Christian Churches of God
No. 096
Pagkakaiba sa Kautusan
(Edition
3.5 19950318-19990614-20080128-20180325)
Ang aralin na ito ay sinusuri ang pagkakaiba sa pagitan ng kautusang moral
at kautusan para sa mga hain. Ang pagkakaibang ito ay bahagi ng batayan para
sa mga aktibidad sa Genesis. Tinatalakay din ng aralin ang mas malawak na
aspeto ng mga Kautusan ng Diyos. Ang mga tiyak na pagkakaibang ginawa ng mga
Repormador ay nakalista bilang mga Artikulo ng Pananampalataya mula sa
Second Helvetic Convention hanggang sa Thirty-nine Articles of the Church of
England of 1571 at ng iba pang mahahalagang artikulo ng Repormasyon hanggang
sa Methodist Articles of Religion of 1784. Ang mga pahayag na ito ay
mahalaga sa kanilang sariling karapatan.
Christian Churches of God
E-mail:
secretary@ccg.org
(Copyright
©
1995, 1999, 2008
Wade Cox)
(Tr. 2024)
This paper may be freely copied and distributed
provided it is copied in total with no alterations or deletions. The
publisher’s name and address and the copyright notice must be included.
No charge may be levied on recipients of distributed copies.
Brief quotations may be embodied in critical articles and reviews
without breaching copyright.
This paper is available from the World Wide Web
page:
http://logon.org and
http://ccg.org
Pagkakaiba sa Kautusan
Ang ilang mga elemento ng modernong Cristianismo ay nagtangkang ipahayag na
ang Kautusan ay inalis na dahil sa maling pagbasa ng mga Liham ni Pablo sa
Bagong Tipan. Ang pahayag na ito ay hindi tama. Ang pananaw na ito ay nabuo
dahil sa isang hindi pagkakaintindi sa kung ano ang tinanggal sa pamamagitan
ng sakripisyo ni Cristo at ipinako sa
stauros, ang tulos o krus sa Colosas 2:14. Pinawalang-bisa ni Cristo ang
sulat-kamay (cheirographon) sa mga
tuntuning na laban sa atin (o, was
contrary to us; tingnan ang Marshall’s
Interlinear, RSV) kasama ng mga
hinihingi nito. Ito ay inalis at ipinako sa
stauros.
Ano nga ba ang sulat-kamay?
Ano ang inalis sa landas sa pamamagitan ng hain ni
Cristo?
Tiyak na hindi ang Kautusan ng Diyos iyon. Ang pagkakaibang ginawa ng mga
Apostol ay nagpapakita na ang mga Utos na ibinigay ng Diyos ay mahalaga (tingnan
sa ibaba). Ang cheirographon ay isang
dokumento ng pagkakautang. Mula sa paggamit ng salitang Griyego na
dogmasin, ito ay isang sistema ng
mga regulasyon na tumutukoy sa Kautusan ni Moises (mula sa Ef, 2:15).
Mahalaga ang relasyon sa pagitan ng Diyos at ng Kanyang Kautusan.
Diyos
ay |
|
|
Kanyang Kautusan
ay |
|
Matuwid |
(Ezra 9:15) |
|
Matuwid |
(Ps.119:172) |
Sakdal |
(Mat. 5:48) |
|
Sakdal |
(Ps. 19:7) |
Banal |
(Lev. 19:2) |
|
Banal |
(Rom. 7:12) |
Mabuti |
(Ps. 34:8) |
|
Mabuti |
(Rom. 7:12) |
Tapat |
(Deut. 32:4) |
|
Katotohanan |
(Ps. 119:142) |
Ang Diyos ay hindi nagbabago. Gayundin si Cristo ay pareho kahapon, ngayon,
at magpakailanman (Heb. 13:8) dahil Siya ay may ganap na likas na Diyos
(Col. 1:19; 2:9). Ang Kautusan ay may mga mahahalagang katangian ng Diyos,
na nagmumula sa Kanyang kalikasan, at nakasulat sa mga puso ng mga hinirang.
Ang Kautusan ay matuwid, tunay, at mabuti (Neh. 9:13). Ang mga hinirang ay
tinuli sa puso dahil kabahagi sila sa likas ng Diyos (2 Ped. 1:4) at
nagsusumikap na makamit ang lahat ng kapuspusan (pleroma)
ng Diyos (Ef. 3:19), gaya ng ginawa ni Cristo. Ang lahat ng iba pa ay
kinakailangang sumunod sa mga Kautusan ng Diyos. Sila ay pinarusahan dahil
walang mga pagbabago (AB); sa ibang salita, because they keep no law (RSV,
Ps. 55:19). Mapalad silang lumalakad sa Kautusan ng Panginoon (Awit. 119:1).
Ang Kautusan ay natupad sa atin na lumalakad ayon sa Espiritu. (Rom. 8:4).
Hindi ang mga tagapakinig ng Kautusan ang mga ganap kundi ang mga sumusunod
(Rom. 2:13).
Ang pagsunod sa mga Utos ng Diyos ay mahalaga sa pag-ibig at pagkilala sa
Diyos (1Juan. 2:3,4; 3:22; 5:3) at kay Cristo (Juan. 14:15,21), at sa
pagtanggap at pagpapanatili ng Banal na Espiritu (Juan. 14:21; 1Juan. 3:24;
Mga Gawa 5:32), at sa mga pagpapala ng Diyos (Apoc. 22:14). Ang paglabag o
kaluwagan o pagtuturo ng kaluwagan o paglabag sa mga Utos ay ipinagbabawal
ni Cristo (Mat. 5:19).
Mateo 5:19
Kaya't ang sinomang sumuway sa isa sa kaliitliitang
mga utos na ito, at ituro ang gayon sa mga tao, ay tatawaging kaliitliitan
sa kaharian ng langit: datapuwa't ang sinomang gumanap at ituro, ito'y
tatawaging dakila sa kaharian ng langit. (AB)
Ang katotohanan ay nagsasalita si Pablo sa mga teksto hindi lamang tungkol
sa dalawang katawan ng kautusan, kundi pati na rin sa isang pangatlong akda
na nawala sa loob ng ilang mga siglo. Tinawag niya ang akdang iyon na
ergon nomou, isinalin bilang
Mga Gawa ng Kautusan, na sa
katunayan ay isa pang uri ng teksto na halos dalawang libong taon nang
nawala. Natagpuan ito sa mga Dead Sea Scrolls at sinuri sa teksto na
Ang mga Gawa ng Kautusan na
Teksto - o MMT (No. 104).
Itinuro ni Pablo na ang pagtutuli o di-pagtutuli ay walang kabuluhan kundi
ang pagtupad sa mga Utos ng Diyos [ang may kabuluhan] (1 Cor. 7:19).
Malamang hindi niya sasalungatin ang kanyang sarili sa Colosas o Galacia
(e.g. Gal. 3:10). Kaya't nagsasalita siya tungkol sa dalawang uri ng
kautusan.
