Christian Churches of God

No. 097

 

 

 

 

 

Ang mga Banal na Araw ng Diyos

 (Edition 3.0 19950325-2000022-20070710)

                                                        

 

Ang araling ito ay tumatalakay sa kahalagahan at layunin ng mga Banal na Araw. Ipinaliwanag ang mga Kapistahan bilang bahagi ng Plano ng Kaligtasan. Ipinakita rin na ang mga Kapistahan ay bahagi ng Kautusan. Ang naunang teolohikal na argumento para sa pag-aalis ng mga Kapistahan, na sinusunod ng unang Iglesia, ay ipapakitang teolohikal na mali. Ang kaugnayan ng mga Kapistahan sa Iglesia at sa Templo at paghahain ay tatalakayin rin. Ipinapakita na ang mga Kapistahan ay sentro ng Pananampalataya at bumubuo ng bahagi ng tatak ng Diyos.

 

Christian Churches of God

PO Box 369,  WODEN  ACT 2606,  AUSTRALIA

 

E-mail: secretary@ccg.org

 

(Copyright © 1995, 2000, 2007 Wade Cox)

(Tr. 2024)

 

This paper may be freely copied and distributed provided it is copied in total with no alterations or deletions. The publisher’s name and address and the copyright notice must be included.  No charge may be levied on recipients of distributed copies.  Brief quotations may be embodied in critical articles and reviews without breaching copyright.

 

This paper is available from the World Wide Web page:
http://logon.org and http://ccg.org

 


 Ang mga Banal na Araw ng Diyos

 


Panimula sa mga Kapistahan at sa Plano ng Kaligtasan

Ang Plano at layunin ng Diyos ay inihayag sa pamamagitan ng istruktura at pagkakasunod-sunod ng mga Kapistahan na inilatag bilang mga tuntunin sa Bibliya. Ang Modernong Cristianismo ay hindi sumusunod sa mga Kapistahan na ito at dahil dito ay walang direksyon at pang-unawa tungkol sa Biblikal na Plano. Ang mga modernong iglesia ay binabalewala ang mga tagubilin na ipinakita ng Bibliya – ang batayan ng relihiyong Judeo-Cristiano – na itinatag sa salaysay ng paglalang sa Genesis at ibinigay ng Diyos kay Moises at sa Kanyang mga lingkod na mga propeta. Ang mga Kautusan na ito ay nagdedetalye ng pagsasagawa ng Pananampalataya at hayagang pinakilala ang Kanyang mga kapistahan. Kung ang isang relihiyosong grupo ay nag-aangkin ng awtoridad mula sa mga teksto ng Bibliya o mula kay Cristo, mayroong isang malubhang suliraning pilosopikal sa konsepto ng kautusan, sanhi at pagkakapare-pareho na kasama sa paghawak o pagbabago sa mga tagubiling iyon.

 

Sinuri natin ang pinaniwalaang pag-aalis ng Kautusan (tingnan ang araling Pagkakaiba sa Kautusan (No. 096) at Ang Pamahalaan ng Diyos (No. 174)) at ito ay nakikitang nauugnay sa isang partikular na seksyon ng kautusan. Nakita rin natin mula sa pagsusuri sa Dead Sea Scrolls na ang katawan ng kautusan na tinutukoy ni Pablo ay lumilitaw na isang tiyak na bahagi ng Tradisyonal o Pasalitang  Kautusan, na may kinalaman sa mga regulasyon tungkol sa paghawak ng pagkain, ritwal na paghuhugas at paghahanda. Tinawag itong Ang mga Gawa ng Kautusan o MMT (tingnan ang araling Ang mga Gawa ng Kautusan na Teksto - o MMT (No. 104)). Ang mga regulasyon ng Fariseo at iba pang sekta ng Judaismo noong unang siglo ay iba-iba at nakakapagod. Kadalasan ang paglaban sa sistemang Judio ay hindi relihiyoso kundi anti-Semitismo lamang.

 

Pinasama ng mga Judio ang mga Kapistahan at mga Sabbath at nahatulan ni Cristo.

Marcos 7:6-9 At sinabi niya sa kanila, “Tama ang pahayag ni Isaias tungkol sa inyo na mga mapagkunwari, ayon sa nasusulat, ‘Iginagalang ako ng bayang ito ng kanilang mga labi, subalit ang kanilang puso ay malayo sa akin. 7At walang kabuluhan ang pagsamba nila sa akin, na itinuturo bilang aral ang mga utos ng mga tao!’ 8Iniwan ninyo ang utos ng Diyos at inyong pinanghahawakan ang tradisyon ng mga tao.” 9Sinabi pa niya sa kanila, “Maganda ang paraan ng inyong pagtanggi sa utos ng Diyos, upang masunod ang inyong mga tradisyon. (AB)

 

Ang tekstong ito ay sinipi mula sa Isaias 29:13.

Isaias 29:13-16  At sinabi ng Panginoon, “Sapagkat ang bayang ito ay lumalapit sa pamamagitan ng kanilang bibig, at pinapupurihan ako ng kanilang labi, samantalang malayo ang kanilang puso sa akin, at ang kanilang takot sa akin ay utos ng mga tao na natutunan sa pamamagitan ng pagsasaulo; 14dahil dito, muli akong gagawa ng kahanga-hangang mga gawa sa bayang ito, kahanga-hanga at kagila-gilalas, at ang karunungan ng kanilang mga pantas ay mapapawi, at ang unawa ng kanilang mga taong may unawa ay malilihim.” 15Kahabag-habag sila, na itinatago nang malalim ang kanilang payo sa Panginoon at ang mga gawa ay nasa kadiliman, at kanilang sinasabi, “Sinong nakakakita sa atin? At sinong nakakakilala sa atin?” 16Inyong binabaligtad ang mga bagay! Ituturing bang putik ang magpapalayok; upang sabihin ng bagay na niyari sa gumawa sa kanya, “Hindi niya ako ginawa”; o sabihin ng bagay na inanyuan sa kanya na nag-anyo nito, “Siya'y walang unawa”? (AB)

 

Ang pagkatakot sa Diyos ay ginawang mga tradisyon na sumasalungat sa Kautusan na ipinahayag Ng Diyos sa mga propeta. Gaya ng ipinakita sa araling Ang Bibliya (No. 164), ang mga Kasulatan na tinutukoy ni Cristo at ng mga Apostol ay ang Lumang Tipan (Mat. 21:42; 22:29; 26:54,56; Mar. 12:24; 14:49; Luc. 24:27,32,45; Juan 5:39; Mga Gawa 17:2,11; 18:24,28; Rom. 1:2; atbp) Ang lahat ng Kasulatan ay ibinigay sa pamamagitan ng pagkasi ng Diyos at mapapakinabangan sa doktrina, pagsaway, pagtutuwid, at pagsasanay sa katuwiran, upang ang tao ng Diyos ay maging ganap, nasasangkapang lubos sa lahat ng mga gawang mabubuti (2Tim. 3:16). Ang Kasulatan ay dapat matupad at hindi maaring masira (Mar. 14:19; Juan 10:35).

 

Kinorap ng mga Fariseo ang Kasulatan, itinuro ang mga tuntunin ng mga tao. Kasama doon ang mga Sabbath ng Diyos. Hinatulan sila ni Cristo tulad ng nakikita natin sa itaas. Hindi nito tinanggal ang mga Banal na Araw. Nangangahulugan na hindi sinang-ayunan ni Cristo ang paraan ng pangingilin ng Pharisaic Judaism . Si Cristo mismo ay nangilin ng mga Banal na Araw na ito kung paano ito dapat ipangilin. Sinabi niya sa mga hinirang na huwag sumunod sa mga Eskriba at Fariseo.

 

Mateo 5:17-20 “Huwag ninyong isiping pumarito ako upang sirain ang kautusan o ang mga propeta; pumarito ako hindi upang sirain, kundi upang tuparin ang mga ito. 18Sapagkat katotohanang sinasabi ko sa inyo, hanggang sa mawala ang langit at lupa, ang isang tuldok o isang kudlit ay hindi mawawala sa kautusan, hanggang sa matupad ang lahat ng mga bagay. 19Kaya't sinumang sumuway sa isa sa pinakamaliit sa mga utos na ito, at magturo nang gayon sa mga tao ay tatawaging pinakamaliit sa kaharian ng langit; ngunit ang sinumang tumupad at magturo ng mga ito ay tatawaging dakila sa kaharian ng langit. 20Sapagkat sinasabi ko sa inyo, malibang humigit ang inyong katuwiran sa katuwiran ng mga eskriba at mga Fariseo, ay hindi kayo makakapasok sa kaharian ng langit. (AB)

 

Nagsalita si Cristo tungkol sa mga Fariseo at hinatulan sila (Mat. 23:1-39). Ipinagdiwang niya ang mga Kapistahan, gaya ng ginawa nilang lahat. Umupo sila sa upuan ni Moises. Kinailangan silang sundin hanggang sa pamamagitan ng pagtatatag ng Iglesia. Sa Mateo 23 nagsalita si Cristo sa Juda at hindi sa Iglesia. Inalis ang awtoridad ng mga Fariseo, ngunit hindi nito inalis ang mga Kautusan ng Diyos.

