Christian Churches of God

No. 161

 

 

 

 

 

Ikapu

 (Edition 6.0 19960310-20060513-20060701-20070224-20170713-20190312)

                                                        

 

Ang pagbibigay ng ikapu ay karaniwan sa maraming relihiyon. May ilang mga lider ay nagtatakda ng mataas na hinihingi sa kanilang mga tagasunod, na nangangaral pa ng hanggang tatlong magkakahiwalay na ikapu kung minsan. Ang aralin na ito ay sinisiyasat ang ikapu sa bibliya at bumubuo ng mga konklusyon na may kaugnayan sa mga Judio at Cristiano ngayon. Ang mga taong nagbayad ng tatlong ikapu ay mayroong magagandang sorpresa na matutuklasan.

 

Christian Churches of God

PO Box 369,  WODEN  ACT 2606,  AUSTRALIA

 

E-mail: secretary@ccg.org

 

(Copyright © 1996, 1997, 2005, 2006, 2007, 2017, 2019 Wade Cox)

(Tr. 2024)

 

This paper may be freely copied and distributed provided it is copied in total with no alterations or deletions. The publisher’s name and address and the copyright notice must be included.  No charge may be levied on recipients of distributed copies.  Brief quotations may be embodied in critical articles and reviews without breaching copyright.

 

This paper is available from the World Wide Web page:
http://logon.org and http://ccg.org

 


 Ikapu

 


Ang kautusan ng ikapu ay hindi nakahiwalay. Ito ay isang pangunahing isyu sa Pananampalataya at sa mga hinirang, at tunay na isa sa mga palatandaan ng mga hinirang gaya ng ipapakita.

 

Ang Tipan ng Diyos ay direktang konektado sa Unang Utos, tulad ng makikita sa mga aralin na Ang Unang Utos: Ang Kasalanan ni Satanas (No. 153) at Kautusan at ang Unang Utos (No. 253). Ang mga tanda ng Tipan ay may diretsong kaugnayan sa Unang Utos, sa pagsamba at kaalaman sa Nag-iisang Tunay na Diyos (Juan 17:3; 1Juan 5:20). Ang mga tanda sa Tipan ng Diyos ay nagsimula sa mga tanda ng Lumang Tipan sa pagtutuli at Paskuwa. Ang Sabbath ay ang Ikaapat na Utos, na dumadaloy mula sa una, at ito ang huling elemento sa Una at Dakilang Utos patungkol sa pag-ibig sa Diyos (cf. Kautusan at ang Ikaapat na Utos (No. 256) at Ang Unang Dakilang Utos (No. 252)).

 

Mateo 22:36-39 “Guro, alin ba ang dakilang utos sa kautusan?” 37At sinabi sa kanya, “Ibigin mo ang Panginoon mong Diyos nang buong puso mo, at nang buong kaluluwa mo, at nang buong pag-iisip mo.’ 38Ito ang dakila at unang utos.’ 39At ang pangalawa ay katulad nito, ‘Ibigin mo ang iyong kapwa na gaya ng iyong sarili.’ (AB01)

 

Ang Dakilang Utos na ito ay itinatag mula sa Deuteronomio 6:5 at ito ang sentro ng Kautusan. Lahat ng iba pang mga kautusan ay nagmumula sa kautusan na ito at batay ang lahat dito (tingnan din ang Mar. 12:28-34; Luc. 10:25-28).

 

Ang Tipan ng Diyos ay nangangailangan ng dedikasyon ng mga miyembro ng pisikal at espirituwal na Israel. Ang Israel ay pinili at inihiwalay ng Diyos bilang isang bansa na may ilang mga tanda. Ang unang mga elemento ay ang mga tanda ng pagtutuli at ng Paskuwa. Ang Sabbath rin ay isa sa mga tanda (Ex. 20:8, 10, 11; Deut. 5:12) sa pagitan ng Diyos – na nagpapabanal sa atin – at tayo (Ex. 31:12-14). Ang Paskuwa, kasama ang Kapistahan ng Tinapay na Walang Lebadura, ay isang tanda o tatak (mula sa Ex. 13:9, 16), na noon at ngayon ay isang tanda ng kautusan ng Panginoon (Deut. 6:8) at ng Kanyang pagtubos sa Israel (Deut. 6:10). Mula sa Bagong Tipan, ang pagtubos na ito ay umaabot sa lahat ng nasa kay Cristo (Rom. 9:6; 11:25-26).

 

Ang pagtubos sa Israel ay mula sa panganay ng sinapupunan at samakatuwid ay ang panganay ng babae at hindi ng lalaki. Ang pagtatalaga na ito sa buong Israel ay itinatag bilang seremonya ng pagtutuli at ito mismo ay tumutukoy sa bautismo bilang pangunahing tanda. Ang Paskuwa ay kinapalooban ng Hapunan ng Panginoon, na naging pangunahing elemento ng Kapistahan mula sa Bagong Tipan. Gayunpaman, ang buong Paskuwa ay kinakailangan at iningatan, bagaman kung minsan ay hindi wasto (mula sa Deut. 16:4-8; 1Cor. 11:1ff.; 2Ped. 2:13; Jude 12).

 

Ang pagtuli ay dapat na sa puso (Deut. 30:6; Jer. 4:4) at hindi lamang pisikal (Gen. 17:11; Deut. 10:16). Ang pagtatatag ng Paskuwa bilang pangalawang tanda ay pinalawig mula sa Hapunan ng Panginoon sa araw ng paghahanda patungo sa Kapistahan (ayon sa Deut. 16:4-8). Ang Sabbath ang ikatlong tanda ng mga hinirang bilang pisikal na bansa. Kaya’t ang Juda ay maaaring sundin ang Sabbath ngunit hindi pa rin makakamit ang buhay na walang hanggan hanggang pagkatapos ng Ikalawang Pagkabuhay na Mag-uli, na hindi kasama sa Ikalawang Tipan (tingnan din ang aralin na Si Lazarus at ang Taong Mayaman  (No. 228)). Ang Sabbath ang panlabas na lingguhang pagsasariwa ng tanda ng mga panloob na tanda ng Tipan na bautismo at ang Banal na Espiritu, samantalang ang paghuhugas ng paa at ang tinapay at alak sa Hapunan ng Panginoon ay mga taunang pagsasariwa ng relasyon sa Tipan na itinatag mula sa bautismo at pagtanggap ng Banal na Espiritu (tingnan ang aralin na Ang mga Tipan ng Diyos (No. 152)).

 

Ang Sabbath ay isang tanda ng parehong pisikal at espirituwal na Israel. Sa gayon maaaring tuparin ang Sabbath at maging parte ng pisikal na Israel ngunit hindi pa rin kasama sa Unang Pagkabuhay na Mag-uli bilang bahagi ng espirituwal na hinirang.

 

Ang dugo ng Tipan ay itinatag mula sa Tipan ni Abraham sa Genesis 15:7-21. Si Abraham ay dumaan sa pagitan ng dalawang piraso ng mga pinatay na hayop bilang indikasyon ng Mesiyas na darating. Si Cristo ang tagapaghatid o tagapamagitan ng Tipan.

 

Si Cristo ay kailangang mamatay upang tubusin ang nilikha. Ang pagtataksil sa Tipan ay nangangahulugan ng kamatayan. Ipinakita ito ni Moises sa pamamagitan ng kanyang mga aksyon sa Sinai kung saan winisikan niya ang dambana at ang mga tao. Nangangahulugan ito na ang Pagbabayad-sala ay ganap na nakasalalay sa Diyos at ang parusa para sa pagtalikod mula sa Tipan ay kamatayan at, sa pamamagitan ng kamatayang ito, ang pagkasaserdote ay pinapaging-banal (Ex. 24:6–8; 29:10–21) at kasama nila ang bansa ay pinapaging-banal.

 

Kaya’t ang dugo ay simbolismo ng  pinakadakilang kaloob at  at ang pinakamatinding parusa ng kamatayan at hain sa pagbabayad-sala. Gaya ng sinabi ni Cristo: "Walang may higit pang dakilang pag-ibig kaysa rito, na ibigay ng isang tao ang kanyang buhay dahil sa kanyang mga kaibigan." (Juan 15:13). Kaya naman ang mga kasalanan na nagreresulta sa kamatayan ay binabayaran sa pamamagitan ng kamatayan.

 

Ang pagkitil ng buhay ay ipinagkatiwala sa mga awtoridad, kaya't ang dugo ng taong iyon ay papadanakin ng ibang tao (Gen. 9:6). Sinabi ni Pablo tungkol sa mahistrado na nagpapatupad ng ganoong parusa: "sapagka't hindi walang kabuluhan ang pagdadala niya ng tabak: sapagka't siya'y ministro ng Dios, tagapaghiganti sa ikagagalit sa gumagawa ng masama." (Rom. 13:4) – ang kabayaran ng kasalanan ay kamatayan (Rom. 6:23).

 

Ang Unang Utos ay nangangailangan ng pagtatatag ng Kautusan ng Diyos higit sa lahat, sa isip at gawa, dahil ito ay nagmumula sa Kanya. Ito ay may kinalaman sa pagkain, sa batas sibil at sa pagtatanggol sa sarili maging sa bansa, sa digmaan, o indibidwal. Ang dugo ay maaari lamang pumatak alinsunod sa salita ng Diyos. Ang mga itinatag ng Diyos ay hindi maaring kontrahin ng tao nang walang kasalanan. Kaya't ang vegetarianismo, ang hindi paglaban, at maging ang pacifism sa sukdulang anyo nito ay lahat ay kumakalaban sa mga Kautusan ng Diyos at naglalayong itaas ang tao at ang kanyang kautusan sa antas na kapantay ng Diyos.

 

Ang kabayaran para sa kasalanan ay ‘buhay para sa buhay’, at hindi ito maibibigay ng tao (Awit 49:7-8; Mar. 8:36-37). Ang buhay ng bawat tao ay kabayaran para sa kanyang sariling kasalanan at ang lahat ng buhay ay pag-aari ng Diyos (Awit 50:9-10). Kaya't ibinibigay ng Diyos ang dugo ng pagbabayad-sala (Lev. 17:11), na ginawa Niya sa Messiyas at sa Tipan. Sa gayon, ang hain ay bunga ng biyaya at hindi ang batayan o ugat ng biyaya.

 

Ang pagtuli at (sa kalaunan) bautismo ay nagpapahiwatig ng pagpili sa sa Tipan. Ang Paskuwa ay nagdiriwang ng pagtubos ng Israel mula sa sanlibutan at kasalanan. Ang dalawang aspeto nito ay pisikal at espiritwal na pagtubos na binubuo ng Hapunan ng Panginoon at ng Gabi ng Pag-alala (o ang mismong Paskuwa), kung saan ang Mesiyas ang pinatay na Cordero (tingnan ang mga aralin na Ang Hapunan Ng Panginoon [103]; Ang Paskuwa (No. 098) at Ang Gabi ng Pangingilin [No. 101]). Ang dugo ay kinakailangan para sa mga namatay ng Egipto, para sa kanilang kawalan ng paniniwala, at para rin sa mga hinirang ng Israel.

 

Kaya’t ang hatol laban sa Egipto ay isang hatol laban sa buong sangkatauhan. Ang Israel ay nasa ilalim din ng hatol ng kamatayan. Ang pagtubos sa Israel ay ang pagtubos sa lahat sa pamamagitan ng cordero ng Paskuwa. Ang mga Judio (binubuo ng Juda, Levi, at bahagi ng iba pang mga tribo) ay hinatulan ng kamatayan sa Mateo 24 at itinakda para sa pagkawasak dahil sa pagsuway o pagtataksil sa Tipan. Ang Juda ay ikinalat at ipinadala sa pagkawasak dahil hindi nila sinunod ang Kautusan ni Moises; sa katunayan, kanilang binago ito. Ang Iglesia ay tinubos at niligtas mula sa pagkawasak na ito (cf. ang aralin na Ang Tipan ng Diyos (No. 152)).

 

Kaya’t ang pagtubos ay espiritwal at pisikal, at nasasalamin sa pagkakasunud-sunod ng mga kaganapan mula sa Hapunan ng Panginoon hanggang sa Paskuwa hanggang sa unang Banal na Araw ng Tinapay na Walang Lebadura, kung saan ang lebadura ng masamang akala at ng kasamaan ay isinantabi para sa tinapay na walang lebadura ng pagtatapat at ng katotohanan (1Cor. 5:7-8). Ang pagkabuhay na mag-uli ay sumunod – pagkatapos na si Cristo ay iniharap bilang Handog ng Inalog na Bigkis o ang unang-bunga ng Israel. Sa gayon ang Mesiyas ang panganay na inihain bilang banal sa Panginoon at samakatwid ang unang bahagi ng sistema ng ikapu sa kanyang pinakadakilang pisikal at espiritwal na anyo (cf. ang aralin na Handog ng Inalog na Bigkis [No. 106b]).

 

Batay sa mga kinakailangan ng Unang Utos, makikita natin na ang bansa at ang Iglesia ay kailangang mapagingbanal ang kanilang mga tao at ang kanilang ani sa Panginoong Diyos bilang bahagi ng Tipan. Ang unang elemento ay ang mga panganay ng tao at hayop. Gayunpaman, ang lahat ng mga batang lalaki ay tinuli at ang mga anak na babae ay mga anak ng Tipan mula sa kanilang kapanganakan at hain sa paglilinis (tingnan ang aralin na Paglinis at Pagtuli (No. 251)). Ang Paskuwa ay isinasagawa ng lahat ng mga bata at ng mga dayuhan sa loob ng mga pintuang-daan. Ang pagdiriwang ay isinagawa upang ang pinakabata ay magtanong: "Anong ibig ninyong sabihin sa pagdiriwang na ito?" (Ex. 12:26). Ito ay salungat sa Hapunan ng Panginoon, na kinabibilangan lamang ng mga alagad ng Mesiyas na nabautismuhan.

 

Sa gayon ay mayroong pagkakaiba sa pagitan ng pisikal na pagpapabanal ng Israel sa ilalim ng Tipan at pagpapalaya mula sa pagkabihag, at ang espirituwal na pagtubos ng Israel mula sa kamatayan.

 

Ang kawalan ng kakayahan ng mga komentarista (tulad ni Rushdoony) na maunawaan ang dalawang bahagi ng Kapistahan ng Paskuwa sa unang dalawang araw, ay naglilimita sa kanilang kakayahan na maunawaan ang kahalagahan ng pagsama ng mga bata sa Paskuwa habang sila at ang hindi nabautismuhan ay hindi kasali sa Hapunan ng Panginoon, kahit na naroroon sila sa Kapistahan at sa mga hapunan.