Ang kautusan na tinupad ni Cristo sa Kalbaryo, samakatuwid, ay talagang
isang uri na hindi binago kundi tinupad. Ang karaniwang pagkakaiba ay ang
Kautusang Moral at ang Kautusan para sa Seremonya. Ang Kautusang Moral ay
tinutukoy bilang ang Sampung Utos.
Ang tinatawag na
Kautusan para sa Seremonya ay
tinutukoy bilang Kautusan ni Moises.
Ang pagkakaibang ito ay ipapakita na hindi sapat. Ang teksto tungkol sa Mga
Gawa ng Kautusan ay nagpapakita ng isang pangunahing lugar ng hindi
pagkakaintindi na sumisira sa posisyon ng antinomian ng modernong
Cristianismo.
Ang pagkakaibang ito ay magiging mas maliwanag mula sa sumusunod na
paghahambing.
Ang Decalogue ay |
Ang Kautusan para sa Mga Hain o para sa Seremonya ay |
1. Ibinigay ng Diyos sa pamamagitan ng Anghel sa
Sinai (Ex. 20: 1,22; Deut. 4:12;13; 5:22); |
1. Sinalita ni YHVH; isinulat ni Moises (Ex.
24:3,4,12); ibinigay bilang karagdagan sa mga Kautusan (Ex. 24:12); |
2. Isinulat ni Yahovah (Ex. 31:18; 32:16); |
2. Isinulat ni Moises (Ex. 24:4; Deut. 31:9); |
3. Sa mga bato (Ex. 24:12; 31:18); |
3. Sa isang aklat (Ex. 24:4,7; Deut. 31:24); |
4. Ibinigay ni Yahovah kay Moises (Ex. 31:18) |
4. Ibinigay ni Moises sa mga Levita (Deut. 31:25,26); |
5. Inilagay ni Moises
sa Kaban (Deut. 10:5); |
5. Inilagay ng mga Levita sa tabi ng kaban (Deut 31:26) upang ito ay
maging saksi laban sa
Israel.
|
Ang Decalogue |
Ang Kautusan para sa Mga Hain o para sa Seremonya |
6. Nakikitungo sa mga tuntuning moral (Ex. 20:3-17); |
6. Nakikitungo sa mga usaping ritwal ng seremonya (mula sa paggamit
nito sa Exodo, Levitico, Mga Bilang, Deuteronomio); |
7. Nagpapakita ng kasalanan (Rom. 7:7); |
7. Nag-uutos ng mga handog para sa mga kasalanan (tingnan ang
Levitico); |
8. Nagpapakita na ang paglabag sa kautusan ay kasalanan (1Juan. 3:4)
at
ang kabayaran ng kasalanan ay
kamatayan (Rom. 6:23). |
8. Walang kasalanan sa paglabag dahil ito ay
pinawalang-bisa (Ef.
2:15); kaya naman
kung saan walang kautusan ay
wala ring paglabag (Rom. 4:15). |
9. Dapat nating sundin ang buong kautusan (Sant. 2:10);
hindi tayo dapat sumuway sa pinakamaliit sa Kautusan (Mat. 5:19) |
9. Ang mga Apostol ay hindi
nangagutos ng anoman (tagubilin or Komisyon;
diesteilametha) na sundin
ang kautusan (Gawa 15:24); |
10. Dahil hahatulan tayo sa pamamagitan ng kautusan (Sant. 2:12); |
10. Hindi tayo dapat hatulan sa pagsunod dito. (Col. 2:16); |
11. Ang Cristiano na tumutupad sa kautusan na ito ay pinagpala sa
kanyang paggawa (Sant. 1:25); |
11. Hindi tayo aariing-ganap ng kautusan kundi ng pananampalataya
(Gal. 5:1-6); |
12. Ito ang sakdal na kautusan
ng kalayaan (Sant. 1:25; cf. Sant. 2:12) dahil ang kautusan ay
sakdal (Awit. 19:7); |
12. Ang kalayaan ay nagmumula sa pananampalataya,
hindi sa pagaariing-ganap sa pamamagitan ng kautusan (Gal. 5:1,3). |
13. Ang kautusan na ito ay itinatag sa pamamagitan ng
pananampalataya kay Cristo
(Rom. 3:31); hindi ito nawasak (Mat. 5:17); |
13. Inalis ni Cristo ang paghahati ng kautusan (Ef. 2:15); ang
pagkakautang (Col. 2:14); at istraktura (Gal. 3:19). |
14. Si Cristo ay dapat
dakilain ang kautusan, at gawing marangal (Is. 42:21); |
14. Pinawi ni Cristo ang
sulat-kamay na laban sa atin na nasa mga tuntuning salungat sa atin
(Col. 2:14). |
15. Sapagkat nalalaman natin
na ang kautusan ay espirituwal (Rom. 7:14 cf. v. 7). |
15. Ito ang kautusan ng utos
na ukol sa laman (Heb. 7:16). Hinayaan ng Diyos na bigyan ang
Israel ng mga kautusan na hindi nila masusunod dahil sa kanilang
karumihan. (Ezek. 20:25). Ang kautusan ay walang pinasasakdal. |
Ang istruktura na ukol sa laman ng kautusang para sa seremonya at ang mga
pisikal na simbolo ay kailangang ulitin taun-taon hanggang sa mabayaran ni
Cristo ng minsan magpakailanman ang ating mga kasalanan.
Ang kautusan para sa seremonya ay kailangang alisin nang buo upang maitaas
natin ang ating relasyon sa Diyos sa isang ganap na espiritwal na antas.
Tanging sa pamamagitan ni Cristo at ng kaloob ng Banal na Espiritu maaaring
magawa ito, dahil tayo mismo ang mga haing buhay ng sistema, na ibinibigay
ang ating mga sarili sa pag-ibig para sa isa't isa.
Ang Decalogue ay nagpapaliwanag ng dalawang Dakilang Utos at kung saan
nakasalig
ang buong Kautusan at ang mga Propeta (cf.
Ang Unang Dakilang Utos (No. 252)
at
Ang Ikalawang Dakilang Utos
(No. 257)).
Kaya't may pagkakaiba sa Kautusan, at ang pagkakaiba na iyon ay malinaw na
nagpapatibay sa kautusang moral. Ang kautusang moral ng Diyos ay espiritwal,
na sakdal ayon sa pagkakatatag, pinarangalan at pinadakila ni Cristo sa
pamamagitan ng pananampalataya, at nagbibigay ng kalayaan.
Ito ay isinulat ng daliri ng Diyos at tinatawag na
Kautusang Maka-hari (Ex. 31:18; Sant. 2:8). Tayo ay hinatulan ng
kautusang iyon, na pinadakila ni Cristo sa kanyang layunin. Kaya't ang
pagnanasa ay katumbas ng pangangalunya. Ang
buong Kautusan ay mas dakila,
hindi mas maliit, sa epekto nito sa mga matuwid. Ang mga propeta ay
nagbibigay-kahulugan sa ‘kautusang moral’ na nakapaloob sa Dalawang Dakilang
Utos at sa Sampung Utos na nagpapaliwanag ng mga ito. Kaya't ang tinatawag
na ‘kautusan para sa seremonya’ ay talagang nahahati muli sa ‘kautusan para
sa mga hain’ at sa komentaryong pambatas na nagbibigay-kahulugan sa
‘kautusang moral’.