 

Ang mga Kautusan na namamahala sa mga Kapistahan ay matatagpuan sa apat na pagkakasunod-sunod sa Pentateuch mula Exodo hanggang Deuteronomio. Ang unang pagkakasunod-sunod ay matatagpuan sa Exodo sa maraming kabanata. Ang Exodo 20 ay tumatalakay sa Sampung Utos, na inulit sa Deuteronomio 5. Ang Exodo 21 ay tumatalakay sa usapin ng kasal at sambahayan at responsibilidad ng pamilya, na nagpapalawak sa istruktura ng mga Utos sa lahat ng uri ng lipunan. Ang Exodo 22 ay tumatalakay sa pagpapalawak ng mga karapatan at obligasyon sa ari-arian sa ilalim ng mga Utos. Ang Exodo 23 ay tumatalakay sa maling pagsaksi at pagtatangi sa mga tao at ang pagpapalawak ng Ikasampung Utos. Exodo 23:10ff. ay kinukuha ang Ikaapat na Utos at pinalawak ito upang ipakita ang paglalapat nito sa istruktura ng lipunan. Hindi lamang ito nauugnay sa sanglinggo kundi nasasangkot din dito ang Jubileo at ang sistemang Sabbatical. Ang Exodo 12 ay tumatalakay sa Paskuwa (cf. ang araling Kautusan ng Diyos (L1) at mga kaugnay na aralin sa mga serye ng Kautusan (Nos. 252-263).

 

Exodo 23:10-33  “Anim na taong hahasikan mo ang iyong lupa at aanihin mo ang bunga niyon; 11subalit sa ikapitong taon ay iyong pagpahingahin ito at hayaang tiwangwang, upang ang dukha sa iyong bayan ay makakain. Ang kanilang maiiwan ay kakainin ng hayop sa bukid. Gayundin ang iyong gagawin sa iyong ubasan at sa iyong taniman ng olibo. 12“Anim na araw na gagawin mo ang iyong gawain, ngunit sa ikapitong araw ay magpapahinga ka upang ang iyong baka at ang iyong asno ay makapagpahinga, at ang anak na lalaki ng iyong aliping babae, at ang taga-ibang bayan ay makapagpahinga.

 

 

Kapwa sinasaklaw nito ang anim na taon at anim na araw dahil sila ay “mga panahon”. Ang salita para sa anim na araw at ang panahong sabbatical ay nauugnay sa isang sabbatisma, isang sanglinggo o isang pitong taong yugto. Kaya ang pitong taong yugto ay nauuna sa sanglinggo sa Exodo 23, upang ang sistemang Jubileo ay tumama sa araw ng Sabbath.

 

13Ingatan ninyo ang lahat ng mga bagay na aking sinabi sa inyo; at huwag ninyong banggitin ang pangalan ng ibang diyos, o marinig man sa inyong bibig. 14“Tatlong beses sa bawat taon na magdiriwang ka ng pista para sa akin. 15Ang pista ng tinapay na walang pampaalsa ay iyong ipagdiriwang; pitong araw na kakain ka ng tinapay na walang pampaalsa, gaya ng iniutos ko sa iyo, sa takdang panahon, sa buwan ng Abib, sapagkat noon ka umalis sa Ehipto. Walang lalapit sa harap ko na walang dala. 16Iyong ipagdiriwang ang pista ng pag-aani ng mga unang bunga ng iyong pagpapagal, na iyong inihasik sa bukid. Ipagdiriwang mo rin ang pista ng pag-aani, sa katapusan ng taon, kapag inaani mo mula sa bukid ang bunga ng iyong pagpapagal. 17Tatlong ulit sa bawat taon na ang lahat ng iyong mga kalalakihan ay haharap sa Panginoong Diyos.

 

Ang tanong ay hindi kung gusto nating pumunta doon. Bawat kalalakihan (ibig sabihin, bilang isang sundalo, dahil ang kapisanan ng Israel ay talagang isang hukbo) dalawampung taon at pataas ay karapat-dapat para sa militar na serbisyo at ang istruktura ay literal na isang hukbo ng Diyos laban sa iba pang panig ng mundo. Bawat tao ay kailangang dumalo sa mga Kapistahan ng tatlong beses sa isang taon dahil ito ay nauugnay sa Plano ng Kaligtasan at sa mga gawain at pakikipag-ugnayan ng Diyos sa mundo. Samakatuwid, bilang hukbo ng Diyos ang Iglesia ay tinatanggap ang lahat ng mga obligasyong iniatang sa kapisanan ng Israel. Ang mga ito ay nakatakdang sundin.

 

18 “Huwag mong iaalay ang dugo ng aking handog na kasabay ng tinapay na may pampaalsa; o iiwan mo man ang taba ng aking pista hanggang sa kinaumagahan.

 

Kailangan nating ibigay ang ating mga handog sa pagsisimula ng Kapistahan at hindi tayo pinapayagang hayaang manatili ang mga hain hanggang sa umaga. Ang taba ng Kapistahan ay kailangang ipamahagi upang ang mga mahihirap ay makakain sa kapistahan. Nangyayari iyon sa tatlong panahon ng Kapistahan. Kaya naman ang ating pagtitipon para sa paglilingkod ay sa unang gabi ng Kapistahan. Tingnan ang aralin ng Pagtitipon ng Ani [139].

 

19“Ang mga pinakauna ng mga unang bunga ng iyong lupa ay iyong dadalhin sa bahay ng Panginoon mong Diyos. “Huwag mong pakukuluan ang batang kambing sa gatas ng kanyang ina. 20“Aking isinusugo ang isang anghel sa unahan mo, upang ingatan ka sa daan, at upang dalhin ka sa dakong aking inihanda. 21Mag-ingat kayo sa harap niya at dinggin ninyo ang kanyang tinig; huwag kayong maghimagsik sa kanya, sapagkat hindi niya patatawarin ang inyong pagsuway, sapagkat ang aking pangalan ay nasa kanya.

 

Kaya, ang pangalan ng buhay na Diyos ay nasa Anghel na ito. Ang Anghel na ito na nagdala sa Israel sa ilang ay si Jesucristo.

 

22“Subalit kung diringgin mong mabuti ang kanyang tinig at gagawin mo ang lahat ng aking sinasabi ay magiging kaaway ako ng iyong mga kaaway, at kalaban ng iyong mga kalaban. 23“Sapagkat ang aking anghel ay hahayo sa unahan mo at dadalhin ka sa mga Amoreo, mga Heteo, mga Perezeo, mga Cananeo, mga Heveo, at sa mga Jebuseo, at aking lilipulin sila. 24Huwag kang yuyukod sa kanilang mga diyos, o maglilingkod man sa mga iyon, o gagawa man ng ayon sa kanilang mga gawa, kundi iyong wawasakin at iyong dudurugin ang kanilang mga haligi. 25Inyong sasambahin ang Panginoon ninyong Diyos, at aking pagpapalain ang inyong tinapay at ang inyong tubig, at aalisin ko ang sakit sa gitna ninyo. 26Walang babaing makukunan, o magiging baog man sa iyong lupain; aking lulubusin ang bilang ng iyong mga araw. 27Aking susuguin ang sindak sa unahan mo, at lilituhin ko ang buong bayan na iyong paroroonan, at aking patatalikurin sa iyo ang lahat ng iyong mga kaaway. 28Aking susuguin sa unahan mo ang mga putakti na magpapalayas sa Heveo, sa Cananeo, at Heteo sa harapan mo. 29Hindi ko sila papalayasin sa harapan mo sa loob ng isang taon; baka ang lupa'y maging ilang, at ang mababangis na hayop ay magsidami laban sa iyo. 30Unti-unti ko silang papalayasin sa harapan mo, hanggang sa ikaw ay dumami at manahin mo ang lupain. 31Aking ilalagay ang iyong hangganan mula sa Dagat na Pula hanggang sa dagat ng Filistia, at mula sa ilang hanggang sa Eufrates sapagkat aking ibibigay sa iyong kamay ang mga nananahan sa lupain at iyong papalayasin sila sa harapan mo. 32Huwag kang makikipagtipan sa kanila, ni sa kanilang mga diyus-diyosan. 33Sila'y hindi dapat manirahan sa iyong lupain, baka gawin pa nilang magkasala ka laban sa akin; sapagkat kung ikaw ay maglingkod sa kanilang mga diyus-diyosan, tiyak na magiging bitag iyon sa iyo.” (AB)

 

Ipinadala ng Diyos ang Kanyang Anghel ng Tipan upang dalhin ang Israel mula sa ilang papunta sa kanilang mana. Ang pagsunod sa mga Kautusan na ibinigay ay bahagi ng sistema ng kaligtasan. Ang kaligtasan ay hindi sa pamamagitan ng Kautusan kundi sa pamamagitan ng biyaya, ngunit ang pagsunod sa Diyos at sa Kanyang sistema ay bahagi ng proseso ng kaligtasan na iyon (tingnan ang araling Ang Kaugnayan sa Pagitan ng Kaligtasan sa pamamagitan ng Biyaya at ng Kautusan (No. 82)).