 

Ang pagkakamaling ito ay nagdulot sa kanila ng isang lohikal na suliranin na humantong sa bautismo ng sanggol (tingnan ang Rushdoony, The Institutes of Biblical Law, Presbyterian and Reformed Publishing Company, USA, 1973, pp. 46-47). Ang pagkakamaling ito ay tila nagmumula rin sa maling pagkakaunawa sa problema ng Kapistahan ng Paskuwa na binanggit ni Pablo sa 1Corinto 11, kung saan naroroon ang mga pamilya (tingnan ang Deut. 16:4-7). Higit pa rito, ang tinatawag na komunyon ng tinapay at alak ay tradisyonal na ipinagkakait sa mga  batang nabinyagan hanggang sa sila ay kumpirmadong nasa tamang edad na, kahit sa mga sistemang Ortodokso na nagsasagawa ng binyag ng mga sanggol. Ang kasanayang ito ay nagmumula sa isang adaptasyon ng orihinal na sistema ng quartodeciman na Paskuwa (cf. aralin na Mga Pagtatalo sa Quartodeciman (No. 277)).

 

Ang Bagong Tipan ay partikular na nagsasaad na ang mga bata ay pinapaging-banal sa mga hinirang. Ang mga hinirang ay pinapaging-banal (1Cor. 6:2) ng Diyos Ama at iniingatan kay Jesucristo (Judas 1). Ang mga banal ay pinapaging-banal ng Diyos sa pamamagitan ng dugo ng Tipan (Heb. 10:29), at ng katawan ni Jesucristo (Hebreo 10:9-10). Kaya’t ang Banal na Espiritu ay espiritu ng ating Diyos, at sa pamamagitan ng pangalan ni Jesucristo ang mga hinirang ay pinapaging-banal at hinugasan sa pamamagitan ng kanyang hain, nagpapatuloy sa Pananampalataya sa pamamagitan ng Diyos sa pamamagitan ng Kanyang Espiritu (Gawa 26:18).

 

Ang mga hinirang ay ipinagkalooban ng kapatawaran sa pamamagitan ng awa at pinapanatili ang kanilang kalagayan sa pamamagitan ng pananampalataya,  kaya't pinapaging-banal ang isa't isa sa loob ng Iglesia at sa mga pamilya (1Cor. 7:14). Ang mga hindi sumasampalataya na asawa at mga anak ay  pinapaging-banal sa mga hinirang, samantalang ang mga hinirang mismo ay  pinapaging-banal sa isang Katawan ni Cristo (Rom. 12:5; 1Cor. 12:20-27). Kaya't ang pagpapaging-banal ay hindi nakasalalay sa mga estruktura ng korporasyon kundi ay nakasalalay sa bautismo at pagtanggap ng Banal na Espiritu. Kung ang mga bata ay maaaring bautismuhan, ang kanilang pagpapaging-banal ay hindi dumadaloy mula sa nagbalik-loob na magulang kundi ay magiging likas sa kanilang sarili. Gayunpaman, dahil ang kanilang pagpapaging-banal ay nakasalalay sa nagbalik-loob na magulang at hindi likas sa kanilang sarili, ang bautismo ng sanggol ay walang bisa.

 

Bilang bahagi ng prosesong ito ng pagpapaging-banal at pagtatalaga sa ilalim ng Tipan, ang mga panganay ay itinatalaga bilang banal sa Panginoon.

Exodo 13:1-2 At ang Panginoon ay nagsalita kay Moises, na sinasabi, 2“Pakabanalin mo sa akin ang lahat ng mga panganay, anomang nagbubukas ng bahay-bata sa mga anak ni Israel: maging sa tao at maging sa hayop ay akin.” (AB)

 

Exodo 13:11-16 At mangyayari, pagkadala sa iyo ng Panginoon sa lupain ng Cananeo, gaya ng isinumpa sa iyo at sa iyong mga magulang, at pagkabigay niyaon sa iyo, 12Ay ihihiwalay mo para sa Panginoon yaong lahat na nagbubukas ng bahay-bata, at bawa't panganay na mayroon ka na mula sa hayop; ang mga lalake, ay sa Panginoon. 13At bawa't panganay sa asno ay tutubusin mo ng isang kordero; at kung hindi mo tutubusin, ay iyo ngang babaliin ang kaniyang leeg: at lahat ng mga panganay na lalake sa iyong mga anak ay iyong tutubusin. 14At mangyayari, na pagtatanong sa iyo ng iyong anak sa panahong darating, na sasabihin, Ano ito? na iyong sasabihin sa kaniya: Sa pamamagitan ng lakas ng kamay ay inilabas tayo ng Panginoon sa Egipto, sa bahay ng pagkaalipin. 15At nangyari, nang magmatigas si Faraon na hindi kami tulutang yumaon, ay pinatay ng Panginoon ang lahat ng mga panganay sa lupain ng Egipto, ang panganay ng tao at gayon din ang panganay ng hayop: kaya't aking inihahain sa Panginoon ang lahat ng nagbubukas ng bahay-bata na mga lalake; nguni't lahat ng panganay ng aking anak ay aking tinutubos.’ 16At magiging pinakatanda sa iyong kamay, at pinakaalaala sa pagitan ng iyong mga mata: sapagka't sa pamamagitan ng lakas ng kamay ay inilabas tayo ng Panginoon sa Egipto.” (AB)

 

Exodo 22:29-30 Huwag kang magmamakupad ng paghahandog ng iyong mga ani, at ng tulo ng iyong mga pigaan. Ang panganay sa iyong mga anak na lalake ay ibibigay mo sa akin. 30Gayon din ang gagawin mo sa iyong mga baka, at sa iyong mga tupa: pitong araw na mapapa sa kaniyang ina; sa ikawalong araw ay ibibigay mo sa akin. (AB)

 

Ang mga lalaki ng Israel ay tinuli sa ikawalong araw at inilagay sa ugnayan ng Tipan sa Diyos, at sa ikawalong araw ang mga bagay ng hain na ito ay kumakatawan sa ugnayang iyon. Ngayon ay nakikita natin na ang panimula na ito na may kinalaman sa mga panganay at sa Unang Utos at sa relasyon sa Diyos ay may direktang kaugnayan sa mga unang bunga at sa sistema ng ikapu. Ang sistema ng ikapu ay ganap na nauugnay sa ating relasyon sa Diyos bilang bahagi ng Israel, at ito ay kumakatawan sa ugnayan ng Iglesia sa Diyos sa Unang Pagkabuhay na Mag-uli.

 

Ang konsepto ng mga unang bunga ay nauugnay sa mga kautusan ng pagtubos, kaya’t ang ugnayan ay malinaw. Ang pagtubos ay sa pamamagitan ng Cordero. Ang Nilalang na ito ay ang Anghel at Elohim na tumubos sa Israel at nasa unahan nila (Gen. 48:15-16; Zac. 12:8). Ang pagsunod sa kautusan na ito ay isa ring tanda ng mga hinirang.

Exodo 34:19-20 Yaong lahat na nagbubukas ng bahay-bata ay akin; at gayon din ang lahat ng hayop na lalake, ang panganay ng baka at ng tupa, 20At ang panganay ng isang asno ay iyong tutubusin ng isang kordero: at kung hindi mo tutubusin ay iyo ngang babaliin ang kaniyang leeg. Lahat ng panganay sa iyong mga anak ay iyong tutubusin. At walang lalapit sa harapan ko na walang dala. (AB)

 

Kaya ang mga handog ay sapilitan. Walang tao ang makapagpapaging-banal sa mga panganay; ito ay ukol sa Panginoon.

Levitico 27:26 Ang panganay lamang sa mga hayop na iniukol ang pagkapanganay sa Panginoon, ang hindi maitatalaga ninoman; maging baka o tupa, ay ukol sa Panginoon. (AB)

 

Malinaw din ang ugnayan ng panganay sa mga Kapistahan at Sabbath.

Deuteronomio 15:19-20 “Lahat ng panganay na lalaki na ipinanganak sa iyong bakahan at sa iyong kawan ay iyong itatalaga sa PANGINOON mong Diyos. Huwag mong pagtatrabahuhin ang panganay ng iyong baka, ni gugupitan ang panganay ng iyong kawan. 20Kakainin mo ito, ikaw at ng iyong sambahayan sa harapan ng PANGINOON mong Diyos taun-taon sa lugar na pipiliin ng PANGINOON. (AB01)

 

Ang panganay ay nakatali sa sistema ng ikapu sa pamamagitan ng pagtubos at ng ikalawang ikapu. Kaya ang panganay ay banal dahil ito ay nakatali sa Plano ng Kaligtasan na matatagpuan sa pamamagitan ng sistema ng Kapistahan.

Romans 11:16 Kung ang masang inialay bilang unang bunga ay banal, ay gayundin ang buong limpak; at kung ang ugat ay banal, gayundin ang mga sanga. (AB01)

 

Ang pagtubos ay parehong pisikal at espiritwal. Ang Israel ay inalipin sa Egipto sa parehong pisikal at espiritwal na paraan, na nasa ilalim ng pagkaalipin sa kasalanan. Kaya’t ang pagtubos ng tao ay kaugnay ng kanyang espiritwal na buhay at ng kanyang kaayusan sa lipunan. Ang buong sangnilikha sa bandang huli ay dapat tubusin (Rom. 8:20-21), kaya naman ang milenyal na paghahari ni Jesucristo ay dapat ding kabilang ang pisikal na mga tao sa loob ng panlipunang kaayusan tulad ng itinatag sa Sinai. Ang Kautusang iyon mula sa Sinai ay perpekto. Ang ilang aspeto (tulad ng diborsiyo) ay pinahintulutan dahil sa katigasan ng puso ng Israel.

 

Ang panganay ay sa ina at hindi sa ama, gaya ng ating nakita (Ex. 13:2). Higit sa isang asawa ang tradisyonal na pinahihintulutan sa karaniwang lalake, habang ang hari ay pinapayagan na magkaroon ng mas marami pa (apat (mYeb 4:11; mKet. 10:1-6; at gayundin ang Koran) o lima (mKer. 3:7) na mga asawa depende sa mga awtoridad (tingnan din ang mKid. 2:7; mBkh. 8:4); at labing-walo para sa hari (mSanh. 2:4). Ang sektang Qumran ay naniniwala na dapat na ang mga hari at karaniwang tao ay isa lamang ang asawa (tingnan si E. Schürer, The History of the Jewish People in the Age of Jesus Christ, Vol. I, p. 320, n. 125). Ang Bagong Tipan ay nililimitahan ang mga matatanda at diyakono na magkaroon ng higit sa isang asawa (1Tim. 3:2, 12). Kaya’t ang panganay ay ginagawang banal at itinatalaga, kahit na mula sa isang polygamo na kasal at/o isinilang sa ilalim ng levirate na kautusan ng pampamilyang tungkulin sa asawa ng isang kapatid na lalaki (Deut. 25:5-6). Kaya si Zerubbabel ay pinapaging-banal dahil isinilang siya sa ganong relasyon (tingnan ang aralin na Talaangkanan ng Mesiyas  (No. 119)).

 

Mahalagang nakalista si Zerubbabel doon dahil sa kanyang kahalagahan sa pagtatayo ng Templo.

 

Sa pakikitungo sa Israel sa ilalim ng Ehipto, inilagay ng Diyos ang lahat ng mga panganay ng Ehipto, kapwa tao at hayop, sa ilalim ng parusang kamatayan. Sa Israel, ginawa Niya ang buong bansa bilang Kanyang panganay.

Exodo 4:22-23 Iyong sasabihin sa Faraon, ‘Ganito ang sabi ng Panginoon, ang Israel ang aking panganay na anak, 23at aking sinasabi sa iyo, “Pahintulutan mong umalis ang aking anak upang siya'y makasamba sa akin.” Kung ayaw mo siyang paalisin, aking papatayin ang iyong anak na panganay.’” (AB01)

 

Ang gawaing ito ng pagtubos ay nagpatibay sa Israel sa bilang mga kasapi ng Tipan. Kaya’t ang tao at ang hayop ay naging sa Diyos sa pamamagitan ng pag-aampon. Sa pamamagitan ng kasalanan, ang Israel ay nararapat  na mamatay, tulad ng Egipto na nararapat ding mamatay. Sinisimbolo nito ang kahilingan ng Diyos kay Abraham na ihain niya si Isaac. Gayunpaman, sa pamamagitan ng Anghel ni Jehova/Yahovah, ang Diyos ay naglaan ng hain bilang kahalili niya; sa katunayan, ang Anghel ay sinisimbolo ng hain na iyon bilang manunubos. Kaya’t ang buhay ay kasama sa hain dahil sa ideya na ang buhay ay inihain sa pagpapanatili o pagpapanumbalik ng tao sa Diyos sa isang relihiyosong konteksto, sa pamamagitan ng pagtatalaga o pagbabayad-sala. Ang tao na nasa kasalanan ay hindi kwalipikado na maghandog ng kanyang buhay bilang kaloob sa kanyang sariling pagkatao. Sa gayon, ipinagkasundo ni Cristo ang sangkatauhan sa Diyos upang maaari nilang ipagpatuloy ang gawain ng pagpapakasakit sa patuloy na batayan (tingnan din ang aralin na Ang Layunin ng Paglalang at ang Sakripisyo ni Cristo (No. 160)).

 

Ang konsepto ng panganay na ibinibigay sa Diyos sa ikawalong araw ay bilang isang hain, kung saan ang indibidwal ay pinapanatili ang ugnayan sa Diyos. Ang buong tribo ni Levi ay nilikha bilang kapalit na panganay na nakatalaga sa Diyos (Blg. 3:40-41). Ito rin ay tumutukoy sa atin bilang tunay na panganay sa orden ni Melquisedec. Ang mga hayop ay kadalasang ibinibigay sa mga saserdote, ngunit ang isang saserdote ay hindi kayang magsagawa ng pang araw-araw na hain nang mag-isa. Kaya’t ang bansa ay nahati sa dalawampu't apat na pangkat gaya rin ng mga saserdote, at mayroon silang mga indibidwal na may tungkulin sa Jerusalem sa mga hanay ng kanilang mga pangkat gaya ng pagkasaserdote (ito ay isang simbolo na tumutukoy sa huling orden ni Melquisedec bilang mga hinirang). Ang mga pangkat ay nagtitipon sa kani-kanilang mga tribu, at ang karamihan ay wala sa Templo kapag ang kanilang pangkat ay nakatalaga sa Jerusalem (Schürer, ibid., Vol. II, pp. 292-293).