Ang pagkabigong maunawaan ang pagkakaiba ay ang pangunahing pagkakamali ng
modernong Cristianismo na likas na antinomian at Gnostic. Ang Cristianismo
ay maling naghangad na alisin ang Kautusan ng Diyos dahil sa hindi
pagkakaintindi sa mga teksto ni Pablo at sa mga pagtukoy sa
Ergon Nomou o ang Mga Gawa ng
Kautusan. Sa pamamagitan ng paggawa ng ganitong konklusyon at pagsasama
ng lahat ng aspeto ng Pentateuch sa tinatawag na kautusan para sa seremonya,
maaari nilang maakit ang mga paganong lipi at ipakilala ang mga sistema ng
Mga Kulto ng Araw at ang mga Misteryo. Ang Sabbath ay maaaring palitan ng
Linggo at ang sistemang Easter ay maaaring ipalit sa Paskuwa.
Ang pagsunod sa mga Utos ng Diyos at sa Patotoo ni Jesucristo ay mahalaga
upang magmana ng punong kahoy ng buhay, tulad ng makikita natin sa
Apocalipsis 14:12 at 22:14. Ang kautusan ng mga utos na nakapaloob sa mga
tuntunin (Ef. 2:15; Col. 2:14) ay isang anino ng mabubuting bagay na
darating (Heb. 10:1), at ito ay pinawalang-bisa dahil sa kahinaan at kawalan
ng kapakinabangan (Heb. 7:18; 10:3).
Ito ay ibinigay dahil sa mga pagsalangsang, na iniutos sa pamamagitan ng mga
anghel sa kamay ng isang tagapamagitan (Gal. 3:19). Tinitingnan natin ang
sistema ng pagbabayad-sala sa ilalim ng kautusan para sa mga hain na
kinakailangan dahil sa ating patuloy na kabiguan na sumunod sa estruktura at
layunin ng Kautusan. Dahil dito, ang pagtutuli sa nabautismuhang adult ay
isang pisikal na tanda ng pagkakakilanlan sa isang bansa na espirituwal sa
kanyang sarili, at humihigit sa mga hangganan ng isang pisikal na bansa.
Samakatuwid, ito ay walang pakinabang maliban sa mga espirituwal na aspeto
ng indibidwal (cf. ang aralin na
Paglilinis at Pagtutuli (No. 251)).
Ang susunod na alamat ay ang paniwala na naitatag ang Kautusan sa Sinai. Ang
kautusang moral ng Diyos ay hindi naitatag sa Sinai.
Ito ay umiiral mula sa paglalang, na nagmumula sa
kalikasan ng Diyos. Ang Kasalanan ay nasa sanlibutan bago pa dumating ang
kautusan kay Moises (Rom. 5:13), kaya't ang mga kahihinatnan ng Kautusan ay
alam na mula kay Adan, dahil ang kasalanan ay hindi ibinibilang kung walang
kautusan. Kung saan marami ang kasalanan sa ilalim ng Kautusan mula sa Sinai
ay lalong dumarami ang biyaya (Rom. 5:15-21). Ang kasalanan ay laban sa
Diyos mula sa Kanyang kalikasan (Awit 51:4).
Nagkasala si Satanas sa pamamagitan ng paghihimagsik laban sa Diyos at sa
pagsisinungaling kay Eva na salungat sa kalooban ng Diyos, kaya't ninakaw
niya ang mga korona ni Adan at Eva at ang debosyon na nararapat para sa
Diyos.
Nilabag ni Satanas ang Ika-una, Ika-lima, Ika-anim, Ika-walo, Ika-siyam, at
Ika-sampung mga Utos (Gen. 3:1-4; Is. 14:13-14; Ezek. 28:2-10). Pagkatapos,
itinayo ni Satanas ang mga pisikal na representasyon ng mga demonyo, ginawa
ang kanilang mga sarili na mga bagay ng pagsamba at nilapastangan ang
pangalan ng Diyos, kaya't nilabag ang Ikalawa at Ikatlong mga Utos.
Noong panahon ni Cristo, naunawaan na si Satanas at ang mga demonyo ay
iniwan ang kanilang unang kalagayan, na nagkasala ng pakikiapid sa mga anak
na babae ng tao at sa gayon ay sinira ang Ika-pitong Utos (Gen. 6:4; 1Cor.
11:10; Judas 6; tingnan lalo na ang
New English Bible para sa mas malinaw na pahayag ng Judas 6; tingnan din
DSS, Genesis Apocryphon at
1Enoch). Sa pamamagitan ng mga maling sistemang relihiyon, inatake ni
Satanas at ng mga demonyo ang Ika-apat na Utos. Kaya't ang Kautusan ay isang
teoretikal na ugnayan sa pagitan ng mga di-pisikal na entidad pati na rin ng
mga pisikal na entidad. Ito ay espirituwal, samantalang ang sangkatauhan ay
sa laman, na ipinagbili sa ilalim ng kasalanan (Rom. 7:7,14) tulad ng mga
demonyo na hiwalay sa Diyos. Ang nagbalik-loob na tao ay nagagalak sa
kautusan ng Diyos ayon sa pagkataong loob (Awit 119:1ff.; Rom. 7:22).
Hindi sila mga may utang sa laman, kundi sa Espiritu bilang mga Anak ng
Diyos (Rom. 8:9-17).
Nagkasala ang sangkatauhan sa pamamagitan ng paglabag sa Ika-una, Ikalawa,
Ika-walo, at Ika-sampung mga Utos sa Halamanan ng Eden (Gen. 3:17) (cf. din
Doktrina ng Orihinal na Kasalanan Bahagi I: Ang Halamanan ng Eden (No. 246) at
Doktrina ng Orihinal na
Kasalanan Bahagi II: Ang mga Henerasyon ni Adan (No. 248)).
Si Cain ay nagkasala at nilabag ang Ika-anim at Ika-sampung Utos nang
patayin niya ang kanyang kapatid na si Abel (Gen. 4:7-8).
Si Cain at Abel ay kumakatawan kay Cristo at kay Satanas sa Hukbo.
Ang hain mula sa pastulan ni Abel ay higit na
katanggap-tanggap sa Diyos, na sumasagisag sa personal na sakripisyo ni
Cristo kaysa sa mga ani na nakuha ni Cain sa pamamagitan ng bunga ng lupa.
Ang mga simbolo ay espirituwal (cf. ang aralin na
Vegetarianismo at ang
Bibliya [183]).
Ang mga Nefilim ay nagkasala sa pamamagitan ng pagpatay at karahasan bago
ang Baha at hinatulan at winasak sila ng Diyos (Gen. 6:4-5, 11-13).