 

Kaya, ang mga Kautusan ay pinalawak sa sistema ng pamumuhay. Ang mga Banal na Araw o mga Sabbath na pinangilin ng bansa ay dapat mula sa Kautusan ng Diyos. Ang mga Sabbath at ang tatlong panahon ng Kapistahan ay nakalista. Ang pagsunod sa ibang sistema ng mga Banal na Araw maliban sa itinakda ng Bibliya ay katumbas ng pagsamba sa diyos-diyosan. Ganun ito kaseryoso. Kung hindi natin ipangingilin ang Araw ng Pagbabayad-sala at ang mga Kapistahan at tayo ay aalis at gagawa sa mga araw na iyon, tayo ay sumusunod sa diyos ng sanlinbutang ito. Tayo ay wala ring pinagkaiba sa mga sumasamba sa ibang mga diyos sa pamamagitan ng hindi pagsunod sa mga Kapistahang ito kaysa sa paghahandog sa ibang diyos sa mga Kapistahang iyon. Ang mga tupa ni Cristo ay pinakikinggan ang kanyang tinig at sumusunod sa kanya.

 

Juan 10:27-30  Pinapakinggan ng aking mga tupa ang aking tinig, at sila'y aking kilala, at sila'y sumusunod sa akin. 28Sila'y binibigyan ko ng buhay na walang hanggan, at kailanma'y hindi sila mapapahamak, at hindi sila aagawin ng sinuman sa aking kamay. 29Ang mga ibinigay sa akin ng aking Ama ay higit na dakila kaysa lahat, at walang makakaagaw ng mga ito sa kamay ng Ama. 30Ako at ang Ama ay iisa.” (AB)

 

Iyon ang dahilan kung bakit iningatan ng Iglesia ang buong sistemang ito sa loob ng dalawang libong taon, sumusunod sa tinig ni Cristo. Sila ay inusig at pinatay dahil sa pagsunod na ito (tingnan ang araling Ang Tungkulin ng Ikaapat na Utos sa Makasaysayang mga Iglesia ng Diyos na nangingilin ng Sabbath (No. 170) at Pangkalahatang Pamamahagi ng mga Iglesia na nangingilin ng Sabbath (No. 122)).

 

Ang Iglesia ay bumagsak nang maaga sa kasaysayan nito. Tinangka ng ilang Gnostic na iwasan ang turo ng Lumang Tipan sa pamamagitan ng paghihiwalay sa Diyos ng Lumang Tipan kay Cristo, na binalewala ang ilan sa Bagong Tipan. Ang Cristianismo ng modernong-panahon ay nagkamali sa pag-intindi sa turo ni Pablo bilang pagtanggaal sa kinakailangan ng Kautusan. Ito ay nagkakaroonng katulad na epekto, ngunit nagdudulot ng kalituhan sa paliwanag ng istruktura at plano ng Bibliya, at ang paliwanag sa Suliranin ng Kasamaan, na hinahangad na ipaliwanag ng mga Gnostic.

 

Ang sistemang Gnostic ay talagang nagtagumpay. Ang sistema nandiyan na nagsasabing sila ay Cristiano ay sa katunayan ang tagapagmana ng sistemang Gnostic. Karamihan sa mga taong nagsasabing sila ay Cristiano ay hindi – sila ay mga Gnostic.

 

Ang mga Kapistahan bilang Kautusan

Ang mga Kapistahan sa Bibliya ay matatagpuan sa Levitico 23. Ito ay isang mas kumpletong paliwanag kaysa sa pagpapalawak ng Exodo. Kaya't nakikita natin na pinalalawak ng Exodo 23 ang Exodo 20 at ang Levitico 23 ay higit na nililinaw ang Exodo. Ang Mga Bilang 15, 28 at 29 ay parehong nililinaw, kabilang ang mga Bagong Buwan, at karagdagang pagbibigay-diin at pagpapalawak ay matatagpuan  sa Deuteronomio 5 at 14.

 

Ang paglalang ay itinatag upang ang mga liwanag sa langit ay magpakita ng pagkakaiba hindi lamang sa pagitan ng gabi at araw, kundi pati na rin para sa mga tanda at para sa mga panahon at para sa mga araw at taon (Gen. 1:14). Kaya ang mga Sabbath at ang mga sistema ng pag-aani ay itinakda sa sistemang makalangit. Ang dalawang harvest moon sa timog at hilagang bahagi ng mundo ay nagpapahiwatig ng mga Buwan ng Pag-aani. Ang mga panahon at ang Kautusan ay itinakda sa paglalang. Ang Banal na Kalendaryo ay itinatag mula sa simula (tingnan ang araling Kalendaryo ng Diyos (No. 156)).

 

Ang mga Kapistahan ay ibinigay kay Moises ni Yahovah (o Jehovah). Ang mga Kapistahang ito ay dapat ipahayag bilang mga banal na pagpupulong. Ito ay mga Kapistahan ng Panginoon at tinawag niya itong Aking mga kapistahan (Lev. 23:2). Ang mga ito ay tinutukoy bilang mga kapistahan ng Panginoon sa Levitico 23 at 2Cronica 2:4. Ang terminong inyong mga kapistahan ay ginamit din sa Mga Bilang 15:3 at 29:39. Ang terminong kanilang mga kapistahan ay ginamit sa Isaias 1:14 at 5:12 sa isang negatibong aspeto, gaya ng nasa ibaba. Ang mga Kapistahan sa gayon ay hindi sekular o nagmula sa lupa. Hindi sila maaaring makatuwirang mabago o talikuran maliban kung ang Plano ng Kaligtasan, na kanilang kinakatawan, ay nabago o tinalikuran.

 

Sa hindi nagbabagong kalikasan ng Diyos sa pagpapatupad ng Kanyang Plano ng paglalang, ang argumentong ito ay walang katotohanan. Iminumungkahi na ang mga sanggunian sa Isaias 1, lalo na sa 1:14 kung saan ang Panginoon ay nagsasaad na kinamumuhian niya ang Bagong Buwan at ang mga takdang kapistahan, ay kahit papaano nag-aalis ng mga Kapistahan. Ang kabanata ay tumutukoy sa apostasiya na natagpuan sa mga Kapistahan at na hindi titiisin ng Panginoon ang kaugalian ngunit hindi niya nagawa (Heb: Yakol) na alisin ang mga Kapistahan mismo (Is. 1:13).

Isaias 1:13-14 Huwag na kayong magdala ng mga walang kabuluhang alay; ang insenso ay karumaldumal sa akin. Ang bagong buwan, ang Sabbath, at ang pagtawag ng mga kapulungan— hindi ko na matiis ang kasamaan at ang banal na pagpupulong. 14Ang aking kaluluwa ay namumuhi sa inyong mga bagong buwan at sa inyong mga takdang kapistahan, ang mga iyan ay pasanin para sa akin. (AB)

 

Si Yahovah (Jehovah) o ang Anghel ng Presensya ay hindi nagawang alisin ang kasamaan na nakita sa mga Kapistahan. Hindi niya aalisin ang mga Kapistahan dahil siya (Yahovah) bilang Elohim ng Israel (Ezekiel 11 (tingnan esp. vv. 7-21 para sa pagpapasakop ng isa sa isa pa)) ay binigyan ng pagkakasunod-sunod ng plano na pinakikita ng mga Kapistahan. Siya ay isinugo ni Yahovah ng mga Hukbo (Zac. 2:5-13).