 

Kaya’t ang hain ay isang mahalagang bahagi ng pagsamba araw-araw ngunit kasama ang buong bansa sa pamamagitan ng mga pangkat. Ang mga handog ng mga pangkat ng bansa ay sa pamamagitan ng panalangin at pag-aaral ng Bibliya bilang karagdagan sa hain. Ang paghahain ay napalitan kay Cristo ngunit ang iba pang mga elemento – ng panalangin at pag-aaral ng Biblia at araw-araw na debosyon – ay hindi pinalitan o tinanggal. Mula sa posisyong ito, imposible para sa isang piling saserdote na ibukod ang kongregasyon mula sa paghahain at sistema ng pagsamba - halimbawa, sa pamamagitan ng pagkakait ng alak sa Hapunan ng Panginoon at, gayundin, sa iba pang bahagi ng komunyon.

 

Ang pagtutuli sa ikawalong araw o paghahandog ay nagsisilbing muling pagpapatibay ng ugnayan sa Tipan ng magulang. Dito nagmula ang ideya ng bautismo ng sanggol. Ito ay unang nauugnay sa paghahain ng panganay at batas ng pagtutuli bilang pangako sa Tipan ng mga magulang. Bagaman ito ay maaaring isang paraan ng pagtatalaga, hindi ito maaaring pumalit sa bautismo at pagbabalik-loob. Iyon ang dahilan kung bakit ang mga gawain ng kumpirmasyon sa ilang mga iglesia ay napalitan ng pagbabautismo sa mga nasa hustong gulang, dahil ang indibidwal lamang ang dapat gumawa ng desisyon at, samakatuwid, ay kailangang mabautismuhan sa pagsisisi. Ang isang sanggol ay hindi lohikal na maka-pagsisisi at maka-pagpapasya ng may sapat na kaalaman, kaya isa pang kathang-isip ang kailangang imbentuhin, gaya ng ninong o ninang.

 

Ang bayad para sa pagtubos sa mga tao ay tinukoy ng kautusan at hindi mabigat (Lev. 27:1-8). Ang pagtubos ay nahahati sa apat na kategorya batay sa edad at kasarian. Ang mga ito ay: isang buwan-5 taon; 5-20 taon; 20-60 taon; at higit sa 60 taon. Ang mga listahan ay nakaayos ng 20-60 taon muna, na sinusundan ng 5-20 taon.  Ito ay dahil, gaya ng sinasabi ng Chumash ni Stone, kasama dito ang mga lampas sa edad ng Bar-Mitzvah at sa gayon ay teknikal (o batay sa halacha) na mga nasa hustong gulang. Ang halaga para sa kategoryang 20-60 taon ay itinakda sa limampung sagradong siklo, at ito ay nababawasan sa tatlumpu para sa isang babae. Lumalabas na ang mga bayad na ito ay may kaugnayan sa saklaw ng panahon ng Jubileo (i.e. ng 20+50=70 taon) at sa kakayahan ng mga indibidwal na ito na makapasok sa pagpapaging-banal, batay sa kanilang kakayahan na magbayad. Walang sinumang tao, gaano man kahirap o umaasa lang, ang maaaring hindi isama dahil may espesyal na saserdote na itinalaga upang itakda ang halaga ng indibidwal para sa pagpapaging-banal batay sa pangangailangan. Ang pagnanais na ihambing ang pagpapaging-banal at bautismo at ang mga antas ng pag-unlad at, samakatuwid, paghuhukom – batay sa edad at pagtawag – ay hindi maiiwasan.

 

Ang mga hayop na itinalaga bilang banal para gamitin bilang handog ay hindi maaaring tubusin o gamitin para sa anumang ibang layunin (tingnan ang tala sa Stone’s Chumash sa Lev. 27:9-13).

 

Inuugnay ng Diyos ang Kanyang karapatan sa mga panganay ng Israel sa pagpatay sa mga panganay ng Egipto (Blg. 8:16-17). Itinatag ng Mga Bilang 8:18 ang mga Levita bilang kapalit na panganay at ang mga tiyak na detalye ng pagpalit ay ibinigay sa Mga Bilang 3:11-13, 44-51. Ang mga detalye ng mga kawan at bakahan ay ibinigay sa Exodo 13:11-13; 22:30; 34:19-20; Levitico 27:26-27; Mga Bilang 18:15-17. Ang mga Levita ay naging kapalit na panganay bilang huwaran ng mga hinirang sa loob ng pagkasaserdote ni Melquizedec. Ang mga hinirang lamang ang haharap sa Unang Pagkabuhay na Mag-uli at kaya sila rin ang mga panganay na kasama ni Jesucristo para sa sistemang milenyo.

 

Sa Mga Bilang 18:15-17, sinasabi rito na ang mga panganay ay hindi maaaring tubusin kundi dapat, kasama ng ikapu ng mais, alak, at langis, ay maging bahagi ng ikalawang ikapu ayon sa Deuteronomio 14:23 at 15:19-22.

Deuteronomio 14:22-23 “Kukunan mo ng ikasampung bahagi ang lahat ng bunga ng iyong binhi na nanggagaling sa iyong bukid taun-taon. 23Iyong kakainin sa harapan ng PANGINOON mong Diyos, sa dakong kanyang pipiliin na patatahanan sa kanyang pangalan, ang ikasampung bahagi ng iyong trigo, ng iyong alak at ng iyong langis, at ang mga panganay sa iyong bakahan at sa iyong kawan upang lagi kang matutong matakot sa PANGINOON mong Diyos. (AB01)

 

Kaya’t ang sistema ng ikapu ay hindi maihihiwalay sa pagtatalaga ng Israel sa Diyos sa ilalim ng Tipan – parehong pisikal at espiritwal, Luma at Bago, o Unang Tipan at Ikalawang Tipan. Dito rin ang ikapu mismo ay kumakatawan sa dalawang elemento ng Tipan. Ang unang ikapu ay inilalaan sa pagkasaserdote sa loob ng bansa. Ang ikalawang ikapu ay inilalaan sa indibidwal para sa pakikilahok sa mga Kapistahan bilang bahagi ng mga pag-aani sa ilalim ng Ikalawang Tipan bilang mga saserdote at hari (tingnan ang Apoc. 5:9-10). Ang ikapu ng Ikatlong taon ay upang tulungan ang mga kapos-palad na makibahagi sa orden ni Melquisedec bilang mga hari at saserdote sa ilalim ng Mesiyas. Kaya't ang ikalawang ikapu, gaya ng makikita natin, ay nagiging 'ikatlong ikapu' at sa katunayan ay iisa at ang parehong ikapu lamang ito.

Deuteronomio 14:28 Sa katapusan ng bawa't tatlong taon ay iyong kukunin ang buong ikasangpung bahagi ng iyong bunga ng taong yaon, at iyong ilalagay sa loob ng iyong mga pintuang-daan. (AB)

 

Sinipi ni Rushdoony si Waller kaugnay ng ikalawang ikapu na binanggit dito sa mga versikulo 22-23 at pati na rin kaugnay sa ikatlong ikapu sa versikulo 28 (cf. Ellicott II, 44f.), tulad ng sumusunod:

 

(22) Kukunan mo ng ikasampung bahagi, - Ang Talmud at Judio na mga tagapagsalin sa pangkalahatan ay sumasang-ayon sa pananaw na ang ikapu na binanggit sa talatang ito, pareho dito at sa versikulo 28, at gayundin ang ikapu na inilarawan sa kab. xxvi, 12-15, ay iisang bagay - "ang ikalawang ikapu"; at ganap na naiiba sa ikapu na itinalaga sa mga Levita para sa kanilang ikinabubuhay sa Blg. xviii, 21, at inikapu muli para sa saserdote (Blg.. xviii, 26)....

(23) Iyong kakainin sa harapan ng PANGINOON mong Diyos, - i.e., iyong kakainin ang ikalawang ikapu. Ito ay dapat gawin ng dalawang taon; ngunit sa ikatlong taon at sa ikaanim na taon ay may ibang kaayusan (tingnan ang versikulo 28). Sa ikapitong taon na Sabbatical ay malamang na walang ikapu, sapagkat walang aanihin. Ang bunga ng lupa ay para sa lahat at bawat isa ay malaya na kumain sa kanilang kagustuhan.

(28) Sa katapusan ng bawat tatlong taon ay iyong kukunin ang buong ikasampung bahagi. - Ito ay tinatawag ng mga Judio na Ma’aser ‘Ani "ikapu ng mga mahihirap." Itinuturing nila na ito ay kapareho ng ikalawang ikapu, na karaniwang kinakain ng mga may-ari sa Jerusalem; ngunit sa bawat ikatlong taon at anim na taon ay ibinibigay sa mga mahihirap. (Rushdoony, ibid., p. 50).

 

Sinipi ni Rushdoony si P.W. Thompson sa kanyang akda na All the Tithes or Terumah (The Covenant Publishing Co., London, 1946, p. 19) bilang suporta sa pagtatalo na ang ikalawang ikapu na ito ay hindi talaga isang ikasampu, sa dahilang walang pangalawang ikasampu na binukod mula sa tinukoy na mga hayop kundi ang "mga panganay ay pumalit sa ikalawang ikapu sa mga hayop" (ibid.).

 

Sinasabi ng Ang Biblia na ito ay dapat dalhin sa pagtatapos ng bawat tatlong taon.

Deuteronomio 14:28-29 “Sa katapusan ng bawat tatlong taon ay iyong kukunin ang buong ikasampung bahagi ng iyong bunga ng taong iyon, at iyong ilalagay sa loob ng iyong mga bayan. 29At ang Levita, sapagkat siya'y walang bahagi ni pamana na kasama mo, at ang dayuhan, ang ulila, ang babaing balo na nasa loob ng iyong mga bayan ay pupunta roon at kakain at mabubusog, upang pagpalain ka ng PANGINOON mong Diyos sa lahat ng gawain na iyong ginagawa. (AB01)

 

Ito ay para sa ikatlo at ikaanim na taon, dahil walang ikapu na binabayaran sa ikapito at mga taon ng Jubileo. Gayunpaman, ang Tekstong Masoretiko ay wala ang salitang bawat, ang sinasabi lamang ay sa katapusan ng ikatlong taon. Ang AB ay tila nagdagdag ng salitang ito batay sa tradisyon. Ito ay sumusunod sa Soncino na salin na nagdaragdag ng salitang bawat sa Ingles. Ang Interlinear Bible ni Green ay inalis ang salitang ito at ipinapakita ng pangunahing teksto na wala ito sa Hebreo. Kaya't ang tanging tiyak na taon ay ang ikatlo ng Sabbatical  na siklo. Sina Nachmanides at Abraham Ibn Ezra ay nagsabi na ito ang ikalawang ikapu na ginawang ikatlong ikapu sa ikatlong taon ng siklo. Ang Soncino ay nagsasaad na ang interpretasyong ito ay ayon sa tradisyon (fn. sa v. 28).

 

Ang Stone edition ng The Chumash (Mesorah Publications, 1994) ay binabanggit ang ikalawang ikapu sa mga talatang ito:

22-27 Ang ikalawang ikapu. Pagkatapos ang terumah, o ang bahagi ng kohen, at ang ikapu ng mga Levita ay maalis mula sa inaning ani, dapat ihiwalay ng may-ari ang ikalawang ikapu, na paksa ng talata na ito. Kinukuha ito sa una, pangalawa, ikaapat, at ikalimang taon ng pitong-taong siklo ng Shemittah. Sa ikatlo at ikaanim na taon, kinukuha ang ikapu para ipamahagi sa mga mahihirap. Sa ikapitong taon, walang anumang uri ng ikapu ang kinukuha.

22 … Kukunan mo ng ikasampung bahagi. Binanggit ni Midrash Tanchuma ang pagkakatugma ng utos ng ikapu at ng nakaraang utos. Inilalarawan ng Torah na kung hindi mo ibibigay ang mga kinakailangang ikapu, hahantong ito sa pagpapadala ng Diyos ng mainit at tuyong silangang hangin  upang "lutuin" ang malambot na butil ng trigo habang ito ay nasa tangkay pa kasama ang kanilang ina (Rashi).

Ipinagpapatuloy ng Tanchuma ang pagkomento na ang ikalawang bahagi ng tambalang pandiwang ito ay maaaring basahin ...ikaw ay yayaman. Kaya't itinuturo ng Torah na kung magbibigay ka ng ikapu, ikaw ay yayaman, na kabaligtaran ng mga nagsasabing hindi sila makapag-aabuloy sa kawanggawa dahil natatakot silang maging mahirap. Ang parehong konseptong ito - na ang pagbibigay ng ikapu ay magpaparami ng yaman ng nagbibigay, hindi magpapabawas nito - ay matatagpuan sa ibang bahagi ng Banal na Kasulatan: Sinasabi ng Diyos: Dalhin ninyo ang buong ikasampung bahagi sa kamalig ...  at sa gayo'y subukin ninyo Ako ngayon,kung hindi ko bubuksan para sa inyo ang mga bintana ng langit, at ibubuhos ko sa inyo ang isang pagpapala na walang sapat na kalalagyan (Malakias 3:10).      

 

 

Ikapu ng Ikatlong Taon

Sa Ikalawang taon ng siklo ay kailangan nating maghanda sa ikapu ng ikatlong taon, kung saan ang ikalawang ikapu na karaniwang nating iniimbak para sa ating mga sarili para makadalo sa mga Kapistahan ay ibinibigay sa mga saserdote (ngayon sa Iglesia). Ito ngayon ang ikapu  ng Ikatlong taon at ginagamit upang tulungan ang mga mahihirap at matugunan ang kanilang pangangailangan upang makadalo sa mga Kapistahan, pati na rin sa pagtulong sa kanila sa mga panahon ng kagipitan o krisis (Deut. 26:12); sapagkat ang Ikatlong taon ay ang pananda ng mga banal na bagay ng Diyos (Deut. 26:13).