Si Enoc ay pumasok sa kapahingahan ng Diyos sa pamamagitan ng positibong
katuwiran, na nagpapakita ng sistema ng Sabbath (Gen. 5:22-24) (cf. din ang
aralin na
Ang mga Saksi (kabilang ang Dalawang Saksi) (No. 135)
para sa karagdagang impormasyon tungkol kay Enoc). Ang paglalang ay tumayo
bilang isang positibong saksi sa mga sistema ng Sabbath at mga Banal na Araw
(Gen. 1:1-2:3).
Sa pamamagitan ng mga
panahon ng ani, kanilang ipinakita ang Plano ng Diyos mula sa paglalang.
Si Ham, o marahil si Canaan, ay lumabag sa Ikalimang Kautusan sa pamamagitan
ng paglapastangan kay Noe (Gen. 9:20-27). Ipinapakita ng komentaryo ng
Soncino na mayroong pagkakaiba ng opinyon sa mga awtoridad kung si Ham o si
Canaan ang may kasalanan, at kung ang pagkakasala ay may kinalaman sa
pagkaputol ng ari o isang malaswang gawain (Soncino: Rashi, Sforno).
Nagkasala ang Faraon sa pamamagitan ng pagkuha kay Sarah sa pangangalunya at
paglabag sa Ikapitong Kautusan, kahit na siya ay walang alam sa pagkakasala
dahil sa panlilinlang ni Abraham, na nagkasala rin sa pamamagitan ng maling
patotoo, na lumabag sa Ikasiyam na Kautusan. Lumabag din siya sa Ikapitong
Kautusan dahil ipinadala niya ang kanyang asawa sa pagkaalipin sa isang
pakikiapid na relasyon (Gen. 12:15-20). Ang kanyang binhi ay pinarusahan sa
pagkaalipin sa Egipto sa loob ng apat na raan taon (Gen. 15:13). Kaya't
dalawang prinsipyo ang naitatag dito. Ang una ay ang kawalang-kaalaman sa
mga Kautusan ng Diyos ay walang lusot. Pangalawa, ang mga hinirang ay may
pananagutan sa pagdudulot ng pagkakatisod sa mga bansa; o sa pagkukulang na
bigyan sila ng babala (Ezek. 33:1-6).
Si Abimelech ay nalagay din sa paglabag sa Kautusan dahil sa panlilinlang ni
Abraham. Sa pagkakataong ito, nakialam ang Diyos (upang iligtas ang Israel),
dahil hindi pa lumalapit si Abimelech kay Sarah. Gayunpaman, siya ay
binalaan na siya ay malapit nang mamatay dahil sa pagkuha niya ng asawa ng
ibang lalaki (Gen. 20:3-4).
Parehong alam ni Faraon at ni Abimelech na sila ay lumabag sa Kautusan ng
Kataas-taasang Diyos. Kaya't ang pagbibigay ng Kautusan sa Israel sa Sinai
ay naglalayong pagtibayin ang
(moral na) Kautusan ng Diyos, at magbigay ng karagdagang mga batas para sa
pamamahala ng Israel, at upang ituro ang daan patungo kay Cristo.
Sinuportahan ng Diyos si Abraham sa digmaan laban sa mga bansa matapos ang
pag-atake sa mga lungsod ng kapatagan dahil sila ay lumabag sa Ika-anim at
Ika-walong Kautusan, kahit na ang kanilang aksyon ay kasangkot ang mga
lungsod ng Sodom at Gomorrah na nasa ilalim ng banta ng pagkawasak (Gen.
14:11-24).
Sapagka't ang Dios ay hindi nagtatangi ng mga tao (Deut. 1:17; 16:19; 2Sam.
14:14; 2Cron. 19:7; Kaw. 24:23; 28:21; Rom. 2:11; Ef. 6:9; Col. 3:25; Sant.
2:1); (cf. ang aralin na
Pagtatangi ng mga tao (No. 221)).
Hindi rin nagkasala si Job at hindi lumabag sa Ikatlong Kautusan sa
pamamagitan ng pagsumpa sa Diyos at dahil dito ay mamatay (Job 1:22;
2:9-10).
Si Job ay kinikilala na nauuna sa Kautusan sa Sinai.
Kaya't ang konsepto ng kasalanan (Job 2:10) ay nauuna rin sa Sinai.
Nabigo si Esau na igalang ang kanyang ama sa pamamagitan ng pagbebenta ng
kanyang karapatan ng pagkapanganay kay Jacob, na pumalit sa kanya (Gen.
25:31-34), sa gayon ay nilabag niya ang Ika-limang Utos. Dahil ang Ika-lima
ay ang unang utos na may pangako, ang pagkawala ng karapatan sa
pagkapanganay ay nangyari bilang parusa. Kaya't namagitan ang Diyos upang
panatilihin ang prinsipyong ito kahit na nilabag ni Jacob ang Ika-sampu at
malalabag ang Ika-siyam na Utos.
Si Moises ay ginawang elohim kay Faraon (Ex. 4:16; 7:1) dahil nilabag ng
Egipto ang mga Kautusan.
Yaong mga nagkasala na hindi saklaw ng Kautusan ay yaong mga walang kaalaman
sa kabuuang katawan ng Kautusan.
Ang kasalanan ay
umiiral bago pa ang Sinai ngunit kung wala ang Kautusan, ang kasalanan ay
patay (Rom. 7:8). Ipinapahiwatig ni Pablo na ang kamangmangan ay nagbibigay
ng kalayaan mula sa pahayag na siya ay minsang nabuhay na wala ang Kautusan
ngunit nang dumating ang utos, ay muling nabuhay ang kasalanan, at siya ay
namatay (Rom. 7:9). Maliwanag, ang buong Kautusan ay umiiral noong isinulat
niya ang tekstong ito. Sa katunayan, wala pang inaalis sa panahong ito. Ang
Bagong Tipan ay hindi pa pumapalit sa Lumang Tipan ng ang karamihan sa
Bagong Tipan ay naisulat.
Hebreo 8:13
Sa pagsasalita tungkol sa “bagong tipan,” ginawa niyang lipas
na ang una. At ang ginawang lipas na at tumatanda ay malapit nang maglaho.
(AB01)
Malapit nang maglaho o
malapit nang lumipas. Ang daan
patungo sa kabanal-banalang dako ay
hindi pa bukas.
Hebreo 9:8
Sa pamamagitan nito, itinuturo
ng Espiritu Santo na hindi pa naihahayag ang daan patungo sa santuwaryo,
habang nakatayo pa ang unang tabernakulo (AB01)
Ang daan ay magiging bukas lamang sa pagkawasak ng Templo noong 70 CE, at
ang pangangalat sa Juda. Ito ang mas buong kahulugan ng
Tanda ni Jonas at ng propesiya ng 'pitong pung sanglinggo ng mga
taon' sa Daniel 9:25 (tingnan ang aralin na
Ang Tanda ni Jonas at ang
Kasaysayan ng Muling Pagtatayo ng Templo [013]),
na may kinalaman sa pagtatapos ng Lumang Tipan at pagsisimula ng Bagong
Tipan. Ang Bagong Tipan ay nakatuon sa kautusan para sa mga hain, na maaari
lamang alisin kasama ng Templo. Ang Bagong Tipan ay ang pag-aalis ng mga
tuntunin ng hain, hindi ang pag-aalis ng Kautusan.