Zacarias 2:5-13  Sapagkat ako ay magiging sa kanya'y isang pader na apoy sa palibot, sabi ng Panginoon, at ako'y magiging kaluwalhatian sa gitna niya.’” 6“Hoy! Hoy! Tumakas kayo mula sa lupain ng hilaga, sapagkat ikinalat ko kayo na gaya ng apat na hangin ng kalangitan,” sabi ng Panginoon. 7Hoy! Tumakas ka na Zion, ikaw na naninirahang kasama ng anak na babae ng Babilonia. 8Ganito ang sabi ng Panginoon ng mga hukbo, pagkatapos na suguin ako ng kanyang kaluwalhatian sa mga bansa na nanamsam sa inyo: Tunay na ang sumaling sa inyo ay sumasaling sa itim ng kanyang mata. 9“Sapagkat narito, iwawagayway ko ang aking kamay sa kanila, at sila'y magiging samsam sa mga naglilingkod sa kanila. Inyong malalaman na ang Panginoon ng mga hukbo ang nagsugo sa akin.

Si Yahova ito na nakikipag-usap sa Israel sa pamamagitan ni Zacarias. Sinasabi niya na si Yahovah (Jehovah) ng mga Hukbo ang nagpadala sa akin.

 

10Umawit ka at magalak, O anak na babae ng Zion, sapagkat narito, ako'y dumarating at ako'y maninirahan sa gitna mo,” sabi ng Panginoon. 11Maraming bansa ang sasama sa Panginoon sa araw na iyon, at magiging aking bayan; ako'y maninirahan sa gitna mo at iyong malalaman na ang Panginoon ng mga hukbo ang siyang nagsugo sa akin sa iyo. 12Mamanahin ng Panginoon ang Juda bilang bahagi niya sa banal na lupain at muling pipiliin ang Jerusalem. 13Tumahimik kayong lahat ng tao sa harapan ng Panginoon, sapagkat siya'y bumangon na mula sa kanyang banal na tahanan. (AB)

Ipinadala ni Yahovah ng mga Hukbo si Yahovah (ng Israel), dito isinalin sa AB bilang ang Panginoon, sa Israel upang maraming bansa ang sumama sa Israel sa mga huling araw.

 

Si Yahova ng mga Hukbo ay ang Panginoon, na kanyang Panginoon (Awit. 110:1).

Awit 110:1  Awit ni David. "Sinabi ng Panginoon sa aking panginoon: “Umupo ka sa aking kanan, hanggang sa aking gawing tuntungan ng iyong paa ang iyong mga kaaway.” (AB)

 

Siya ang kanyang Elohim (Mik. 5:2-4).

Mikas 5:2-4  Ngunit ikaw, Bethlehem sa Efrata, na maliit upang mapabilang sa mga angkan ng Juda, mula sa iyo ay lalabas para sa akin ang isa na magiging pinuno sa Israel; na ang pinagmulan ay mula nang una, mula nang walang hanggan. 3Kaya't kanyang ibibigay sila hanggang sa panahon na siya na nagdaramdam ay manganak; kung magkagayon ang nalabi sa kanyang mga kapatid ay babalik sa mga anak ni Israel. 4At siya'y titindig at pakakainin ang kanyang kawan sa lakas ng Panginoon, sa kamahalan ng pangalan ng Panginoon niyang Diyos. At sila'y mananatili, sapagkat sa panahong iyon siya'y magiging dakila hanggang sa mga dulo ng lupa. (AB)

 

Siya ang Elohim na nagpahid sa kanya bilang Elohim (Awit. 45:6-7, muling sinipi sa Heb. 1:8-9 na tumutukoy partikular kay Cristo).

Hebreo 1:7-9  Tungkol sa mga anghel ay sinasabi niya, “Ginagawa niyang mga hangin ang mga anghel, at ang kanyang mga lingkod ay ningas ng apoy.” 8Ngunit, tungkol naman sa Anak ay sinasabi niya, “Ang iyong trono, O Diyos, ay magpakailanman; at ang setro ng katuwiran ang siyang setro ng iyong kaharian. 9Inibig mo ang katuwiran, at kinapootan ang kasamaan; kaya't ang Diyos, ang Diyos mo, ay binuhusan ka ng langis ng kagalakang higit pa sa iyong mga kasamahan.” (AB)

 

Kaya, ang mga Banal na Araw ay direktang utos sa sangkatauhan na ibinigay ni Jesucristo mula sa Diyos Ama na kanyang Diyos. Sa gayon ay walang kapangyarihang ang makapagbabago ng mga Kapistahan o ang Kautusan na ito. Ang kapangyarihan ni Cristo ay nauugnay sa kapangyarihang panatilihin ang Kautusan sa Banal na Espiritu at, samakatuwid, sa pamamagitan ng biyaya. Ipinangilin ni Cristo ang lahat ng mga Sabbath, mga Bagong Buwan at ang mga Kapistahan. Ang Iglesiang apostoliko ay nangilin din ng mga Sabbath, mga Bagong Buwan at ang mga Kapistahan (Col. 2:16) gaya ng ginawa ng Iglesia sa loob ng dalawang libong taon (tingnan ang mga aralin sa itaas). Ang mga bansa sa Milenyo ay ipangingilin din ang mga Sabbath, mga Bagong Buwan at mga Kapistahan (Is. 66 23; Zac. 14:16-19).

 

Tunay na ang Mesiyas ang pangunahin at mahalagang bahagi ng pag-aani ng Diyos gaya ng inilalarawan ng Paskuwa at ng Handog ng Inalog na Bigkis, ngunit mayroon siyang pre-existence bilang Elohim ng Israel na nasasakupan ng kanyang Elohim, na si Eloah. Sa kakayahang ito ibinigay niya ang Kautusan kay Moises at kung kanino siya nakipag-usap harap-harapan. Hindi nakipag-usap si Moises sa Diyos (ang Ama bilang Eloah (Allah) o Theon) gaya ng malinaw na sinabi ni Juan na walang sinumang nakakita Sa Diyos (ton Theon) kailanman (Juan 1:18). Ito ang Elohim na tinawag na Anghel ng Presensya o Angel of Great Counsel (Is. 9:6 LXX).

 

Kaya't ang mga Kapistahan ay ibinigay ng Diyos kay Cristo at pinananatili at ipinapatupad ni Cristo ang mga istrukturang iyon sa loob ng kanyang mga hinirang at sa huli sa lahat ng mga bansa para sa istruktura ng milenyo. Si Cristo ay siya ring kahapon, ngayon at bukas (Heb. 13:8). Ang Diyos ay hindi nababago (Mal. 3:6; Sant. 1:17). Kaya't hindi nagbabago at, samakatuwid, ang mga araw na kanilang iniingatan bilang banal para sa sangkatauhan gaya ng ibinigay ng kautusan ay hindi nagbabago.

 

Sinaunang teolohikal na argumento para sa pagtatanggal ng mga Kapistahan

Ang sanggunian sa Isaias 1:14 ay kadalasang ginagamit upang bigyang-katwiran ang pagdiriwang ng mga Caldeo ng kapistahan ng Easter at ang mga kapistahan ng kalagitnaan ng taglamig sa Disyembre na kabaligtaran sa mga ordenansa ng Bibliya. Sa katunayan, ang King James Version sa Acts 12:4 ay sadyang mali ang pagsasalin upang mabasa ang Easter sa halip na Paskuwa.

Acts 12:4  And when he had apprehended him, he put him in prison, and delivered him to four quaternions of soldiers to keep him; intending after Easter to bring him forth to the people. (KJV)

 

Mga Gawa 12:4 Nang siya'y mahuli na niya, kanyang inilagay siya sa bilangguan at siya'y ibinigay sa apat na pangkat na mga kawal upang siya'y bantayan at binabalak na siya'y iharap sa taong-bayan pagkatapos ng Paskuwa. (AB)

 

Upang magmungkahi na pahihintulutan ni Cristo ang Iglesia na palitan ang mga Kapistahan ng Plano ng Kaligtasan ng mga paganong kapistahan, nang ang mga Kapistahan ay itinatag niya sa ilalim ng tagubilin mula sa Diyos, ay lumilitaw na kakaiba at hindi makatuwiran. Bumagsak si Tertullian sa pagkakamaling ito nang makipagtalo siya laban kay Marcion tungkol sa Sabbath. Na hindi nauunawaan na ang Mesiyas ay isa ring Elohim o Anghel ni Yahovah ng Lumang Tipan, ipinagpalagay niya na magkahiwalay ang mga entidad at sinasabing parehong kinasusuklaman ni Yahovah ng Lumang Tipan at ni Cristo sa Bagong Tipan ang Sabbath. Gamit ang Isaias gaya sa itaas para sa Lumang Tipan at pangangatwiran para kay Cristo na:

… kahit na bilang hindi ang Cristo ng mga Judio,  ipinakita Niya [ibig sabihin, si Cristo ng BT] ang pagkamuhi sa pinakabanal na araw ng mga Judio, Siya ay nagpahayag lamang na sumusunod sa Naglalang, bilang Kanyang Cristo [Mesiyas], sa mismong pagkamuhi na ito sa Sabbath; sapagkat sinabi Niya sa pamamagitan ng bibig ni Isaias: 'Ang inyong mga bagong buwan at ang inyong mga Sabbath ay kinasusuklaman ng aking kaluluwa' (Bacchiocchi in From Sabbath To Sunday - A Historical Investigation into the Rise of Sunday Observance in Early Christianity, The Pontifical Gregorian University Press, Rome, 1977 quoting Against Marcion 1, 1, ANF, Vol III, p. 271; (ngunit ang sanggunian ay nasa simula lamang ng akda)).