 

Ito ang tanda ng Panginoon at ng Kanyang mga Banal na Tao, at ito ay sa pamamagitan at mula sa Ikatlong taon ng siklo ng Sabbatical - at ang paglalaan ng ikapu sa Ikatlong taon bilang mga banal na handog - na ang Kanyang Banal na Bayan ay nakikilala at itinatangi bilang Kanyang Tipan na Bayang Israel, na siyang Iglesia ng Diyos. Ito ang dahilan kung bakit may mga pagbabago rin na nagaganap sa taong ito.

 

Deuteronomio 26:11-19 Kaya ikaw, kasama ang mga Levita at ang mga dayuhang naninirahang kasama mo, ay magdiriwang sa lahat ng kasaganaang ibinigay sa iyo ng PANGINOON at sa iyong sambahayan. 12“Pagkatapos mong maibigay ang buong ikasampung bahagi ng iyong bunga sa ikatlong taon, na siyang taon ng pagbibigay ng ikasampung bahagi, na ibinibigay ito sa Levita, sa mga dayuhan, sa ulila, sa babaing balo, upang sila'y makakain sa loob ng iyong mga bayan, at mabusog, 13kung gayo'y iyong sasabihin sa harapan ng PANGINOON mong Diyos, ‘Aking inalis ang mga bagay na banal sa aking bahay, at akin ding ibinigay sa Levita, sa dayuhan, sa ulila at sa babaing balo, ayon sa lahat ng utos na iyong iniutos sa akin; hindi ko nilabag ang anuman sa iyong mga utos, ni kinalimutan ang mga iyon. 14Hindi ko iyon kinain habang ako'y nagluluksa, ni inilabas ko nang ako'y marumi, ni ibinigay ko upang gamitin sa patay. Aking pinakinggan ang tinig ng PANGINOON kong Diyos; aking ginawa ayon sa lahat ng iniutos mo sa akin. 15Tumingin ka mula sa iyong banal na tahanan, mula sa langit, at pagpalain mo ang iyong bayang Israel, at ang lupa na iyong ibinigay sa amin, gaya ng iyong ipinangako sa aming mga ninuno, na isang lupaing dinadaluyan ng gatas at pulot.’ 16“Sa araw na ito ay iniuutos sa iyo ng PANGINOON mong Diyos na tuparin mo ang mga tuntunin at mga batas na ito; iyo ngang maingat na tutuparin ng buong puso at kaluluwa mo. 17Ipinahayag mo sa araw na ito na ang PANGINOON ay iyong Diyos, at ikaw ay lalakad sa kanyang mga daan, at iyong gaganapin ang kanyang mga tuntunin at mga utos at mga batas, at iyong papakinggan ang kanyang tinig. 18Ipinahayag ng PANGINOON sa araw na ito na ikaw ay isang sambayanan na kanyang sariling pag-aari, gaya ng ipinangako niya sa iyo, na iyong tutuparin ang lahat ng kanyang utos, 19upang itaas ka sa lahat ng bansa na kanyang nilikha, sa ikapupuri, sa ikababantog, sa ikararangal; at upang ikaw ay maging isang banal na bayan sa Panginoon mong Diyos, gaya ng kanyang sinabi.” (AB01)

 

Sa madaling salita, kung hindi tayo nagbibigay ng ikapu at hindi isinasantabi ang ikapu ng Ikatlong taon para ibigay sa mga hinirang bilang Iglesia ng Diyos, hindi natin sinusunod ang Tipan at sinira natin ang ating mga sarili mula sa Katawan - ang Tipan na Bayan ng Iglesia ng Diyos. Kung ang ating ministeryo ay nagtuturo na hindi natin kailangang magbigay ng ikapu at pinakikinggan natin sila, maaari tayong sumali sa kanila sa Ikalawang Pagkabuhay na Mag-uli; o maaari tayong magsisi at ituwid ang ating sarili sa Diyos. Ito rin ay nangangailangan na ang ministeryo ay kilalanin ang tunay na Kalendaryo, kasama ang Jubileo na itinatakda kasabay ng mga siklo ng Sabbath. Sila ay parurusahan kung hindi nila gagawin iyon o kung ililigaw nila ang kapatiran.

 

Ikapu ng mga Ikapu

Kaya’t mayroong una at ikalawang ikapu. Ang unang ikapu ay ibinabayad sa pagkasaserdote. Sa ilalim ng Lumang Tipan, ito ay ibinabayad sa mga Levita, na nagbabayad naman ng ikapu ng ikapu sa pagkasaserdote ng Templo (Blg. 18:26; Neh. 10:38). Ang ikapu ay kinokolekta batay sa lugar at pinangangasiwaan sa lokal na antas. Ang ikapu ng mga ikapu lamang ang napupunta sa pagkasaserdote sa Templo. Ang ikalawang ikapu ay ginagamit para sa mga Kapistahan sa lugar na tinukoy para sa ganitong layunin (Deut. 14:22-23). Ito rin ay ibinabahagi sa mga kapos palad, at, lalo na, sa mga Levita na walang lupa (Deut. 14:27). Gaya ng nakita natin sa itaas, ang ikalawang ikapu ay buong inilaan para sa mga mahihirap sa katapusan ng ikatlong taon. Ito ang ikapu ng Ikatlong taon sa halip na isang ikatlong ikapu. Walang ikatlong ikapu - ngunit tinatawag ito minsan na ganoon sa karaniwang pananalita. Ito ay ipinapalit sa pera para sa mga praktikal na dahilan at may direktang kaugnayan sa sahod at perang panlipunan. Ito ang bumuo ng pondo para sa suporta sa siklo ng Sabbath. Ito ay nadaragdagan sa pamamagitan ng mga pinupulot sa mga sulok ng bukid (Lev. 19:9) at ng Sabbath ng pagkakaroon ng karapatan sa anumang tumubo nang kusa.

 

Ang tekstong ito sa Mga Bilang na binibigyang-kahulugan ng mga awtoridad ng Judio ay nagpapakita na ang isang Levita ay dapat magbayad ng ikapu sa mga Kohanim o mga saserdote, at ang ikapung iyon ay nananatiling dalisay sa seremonyal na paraan, na sila lamang ang makakakain.

Mga Bilang 18:26 Bukod dito'y sasabihin mo sa mga Levita, ‘Pagkuha ninyo sa mga anak ni Israel ng ikasampung bahagi na aking ibinigay sa inyo mula sa kanila bilang inyong mana, ay inyong ihahandog bilang handog na ibinigay sa Panginoon, ang ikasampung bahagi ng ikasampung bahagi. (AB01)

 

Gayunman, makikita natin mula kay Nehemias na higit pa ito kaysa doon - ito ay isang tiyak na alituntunin para sa isang sistemang administratibo. Kapag wastong ipinatupad, tiyak na pinipigilan nito ang pagtatatag ng isang hierarchical na sistema.

 

Nehemias 10:37-38 at upang aming dalhin ang mga unang bahagi ng aming harina, ang aming mga ambag, ang bunga ng bawat punungkahoy, ang alak at ang langis, sa mga pari, sa mga silid ng bahay ng aming Diyos; at upang dalhin ang mga ikasampung bahagi ng aming lupa sa mga Levita; sapagkat ang mga Levita ang lumilikom ng mga ikasampung bahagi sa lahat ng aming mga bayan sa kabukiran. 38Ang pari na anak ni Aaron ay sasama sa mga Levita kapag tumatanggap ang mga Levita ng mga ikasampung bahagi. At iaakyat ng mga Levita ang ikasampung bahagi ng mga ikasampung bahagi sa bahay ng aming Diyos, sa mga silid ng bahay-imbakan. (AB01)

Mula sa teksto sa Nehemias 10:37-38 kung ihahambing sa Mga Bilang, makikita natin ang kalituhan sa ikalawang ikapu at ang mga unang bunga na dinadala sa Templo at inihahandog doon. Ang mga unang bunga ay inihandog sa mga Kapistahan sa pagkasaserdote. Ang ikalawang ikapu ay nagbigay-daan sa mga tao na makadalo sa mga Kapistahan, at ito ay partikular na nilayon na kainin ng mga may-ari at kanilang mga benepisyaryo (ang mga tinutulungan nila na mahihirap) sa Kapistahan. Kaya’t ang mga unang-bunga ayon sa kahulugan ay dapat na hiwalay sa ikalawang ikapu at, samakatuwid, si Stone at ang Midrash ay hindi maaaring lohikal na tama. Ang unang ikapu ay ibinibigay sa mga Levita sa lokal na batayan ngunit ang mga unang bunga ay nakalaan para sa mga silid ng Bahay ng Diyos. Ang unang bunga ng paggugupit (Deut. 18:4) at ang handog na harina (Neh. 10:38) ay ibinibigay din sa saserdote. Ang pinakamainam sa mga hain – ang dibdib at kanang balikat (Lev. 7:30-34), at ang karaniwang pagkatay, katulad ng hita, pisngi at tiyan (Deut. 18:3) – ay ibinibigay sa mga saserdote. Ang Psalm 30 ay kasama ng mga unang bunga.  Ang pagtatatag ng klase ng mga saserdote bilang mayayamang aristokrasya ay nangyari dahil sa patuloy na interpretasyon sa mga kautusan ng ikapu na pabor sa mga saserdote, na naging sanhi ng pagdududa ng mga tao sa kanila. Ang pagsunod ng mga Eskriba sa mga tradisyon ng interpretasyon ay nagdulot ng paglago ng yaman at kapangyarihan na sa huli ay sumira sa sistema (tingnan ang Schürer, Vol. II, pp. 257ff.).

 

Ang pagpapanatili sa Bahay ng Diyos ay hindi lamang sa Jerusalem. Nakita natin mula sa aralin na Ang Tanda ni Jonas at ang Kasaysayan ng Muling Pagtatayo ng Templo [013] na mayroong mga Templo na pinapanatili sa Egipto sa Elephantine at Leontopolis, na may pahintulot ng Diyos sa ilalim ng propesiya. Tinulungan pa nga ng Elephantine ang Templo sa Jerusalem na makapagsimulang muli sa pamamagitan ng donasyon (tingnan ang mga Sulat sa Aramaic na tinutukoy sa aralin No. 13). Ang mga Levita ay sinuportahan ng pera ng ikapu sa Diaspora at sa Galilea at sa ibang lugar sa panahon ng Templo hanggang sa panahon ni Cristo. Kaya, ang ikapu ay walang kinalaman sa pagkakaroon ng Templo sa Jerusalem; hindi ito nakadirekta doon maliban sa ilalim ng batas tungkol sa ikapu ng mga ikapu, sa mga kautusan ng mga unang bunga at sa pamamagitan ng mga handog mula sa ikalawang ikapu. Nangyari ito mula sa pagpapanumbalik sa ilalim ni Nehemias hanggang marahil sa pagkakompila ng Mishnah (ca.  200 CE), kung saan sa panahong iyon ay maaaring naging teoretikal na lamang ito, at ang kasanayan ay naging iba na.

 

Ang mga Judio sa Diaspora ay nahaharap sa isang interpretasyon ng mga kautusan ng ikapu, at sa pagpapakalat ang mga kautusan ay itinuring na naaangkop lamang sa Banal na Lupain. Kaya’t ang mga kautusan tungkol sa mga sistema ng lupa ay tinanggihan ng mga saserdote. Isa pang nangyari, ang sistema ng Jubileo ay sadyang nawala (o binaluktot) para hindi na nila ito kailangang panatilihin, dahil nagresulta ito sa pagbaba ng kita kada pitong taon. Iyon ay pinahintulutan ng mga saserdote dahil ayaw din nilang alisin ang kita tuwing pitong taon. Ang sitwasyon ay hindi tiyak hinggil sa eksaktong administrasyon, ngunit sinasabi ni Schürer na ang sistema ay ipinagpatuloy (sa kanyang nabago na anyo) ng marami sa Diaspora at marami ang nagpadala ng pondo sa Jerusalem. Ang mga Levita ay naisantabi at ang pangangasiwa ay na sentralisa sa ilalim ng pagkasaserdote, na inagaw ang pangangasiwa ng mga ikapu; ang mga ito ay kinonsumo ng mga saserdote, ng kanilang mga kamag-anak at ng kanilang sambahayan, kabilang ang mga alipin. Tanging ang mga ‘pinakabanal’ na handog lamang ang kinonsumo ng mga saserdote (tingnan ang Schürer, Vol. II, pp. 260-261,270). Sa katotohanan, ang mga ikapu ay hindi ibinigay sa mga Levita (Schürer, ibid., p. 270). Ang Mishnah, gayunpaman, ay itinuturing na ang saserdote at ang mga Levita ay tumatanggap ng kani-kanilang bahagi mula sa may-ari  (mM.Sh. 5:6; cf. Schürer, fn. 46 hanggang p. 270). Ipinagpapatuloy nito ang gawaing ipinatupad sa ilalim ni Nehemias (Neh. 10:38–39).

 

Gayunpaman, ang gawain ay naging baluktot mula sa panahon ni Cristo (Josephus Vita 12 (63); 15 (80); Ant. xx 8,8 (181); 9,2 (206-207); cf. Schürer, ibid. , sinipi din sina Wellhausen, Ritter, Belkin at Baron). Ang mga handog na Terumah noong panahon ni Cristo ay naiiba sa mga unang bunga, na naging simboliko, at ang pinakamagandang bunga ng bukid at puno nito  ay nasukat na ngayon batay sa personal na kita. Ang isa sa ikalimampu ay ang pangkaraniwang ibinibigay, na ang isa sa ikaapatnapu ay itinuturing na mapagbigay, at ang isa sa ikaanimnapu ay itinuturing na kuripot (Schürer, Vol. II, p. 263). Ang Terumah ay tinuturing bilang mga unang-bunga. Gayunpaman, ang mga ito sa katunayan ay may kaugnayan sa Singil sa Buwis ng Prinsipe at tinatayang nasa 2% ng ani ng sebada. Ang mga saserdote ay walang ibang batayan para sa singil sa buwis ng Terumah. Ang Pasalitang kautusan o sali’t saling sabi ay sadyang ginamit upang sirain ang Kautusan sa kasulatan, at sa diwa ay sinira ang kapangyarihan at kalayaan ng Kautusan ng Diyos upang pagyamanin ang pagkasaserdote. Mas magkakaroon ng balanse ang sistema kung gagamitin ito bilang gabay sa singil sa buwis ng mga unang bunga para sa pagkasaserdote, at ang unang ikapu naman ay para sa mga Levita, at ang mga saserdote ay tatanggap lamang ng ikapu ng mga ikapu.