Mas malawak na aspeto ng mga Kautusan ng Diyos.
Ang pakikipagtalo na ang Sampung Utos lamang ang bahagi ng katawan ng
Kautusan ng Diyos, sa ilalim ng kategoryang
kautusang moral na umiiral bago
ang Sinai, ay hindi tama.
Ang Sampung Utos ang mga pangunahing bahagi ng Kautusan sa loob ng Unang
Dalawang Dakilang Utos at lubos na pinaunlad sa pamamagitan ng Kautusan at
ng mga Propeta.
Ang mga kautusan sa pagkain ay umiiral bago pa ang Baha. Ang pagkakaiba sa
kategorya ng malinis at di-malinis na mga hayop ay alam ni Noe at ibinigay
ng Diyos sa mga detalye para sa Daong (Gen. 7:2-3).
Kaya, ang mga probisyon ng kautusan sa pagkain ay ginawa mula pa sa
paglalang. Ang mga pagkakaiba ay ginawa at nakita mula kay Adan hanggang kay
Abel (tingnan sa itaas). Ang pahayag na ang mga kautusan sa pagkain ay
sinusunod ng mga Judaista ay nagpapakita ng malalim na kamangmangan sa
siyentipiko at pangkapaligirang batayan ng mga kautusan sa pagkain at ang
kanilang lugar sa paglalang (tingnan ang aralin na
Ang Mga Kautusan sa Pagkain
(No. 015)).
Gayundin, ang pakikipagtalo na ang mga kautusan ng ikapu ay nakatali sa
kautusan para sa mga hain na ibinigay sa Sinai ay mali rin. Nagbigay ng
ikapu si Abraham kay Melquisedec ng Salem mga apat na raan na taon bago ang
Kautusan sa Sinai (Gen. 14:18-20) (cf. ang aralin na
Ikapu [161]).
Kaya't may patuloy na aspeto ng Kautusan, na lumalampas sa tiyak na
limitasyon ng Decalogue at sumasaklaw sa mga regulasyon ng araw-araw na
buhay ng Israel at ng planeta. Itatatag ng Mesiyas ang estruktura ng mundo
sa katapusan ng panahon, at sa ganitong paraan, muling ipapatupad niya ang
mga Sabbath, ang mga Bagong Buwan (Is. 66:20) at ang mga Kapistahan (Zac.
14:16-19; tingnan din ang Ezek. 45:1ff. at 46:1ff.).
Kaya, ang Levitico 23 ay
may patuloy na bisa at ang mga bansa ay mapipilitang sundin ang Kautusan.
Si Cristo ay siya ring
kahapon, ngayon, at magpakailan man (Heb. 13:8), kaya't hindi niya babaguhin
ang mga kondisyon ng mga Banal na Araw na ipapataw niya sa mga tao.
Gayundin, kinakailangan ng mga bansa na sundin ang mga Sabbath ng lupa at
ang mga lupain ay bibigyan ng kapahingahan dahil sa pagkukulang sa pagsunod
sa mga pisikal na kautusan na ito. Ang ugnayan sa pagitan ng Kautusan at ng
mga kahihinatnan ay maibabalik.
Kaya't may malinaw na pagkakaiba sa pagitan ng mga Kautusan ng Diyos at ng
kautusan na inalis ni Cristo. Iyon ay maaari
lamang na ang kautusan para sa mga
hain kasama ang mga ritwal na obligasyon nito. Ang mga tuntunin ng hain ay
hindi nagregula sa mga Sabbath na naging bahagi ng Decalogue. Sila ay
nagtakda lamang kung ano ang dapat gawin sa mga Sabbath sa panahon ng Templo
bilang paghahanda para sa pagdating ng Mesiyas at ang pagtatatag ng isang
bagong sistema na sila ay nagsilbing halimbawa lamang. Kaya't ang mga
Sabbath ay hindi nawala sa pagkamatay ng Mesiyas. Ang mga Sabbath ay naging
mas makabuluhan sa pagtatatag ng Iglesia na siyang nagbibigay-kahulugan sa
mga ito. Ang sistema ng pagsamba tuwing Linggo ay nagmula sa sistemang
pagano at mga kulto ng Araw at wala itong kinalaman sa Cristianismo. (cf.
din
Ang Pinagmulan ng Pasko at
Easter (No. 235)).
Ang pag-unawa sa pagkakaiba sa Kautusan sa pagitan ng Decalogue at ng
kautusan para sa mga hain ay medyo matagal na at napakahalaga. Ang mga
Repormador ay tiyak sa pagkakaibang ito. Ang isang listahan ng maraming
pahayag ukol dito ay makikita sa publikasyon ng Seventh-Day Adventist na
Questions on Doctrine (Review and
Herald Publishing, 1957, pp. 131ff.). Ang mga ito ay:
The Second Helvetic
Confession (1566), ng Reformed Church ng Zurich, at isa sa mga
pinaka-maimpluwensya sa lahat ng simbolo ng Continental (Philip Schaff, The Creeds of Christendom, Vol. 1, pp. 391, 394, 395), sa kabanata
12, “Tungkol sa Kautusan ng Diyos,” pagkatapos ikumpara ang “moral” at “para
sa seremonya” ng mga kautusan, ay nagsasabi tungkol sa mga kautusang moral,
“Kami ay naniniwala na ang buong kalooban ng Diyos, at lahat ng
kinakailangang tuntunin, para sa bawat bahagi ng buhay na ito, ay ganap na
naiparating sa kautusang ito” (hindi na tayo ay aariing ganap dahil dito,
kundi na tayo ay babaling patungo kay Cristo sa pamamagitan ng
pananampalataya). Ang mga uri at anyo ng kautusan para sa seremonya ay
huminto na. “Ang anino ay huminto nang dumating ang katawan,” ngunit ang
kautusang moral ay hindi dapat pawalang-halaga o itakwil,
at ang lahat ng mga aral laban sa
kautusan ay kinokondena (tingnan ang Schaff, Vol. 3, pp. 854-856
(pagbibigay diin ay idinagdag)).
Thirty-nine Articles of Religion of the Church of England
(1571). Ang Artikulo VII ay nagsasaad na ang “kautusan na ibinigay ng Diyos
kay Moises” hinggil sa “mga seremonya at ritwal” ay hindi na obligado,
“walang sinumang Cristiano, ang malaya mula sa pagsunod sa mga utos, na
tinatawag na moral.” (Schaff, vol. 3, pp. 491, 492)
The American Revision of Thirty-nine Articles by the Protestant Episcopal
Church
(1801) ay magkatulad sa nauna. (Tingnan ang Schaff, vol. 3, p. 816.)
