tao o komunidad na nabigo makadalo sa mga kapistahan o magpadala ng kanilang mga kinatawan.

Zacarias 14:16-19  At mangyayari, na bawa't maiwan, sa lahat na bansa na naparoon laban sa Jerusalem ay aahon taon-taon upang sumamba sa Hari, sa Panginoon ng mga hukbo, at upang ipangilin ang mga kapistahan ng mga balag. 17At mangyayari, na ang sinoman sa mga angkan sa lupa na hindi umahon sa Jerusalem upang sumamba sa Hari, sa Panginoon ng mga hukbo, sila'y mawawalan ng ulan. 18At kung ang angkan ng Egipto ay hindi umahon at hindi pumaroon, mawawalan din ng ulan sila, magkakaroon ng salot, na ipinanalot ng Panginoon sa mga bansa na hindi magsisiahon upang ipagdiwang ang kapistahan ng mga balag. 19Ito ang magiging kaparusahan sa Egipto, at kaparusahan sa lahat na bansa na hindi magsisiahon upang ipagdiwang ang kapistahan ng mga balag. (AB)

 

Kung ang isang bansa ay hindi umaasa sa ulan sa tamang panahon, tulad ng Egipto na umaasa sa pagbaha ng Nilo, paparusahan sila ng Diyos ng mga salot hanggang sa sila ay magsisi. Mangyayari ito sa loob ng 1,000 taon ng Milenyo sa buong planeta.

 

Kung parurusahan ng Diyos ang mga bansang hindi sumusunod sa mga kapistahan ng kamatayan sa pamamagitan ng taggutom, paano masasabi na ang Diyos ay walang kinikilingan sa mga hinirang?

 

Ang Diyos ay walang kinikilingan. Sinumang tao na mabigong kumikilos upang dumalo sa mga kapistahan at makapaglaan para sa kanyang pamilya na dumalo sa mga kapistahan, ay ituturing na parang Gentil at aalisin mula sa mga hinirang at sa Banal na Espiritu.

 

Sinumang tao na tumanggi sa kautusan na dumalo sa mga kapistahan sa labas ng kanilang mga pintuang-daan, ay inilalagay ang kanilang sarili sa labas ng Kautusan at mga Utos ng Diyos at sa gayon sa mga hinirang, ayon sa pagpapakahulugan ng Apocalipsis 12:17 at 14:12. Sinumang tumanggi sa karapatan ng iglesia na magtalaga ng mga lugar ay inilalagay ang kanilang sarili sa labas ng iglesia.

 

May karapatan ang bawat tao ayon sa kautusan na tumanggap ng tulong upang makadalo sa kapistahan, ngunit dapat silang magpakita na sila ay gumawa ng hakbang na maghanda ayon sa mga kautusan ng ikapu.

 

Ang tila isang pagbubukod para sa mga ayaw dumalo ay sa katunayan isang pagtuturo kung paano sila dapat dumalo.

 

Tingnan mo ngayon ang Exodo 34:23-24.

Exodo 34:23-24  Makaitlo nga sa isang taon na haharap ang lahat ng iyong mga lalake sa Panginoong DIOS, na Dios ng Israel. 24Sapagka't aking palalayasin ang mga bansa sa harap mo, at aking palalaparin ang iyong mga hangganan: at hindi pagnanasaan ng sinoman ang iyong lupain, pagka ikaw ay pumapanhik na humarap sa PANGINOONG iyong Dios, na makaitlo sa isang taon. (AB)

Walang sinuman ang magnanasa sa ating ari-arian. Ito ay isang bagay ng pananampalataya na tayo ay umalis sa ating tahanan at pumunta sa lugar na pinili ng Panginoon at gayundin ang ating trabaho.

 

Ang saloobin ng mga naghahangad na iwasan ang mga kapistahan at  mga tao ng Diyos ay madalas na gumagamit ng parehong pangangatwiran kapag ang mga lugar ay nasa loob ng kanilang sariling mga estado at lugar sa anumang kalagayan. Ang ganitong pag-iisip ay walang lugar sa mga Iglesia ng Diyos.

q