 

Ang buong sistema ng ikapu ay sadyang sinira ng mga saserdote bago pa man dumating si Cristo (at pagkatapos ni Nehemias), at ang sistemang rabinikal ay sentralisado para sa mga layunin ng kapangyarihan. Ito ang dahilan kung bakit sila ay ipinadala sa pagkabihag - wala ng magagawa sa kanila.

 

Ang Buwis ng Templo

Ang susunod na elemento ng sistema ng ikapu ay ang buwis ng Templo. Ang partikular na singil sa buwis na ito ay binanggit para sa Pagbabayad-sala. Ang Exodo 30 ay tumatalakay sa pagtatatag ng dambana, pagpapabanal nito at Pagbabayad-sala ng Israel. Ang Israel ay maaari lamang bilangin sa pamamagitan ng census sa panahong ito at ang singil sa buwis ay gagawin ayon sa bilang ng mga tao na dalawampung taon pataas. Ang singil sa buwis ay di-nagbabago sa kalahating siklo (nasa dalawampung gera ang bawat siklo). Walang sinuman ang pinahihintulutang magbigay ng higit o kulang kapag kinukuha ang buwis ng Panginoon para sa Toldang Tipanan.

Exodo 30:11-16 Ang PANGINOON ay nagsalita kay Moises, na sinasabi, 12“Pagbilang mo sa mga anak ni Israel, magbibigay ang bawat isa sa kanila ng pantubos ng kanyang sarili sa PANGINOON , kapag iyong binibilang sila, upang huwag magkaroon ng salot sa gitna nila kapag iyong binibilang sila. 13Bawat mapapasama sa pagbilang ay magbibigay nito: kalahati ng isang siklo ayon sa siklo ng santuwaryo: (ang isang siklo ay dalawampung gera), kalahating siklo bilang handog sa PANGINOON. 14Bawat mapasama sa pagbilang, mula sa dalawampung taong gulang pataas, ay magbibigay ng handog sa PANGINOON. 15Ang mayaman ay hindi magbibigay nang higit, at ang dukha ay hindi magbibigay nang kulang sa kalahating siklo, kapag nagbibigay kayo ng handog sa PANGINOON, upang ipantubos sa inyong mga sarili. 16At iyong kukunin sa mga anak ni Israel ang salaping pantubos at iyong ilalaan sa paglilingkod sa toldang tipanan; na maging pinakaalaala sa mga anak ni Israel sa harapan ng PANGINOON, upang ipantubos sa inyong mga kaluluwa.” (AB01)

 

Ang singil sa buwis na ito ay isang buwis, at hindi isang handog. Sa Pagbabayad-sala lamang ang tanging oras na ang Israel ay maaaring bilangin, at ito ay para sa espirituwal na mga layunin at hindi para sa mga layuning pang depensa. Kaya naman, ang isang handog sa Pagbabayad-sala ay partikular na ipinagbabawal at sumasalungat sa mismong diwa ng sapat na hain ng pagtubos ng Mesiyas.

 

Ang Buwis ng Templo at ang Singil sa Buwis ng Prinsipe

Ang kalituhan ay tila umiral sa kalahating siklo (o didrachma) na buwis ng Templo at ang singil sa buwis para sa paglalaan ng mga hain para sa pampublikong pagsamba gaya ng pinangangasiwaan ng prinsipe. Tila pinaniniwalaan ni Schürer na ang buwis na ito ay isang singil sa buwis pagkatapos ng pagkabihag na bilang kapalit ng bahagi ng ikapu sa Ezekiel. Kapag inililista ang mga bayarin ng saserdote kapag sinisingil sila ng buwis ayon sa sali’t-saling sabi sa halip na sa kautusan, sinabi niya na:

Ang lahat ng mga bayarin na nakalista sa ngayon ay bumubuo ng personal na kita ng saserdote. Mula sa mga ito, dapat ngayon paghiwalayin ang mga buwis na direktang inilaan para sa pagpapanatili ng pampublikong pagsamba. Ang pinakamahalaga ay ang kalahating-siklo o didrachma na buwis. Walang ganitong uri ng singil sa buwis bago ang pagkatapon dahil hanggang noon, ang gastusin sa pampublikong paglilingkod ay pinopondohan ng hari (Ezek. 45:17 ff, LXX 46:13-15). Ngunit ito ay binabayaran na noong panahon ni Nehemias, bagaman noon ay katumbas lamang ito ng isang ikatlong siklo (Neh. 10:33-34). Ang pagtaas sa kalahating siklo ay maaaring nangyari lamang pagkatapos ni Nehemias. Ang nauugnay na talata sa Pentateuch  kung saan ang kalahating siklo na buwis ay itinakda (Exod. 30:11-16) ay dapat ngang ituring na isang huling karagdagan sa Priestly Code. Ang aktuwal na pagbabayad ng buwis na ito sa panahon ni Jesus ay maingat na pinatotohanan (Schürer, ibid., pp. 270-271).

 

Ang pahayag ni Schürer na ito ay lubhang kakaiba. Ito ay nakabatay nang lubusan sa pangangatwiran ng argumento ng Priestly Code, na pinaghihiwalay ang may-akda ng Torah at nakasalalay sa prinsipyo na ang Exodo at Mga Bilang ay isinulat pagkatapos ng Deuteronomio, Ezekiel at Nehemias (tingnan esp. p. 258). Ipinapalagay nito na ang mas huling gawain alinsunod sa Exodo 30:11-16 ay katibayan na ang teksto sa Exodo ay hindi pa umiiral noong panahon ni Nehemias. Ito ay hindi tamang pangangatwiran. Ang pagpapanumbalik ni Nehemias ay upang ibalik ang mga Kautusan na matatagpuan sa Pentateuch. Ang teksto sa Exodo ay nagtutukoy ng timbang sa dalawampung gera bawat siklo. Ang sistema ng Babylonia ay tila batay sa mga dibisyon ng animnapu (o tatlumpung gera sa bawat siklo) - samakatuwid sadya ang pagtutukoy sa Exodo.

 

Ang sistemang iyon ay umabot sa mga Medo-Persian, at ang magiging katumbas ng dalawampung gera ay dalawang-ikatlo ng isang Medo-Persian na siklo. Sa halip na magpahiwatig ng hindi pag-iral ng Exodo 30:11-16 sa Pentateuch noong panahon ni Nehemias, tila ito ay nagpapatunay ng ganap at literal na pagpapanumbalik ni Nehemias. Nang mabawi ng Juda ang kalayaan nito, hindi na ito nakatali sa Medo-Persian na sistema ng mga timbang at panukat kundi maaari na nitong ipatupad ang sarili nitong sistema. Ang alternatibong posibilidad ay sa ilalim ni Nehemias ipinatupad ang pagbabawas sa isang-ikatlo ng shekel upang maibsan ang pasanin, ngunit mangangailangan ito ng pagbabago sa Kautusan na pinapanumbalik ni Nehemias at dapat itong tanggihan batay sa dahilang iyon. Gayunpaman, anuman ang sitwasyon, tila kakaunti ang ebidensiya para sa palagay ni Schürer.

 

Ang Singil sa Buwis ng Prinsipe sa Ezekiel ay para sa tiyak na layunin ng pagbibigay ng mga handog sa mga Kapistahan, mga Bagong Buwan at mga Sabbath.

 

Ang mga handog na ito at ang sumusunod na sipi ay nagpapahiwatig na noong panahon sa ilalim ni Ezekiel ay itinuring na mandatoryo na ipagdiwang ang mga Kapistahan, ang mga Bagong Buwan at ang Sabbath at ang mga ito ay mga araw ng pagsamba at mga Banal na Araw.

Ezekiel 45:13-17 “Ito ang alay na inyong ihahandog: ang ikaanim na bahagi ng isang efa mula sa isang homer ng trigo; at inyong ibibigay ang ikaanim na bahagi ng isang efa mula sa isang homer ng cebada; 14At ang takdang bahagi ng langis, ng bath ng langis, ang ikasangpung bahagi ng bath mula sa isang kor, na sangpung bath, o isang homer (sapagka't sangpung bath ay isang homer); 15At isang batang tupa sa kawan, mula sa dalawang daan, na mula sa matabang pastulan ng Israel;—na pinakahandog na harina, at pinakahandog na susunugin, at pinakahandog tungkol sa kapayapaan, upang ipangtubos sa kanila, sabi ng Panginoong Dios. 16Buong bayan ng lupain ay magbibigay ng alay na ito sa prinsipe sa Israel. 17At magiging tungkulin ng prinsipe na magbigay ng mga handog na susunugin, at ng mga handog na harina, at ng mga inuming handog, sa mga kapistahan, at sa mga bagong buwan, at sa mga sabbath, sa lahat ng takdang kapistahan ng sangbahayan ni Israel: siya'y maghahanda ng handog dahil sa kasalanan, at ng handog na harina, at ng handog na susunugin, at ng mga handog tungkol sa kapayapaan, upang ipangtubos sa sangbahayan ni Israel. (AB)

 

Ang singil sa buwis na ito ay ibinibigay sa prinsipe at hindi sa mga Levita at hindi ito napalitan ng buwis. Ang pagkasaserdote ay itinuturing na iisa ang mga ito sapagkat sila ang naging tanging namumuno sa Juda, at ang pagkakaroon ng hari ay tinanggal. Ang singil sa buwis na ito ay nakatali sa sistema ng pagsamba na makikita natin sa Ezekiel 46:1-3. Ang silangan na tarangkahan ng korte ay dapat buksan tuwing Sabbath at Bagong Buwan at kailangan tiyakin ng pinuno na ang mga handog ay ginagawa. Sa gayon, ang tungkulin ng pamumuno ng Israel ay umaabot sa pagpapatupad ng Sabbath at ng mga Bagong Buwan, na parehong mga araw ng pagsamba at paghahain.

 

Ang karagdagang ikapu na ito ay humigit-kumulang dalawang porsyento ng sebada, isang porsyento ng langis at kalahating porsyento ng mga kawan. Ang pagpapalit nito sa pananalapi ay dapat na sa pamamagitan ng porsyento ng kita. Ang kaugnayan ay may kinalaman sa pagiging produktibo ng dami ng bilang. Ang mga kawan ay mas kakaunti ang produksiyon at kailangang alagaan Ang sebada at langis ay direktang ani. Ang sebada ang may pinakamalaking singil sa buwis dahil ito ay taunang butil na mas sagana ang ani kaysa sa mga taniman ng langis. Ang singil sa buwis ay siya namang nakatali sa pagtaas ng neto na bahagyang mas mababa sa dalawang porsyento. Nang sinuri natin ang singil sa buwis ng Terumah, nalaman natin na ito ay humigit-kumulang isa sa ikalimampu o 2% ng personal na kita, tulad ng nabanggit sa itaas.

 

Mula sa singil sa buwis na ito, ginagawa ang mga pampublikong handog para sa Sabbath, Bagong Buwan, at Kapistahan.

 

Mga Handog

Dinadala tayo nito sa susunod na yugto ng sistema ng ikapu: ang mga indibidwal na handog. Ang lingguhang koleksyon sa iglesia ay labag sa Mga Kautusan ng Diyos. Ang koleksyon na tinutukoy sa unang araw ng sanlinggo, o Linggo, na iniutos ni Pablo ay hindi isang pagsang-ayon sa alinman sa pagsamba sa Linggo o ng mga lingguhang paghahandog (1Cor. 16:2-4).

 

Ang koleksyon na ito ay para sa Iglesia ng Jerusalem, na nasa matinding pangangailangan. Ang takdang-panahon ng koleksyong ito ay nauugnay sa sistema ng ikatlong ikapu – ito ay ang ikapu ng ikatlong taon – at itinatag sa unang araw ng linggo (na nagsimula sa pagdilim ng Sabado ng gabi) upang ang Sabbath ay mapanatiling walang dungis, hindi upang ang Linggo ay maging isang araw ng pagsamba (tingnan ang mga aralin na Ang Sabbath [031] at Pagtitipon ng Ani (No. 139)).

 

Ayon sa Kautusan, ang mga handog ay dapat gawin ng tatlong beses sa isang taon - hindi sa bawat Banal na Araw. Gayundin, ang koleksyon ay dapat kunin sa unang gabi ng bawat Kapistahan; hindi ito maaaring iwan hanggang umaga. Mayroong magandang dahilan para dito: ang mga mahihirap at ang mga Levita ay kailangang kumain at ang paghahanda ay ginawa bago ang Kapistahan. Ipapatupad ng Mesiyas ang sistemang ito sa ilalim ng Milenyo, ngunit bahagi na ito ng Kautusan ng Diyos ngayon.

 

Ang tatlong panahon ng Kapistahan at ang haba ng mga ito ay nakalista sa Deuteronomio 16:1-15. Itinatag ng Panginoon ang handog mula sa versikulo 16.

Deuteronomio 16:16-17 Makaitlo sa isang taon na ang iyong mga lalake ay magsisiharap sa Panginoon mong Dios, sa dakong kaniyang pipiliin; sa kapistahan ng tinapay na walang lebadura, at sa kapistahan ng mga sanglinggo, at sa kapistahan ng mga tabernakulo: at huwag silang haharap na walang dala sa Panginoon: 17Bawa't lalake ay magbibigay ng kaniyang kaya, ayon sa pagpapala na ibinigay sa iyo ng Panginoon mong Dios. (AB)

 

Ang Kapistahan ng mga Pakakak ay hindi binanggit sa Deuteronomio 16. Gayundin, mahigpit na ipinagbabawal ang pagbibigay ng handog sa Araw ng Pagbabayad-sala. Kaya naman, tatlong beses ang sinasabi at ito rin ang kahulugan. Ang ugnayan ay nakatali sa tatlong ani ng Diyos: ang Mesiyas bilang Inalog na Bigkis; ang hinirang ng Unang Pagkabuhay na Mag-uli (ang anihan ng trigo sa Pentecostes); at ang pangkalahatang ani ng sanlibutan sa Tabernakulo.

 

Ang batas tungkol sa koleksyon ay makikita sa Exodo 23:17-19.