 

Ang opinyon ni Bacchiocchi ay ang mga argumento ni Tertullian sa Aklat 1, 2, 4 at 5 ay nagpakita na, salungat sa itinuro ni Marcion, ang uri ng pangingilin ng Sabbath na itinuro ng Diyos ng Lumang Tipan at ni Cristo ay magkapareho. Ang mga turo ng dalawang Tipan ay tugma. Parehong nagmula sa iisang Diyos, na Diyos ng parehong kapanahunan. Gayunpaman, sa pagtatalo para sa pagtugma binaba niya ang Sabbath sa isang institusyon na kinamumuhian lagi ng Diyos (Bacchiocchi, ibid., p. 187, fn. 61).

 

Ang pahayag ni Tertullian mula sa Galacia at sa iba pa, at maliwanag na mali, na kinamumuhian ng Diyos ang mga Sabbath at mga Kapistahan na iginigiit:

'Ye observe days and months, and times, and years' [Gal. 4:10] - the Sabbaths, I suppose, and 'the preparations' [ANF translating 'Coenas puras': as 'probably the paraskeuai [paraskeuai or preparation] of John xix. 31'; see the section 'Passover' for an exposition of this matter] and the fasts, and the 'high days' [John 19:31 also?]. For the cessation of even these, no less than of circumcision, was appointed by the Creator’s decrees, who had said by Isaiah, 'Your new moons, and your sabbaths, and your high days I cannot bear; your fasting, and feasts, and ceremonies my soul hateth' [Isa. 1:13,14]; also by Amos, 'I hate, I despise your feast days, and I will not smell in your solemn assemblies' [Amos 5:21]; and again by Hosea, 'I will cause to cease all her mirth, and her feast days, and her sabbaths, and her new moons, and all her solemn assemblies' [Hosea 2:11]. The institutions which He set up Himself you ask did He then destroy? Yes, rather than any other. Or if another destroyed them, he only helped on the purpose of the Creator, by removing what even He had condemned. But this is not the place to discuss the question why the creator abolished his own laws. It is enough for us to prove that He intended such an abolition, that so it may be affirmed that the apostle determined nothing to the prejudice of the Creator, since the abolition itself proceeds from the Creator.

 

Ipinakita ni Tertullian na si Marcion ay maaaring unang makilala bilang isang heretiko sa pamamagitan ng kanyang paghihiwalay sa ebanghelyo at sa Kautusan (Against Marcion, ibid., Ch. XXI, p. 286). Kapansin-pansin, ang aspetong ito ng Marcionite heresy na pinakalaganap ngayon sa pagbibigay-katwiran ng mga Cristiano para sa pag-alis ng mga pangangaailangan ng Kautusan, parehong mula sa pagsamba at sa mga Kapistahan, partikular ang isyu ng Sabbath. Ang paniwala ay pilosopikal na hindi makatuwiran sa mga dahilan na tinalakay sa ibang bahagi (tingnan ang araling Pagkakaiba sa Kautusan (No. 096) at Ang mga Gawa ng Kautusan na Teksto - o MMT (No. 104)). Ito’y naging malinaw mula sa pagbabasa kay Tertullian na hindi niya nauunawaan ang mga tunay na isyu sa likod ng mga pahayag sa Isaias, Amos at Oseas. Sa mga tekstong iyon ang mga kapistahan na ginawa ng parehong Israel at Juda ay itinuturing na nadungisan. Ang kawalan ng katarungan at katuwiran (Amos 5:24) ang naging suliranin, na malinaw kahit sa isang mabilisang pagbasa ng mga teksto.

 

Ang pagiging Cristiano ni Tertullian ay labis na naimpluwensyahan ng mga Mithras at iba pang mga kulto ng Araw sa kanyang panahon na hindi niya naunawaan nang tama ang layunin at Plano ng Kaligtasan o ang cosmolohiya. Sa katunayan, si Tertullian ay naging pinuno ng sektang Montanista mga sampung taon pagkatapos ng kaniyang pagbabalik-loob. Ito ay dulot ng paglayo sa tamang landas ng Iglesiang Romano. Ito ay may kahalagahan na ang Sungay ng Daniel 7, na siyang sampung sungay mula sa kaharian na tinutukoy sa Apocalipsis, ay "lilipulin niya ang mga banal ng Kataas-taasan, at iisiping baguhin ang mga panahon at ang kautusan" (Dan. 7:25).

 

Ang kakayahang ito na baguhin ang mga panahon at ang Kautusan ay tinanggihan ni Daniel bilang isang lehitimong konsepto at lohikal na walang katotohanan mula sa konsepto ng Kautusan na nagmumula sa kalikasan ng Diyos. Ang pagbabago ng mga panahon at nang Kautusan ay pinaniniwalaang marka ng huwad na relihiyon ng mundo at politikal na sistema, na kalaunan ay kumontrol sa mundo, ngunit nawasak sa pagbabalik ng Mesiyas. Sa pagharap sa buong suliranin ng kautusan na maaring matandaan na ang huling salita ay ang kasalanan ay ang paglabag sa kautusan (1Juan 3:4) at ang relasyong ito ay siyang sentro ng Suliranin ng Kasamaan.

 

Ang buong istrukturang ito ay naglalayong alisin ang kautusan ng mga Hebreo at ang Kautusan ng Diyos ng mga Hebreo, upang maitatag nila si Cristo bilang isang hiwalay na diyos na may hiwalay na sistema at gawing Romano. Nais nilang gumawa ng isang Romanong diyos mula kay Jesucristo – at iyon ang kanilang ginawa.

 

Ang mga Kapistahan bilang bahagi ng orihinal na Pananampalataya

Ang mga Kapistahan, mula sa lingguhang Sabbath hanggang sa mga Kapistahan ng pag-aani at sa Araw ng Pagbabayad-sala, ay may tiyak na kahulugan sa pagkakasunod-sunod at kahalagahan ng mga gawain ng Panginoon sa pakikitungo sa sangkatauhan. Parang walang katuturan ang magmungkahi na isasantabi ng Diyos ang mga Kapistahan gaya rin ng pagmumungkahi na ititigil Niya ang pagtubos sa sangkatauhan. Kasunod nito na ang Cordero ng Paskuwa ay walang kabuluhan bilang isang pantubos na hain at ang Mesiyas ni Aaron, na hinihintay ng unang-siglong pamayanan sa Israel, ay walang saysay (tingnan ang araling Ang Paskuwa (No. 98) para sa paliwanag). Ang Cordero ay inihain sa Paskuwa o hindi siya ang Mesiyas. May mga paghahain araw-araw. Kaya, ang Corderong inihain sa maling araw ay hindi ang Cordero ng Paskuwa. Ang argumentong ito ay nauugnay sa pagkakasunod-sunod ng 14 Nisan at ang Oras ng Pagbitay at Pagkabuhay na Mag-uli (No. 159).

 

Nakita natin mula sa aralin ng Pagkakaiba sa Kautusan (No. 96) na ang Repormasyon ay nabigong ibalik ang orihinal na Pananampalataya na minsang naihatid sa mga santo (Judas 3), at pagkatapos ay pinigilan sila sa pagtatatag ng mga Banal na Araw sa pamamagitan ng divine fiat at pakikialam.

 

Ang mga Banal na Araw at ang mga Sabbath ay sadyang siniraan. Iyon ay isang pangako ng Diyos na ginawa Niya mismo sa pamamagitan ng mga propeta. Ang Diyos ay nagsalita sa pamamagitan ng propetang si Amos at inihalintulad ang Israel sa mga Huling Araw bilang isang kaing ng mga bungang-kahoy sa tag-init (Amos 8:1ff.). Ang kabiguang sumunod sa Diyos ang pangunahing elemento. Ang kaparusahan sa kabiguang sumunod sa Diyos ay ang mga Sabbath at ang mga Kapistahan ay papalitan ng pagtangis. Sinundan iyon ng taggutom sa pakikinig sa salita ni Yahovah (Jehovah) (Amos 8:11-14). Dahil sa kabiguan na maunawaan ang kalikasan ng Nag-iisang Tunay na Diyos (Juan 17:3; 1Juan 5:20) ang bayan ay pinarusahan (Os. 8:5-9). Kahit ang mga demonyo ay alam na ang Diyos ay Iisa at nanginginig (Sant. 2:19). Ang mga dakilang bagay sa Kautusan ng Diyos ay isinulat para sa Israel dahil itinuring nila sila bilang isang dayuhan sa pamamagitan ng kanilang paglabag sa Unang Utos at mabilis na pagdami ng kanilang kasalanan sa pagsamba (Os. 8:11-12 tingnan ang Interlinear Bible).