The Irish Articles of Religion (1615), na pinaniniwalaang
isinulat ni Archbishop Ussher, pagkatapos ipahayag na ang kautusan para sa
seremonya ay nawala na, ay nagsasabi: “Walang sinuman sa mga Cristiano ang
malaya mula sa pagsunod sa mga Utos na tinatawag na Moral.” (Tingnan ang
Schaff, vol. 3, pp. 526,541.)
The Westminster Confession of Faith (1647), pagkatapos
ipakita ang pagkakaiba sa pagitan ng kautusan para sa seremonya at ng
kautusang moral, at ang pagpapawalang-bisa ng una at ang pag-panatili ng
huli, sa kabanata 19 ay nagsasaad na “ang kautusang moral ay magpakailanman
na nakatali sa lahat,” hindi para ariing ganap, kundi bilang isang patakaran
ng buhay, upang kilalanin ang nagpapalakas na kapangyarihan ni Cristo. Ang
kautusang ito ay patuloy na “isang perpektong patakaran ng katuwiran.” At
dagdag pa rito, “Hindi nagbubuwag si Cristo sa ebanghelyo sa anumang paraan,
kundi higit pang pinapalakas ang obligasyong ito.” (Tingnan ang Schaff, vol.
3, pp. 640-644.)
The Savoy Declaration of the Congregational Churches
(1658). Walang pagbabago sa kabanata 19, “Tungkol sa Kautusan ng Diyos,”
mula sa Westminster Confession. (Tingnan ang Schaff, vol. 3, p. 718).
Baptist Confession of 1688
(Philadelphia), ay batay sa
London, 1677, confession, na walang pagbabago mula sa Westminster Confession
sa kabanata 19, “Tungkol sa Kautusan ng Diyos.” Tinatalakay nito ang
pagkakaiba sa pagitan ng moral at kautusan para sa seremonya at pinapahayag
na walang Cristiano ang malaya mula sa kautusang moral. (Tingnan ang Schaff,
vol. 3, p. 738.)
Methodist Articles of Religion (1784). Ang dalawampu't
limang artikulong ito, na ginawa ni John Wesley para sa mga American
Methodists, ay pinaikli (sic) mula sa Thirty-nine Articles ng Church of
England, at nagpapahayag: “Bagama't ang kautusang ibinigay ng Diyos kay
Moises, tungkol sa mga seremonya at ritwal, ay hindi nag-o-obliga sa mga
Cristiano, at ang mga sibil na alituntunin nito ay hindi kinakailangang
tanggapin sa anumang pamahalaan, gayunpaman, walang sinumang Cristiano ang
malaya mula sa pagsunod sa mga utos na tinatawag na moral.” (Tingnan ang
Schaff, vol. 3, pp. 807,808.)
Sa pagtukoy sa pananaw na ito, pinaniniwalaan ng mga Seventh-Day Adventist
na:
Ang pananaw na
pinananatili ng mga Seventh-day Adventists kaugnay sa kanilang relasyon sa
Decalogue, at ang kanilang pagkakaiba sa pagitan ng kautusang moral at ng
kautusan para sa seremonya, ay ganap na sinusuportahan ng mga pangunahing
kredo, artikulo ng pananampalataya, at mga catechismo ng makasaysayang
Protestantismo.
Ang konsepto na ang Decalogue ay inalis sa pagkamatay ni Cristo ay isang
kamakailang ideya.
Tiyak na ito ay hindi itinuro ng mga nagtatag ng
Protestantismo, dahil ito ay lubos na sumasalungat sa kanilang paniniwala
(SDA Questions On Doctrine, pp.
131-134).
Ang katotohanan na ang isang tao ay sumasang-ayon sa mga tagapagtatag ng
Protestantismo ay dapat pa ring tratuhin na may malaking pag-iingat, dahil
sila ay lubos na nagkamali sapagkat nabigo silang bumalik sa panahon bago
kay Augustine ng Hippo sa kanilang Repormasyon. Sa gayon, nabigo ang mga
repormador na ibalik ang orihinal na mga turo ng Iglesia.
Nabigo silang itatag ang tamang sistema ng pagsamba sa loob ng Kalendaryo ng
Diyos (cf. ang aralin na
Kalendaryo ng Diyos (No.
156)),
at pagkatapos ay nabigo silang itatag ang tamang relasyon ng Kautusan ng
Diyos at ang pagkakaiba sa Kautusan.
Isang tiyak na pagkakamali na kanilang ginawa ay ang pagkukulang nilang
ituwid ang pagkakamali ng Trinidad, na itinakda mula sa mga Konseho ng
Constantinople (381 CE) at Chalcedon (451 CE). Dahil dito, nabigo ang
repormasyon at hindi nila naitatag ang mga Banal na Araw sa pamamagitan ng
banal na utos at interbensyon.
Ang mga Banal na Araw at ang mga Sabbath ay tahasang tinutuligsa.
Ito ay pangako na ginawa mismo ng Diyos sa pamamagitan
ng mga propeta. Nagsalita ang Diyos sa pamamagitan ng propetang si Amos at
inihambing ang Israel sa Huling Araw sa isang kaing ng bungang-kahoy sa
tag-init (Amos 8:1ff.).
Ang kaparusahan para sa kabiguan na sumunod sa Diyos ay ang mga Sabbath at
ang mga Kapistahan ay nagiging pagdadalamhati. Sinusundan ito ng taggutom sa
pakikinig sa mga salita ni Yahovah (Amos 8:11-14). Dahil sa kabiguan na
maunawaan ang kalikasan ng Nag-iisang Tunay na Diyos (Juan. 17:3; 1Juan.
5:20), ang mga tao ay pinaparusahan (Os. 8:5-9). Kahit ang mga demonyo ay
alam na ang Diyos ay iisa at nanginginig pa (Sant. 2:19). Ang mga dakilang
bagay ng Kautusan ng Diyos ay isinulat para sa Israel dahil itinuring nila
itong dayuhan sa pamamagitan ng kanilang paglabag sa Unang Kautusan at
pagdami ng kasalanan sa pagsamba (Hos. 8:11-12; tingnan ang
Interlinear Bible at pati na rin
ang
Kautusan at ang Unang Utos (No. 253)).
Ang ugnayan sa pagitan ng mga Kapistahan at mga hain na nakasaad sa
Deuteronomio 12:8-14 ay inalis kasama ng ugnayan sa pagitan ng mga hain at
ng lingguhang Sabbath. Hindi maaaring iugnay ng isang tao ang Banal na
Kalendaryo at mga Kapistahan at ang kautusan para sa mga hain ng hindi
ginagamit ang parehong konsepto sa lahat ng ibang aspeto ng Kautusan. Ang
buong sistema ng pamahalaan ng Diyos ay pinalaya mula sa sistema ng
paghahain, kabilang ang mga sistema ng Banal na Araw. Ang Paskuwa ay
ipinakilala bago ibinigay ang Kautusan sa Sinai. Ang buong proseso ng
pagpapakilala ng mga hinirang sa Cristianismo ay nakabatay sa
pagkakasunod-sunod ng mga Banal na Araw hanggang sa Ikalawang o
Pangkalahatang Pagkabuhay na Mag-uli. Hindi maaaring alisin ang mga ito
hanggang sa Huling Dakilang Araw. Bawat Kapistahan ay kumakatawan sa isang
patuloy na bahagi ng Plano ng Diyos na patuloy na nalalahad. Sila, ayon sa
kahulugan, ay bahagi ng sistema ng pag-aani na patuloy na umiiral at
nalalahad (cf. ang aralin na
Mga Kapistahan ng Diyos kaugnay sa Paglalang (No. 227)).