Exodo 23: 17-19 Three times in the year all thy males shall appear before the Lord GOD. 18Thou shalt not offer the blood of my sacrifice with leavened bread; neither shall the fat of my sacrifice remain until the morning. 19 The first of the firstfruits of thy land thou shalt bring into the house of the LORD thy God. Thou shalt not seethe a kid in his mother's milk. (KJV)

 

Kaya’t ang koleksyon ay dapat gawin sa mga unang gabi ng Paskuwa, Pentecostes at Tabernakulo. Kaya naman, higit sa tatlong mga handog ay pinipigilan din. Ang 'fat of my sacrifice remain until the morning' ay matatagpuan kaugnay ng teksto ng Pagtitipon ng Ani (tingnan ang aralin na Pagtitipon ng Ani (No. 139)). Ang sabi ng AB:

Exodo 23:17-19 Makaitlo sa bawa't taon na ang lahat na iyong mga lalake ay haharap sa Panginoong Dios. 18Huwag mong ihahandog ang dugo ng hain sa akin, na kasabay ng tinapay na may lebadura; o iiwan mo man ang taba ng aking pista sa buong magdamag hanggang sa kinaumagahan. 19Ang mga pinakauna ng mga unang bunga ng iyong lupa ay iyong ipapasok sa bahay ng Panginoon mong Dios. Huwag mong lulutuin ang batang kambing sa gatas ng kaniyang ina. (AB)

 

Ang pagpapatuloy ng teksto ay nasa konteksto na ang taba ay ang mga handog ng Kapistahan. Hindi nito ibig sabihin na ang taba, na ipinagbabawal sa ilalim ng Kautusan, ay maaaring kainin (cf. Lev. 3:17). Ang parehong termino ay matatagpuan sa Genesis 45:18 at Nehemias 8:10.

Nehemias 8:9-10 At si Nehemias na siyang tagapamahala, at si Ezra na saserdote na kalihim, at ang mga Levita na nangagturo sa bayan, ay nangagsabi sa buong bayan: Ang araw na ito ay banal sa Panginoon ninyong Dios; huwag kayong magsitaghoy, ni magsiiyak man. Sapagka't ang buong bayan ay umiyak, nang kanilang marinig ang mga salita ng kautusan. 10Nang magkagayo'y kaniyang sinabi sa kanila, Magsilakad kayo ng inyong lakad, magsikain kayo ng taba, at magsiinom kayo ng matamis; at mangagpadala kayo ng mga bahagi roon sa walang naihanda: sapagka't ang araw na ito ay banal sa ating Panginoon: huwag din kayong mangamanglaw; sapagka't ang kagalakan sa Panginoon ay inyong kalakasan. (AB)

 

Kaya’t ang handog ay titipunin pagdating sa Kapistahan sa mismong pagsisimula nito at sa bawat isa ng tatlong Kapistahan.

 

Mayroong isa pang dahilan patungkol sa maling alokasyon kina Nehemias at Ezra sa panahon ng paghahari ni Artajerjes I, dahil ang ikapitong taon ng siklo ng panahon ay maaaring ihiwalay sa paghahari ni Artajerjes II at ito ay isang pangalawang saksi kasama ng Ezekiel 1:1 upang patunayan ang sistemang Jubileo. Kaya binago nila ang lahat at mali ang alokasyon ng pitumpung linggo ng mga taon sa Daniel 9:25-27 at mali rin ang alokasyon ng simula at ng pamumuno ni Nehemias kasama ni Ezra sa panahon ng paghahari ni Artajerjes I, sa halip kay Artajerjes II, gaya ng malinaw na sinasabi ng mga sinaunang tekstong Judio. Ang mga sinaunang tekstong Judio ay naglalagay ng pamumuno ni Ezra kasabay ni Alexander the Great. Ito ay lubos na nagpapatunay na tinutukoy natin ang panahon ng paghahari ni Artaxerxes II at hindi Artaxerxes I, at tinutukoy natin ang pagtatapos ni Ezra sa 323 BCE at hindi isang daang taon na mas maaga. Iyan ang pangalawang saksi sa pagpapanumbalik ng Kalendaryo.

 

Ang Taon ng Sabbath

Ang taon ng Sabbath ay nangangailangan na ang lupa ay ipahinga mula sa komersyal na pagtatanim. Ang batas ng Levitico 25:1-7 ay nagbabawal sa pagtatanim sa mga bukid o pagpuputol ng mga ubasan o mga taniman ng olibo (Ex. 23:10). Ang mga ani ng mga bukid at ang mga bunga ng hindi nilinis na mga puno ng ubas ay hindi dapat tipunin sa ikapitong taon ng siklo. Ang anumang tumutubo nang kusa sa ika-7 taon ay dapat gamitin para sa pagkain ng mga may-ari, ng sambahayan, at ng mga mahihirap o dayuhan sa lupain. Ang lupain sa gayon ay napalaya mula sa paggawa at sa katunayan ay magbubunga ng anumang tumutubo nang kusa.

 

Ang mga utang ay pinatatawad din sa mga taon ng Sabbath at Jubileo (Deut. 15:1-3). Ang mga lupain ay ibinabalik sa Jubileo. Sa taon ng Sabbath, ang Kautusan ay binabasa sa bawat araw ng Kapistahan ng Tabernakulo (Deut. 31:9–13; Neh. 7:73; 8:1–18). Bilang bahagi ng sistema ng ikapu, ang taon ng Sabbath ay mahalaga sa pag-unawa sa Kautusan.

 

Ang taon ng Sabbath ay nagbibigay-daan sa bawat tao na mapalaya mula sa legal na obligasyon na nakasaad sa Ikaapat na Utos na magtrabaho linggu-linggo sa buong taon, maliban sa mga Kapistahan at mga Banal na Araw at ang paminsang pagpapahinga mula sa trabaho na ipinagkaloob para sa pang-araw-araw na pag-andar ng lipunan. Maaaring gamitin ng mga tao ang taon ng Sabbath para sa pag-aaral na pinili nilang gawin at sa partikular, mga pag-aaral sa Biblia na maaaring walang pakinabang sa ekonomiya. Sa isang normal na taon, kung ang isang tao ay magpasya na lamang na magpahinga ng isang taon at wala nang gagawin, siya ay legal na lumalabag sa Ika-apat na Utos.

 

Ang pangangailangan na pigilin ang komersyal na pagsasamantala sa lupa at ang taunang pagtatanim sa panahong ito ay na-abswelto ang bawat tao na magkaroon ng taunang kita na dapat kuhaan ng ikapu sa pamamagitan ng regular na pagtatrabaho. Sa katunayan, hindi lahat ng tao ay magsasaka at kakaunti lamang ang umaasa sa ani ng lupa. Sa lipunan ngayon, ang karamihan ng mga tao ay regular na nagtatrabaho at ang mga pinaka-kakaunti lamang ang may sapat na pribilehiyo na mabigyan ng Sabbatical leave na may bayad. Gayunpaman, hindi nito nililimitahan ang paggamit ng Kautusan o ang interpretasyon nito para sa mga  karapatan at benepisyo ng indibidwal sa ilalim ng Kautusan. Nasa sa bawat tao pa rin ang desisyon kung magtatrabaho siya at kikita mula sa ibang pinagkukunan maliban sa komersyal na pagtatanim.

 

Ipinangako ng Diyos na bibigyan tayo ng tatlong beses na pag-aani sa mga taon bago ang Sabbath at mga taon ng Jubileo. Ito ay upang matiyak na sapat ang ikapu at ani at kita na dapat kuhaan ng ikapu na magagamit natin sa pagsunod sa mga taon ng Sabbath at Jubileo. Sumusunod ito sa bawat normal na siklo ng Sabbath kung saan ang taon ng Sabbath ay pinagana sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos sa Ikaanim na taon o minsan ay kahit mula pa sa Ikalimang taon.

 

Sa mas malawak na antas ng kalayaan na ibinibigay sa indibidwal sa taon ng Sabbath, ang sistema ng ikapu ay ginawang mas malaya kaysa sa karaniwang nararanasan. Kaya ang indibidwal ay pinahihintulutang tukuyin ang kombinasyon ng kanyang mga ani bilang kung ano ang tumutubo ng kusa at kung ano ang aktuwal na kinita. Ito ay nagbibigay ng responsibilidad sa indibidwal na tukuyin kung ano ang bumubuo ng kita na dapat kuhaan ng ikapu.

 

Malaya rin tayong magbigay para sa Iglesia, sa mga gawain nito, at sa ministeryo nito at sa mga mahihirap na nasa pangangalaga nito sa pamamagitan ng mga handog. Nasa indibidwal ang pagpapasya kung ano ang ibinukod mula sa ikalawang ikapu na kita ng nakaraang anim na taon at kung ano ang magagamit  sa Ikapitong taon. Sa mga taon ng Sabbath, ang lahat ng perang ibinabayad sa Iglesia ay itinuturing bilang mga handog.

 

Kinakailangan nating tukuyin ang mga handog na ibinibigay natin sa Iglesia na isinasaalang-alang kung ano ang ating kinita, kung ano ang mga natanggap natin nang di-inaasahan, at kung anong mga pondo ang ating kinuha mula sa mga ipon ng Ikalawang Ikapu mula sa mga nakaraang taon. Maaari tayong magtrabaho o hindi, at malaya tayong tukuyin ang ating kita at gastusin at ang mga halagang ibinibigay natin sa Iglesia para sa mga operasyon nito.

 

Ang pangunahing dahilan sa likod ng hindi pagpapatupad ng sistemang Sabbatical ng mga Judio ng Diaspora sa Banal na Lupain ay upang hindi nila kailangang ipahinga ang kanilang  mga bukirin sa taon ng Sabbatical. Pinahintulutan ito ng mga saserdote para sa pagtaas ng kita. Iyan din ang naging motibasyon sa modernong lipunan at sa Iglesia. Ang pagkabigo sa pagsunod sa batas na ito ay nagbunsod sa Diyos na mamagitan at ipadala ang Israel sa pagkabihag upang makamit ang ninanais na pahinga para sa lupa.

 

Taon ng Pagpapatawad

Ang Diyos ay naglabas ng isang tiyak na kautusan tungkol sa mga utang at pagpapatawad sa taon ng Sabbath, na tinatawag na “taon ng pagpapatawad” (Deut. 15:1-11). Lahat tayo ay kinakailangang magpatawad ng utang sa taon ng Sabbath kung hihilingin sa atin ang pagpapatawad. Kahit papalapit na ang Sabbath, hindi tayo pinapayagang patigasin ang ating puso at huwag magbigay sa ating mga kapatid.

 

Sa ilalim ng Kautusan ay pinahihintulutan tayong magpahiram sa ibang mga bansa, ngunit hindi tayo dapat manghiram mula sa kanila. Pinahihintulutan tayo ng Kautusan ng Diyos na magpautang sa mga banyagang bansa dahil sa mga biyayang ibinigay sa atin ng Diyos. Gayunpaman, hindi tayo pinahihintulutang maningil ng patubo o interes sa mga utang na iyon. Sinabi ng Diyos sa Awit 15:5 na ang taong ito ay tatayo sa kongregasyon ng Panginoon: “Siyang hindi naglalagay ng patubo sa kanyang salapi, ni kumukuha man ng suhol laban sa walang sala. Siyang gumagawa ng mga bagay na ito ay hindi matitinag kailanman.” Kaya maaari tayong magpahiram ngunit hindi maniningil ng interes.

 

Sa ating lipunan ay halos imposible na maging matuwid. Upang makapagtayo ng bahay ngayon (habang ang buong sanlibutan ay nasa pagkaalipin ng utang) nangangailangan ng pagbabayad ng interes sa mga pautang upang ang mga tao ay mabuhay sa kanilang sariling mga tahanan. Ang gawaing ito ay imoral.

 

Ang mga taong nagsasalita ng Ingles ay nagkaisa sa paglipas ng mga siglo at ang interes ay hindi sinisingil sa mga pautang. Ang mga dayuhan at Judio ang nagmamay-ari ng sistema ng pagbabangko at sinamantala ang Kautusan ng Diyos sa ilalim ng di-wastong pagkilala  patungkol sa mga kapwa at mga Hebreo (Deut. 15:1-11) at sa mga laban sa pang-aalipin (v. 12). Itinatag ng monarkiya ng Britanya ang sistema ng pagbabangko upang pondohan at suportahan ang mga digmaan nito. Ang sistemang ito ay salungat sa Kautusan ng Diyos at aalisin sa Jubileo ng Mesiyanikong sistema.

 

Ang paraan kung paano itinatag ang sanlibutan sa ika-dalawampung siglo sa istrukturang pang-korporasyon nito ay hindi magiging pangmatagalan. Ito ay maguguho sa ilalim ng sarili nitong bigat sa hindi patas na sistemang nilikha nito. Pahihintulutan ng Diyos ang pagbagsak at ibabalik Niya ang Kanyang sistema sa ilalim ng Kanyang mga Kautusan sa pagtatapos ng kaguluhan.

 

Sa walang pagpapatubo at sa mga Kautusan ng Diyos makakalikha tayo ng yaman at makakapamuhay nang matiwasay. Kung gagawa tayo ng taliwas sa sistemang iyon, magkakaroon tayo ng kawalan ng katarungan. Ang Kautusan ng Diyos at ang Kanyang sistema ay gumagana sa isang prinsipyo ng obligasyon, at hindi sa karapatan.

 

Pagaalis ng Awtoridad ng mga Levita

Ang pagkasaserdote na nauna at humalili sa Aaronic o Levitical na pagkasaserdote ay ang kay Melquisedec (tingnan ang aralin na Melquisedec (No. 128)). Nagbigay ng ikapu si Abraham kay Melquisedec (Gen. 14:18–20) at samakatuwid si David at Mesiyas ay nagbigay ng ikapu kay Melquisedec, na nasa mga balakang ni Abraham (Heb. 7:5–9).

Hebreo 7:5-9 At katotohanan ang mga sa anak ni Levi na nagsisitanggap ng katungkulang saserdote, ay mayroong utos na kumuha ng ikasangpung bahagi sa bayan ayon sa kautusan, sa makatuwid ay sa kanilang mga kapatid, bagama't ang mga ito ay nagsilabas sa mga balakang ni Abraham: 6Nguni't yaong ang talaan ng lahi ay hindi ibinibilang sa kanila ay kumuha ng ikasangpung bahagi kay Abraham, at pinagpala yaong may mga pangako. 7Datapuwa't walang anomang pagtatalo ang mababa ay pinagpapala ng mataas. 8At dito'y ang mga taong may kamatayan ay tumatanggap ng ikasangpung bahagi; datapuwa't doon ay ang isa, na pinatutunayang nabubuhay. 9At sa makatuwid baga'y sa pamamagitan ni Abraham pati si Levi, na tumatanggap ng ikasangpung bahagi, ay nagbayad ng ikasangpung bahagi; (AB)

 

Nakikita rin natin dito na ang mga Levita ay nagbayad ng ikapu at ang kanilang pagkasaserdote ay mas mababa kaysa sa pagkasaserdote ni Melquisedec, na natupad kay Jesucristo (Awit 110:4). Ang paghirang ng pitumpu[-dalawa] ni Cristo sa Lucas 10:1,17 ay ang paglilipat ng awtoridad mula sa Sanhedrin patungo sa Iglesia. Kaya ang ikapu ngayon ay nakasalalay sa pagkasaserdote ni Melquisedec at hindi sa pagkasaserdote ng Levita. Ang Iglesia at ang lokal na establisyemento nito ang tumatanggap ng unang ikapu, samantala ang sentral na administrasyon ang may karapatan sa ikapu ng mga ikapu.