 

Ang kaugnayan sa pagitan ng mga Kapistahan at ng mga hain na binanggit sa Deuteronomio 12:8-14 ay inalis kasama ng ugnayan sa pagitan ng mga hain at ng lingguhang Sabbath. Hindi maaring iugnay ang Banal na Kalendaryo at mga Kapistahan at ang Kautusan sa paghahain nang hindi inilalapat ang parehong konsepto sa lahat ng iba pang aspeto ng Kautusan, kabilang ang Sabbath. Ang buong sistema ng pamahalaan ng Diyos ay napalaya mula sa sistema ng paghahain kabilang ang mga sistema ng Sabbath at Banal na Araw. Nang tuparin ni Cristo ang paghahain ay hindi niya ito inalis; nakumpleto niya ito minsan at magpakailanman. Kaya ang mga hain ay naihandog ngunit ang mga araw ay pinangingilin. Habang ang mga paghahain ay ginagawa sa Templo mayroong dalawampu't apat na hati ng pagkasaserdote sa tungkulin sa mga panahon ng Kapistahan. Sa tahanan, ang lahat ng Israel ay nasa tungkulin. Nang ang pagkasaserdote ay nahati at mayroong isang pangkat sa tungkulin ang parehong pangkat mula sa mga tao ay nasa tungkulin sa tahanan para sa araw-araw na paghahain. Naghahandog sila ng mga panalangin at hain sa tahanan (hal. pag-aaral sa Bibliya), at iyon ay sa sinaunang Juda.

 

Nang matapos ang mga paghahain ang mga taong ito ay nananalangin pa rin at nagaaral ng Bibliya – bahagi iyon ng sistema ng paghahain. Si Cristo lamang ang inihandog minsan at magpakailanman. Kinakailangan pa rin tayong mag-handog ng araw-araw na hain at ang Sabbath at Banal na Araw na mga hain sa panalangin at pag-aaral ng Bibliya. Si Cristo, bilang Cordero ng Paskuwa, ay inihain ng minsan at magpakailanman ang mga hain mula Paskuwa hanggang sa lingguhang Sabbath at sa mga Banal na Araw, sa mga Kapistahan at sa Bagong Buwan. Lahat tayo ay kinakailangang nasa tungkulin.

 

Ang Paskuwa mismo ay ipinakilala bago ibinigay ang Kautusan sa Sinai. Ang buong proseso ng pagpapakilala ng mga hinirang sa loob ng Cristianismo ay nakabatay sa pagkakasunod-sunod ng Banal na Araw, hanggang sa pangkalahatang pagkabuhay na mag-uli. Hindi sila maaaring tanggalin hanggang sa Huling Dakilang Araw. Ang bawat Kapistahan ay kumakatawan sa isang patuloy na bahagi ng Plano ng Diyos na nagpapatuloy pa rin. Ang mga ito, sa kahulugan ng sistema ng pag-aani, ay nananatili pa rin at patuloy na nalalantad. Ang Kautusan ay anino ng mga bagay na darating (Heb. 10:1). Ang anino ay nagpapakita ng katotohanan; hindi ito inaalis dito. Ang anino na iyon ay partikular na nauugnay sa hain (Heb. 10:1-10), at hindi sa mga Kapistahan.

 

Ang parehong mga iglesia ng Katoliko at Protestante ay naiintindihan pa rin na kailangang ipangilin ang mga sinaunang Kapistahan. Nalito sila sa Paskuwa sa paganong sistema ng Easter at maling binibilang ang Pentecostes mula sa Easter. Gayunpaman, hindi nila pinagtatalunan ang kahalagahan ng mga ito. Dahil sa kanilang maling pag-unawa sa doktrina ng Kaharian ng Diyos at ang pagtanggi sa pisikal na pagpapanumbalik sa Milenyo, at sa Ikalawang Pagkabuhay na Mag-uli, hindi nila naiintindihan ang mga huling Kapistahan.

 

Sinasabi ng Bibliya na ang mga kapintasan sa mga Kapistahan ay sanhi ng mga nasa Katawan na iniiwan ang kanilang mga sarili para sa pansariling kapakinabangan sa pagkakamali ni Balaam, at napahamak sa paghihimagsik ni Kora (Judas 11-12). Sa madaling salita, nangangaral sila para sa pera at pinasama nila ang mga Kapistahan at ang pagkaunawa sa Kautusan at ng Patotoo. Walang umaga (Is. 8:20 AB) o liwanag (BSS) sa kanila. Dalawang ulit namatay at binunot. Ang mga taong ito, na walang Espiritu, ay nagtatag ng mga pagkakabaha-bahagi sa mga Huling Araw (Judas 19). Kaya ang paghihimagsik ni Kora ay isang patuloy na proseso laban sa salita ng Diyos.

 

Pinakamahalaga na ang buong istruktura ng kaugalian at ang pangangalaga ng mga Kapistahan ay nauunawaan upang makasama sa mga hinirang. Tayo ay may obligasyon (bawat isa sa atin) kay Cristo, na ang pang-ulo ay ang Diyos, at ang mga Kapistahan na ito ay ipinag-uutos sa atin at dapat nating igalang kahit gaano pa kaliit ang mga nagtitipon. Ang mundo ay hindi maaaring saktan hanggang sa ang huling 144,000 ay natatakan. Iyon ay hindi na nalalayo. Ang buong bilang ng 144,000 ay halos kumpleto na at kapag iyon ay kumpleto o tapos na, ang wakas ay darating na. Mawawasak ang kapangyarihan ng ating bayan at sa wakas ay darating si Cristo.

 

Nagawa ni Cristo na pigilan ang mga hinirang mula sa pagkahulog at maiharap sila sa harap ng Diyos na ating Tagapagligtas (Judas 24-25 tingnan ang Marshall’s Interlinear RSV). Gayunpaman, ang mga pagkakabaha-bahagi sa loob ng Katawan ni Cristo ay pinahihintulutan upang maipakita kung sino ang may katotohanan at ang sinangayunan ng Diyos (1Cor. 11:19). Ang argumento na ang teksto ng Galacia 3:10 ay nag-aalis ng mga Kapistahan ay nagpapakita ng kawalang ng kaalaman sa kalikasan ng paglalang at ng mga Sabbath bago ang mga kaganapan sa Sinai. Ang pagpapanumbalik ng mga Kapistahan sa ilalim ng parusa ng kagutuman ay isang kinakailangang bahagi sa pagsisimula ng Milenyo (Zac. 14:16-19). Ang mga Sabbath at mga Bagong Buwan ay muling itatatag (Is. 66:20-23).

 

Ang mga Iglesia ng Diyos, kasama si Cristo at ang Apostolikong Iglesia (Mat. 26:17-20; Luc. 2:41,42; 22:15; Juan 2:13,23; 5:1; 7:10; 10:22; Acts 18:21(KJV); 19:21; 20:6,16; 24:11,17), ay ipinangilin ang Kapistahan ng dalawang libong taon maliban sa isang Iglesia mula sa ikalabinsiyam na siglo na hindi ipinangilin ang Tabernakulo. Ang Iglesia ng Silangang Europa ay kumpletong ipinangilin ang mga Sabbath at ang mga Bagong Buwan mula noong ikalabing-anim na siglo. Ang mga Pakakak ay itinuring na Bagong Buwan sa imno ng Iglesiang ito. Ang mga bahagi ng Iglesiang nangingilin ng Sabbath sa Europa na nabigo sa pagtupad sa mga Kautusan, o nahulog sa apostasiya, ay naiwala na ang mga Kapistahan (tingnan ang mga araling Pangkalahatang Pamamahagi ng mga Iglesia na nangingilin ng Sabbath (No. 122) at pati rin Ang Tungkulin ng Ikaapat na Utos sa Makasaysayang mga Iglesia ng Diyos na nangingilin ng Sabbath (No. 170)).