Ang Kautusan ay anino ng mga bagay na darating (Heb. 10:1). Ang anino ay
nagpapakita ng katotohanan; hindi ito inaalis mula rito. Ang anino na iyon
ay tiyak na nauugnay sa hain (Heb. 10:1-10), at hindi sa mga Kapistahan. Ang
mga Simbahang Katoliko at Protestante ay parehong nauunawaan na ang mga
sinaunang Kapistahan ay kailangang ipagdiwang. Pinagkamalian nila ang
Paskuwa sa sistemang pagano na Easter, at hindi tama ang pagkaka-bilang nila
ng Pentecostes mula sa Easter; subalit, hindi nila pinagtatalunan ang
kanilang pangangailangan. Dahil sa kanilang maling pag-unawa sa doktrina ng
Kaharian ng Diyos, at sa pagtanggi sa pisikal na pagpapanumbalik sa Milenyo
at sa Ikalawang Pagkabuhay na Mag-uli, hindi nila nauunawaan ang mga huling
Kapistahan.
Ang hapunan sa ika-14 ng Nisan, na naging Hapunan ng Panginoon, ay isinama
sa Paskuwa at isinagawa sa labas ng mga bayan ayon sa hinihingi ng
Deuteronomio 16:5-7 (cf. ang mga aralin na
Ang Paskuwa (No. 098);
Mga Pagtatalo sa
Quartodeciman (No. 277);
Ang Buwan at ang Bagong
Taon (No. 213)).
Ang Hapunan ng Panginoon ay itinatag at isinagawa ni Cristo.
Ito ay nauuna sa Paskuwa, na ginaganap sa gabi ng
ika-14 ng Nisan.
Ang hain ng Paskuwa, na si
Cristo mismo, ay naganap sa ika-14 ng Nisan, at ang Hapunan ng Paskuwa ay
naganap sa ika-15. Ang parehong gabi ay dapat ipagdiwang sa labas ng mga
bayan kasama ang buong pitong araw ng Kapistahan ng Tinapay na Walang
Lebadura. Ang Hapunán ng Panginoon ay isang taunang pagdiriwang na nauugnay
sa Paskuwa at Tinapay na Walang Lebadura.
Ang Biblia ay nagsasabing ang mga kapintasan sa mga Kapistahan ay sanhi ng
mga nasa Katawan na sumunggab sa kamalian ni Balaam dahil sa upa, at
napahamak sa paghihimagsik ni Kora (Judas 11-12). Sa madaling salita,
nagtuturo sila para sa upa at binabaluktot nila ang mga Kapistahan at ang
pag-unawa sa Kautusan at Patotoo. There is no light (Isa. 8:20, KJV) o
walang umaga (AB) sa kanila. Sila'y dalawang ulit na namatay at binunot
hanggang ugat. Ang mga taong ito, na mga hindi nagtataglay ng Espiritu, ang
siyang lumilikha ng mga pagkakahati-hati sa mga Huling Araw (Judas 19). Ang
paghihimagsik ni Kora ay isang patuloy na proseso laban sa salita ng Diyos
(cf.
Ang mga Nicolaitan (No.
202)).
Si Cristo ay may kakayahang ingatan na hindi matisod ang mga hinirang at
iharap sila sa Diyos na ating Tagapagligtas (Judas 24-25; tingnan ang
Marshall’s Interlinear, AB).
Gayunpaman, ang mga pagkakabaha-bahagi sa loob ng Katawan ni Cristo ay
pinahintulutan upang malantad kung sino ang tunay at napatunayan na ng Diyos
(1Cor. 11:19). Ang argumento na ang teksto ng Galacia 3:10 ay nag-aalis ng
mga Kapistahan ay nagpapakita ng kakulangan ng kaalaman sa pre-Sinaitic na
kalikasan ng paglalang at ng mga Sabbath. Ang pagpapanumbalik ng mga
Kapistahan sa ilalim ng parusa ng pagkagutom ay isang kinakailangang bahagi
ng pagsisimula ng Milenyo (Zac. 14:16-19). Hindi nagbabago ng isip si
Cristo. Ipinapanumbalik niya ang mga Kapistahan dahil hinihingi niyang
ipagdiwang ang mga ito.
Ang mga Iglesia ng Diyos, kasama si Cristo at ang Iglesiang Apostoliko (Mat.
26:17-20; Luc. 2:41,42; 22:15; Juan. 2:13,23; 5:1; 7:10; 10:22; Mga Gawa
18:21(AB); 19:21; 20:6,16; 24:11,17), ay ipinagdiwang ang mga Kapistahan sa
loob ng dalawang libong taon, maliban sa isang Iglesia mula sa
ika-labinsiyam na siglo. Ang mga bahagi ng Iglesia na nangingilin ng Sabbath
sa Europa na nabigo sa pagsunod sa mga Utosn o nahulog sa apostasya ay
nawalan ng mga Kapistahan (tingnan ang mga aralin na
Ang Tungkulin ng Ikaapat na
Utos sa Makasaysayang mga Iglesia ng Diyos na Nangingilin ng Sabbath (No.
170),
Ang Kautusan ng Diyos (L1)
at ang Serye
ng kautusan (Nos. 252-263)).
Tulad ni Cristo, at ng iba pang mga Apostol at
Presbyteri, ipinagdiwang ni Pablo
ang mga Kapistahan, gaya ng nakita natin mula sa Mga Gawa. Kaya't hindi niya
inalis at hindi niya maaaring alisin ang mga ito. Ang Templo ay pinili
bilang isang Templo ng pag-aalay (2Cron, 7:12), pagkatapos ng mga
Tabernakulo sa Hebron at Shiloh. Gayunpaman, ang mga Kapistahan ay hindi
nakatali sa Templo. Pinili ng Panginoon ang Sion bilang Kanyang tahanan
(Awit 132:13-14) ngunit ang pagpiling iyon ay ipinagpaliban para sa
paglalakbay ng Iglesia sa ilang hanggang sa pagbabalik ng Mesiyas. Ang
aksyon na ito ay inilarawan ng apatnapung taon sa ilalim ng haligi ng apoy
at ulap sa ilang (cf. din ang aralin na
Balangkas ng Talaan ng Oras
ng Panahon (No. 272)). Ito ay isang
tiyak na indikasyon na si Cristo ang magpapakita ng sentro ng pagsamba sa
pamamagitan ng mga hinirang.