 

 

 

Sinaunang Pag-unawa ng Iglesia sa Paglipat ng Awtoridad

Ang teksto ng Unang Liham ni Clement sa mga taga-Corinto ay tumatalakay sa responsibilidad ng Iglesia na may kaugnayan sa mga pagtalaga at gayundin sa ikapu. Si Clement ay isang alagad ng Iglesia na sumulat matapos mamatay si Pablo. Ang Kapitulo XIII ay isang pangaral sa pagpapakumbaba at nagtatapos sa mga salitang “Sapagkat sinasabi ng Banal na Salita, ‘Kanino Ako lilingon, kundi sa kanya na may kababaang-loob at mapayapa, at nanginginig sa Aking mga salita?’” (Isa. 66:2)

 

Pinanghahawakan ni Clement ang mga Kautusan ng Diyos sa Torah tungkol sa mga handog at pagkasaserdote, at direktang inilipat ang awtoridad na iyon sa Iglesia.

 

 Sinabi ni Clement sa kabanata XL (Ante-Nicene Fathers, vol. 1, p.16):

“Yamang ang mga bagay na ito ay maliwanag sa atin, at yamang tinitingnan natin ang kalaliman ng banal na kaalaman, kailangan nating gawin ang lahat ng bagay sa [kanilang wastong] ayos, na iniutos sa atin ng Panginoon na gawin sa mga nakasaad na panahon. Siya ay nag-utos ng mga handog [na ihaharap] at paglilingkod na gagawin [sa Kanya], at hindi ito dapat gawin nang walang pagsasaalang-alang o hindi maayos, kundi sa itinakdang mga panahon at oras. Kung saan at sa kung kanino niya gustong gawin ang mga bagay na ito, Siya mismo ang nagtakda ayon sa Kanyang sariling kataas-taasang kalooban, upang lahat ng mga bagay na ginagawa nang may takot sa Kanya ayon sa Kanyang kasiyahan, ay maaaring maging katanggap-tanggap sa Kanya. Yaong mga inihaharap ang kanilang mga handog sa mga takdang panahon, ay tinanggap at pinagpala; sapagkat sila'y sumusunod sa mga Kautusan ng Panginoon, hindi sila nagkakasala. Sapagka't ang kaniyang sariling mga paglilingkod ay itinalaga sa dakilang saserdote, at ang kanilang sariling angkop na lugar ay itinalaga sa mga saserdote, at ang kanilang sariling natatanging mga paglilingkod ay itinalaga sa mga Levita. Ang karaniwang tao ay nakasalalay sa mga kautusan na nauukol sa karaniwang tao.”

 

Sa gayon ay itinatag niya ang mga Kautusan ng Diyos sa Iglesia na nauukol sa mga handog ng Diyos. Itinatag niya ang Kalendaryo ng Biblia at ang mga takdang oras nito sa pagsamba. Ang tekstong ito ay walang kinalaman sa 1Corinto 16:1,2; ito ay tumutukoy sa Torah. Itinatag niya ang mga hangganan at kaayusan ng ministeryo at sinasabihan ang mga itinalaga na huwag lumampas sa mga hangganang iniatas sa kanya ng mga nagtalaga sa kanya.

 

 Sa kabanata XLI sinabi niya:

“Ang bawa't isa sa inyo, mga kapatid, ay magpasalamat sa Dios ayon sa kani-kanyang paraan, namumuhay na may mabuting budhi, may tamang dignidad at hindi lumalampas sa tuntunin ng ministeryo na itinakda sa kaniya. Hindi sa lahat ng dako mga kapatid ay inihahandog ang araw-araw na mga hain, o ang mga handog tungkol sa kapayapaan, o ang mga handog dahil sa kasalanan, at ang mga handog dahil sa pagkakasala, kundi sa Jerusalem lamang. At kahit doon ay hindi sila inihahandog sa alinmang lugar, kundi sa dambana lamang sa harap ng Templo, ang inihahandog ay sinusuri munang mabuti ng dakilang saserdote at ng mga ministrong nabanggit na. Samakatuwid, ang mga gumagawa ng anumang bagay na higit pa sa naaayon sa Kanyang kalooban ay pinarurusahan ng kamatayan. Nakikita ninyo mga kapatid na mas malaki ang kaalaman na ipinagkaloob sa atin, mas malaki ang panganib na  ating hinaharap.”

 

Sa kabanata XLII inilipat niya ang awtoridad ng pagkasaserdote sa ministeryo ni Cristo sa pamamagitan ng awtoridad na ito ng mga ikapu at mga handog ng Diyos. Tinukoy din niya ang "mga unang bunga" na may kaugnayan sa mga idinagdag sa Iglesia at sinabing:

 

“Ipinangaral sa atin ng mga apostol ang ebanghelyo mula sa Panginoong Jesucristo; si Jesucristo ay [nagpahayag] mula sa Diyos. Kaya’t si Cristo ay isinugo ng Diyos at ang mga apostol ay pamamagitan ni Cristo. Ang parehong mga  itinalagang ito ay ginawa nang maayos ayon sa kalooban ng Diyos. Kaya't pagkatapos nilang tanggapin ang kanilang mga utos, at ganap na mapagtibay sa pamamagitan ng pagkabuhay na mag-uli ng ating Panginoong Jesucristo, at itinatag sa Salita ng Diyos na may buong katiyakan ng Banal na Espiritu, sila ay humayo na ipinangangaral na ang Kaharian ng Diyos ay malapit na. Sa gayon, sa pangangaral sa mga bansa at mga lungsod ay itinalaga nila ang mga unang bunga [ng kanilang mga gawa] na sa una ay sinuri sila ng Espiritu upang maging obispo at mga diakono ng mga magiging mananampalataya. Hindi rin ito isang bagong bagay, sapagkat talagang maraming panahon na ang nakalipas bago ito isinulat tungkol sa mga obispo at mga diakono. Sapagkat ganito ang sabi ng Banal na Kasulatan sa isang tiyak na lugar, 'Itatalaga ko ang kanilang mga obispo (mga tagapangasiwa) sa katuwiran at ang kanilang mga diakono (mga lingkod) sa pananampalataya (kinuha mula sa Isa. 60:17 ng LXX ngunit binago ni Clement dito gaya ng sabi ng LXX "Ibibigay ko ang iyong mga pinuno sa kapayapaan at ang iyong mga tagapangasiwa sa katuwiran”).

 

Kaya malinaw na inilatag ni Clemente ang mga kautusan ng ikapu at mga handog sa paanan ng Iglesia ng Diyos at ang itinalagang ministeryo nito. Ginagawa niya iyon alinsunod sa Kalendaryo ng Biblia tungkol sa mga takdang panahon.

 

Nagpatuloy ang Iglesia sa pagkakaisa hanggang sa ginawa ni Anicetus ang deklarasyon ng Easter ca. 154 CE. Si Victorinus ang naging sanhi ng pagkakawatak noong 192; samakatuwid, ang nangyari pagkatapos ng 154 sa Iglesiang Romano ay heresiya sa Iglesia ng Diyos.

 

Iginiit din na si Irenaeus (sinulat ang ca. 195, pagkatapos ng pagkakawatak) ay nangangaral laban sa ikapu sa Aklat IV, ngunit hindi siya gumagawa ng ganoong bagay. Sa Aklat IV (kab. VIII, 3) binanggit niya ang Kautusan at ang Sabbath at hindi ipinagbawal sa mga nagugutom sa araw ng Sabbath na kumuha ng pagkain na nakahanda na. Ipinahayag niya na si David ay hinirang ng Diyos na isang saserdote bagaman pinag-usig siya ni Saul. “Sapagkat ang lahat ng matuwid ay nagtataglay ng ranggong saserdotal at ang lahat ng mga apostol ng Panginoon ay mga saserdote” (ibid., cf. 1Pet. 2:5,9 na sinipi din si Moises sa Deut. 33:9). Sinabi niya na ang Diyos ay nangangailangan ng pagsunod kaysa sa mga hain at mga holocaust. Sinipi ni Irenaeus si Pablo at pinanghahawakan ang ministeryo bilang mga saserdote ng Panginoon na, kapag nagugutom, ay maaari ayon sa batas na kumain ng mga uhay ng mais. Siya ay naniniwala na ang mga saserdote sa Templo ay nalalapastangan ang Sabbath ngunit walang sala dahil hindi sila nakikibahagi sa mga sekular na gawain. Dito niya itinaguyod ang Sabbath at ang mga gawain ng ministeryo bilang mga saserdote ng Panginoon na may karapatang kumain ng mana ni Levi, na siyang mga ikapu at mga handog ng mga Kautusan ng Diyos.

 

Sinabi ni Irenaeus sa kabanata XVIII, 1: “Kaya't nararapat tayong maghandog sa Diyos ng mga unang bunga ng Kanyang nilikha, gaya ng sinabi rin ni Moises, ‘Huwag kang haharap sa harapan ng Panginoon mong Diyos na wala.’ [i.e. walang dala; cf. Deut. 16:16]; upang ang tao na itinuring na mapagpasalamat, sa pamamagitan ng mga bagay na ipinakita niya sa kanyang pasasalamat, ay maaaring tumanggap ng karangalang iyon na nagmumula sa kanya.”

 

Ang tekstong ito ay isang malinaw na pagtukoy sa ikapu at sa tatlong kapanahunan ng Kapistahan ng Biblia. Nagpatuloy siya sa XVIII, 2 upang sabihin:

“At ang klase ng mga handog sa pangkalahatan ay hindi isinasantabi sapagkat mayroong parehong mga handog doon [sa mga Judio], at may mga handog dito [sa mga Cristiano]. May mga hain sa mga tao; mayroon ding mga hain sa Iglesia: ngunit ang mga uri lamang ang nabago dahil ang paghahandog ay ginawa na ngayon, hindi ng mga alipin kundi ng mga malaya. Sapagka't ang Panginoon ay [laging] iisa at hindi nagbabago; ngunit ang katangian ng isang handog ng isang alipin ay kakaiba [sa kanyang sarili], gaya rin ng mga taong malaya, upang sa pamamagitan ng mismong mga handog, ang tanda ng kalayaan ay maipakita. Sapagka't sa kanya walang bagay na walang kabuluhan, ni walang kahulugann, ni walang plano. At sa kadahilanang ito sila (ang mga Judio) ay talagang may mga ikasampung bahagi ng kanilang mga ari-arian na itinalaga sa Kanya, ngunit ang mga nakatanggap ng kalayaan ay isinasantabi ang lahat ng kanilang mga ari-arian para sa mga layunin ng Panginoon, na ibinibigay ng may kagalakan at kalayaan na hindi mababang halaga ng kanilang mga ari-arian, dahil mayroon silang pag-asa para sa mas mabubuting bagay [sa hinaharap]; gaya ng ginawa ng dukha na balo na naghulog ng lahat ng kanyang kabuhayan sa kabang-yaman ng Diyos” (cf. Lk. 21:4).

Si Irenaeus dito ay nagsasabi na ang mga Judio ay nagbigay ng ikapu ayon sa hinihingi ng Kautusan ng Diyos ngunit tayong sumusunod kay Cristo sa Iglesia ay nagbibigay ng lahat ng mayroon tayo bilang mga handog sa harap ng Diyos sa Iglesia. Paano ito ipinakahulugan ng sinuman na may talino bilang pag-aalis sa mga Kautusan ng Diyos tungkol sa ikapu? Itinataas nito ang mga kautusan tungkol sa mga unang bunga at ikapu na kasama sa kabuuan ng hain para sa Iglesia.

 

Si Irenaeus ay madalas na sinipi nang wala sa konteksto mula sa teksto sa Aklat. 4, kab. XIII kaugnay ng ikapu kung saan sinabi niya:

“… at sa halip na ang Kautusan ay nag-uutos sa pagbibigay ng ikapu, [Sinabi Niya sa atin] na ibahagi ang lahat ng ating ari-arian sa mga mahihirap.”

 

Pinapalakas ng pahayag na ito ang iba pa niyang pananaw kung saan hindi naman talaga nawala ang mga kautusan tungkol sa ikapu, kundi pinag-ibayo pa nga. Karamihan ay binabalewala ang pagkaunawang iyon.

 

Sinabi ni Irenaeus sa Aklat 4, kab. XIII, 1 na si Cristo ay “hindi nagturo sa atin ng mga bagay na salungat sa kautusan kundi bilang pagtupad sa kautusan, at itinatanim sa atin ang iba't ibang katuwiran ng kautusan. Labag sa kautusan iyon kung ipinag-utos niya sa kanyang mga alagad na gawin ang anumang ipinagbabawal ng kautusan” (ibid., vol. 1, p. 477).

 

Kaya naman mayroon tayong awtoridad na ipinagkaloob sa atin ni Cristo at ng mga Apostol sa Iglesia noong inilipat ito mula kay Levi tungo sa orden ni Melquisedec, kung saan bahagi tayo ng orden na iyon. Nagtalaga tayo ng mga diakono at sinusubok sila sa Pananampalataya at sila ay sinusukat ng Banal na Espiritu at hinahatulan. Sa mga pinagkalooban nang marami, marami rin ang aasahan, at ang panganib ng kanilang posisyon ay malaki.

 

Magpasalamat na ang Iglesia sa normal na mga kalagayan ay hindi naglagay ng anumang pasanin sa sarili nito maliban sa mga ikapu ng Diyos at anuman ang pipiliin ng indibidwal na ihandog. Magpasalamat na ang Iglesia ay hindi tulad ng sa Jerusalem at nangangailangan ng pagsasama-sama ng lahat ng mga ari-arian. Sa ganoong sitwasyon si Ananias at ang kaniyang asawa ay pinatay, gaya rin ng ilan sa mga nagtuturo laban sa mga Kautusan ng Diyos ay espirituwal na pinatay.