 

Tulad ni Cristo at ng iba pang mga Apostol at Presbyteri (gaya ng tawag sa kanila ni Irenaeus), pinangilin din ni Pablo ang mga Kapistahan, gaya ng nakita natin sa Mga Gawa. Gayundin, ang Araw ng Pagbabayad-sala ay tinutukoy sa Mga Gawa 27:9 bilang ang ayuno o nesteian, na isang punto ng pagbabago sa ikot ng panahon sa Gitnang Silangan. Kaya't hindi ginawa ni Pablo, at sa katunayan hindi kayang, alisin ang mga Kapistahan ng Diyos.

 

Bagama't hinangad ni Pablo na bumalik sa Jerusalem para sa Kapistahan na binanggit sa Mga Gawa 18:21 at 19:21 (tingnan ang KJV; The Interlinear Bible), ang teksto ng Mga Gawa 20:6 ay nagpapakita na pinangilin ni Pablo ang mga araw ng Tinapay na Walang Lebadura sa Filipos, dahil naantala. Pagkatapos ay pinilit niyang makarating sa Jerusalem para sa Pentecostes (Mga Gawa 20:16). Kaya’t malinaw na ang Iglesia sa Filipos ay nangingilin ng mga Kapistahan. Ang mga talaan ng mga Iglesia na nangingilin ng Sabbath sa Europa ay nagpapakita na ang mga Kapistahan ay sentro ng kanilang pagsamba. Ang pagsusuri sa Inquisition ay nagpapakita na ang mga Kapistahan ay ginamit bilang paraan ng pagkilala sa mga heretiko (e.g. C. Roth, The Spanish Inquisition, pp. 77ff.). Ang mga Kapistahan ay ipinangingilin hanggang ngayon sa Silangang Europa o ng mga trans-Carpathian Churches. Parehong pinangilin ng mga Judio at Cristiano ang mga Kapistahan sa pagkakalat.

 

Ang Templo at ang paghahain

Ang Templo ay pinili bilang isang templo ng paghahain (2Cron. 7:12), pagkatapos ng Tabernakulo at ang mga hain nito, pareho nung si David ay nasa Hebron at ang Tabernakulo ay nasa Shilo. Gayunpaman, ang mga Kapistahan ay hindi nakadepende sa Templo.

 

Ang mga Judio ay nais tayong paniwalain na iyon ay isang katotohanan. Sinubukan nilang ituon ang lahat sa Templo. Sinubukan nilang gawing sentro ito dahil may perang kasangkot. Ito rin ang parehong argumento para sa pagpapadala ng lahat ng ating mga ikapu sa punong-tanggapan ng anumang iglesia. Nais nilang gawing sentralisado ang pinagkukunan ng pera.

 

Pinili ng Panginoon ang Zion para sa Kanyang tirahan (Awit 132:13-14), ngunit ang pagpili na iyon ay ipinagpaliban para sa paglalakbay ng Iglesia sa ilang hanggang sa pagbabalik ng Mesiyas.

 

Ang Iglesia ay maglalakbay sa loob dalawang libong taon. Iyon ay isang apatnapung panahon ng Jubileo. Maaaring makita ang simbolismo kaugnay ng Tanda ni Jonas sa alegorya ng taon/araw/Jubileo. Ang pagkakalat ng Iglesia ay inilarawan ng apatnapung taon sa ilalim ng haligi ng apoy at ulap sa ilang. Ang sistemang iyon ay isang tiyak na pahiwatig na si Cristo ay ipapahiwatig ang sentro ng pagsamba sa pamamagitan ng mga hinirang. Ito ay naunawaan ng mga Apostol na nangilin ng mga Kapistahan sa iba't ibang lugar.

 

Ang pagtatalo sa Paskuwa/Easter ay naganap sa pagitan ng mga sangay ng Iglesia na walang kaugnayan sa Jerusalem at, sa katunayan, ang Templo ay nawasak na ng isang siglo nang umabot na sa pinakamataas na punto ang pagtatalo (tignan ang araling Mga Pagtatalo sa Quartodeciman (No. 277)). Hindi kailanman nakasentro ang argumento sa pagkakaroon ng hain sa Templo. Hindi kailanman itinuring ang hain na ang pangunahing salik sa pagpapasya. Ang mga Kapistahan ay hindi nakadepende sa Templo. Ang mga ito ay nauna sa Templo at nagpatuloy pagkatapos nito. Tanging ang paghahain ang nakasentro sa Templo. Gayunpaman, ang paghahain ay naganap din sa ibang lugar, parehong parehong habang nakatayo ang Templo at noong ang Templo ay nawasak sa panahon ng pagkabihag sa Babilonia (tingnan ang araling Kalendaryo ng Diyos (No. 156); cf. Schürer, History of the Jewish People in the Age of Jesus Christ, Vol. II, pp. 292-313).

 

Ang dalawampu't apat na hati ng mga tao ay naka-iskedyul ang tungkulin kasama ng mga saserdote at nanatili sa tahanan para sa araw-araw na panalangin at pag-aaral ng Bibliya, kasama ang kanilang mga delegado na naka-iskedyul at ipinadala sa Jerusalem (ibid., p. 293). Inako ng Templo sa Elephantine ang mga tungkulin ng paghahain hanggang sa muling itinayo ang Templo sa paghahari ni Darius II. Ang Templo sa Elephantine ay nawasak pagkatapos ng pag-atake (tingnan ang Pritchard, The Ancient Near East, Vol. I, pp. 278-282). Ang mga Aramaic na liham sa Pritchard, na isinalin ni Ginsberg, ay nagpapakita ng mga talaan ng panuto ng Paskuwa sa imperyong binanggit sa Ezra (tingnan ang araling Ang Tanda ni Jonas at ang Kasaysayan ng Muling Pagtatayo ng Templo [013]).

 

Ang mga kontribusyon sa pagpapanumbalik ng Templo ay binanggit, gayundin ang mga kaganapan sa pagkawasak ng Templo sa Elephantine noong ika-14 na taon ni Darius II. Ang mga Gobernador ng Juda ay mayroon ding pamamahala sa patakaran ng mga saserdote sa Elephantine. Ang mga teksto ay nagpapakita na ang paghahain ay hindi tumigil sa panahon ng pagkawasak ng Jerusalem at ng Templo at naibalik sa Jerusalem sa muling pagtatayo ng Templo doon. Ang paghahain ay tumigil sa Bagong Tipan at sa huling pagkawasak ng Templo sa Jerusalem noong 70 CE, ngunit ang mga Kapistahan sa pagkakalat ay nagpatuloy.

 

Sinubukan ng pagkasaserdote sa Templo sa Jerusalem na bawasan ang bisa ng mga paghahain sa Leontopolis (Schürer, pp. 146-147). Noong panahon ni Antiochus V Eupator (164-162 BCE), ang saserdoteng si Onias IV, anak ng Dakilang Saserdoteng si Onias III, ay pumunta sa Egipto at nakakuha ng pabor kay Ptolemy VI Philometor at sa kaniyang asawang si Cleopatra. Binigyan nila ito ng nawasak na templo sa Leontopolis sa nomos ng Heliopolis (sa gayon hindi sa nomos ng ari-arin ng Leontopolis at samakatuwid ibang lugar), na dati ay naging dambana ng agria boubastis. Ito ay humigit-kumulang 24 na milya (40 km) ng hilaga ng Memphis sa Delta. Ito ay itinayo sa disenyo ng Templo sa Jerusalem ngunit mas maliit (tingnan ang Josephus, The Wars of the Jews, Bk. VII, Ch. 10.3, pp. 426-432; cf. Schürer, ibid., p. 146).

 

Ang pormal na pagsamba sa templo ng mga Judio ay itinatag doon mula 160 BCE pataas. Ang Templong iyon ay itinayo doon alinsunod sa tagubilin ng Diyos kay Isaias (Is. 19:19). Itinayo ng Diyos ang Templong ito para sa isang layunin: Upang ipakita na ang Kanyang Anak ay nasa Egipto at mula sa Egipto ay tatawagin Niya ang Kanyang Anak. Mayroong gumaganang Templo doon na may gumaganang sistema ng paghahain at hindi kailanman nahiwalay si Cristo sa pakikipag-ugnayan ng Templo at sa kanyang Diyos. Ang Leontopolis na Templo ay isinara sa pamamagitan ng utos ni Vespasian noong 71 CE ayon kay Bullinger (Companion Bible, Appendix 81) o 73 CE ayon kay Schürer (Vol. III, p. 146). Ang Templong ito ay itinatag sa Goshen kung saan ang “liwanag” ay nasa panahon ng Exodo, upang ang Mesiyas ay maitago doon mula kay Herodes bilang isang bata. Ang mga paghahain doon ay itinalaga ng Diyos sa pamamagitan ng propesiya.