Sa ilalim ng mga Apostol, ipinagdiriwang ng Iglesia ang mga Kapistahan sa
iba't ibang lugar; bagaman si Pablo ay nagsikap na makabalik sa Jerusalem
para sa Kapistahan na binanggit sa Mga Gawa 18:21; 19:21 (tingnan ang AB;
The Interlinear Bible).
Ipinapakita ng Mga Gawa 20:6 na ipinagdiriwang ni Pablo ang mga araw ng
Tinapay na Walang Lebadura sa Filipos, na naantala. Siya ay nagsikap na
makarating sa Jerusalem para sa Pentecostes (Mga Gawa 20:16). Parehong mga
Judio at Cristiano ang nagdiriwang ng mga Kapistahan sa panahon ng
pangangalat. Ang mga Kapistahan ay nauna sa Templo at nagpatuloy pagkatapos
nito. Ang hain lamang ang sentral sa Templo. Gayunpaman, ang hain ay
isinasagawa din sa iba’t-ibang lugar, kapwa habang ang Templo ay nakatayo pa
at nang ito ay nawasak noong panahon ng pagkakabihag sa Babilonia. Ang
Templo sa Elephantine ay ginampanan ang mga tungkulin ng hain hanggang sa
ang Templo ay muling itinayo sa paghahari ni Dario II. Ang Templo sa
Elephantine ay pagkatapos ay winasak sa pamamagitan ng pag-atake (tingnan
ang Pritchard, The Ancient Near East,
vol. I, pp. 278-282). Ang mga sulat sa Aramaiko sa aklat ni Pritchard, na
isinalin ni Ginsberg, ay nagpapakita ng mga talaan ng utos ng Paskuwa sa
imperyo na binanggit sa Ezra. (tingnan ang aralin na
Ang Tanda ni Jonas at ang
Kasaysayan ng Muling Pagtatayo ng Templo [013]).
Ang mga kontribusyon sa pagpapanumbalik ng Templo ay binanggit, gayundin ang
mga pangyayari sa pagkawasak ng Templo sa Elephantine noong ika-14 na taon
ni Dario II. Ang mga Gobernador ng Juda ay mayroon ding kontrol sa patakaran
ng mga saserdote sa Elephantine. Ipinapakita ng mga teksto na ang hain ay
hindi huminto sa panahon ng pagkawasak ng Jerusalem, at ang Templo ay
naibalik sa Jerusalem sa muling pagtatayo ng Templo doon. Ang hain ay
tumigil kasama ng Bagong Tipan at ang huling pagkawasak ng Templo sa
Jerusalem, ngunit ang mga Kapistahan sa pangangalat ay nagpatuloy. Ang
Iglesia ay ipinagdiriwang ang mga Kapistahan sa ilalim ng pag-uusig sa loob
ng dalawang libong taon.
Isa pang Templo ang itinayo sa Egipto sa Leontopolis, sa Nome ng Heliopolis,
ng Dakilang Saserdote na si Onias IV.
Ang
templong ito ay ipinropesiya ng Diyos sa pamamagitan ni Isaias (Is 19:19).
Ito ay isinara sa utos ni Vespasian noong 71 CE, matapos ang pagkawasak ng
Templo sa Jerusalem, bagaman ito ay patuloy na nagsagawa ng hain doon mula
sa pagtatayo nito noong ca. 160 BCE.
Ang mga hinirang ay hinuhusgahan ayon sa kanilang kaalaman sa Iisang Diyos
na Tunay. Sa pamamagitan ng kaalaman sa Diyos, ang pag-unawa sa Kautusan ay
umaagos at nagiging nakatanim sa isipan at puso ng indibidwal. Ang isyu ay
hindi ang Sabbath, o ang mga Kapistahan, o ang Kautusan; ito ay ang
katotohanan na ang Diyos Ama ang Iisang Diyos na Tunay (Jn. 17:3; 1Jn.
5:20), at Siya lamang ang walang kamatayan (1Tim. 6:16). Kung hindi tayo
magpapakatatag sa katotohanang ito, tayo ay aalisin mula sa mga hinirang at
ibibigay sa makapangyarihang pagkalinlang at maniwala sila sa
kasinungalingan (2Tes.
2:11). Isinasalin sa Marshall’s
Interlinear ang talatang ito bilang
an operation of error so that they
believe a lie. Hindi na nila matutulungan ang kanilang sarili. Sila ay basta
na lang aalisin mula sa mga hinirang at ang kanilang pag-unawa ay aalisin.
Hindi nila maiintindihan, kahit na gusto nilang makita ang pagkakamali.
Ang lahat ng pag-unawa ng mga hinirang ay nakabatay sa kanilang relasyon sa
Iisang Diyos na Tunay at sa kanilang kaalaman sa Diyos at sa Kanyang Anak,
si Jesucristo (Jn. 17:3; 1Jn. 5:20). Ang paglabag sa Unang Utos ay
nagsisiguro na ang mga Kapistahan ay aalisin. Hindi ito maipagdiriwang kahit
na ang mga nasa pagkakamali ay nais itong ipagdiwang. Ang Diyos ay
makikialam sa pangmatagalan na panahon. Para sa mga sumusunod sa Kautusan,
ang mga Kapistahan ay isang mahalagang paalala ng Plano ng Diyos. Bukod pa
rito, ang sapilitang pagpapanumbalik ni Cristo sa ilalim ng kanyang sistema
ay nagpapakita na ang mga Kapistahan ay kinakailangan at tunay na isang
pagpapala para sa kanyang mga tagasunod.
Ang pagtanggal ng Sampung Utos mula sa mga hinihingi ng Kautusan at ang
kanilang pagkalito sa kautusan para sa mga hain na tinatawag na kautusan
para sa seremonya ay nagmumula sa isang malalim na kamangmangan sa mga turo
ni Cristo at ng mga Apostol, na kahit ang mga Protestanteng repormador ay
hindi naligaw sa pagkakamaling ito. Ito ay isang katangian ng espirituwal na
kahinaan, pagkakamali, at pagkukulang ng Iglesia sa mga Huling Araw. Ang
kahinaang ito ay makikita sa mga pangako sa mga Iglesia sa mga kabanata 2 at
3 ng Apocalipsis, kung saan ang Iglesia sa Sardis ay patay at ang Iglesia sa
Laodicea ay isinusuka. Wala alinman sa mga Iglesia na ito ang makakapasok sa
Kaharian ng Diyos. Tanging isang maliit na bilang ng kanilang mga miyembro
ang makakapasok sa Unang Pagkabuhay na Mag-uli.
Ang binhi ng babae, na siyang Iglesia, ay ang mga tumutupad ng mga Kautusan
ng Diyos at ng Patotoo o ng Pananampalataya kay Jesucristo (Apoc. 12:17;
14:12). Tingnan din ang aralin na
Pag-ibig at ang Istraktura
ng Kautusan [200]
q