 

Ang mga Judio sa Diaspora ay pinangilin ang mga Sabbath, mga Bagong Buwan at ang mga Kapistahan (Schürer, Vol. III, p. 144). Ang sipi ng Horace (Sat. I 9, 69 GLAJJ I no. 129; cf. Schürer, p. 144) ay nagpapakita na ang Bagong Buwan ay tinukoy bilang ang hodie tricesima sabbata o ang ikatatlumpung Sabbath ibig sabihin ang Sabbath ng ikatatlumpung araw. Sa Commodian, tricesima ang pangalan para sa Bagong Buwan (Schürer, ibid.). Habang sinubukan ng pagkasaserdote sa Templo na limitahan ang paghahain sa Jerusalem, ang mga paghahain ng pagkain ay ginanap sa buong Diaspora (cf. Schürer, ibid.).

 

Ang mga sekta ay nangilin ng mga Kapistahan sa parehong paraan ngunit may mga pagkakaiba. Ang mga Saduceo ay nangingilin ng Inalog na Bigkis sa unang araw ng sanglinggo ng Kapistahan (ibig sabihin, Linggo) at ipinagdiwang ang Pentecostes limampung araw pagkatapos ng Linggo. Ito ay ginawa din sa Iglesia. Ang Essene ay nangilin ng Inalog na Bigkis sa huling araw ng Kapistahan na ayon sa kalendaryo ng araw at limitado sa Paskuwa ng Miyerkules-Inalog na Bigkis ng Martes (tingnan ang mga aralin ng Handog ng Inalog na Bigkis [106b]; Ang Paskuwa (No. 98); Kalendaryo ng Diyos (No. 156) at Ang Pagbilang ng Omer hanggang Pentecostes (No. 173)).

 
Ipinangilin ng Iglesia ang mga Kapistahan sa ilalim ng pag-uusig sa loob ng dalawang libong taon.

 

Pangunahing isyu sa Pananampalataya

Ang mga hinirang ay hinahatulan sa pamamagitan ng kanilang kaalaman sa Nag-iisang Tunay na Diyos. Sa pamamagitan ng kaalaman sa Diyos ay dumadaloy ang pag-unawa sa Kautusan at tumatatak sa isip at puso ng bawat isa.

 

Ang isyu ay hindi ang Sabbath, o ang mga Kapistahan, o ang Kautusan. Ito ay ang katotohanan na ang Diyos Ama ay ang Nag-iisang Tunay na Diyos (Juan 17:3; 1Juan 5:20) at Siya lamang ang walang kamatayan (1Tim. 6:16). Maaaring ipangilin ng isang tao ang Sabbath at maging heretiko pa rin. Kung hindi natin iingatan ang katotohanang ito tayo ay tatanggalin mula sa mga hinirang at mapapailalim sa makapangyarihang pagkalinlang at maniniwala sa isang kasinungalingan (2Tes. 2:11). Isinalin ng Marshall's Interlinear ang versikulong ito bilang an operation of error upang maniwala sila sa isang kasinungalingan. Hindi na nila kayang tulungan ang kanilang sarili. Tinatanggal lang sila mula sa mga hinirang at ang kanilang pang-unawa ay tinanggal. Hindi sila makakaunawa, kahit na gusto nilang makita ang pagkakamali.

 

Ang lahat ng pang-unawa ng mga hinirang ay nakabatay sa kanilang kaugnayan sa Nag-iisang Tunay na Diyos at sa kanilang kaalaman sa Diyos at sa Kanyang Anak, na si Jesucristo (Juan 17:3; 1Juan 5:20). Pinalawak ni Cristo ang Kautusan at siya ang naging ikalawang elemento ng Pananampalataya, ngunit hindi siya ang Nag-iisang Tunay na Diyos at, sa gayon, hindi ang layunin ng pagsamba. Ang paglabag sa Unang Utos ay nangangahulugan na ang mga Kapistahan ay tinanggal. Hindi ito maaaring ipangilin, kahit na nais ng mga naagkakamali na ipangilin ang mga ito. Ang Diyos ay makikialam kalaunan. Maaaring payagan ng Diyos ang kamalian ng Binitarian, halimbawa, na nagkasabay ang pangingilin ng mga Kapistahan. Gayunpaman, dapat tandaan na ang Paskuwa ay hindi naipangilin nang tama kasabay ng pagkakamaling ito. Ang isang magandang halimbawa ay ang halimbawa ng Worldwide Church of God sa pangingilin ng Paskuwa noong 1960s. Nang ang pagkakamali ng Binitarian ay ipinakilala, ang Paskuwa ay binago din sa isang maling petsa at hindi sinunod ang Deuteronomio 16:6-7. Sa loob ng tatlumpung taon ang Iglesia ay naging Trinitarian. Ang mga Kapistahan ay binago sa mga workshop; at ang Hapunan ng Panginoon ay naging pabagu-bago at maraming komunyon.

 

Para sa mga tumutupad sa Kautusan, ang mga Kapistahan ay isang kinakailangang paalala ng Plano ng Diyos. Bukod dito, ang ipinag-uutos na pagpapanumbalik ni Cristo sa ilalim ng kanyang sistema ay nagpapakita na ang mga Kapistahan ay kinakailangan at talagang isang pagpapala para sa kanyang mga tagasunod. Subalit, upang maging isang tagasunod ni Jesucristo ay kailangang sumunod sa mga Utos ng Diyos. Ang pagtulad kay Jesucristo ay nangangahulugang mamuhay nang tulad ng kanyang pamumuhay. Nang pinangilin niya ang Pagbabayad-sala, sinisimbolo nito ang gagawin niya sa kanyang pagbabalik bilang Haring Mesiyas. Na mangyayari pa lang. Ang mundo ay ipagkakasundo ni Cristo sa Diyos. Ang mga Kapistahan ang nagpapakita ng prosesong iyon.

 

Ang mga Kapistahan bilang tatak ng Diyos

Ang mga Kapistahan ay tatalakayin sa pagkakasunod-sunod.

 

Ang lingguhang Sabbath ay isang pangunahing pangangailangan ayon sa Kautusan para sa isang tao, na nabautismuhan at sa pagtanggap ng Banal na Espiritu, upang magkaroonng tanda ng kaligtasan, na tinatawag na Tatak ng Diyos. Ang Paskuwa ay ang ikalawang pangangailangan upang ipakita na ang Kautusan ng Diyos ay nasa kanyang kamay (mga gawa) at kanyang noo (isip) (Ex. 13:9). Ang kaparusahan sa hindi pagtupad sa Araw ng Pagbabayad-sala ay pagkatanggal sa ating bayan (tingnan ang araling Pagbabayad-sala (No. 138)). Ang ating bayan ay espirituwal na Israel o ang Iglesia.

 

Ang mga lingkod ng Diyos ay tinatakan sa kanilang mga noo (Apoc. 7:3; 9:4) at sa kanilang mga kamay (Ex. 13:9). Ang pangalan ng Ama ay nakasulat rin sa noo ng mga hinirang (Apoc. 14:1). Ang tanda ng pagsamba (sa katunayan, ng lahat ng relihiyon) ay inilarawang matatagpuan sa noo at kamay, maging sa sistema ng Hayop sa mga Huling Araw (Apoc. 14:9). Ang mga Banal na Araw na sinusunod ng isang tao sa paglilingkod sa kanyang Diyos ang naghihiwalay sa bawat sistema at nagpapakilala sa mga espirituwal na nilalang na namamahala sa bawat sistema.

 

Ang isang sistemang nangingilin sa Sabbath at mga Biblikal na Kapistahan ay batay sa Bibliya. Ang isang sistemang nangignilin ng day of the Sun at nangingilin sa mga kapistahan ng mga kulto ng Araw tulad ng Solstice, kasama ang mga pista ng Easter, ay hindi batay sa Bibliya. Sa katunayan, ang gayong sistema ay makikitang lubos na sumasalungat sa mga Kautusan ng Diyos. Ang Pasko ay malinaw na kinikilala bilang isang paganong pista na ang pag-uugnay nito sa Cristiano ay katawa-tawa, maging sa pangkaraniwang tao (tingnan ang araling Ang Pinagmulan ng Pasko at Easter (No. 235)). Mahirap isipin kung paano makabubuo ng isang sistemang napakalayo sa modelo ng Bibliya sa mga konsepto at paraan ng pagsamba. Bilang mga alipin ng sinusunod natin, ang pagsunod sa salita ng Diyos ay mahalaga sa Pananampalataya.

 

Bawat isa sa atin ay nasa ilalim ng direktang obligasyon na ipangilin ang mga Kapistahan gaya ng obligasyon nating ipangilin ang Sabbath at ang mga Bagong Buwan. Ang sistema ng Diyos ay malinaw, direkta at nasa ilalim ng Kautusan.

q