 

Pagpapalago ng Produkto

Ang paliwanag tungkol sa mga ikapu ay may kinalaman sa pagpapalago ng produkto. Ito ay tumutukoy sa paglago ng mga bukid at kawan, at iba pa. Hindi kasama dito ang mga patay na hayop, o yaong mga nilapa at kinuha ng mga mababangis na hayop, o ang mga patay ng ipinanganak, o ang mga nalaglag na butil o ang mga hindi napulot na bunga ng binhi, o ang dayami na kinain ng mga hayop habang nag-aararo o tumatapak sa butil. “Huwag mong bubusalan ang baka kapag gumigiik.” (Deut. 25:4). Kaya ang ikapu ay isang net na ikapu at hindi isang gross na ikapu. Isinalin sa kasalukuyang termino, iyon ay isang ikapu pagkatapos ng buwis, o net na sahod na bawas na ang ginastos, at hindi bago ang buwis o gross na ikapu. Ang pagpapasya sa kung ano ang mga gastusin ay nakasalalay sa indibidwal - ito ay ayon sa relasyon na mayroon ang indibidwal sa Diyos.

 

Ang pagkakait ng ikapu ay katumbas ng pagnanakaw sa Diyos. Ang sistema ng ikapu ay kinilala ng Diyos bilang mahalaga sa Tipan ng Diyos. Hinarap ng Diyos ang isyu sa Kanyang Tipan sa pamamagitan ng propetang si Malakias. Ang ugnayan sa pagitan ng ikapu at ng Tipan ay itinatag sa Malakias 3, kung saan ang Mesiyas ay kilala sa mga hinirang, at binabanggit ang kondisyon ng pagpasok sa sistema na itinatag niya. Iniutos ng Diyos sa Kanyang bayan na manumbalik sa Kanya at Siya ay manunumbalik sa kanila. Nagbigay Siya ng tuwirang tagubilin kung paano ang paraan ng panunumbalik at bahagi ng tanda ng panunumbalik na iyon ay ang sistema ng ikapu.

 

 Kailangan nating manumbalik sa Diyos sa mga ikapu bago Siya manumbalik sa atin.

Malakias 3:6-18 “Sapagkat akong Panginoon ay hindi nagbabago, kaya't kayo, O mga anak ni Jacob ay hindi napapahamak. 7Mula sa mga araw ng inyong mga ninuno, kayo'y lumihis sa aking mga tuntunin, at hindi ninyo tinupad ang mga iyon. Manumbalik kayo sa akin, at ako'y manunumbalik sa inyo, sabi ng PANGINOON ng mga hukbo. Ngunit inyong sinasabi, ‘Paano kami manunumbalik?’ 8Nanakawan ba ng tao ang Diyos? Gayunma'y ninanakawan ninyo ako. Ngunit inyong sinasabi, ‘Paano ka namin ninanakawan?’ Sa mga ikasampung bahagi at sa mga handog. 9Kayo'y isinumpa ng isang sumpa, sapagkat ninanakawan ninyo ako—ng inyong buong bansa! 10Dalhin ninyo ang buong ikasampung bahagi sa kamalig upang magkaroon ng pagkain sa aking bahay, at sa gayo'y subukin ninyo ako ngayon, sabi ng PANGINOON ng mga hukbo. Tingnan ninyo kung hindi ko bubuksan para sa inyo ang mga bintana ng langit, at ibubuhos ko sa inyo ang isang pagpapala na walang sapat na kalalagyan. 11Aking sasawayin ang mananakmal alang-alang sa inyo, kaya't hindi nito sisirain ang mga bunga ng inyong lupa; at ang inyong puno ng ubas sa parang ay hindi mawawalan ng bunga, sabi ng PANGINOON ng mga hukbo. 12Tatawagin kayong mapapalad ng lahat ng mga bansa, sapagkat kayo'y magiging lupain ng katuwaan, sabi ng PANGINOON ng mga hukbo. 13“Ang inyong mga salita ay naging marahas laban sa akin, sabi ng PANGINOON. Gayunma'y inyong sinasabi, ‘Paano kami nagsalita nang laban sa iyo?’ 14Inyong sinabi, ‘Walang kabuluhan ang maglingkod sa Diyos. Ano ang aming pakinabang sa pagtupad namin sa kanyang utos o sa paglakad nang tulad sa may pananangis sa harap ng PANGINOON ng mga hukbo? 15Ngayo'y ating tinatawag na mapalad ang palalo; hindi lamang umuunlad ang mga gumagawa ng masama, kundi kapag kanilang tinutukso ang Diyos, sila'y nakakatakas.’” 16Nang magkagayo'y nag-usap silang mga natatakot sa PANGINOON. Binigyang-pansin sila ng PANGINOON at pinakinggan, at ang isang aklat ng alaala ay isinulat sa harap niya, para sa kanila na natakot sa PANGINOON at nagpahalaga sa kanyang pangalan. 17“Sila'y magiging akin, sabi ng PANGINOON ng mga hukbo, isang natatanging kayamanan sa araw na ako'y kumilos. Kaaawaan ko sila na gaya ng isang tao na naaawa sa kanyang anak na naglilingkod sa kanya. 18At minsan pa ay makikilala ninyo ang pagkakaiba ng taong matuwid at ng masama, ng taong naglilingkod sa Diyos at ng hindi naglilingkod sa kanya. (AB01)

 

Kaya't kitang-kita na ang ikapu ay bahagi ng ugnayang Tipan sa pagitan ng Diyos at Israel. Walang taong maaaring gumawa ng mga desisyon na nagbabago sa mga Kautusan ng Diyos na may kinalaman sa ikapu sa loob ng Tipang ito. Walang tao ang maaaring maging bahagi ng mga hinirang at hindi sumunod sa mga kautusan ng ikapu. Ito ay isang tanda ng pagbabalik sa Diyos sa pagpapanumbalik

 

Konklusyon

Kaya’t ang unang ikapu ay kinokolekta at pinangangasiwaan sa lokal o saklaw ng lugar. Ang sentral na  administrasyon ng Iglesia ay sinusuportahan ng ikapu ng mga ikapu. Ang ikalawang ikapu ay ginagamit sa una, ikalawa, ikaapat, ikalima at ikaanim na taon ng Sabbatical na siklo. Ang ‘ikatlong ikapu’ sa totoo lang ay ang normal na ikalawang ikapu ng ikatlong taon ng siklo na naging ‘ikapu ng ikatlong taon’ at ibinibigay sa pagkasaserdote (ngayon ay sa Iglesia) para sa tulong sa mga mahihirap. Ang ikaanim na taon ng siklo ay ginagamit ng mga Judio bilang taon ng ikatlong ikapu din ayon sa tradisyon, ngunit walang malinaw na direksyon sa paksang ito. Ang Sabbatical o pitong-taon na siklo - na gumagawa ng pitong pitong-taon na siklo o apatnapu't-siyam na taon, na ang ika-limampung taon ay ang Jubileo - ay ang paraan ng pagtukoy ng mga taon. Ang batas na namamahala sa Jubileo ay matatagpuan sa Levitico 25:9-54 at 27:17-24. Ang Jubileo ay itinatag sa mga taong 27 at 77 ng mga siglo ng kasalukuyang panahon (mula sa Ezek. 1:1-2). Itinatag ng Diyos ang batayan ng Kanyang Kalendaryo at hindi ito maaaring mawala (tingnan ang mga aralin na Kalendaryo ng Diyos (No. 156) at Ang Kahulugan ng Pangitain ni Ezekiel (No. 108)).

 

Walang ikapu ng anumang uri ang maaaring kolektahin sa Ikapitong taon o sa taon ng Jubileo. Ang lahat ng pera sa mga taong ito ay kusang-loob na mga handog at binabayad sa una at ikatlong ikapu na mga pondo.

 

Gaya ng nakita natin, ang ikalawang ikapu ay ginawang ikatlong ikapu at ibinibigay sa mga mahihirap sa ikatlong taon ng Sabbatical na siklo. Ang gastusin sa kapistahan ay mula sa mga ipon hindi galing sa ikalawang ikapu. Ang lahat ng ikalawang ikapu sa taong ito ay ibinibigay sa mga mahihirap at mga Levita at, sa mga karaniwang taon, ang mga handog sa mga mahihirap at mga Levita ay ginawa mula sa ikalawang ikapu ng indibidwal. Ang ikaanim na taon ay itinuturing bilang taon ng ikatlong ikapu ayon sa mga kaugaliang sali’t-saling sabi. Ang epekto sa sistema ng Jubileo ay ang paglalaan ng dobleng ikalawang ikapu sa pagkasaserdote (at sa Iglesia). Ito ay isang purong administratibong desisyon ng mga Judio na walang batayan sa Biblia. Ang mga modernong paraan ng kita ay nangangailangan ng mga handog na pera sa una at ikatlong ikapu na pondo.

 

Ang huling taon ng Jubileo ay 1977. Ang susunod na siklo ay nagkaroon o magkakaroon ng mga taon ng Sabbath sa 1984, 1991, 1998, 2005, 2012, 2019 at 2026. Ang siklo hanggang sa taon ng Sabbath 2012 ay ganito:

 

      1992, 1993, 1995, 1996, 1997, 1999, 2000, 2002, 2003, 2004, 2006, 2007, 2009, 2010, at 2011 ay mga normal na taon para sa unang at ikalawang ikapu.

      Ang mga taong 1994, 2001, 2008, 2012, at iba pa ay mga taon ng ikatlong ikapu kung saan ang ikalawang ikapu ay ibinibigay sa mga mahihirap para sa pagdalo sa mga Pista.

      Ang 2019 ay ang susunod na taon ng Sabbath at walang ikapu na ibabayad. Ang lahat ng pera ay binabayad bilang unang ikapu at ikapu ng ikatlong taon na mga handog. Ang Kautusan ay binabasa sa Tabernakulo sa taong ito.

 

Ang 2027 ay ang susunod na taon ng Jubileo, kung saan ang mga taon ng Sabbath ay tumatapat sa 2019 at 2026.

 

Walang taong makapagtatatag ng isang sistema na naglilimita sa sistema na itinatag ng Diyos sa anumang paraan. Ang dahilan kung bakit ang mga Jubileo ay hindi muling naitatag sa mga Iglesia ng Diyos ng ikadalawampung siglo ay tila batay sa simpleng kasakiman, sa kadahilanang ang sistemang ito ay nililimitahan ang kita ng mga Iglesia. Sa katunayan, isang sistema ang itinatag na walang pagkakatulad sa tunay na sistema ng ikapu at nagdulot ng kahirapan sa hindi mabilang na mga tao. Ang pagkabigong itatag ang tunay na sistema sa ilalim ng Mga Kautusan ng Diyos ay katumbas ng pagkakait ng katotohanan sa kalikuan at hinatulan ni Pablo.

Roma 1:18-19 Sapagkat ang poot ng Diyos ay nahahayag mula sa langit laban sa lahat ng kalikuan at kasamaan ng mga tao, na sa pamamagitan ng kanilang kasamaan ay pinipigil ang katotohanan. 19Sapagkat ang maaaring malaman tungkol sa Diyos ay hayag sa kanila, yamang ito'y ipinahayag ng Diyos sa kanila. (AB01)

 

Walang iglesia ang maaaring legal na magtatag ng isang sistemang taliwas sa batas na nakabalangkas sa itaas. Kapag nangyari iyon, kailangang sirain ang sistema.

 

Ang indibidwal ay may obligasyon na makibahagi sa ugnayan sa Tipan na itinatag ng Diyos. Ang ikapu ay bahagi ng ugnayan iyon sa Tipan at isang tanda na ang tao ay nanunumbalik sa Diyos; siya ngayon ay naging bahagi ng Kautusan at sistema ng pamahalaan bilang isang saserdote at hari. Ang pagkabigong magbigay ng ikapu ay hindi lamang pagnanakaw sa Diyos kundi ito rin ang nagpapasiya kung ang indibiduwal ay bahagi ng Tipan o hindi, at kung ang taong iyon at ang kanilang pamilya sa katunayan ay nakikibahagi sa pangako ng tipan tungkol sa hinirang. Ang pagkakait sa ikapu ay epektibong pagtanggal sa sarili ng mana at sa pagtanggal ng pagpapagingbanal ng pamilya.

 

 

 

Appendix

Ikapu sa Taon ng Sabbath

 

Ang Taon ng Sabbath ay may ilang mga aplikasyon na sa epekto ay nagbabago sa Kautusan kaugnay ng paggana nito sa mga normal na taon. Isa sa mga bagay na tila nakalilito sa ilang mga tao ay ang paglalapat ng batas ng ikapu kaugnay ng Taon ng Sabbath.

 

Ang normal na tungkulin ng Ika-apat na Utos ay mag-atas sa lahat ng mananampalataya ng pangangailangang hindi lamang ipangilin ang Araw ng Sabbath kundi magtrabaho rin sa loob ng anim na araw bawat linggo. Kaya ang utos ay sumasaklaw sa isang malaking bilang ng mga konsepto. Tulad ng lahat ng mga Utos ng Diyos, ang mga ito ay nakabatay sa Dalawang Dakilang Utos, na pinalawig hanggang sa Sampu, at pagkatapos ay pinalawig sa buong katawan ng Kautusan ng Diyos (tingnan ang aralin na Ang Kautusan ng Diyos (L1)).

 

Ang Taon ng Sabbath, Gayunpaman, ay nagbibigay-daan sa bawat tao na mapalaya mula sa legal na obligasyon na magtrabaho linggu-linggo sa buong taon, maliban sa mga Kapistahan at mga Banal na Araw at ang paminsang pagpapahinga mula sa trabaho na ipinagkaloob para sa pang-araw-araw na pag-andar ng lipunan.

 

Ang taon ng Sabbath ay nangangailangan na ang lupa ay ipahinga mula sa komersyal na pagtatanim at para ito ay magamit para sa pahinga at kasiyahan ng mga mahihirap at nangangailangan. Ang pangangailangang ito ay aktuwal na nagbunsod sa Diyos na mamagitan at ipadala ang Israel sa pagkabihag upang makamit ang kinakailangang pahinga para sa lupa at sa mga Sabbath nito. Sa taon ng 2019, nakita natin ang maraming kasalanan na lumaganap at ang mga bansa ay nagiging makasalanan, kaya't pinadalhan tayo ng Diyos sa tagtuyot at sa lalong madaling panahon ay mapipilitan tayong pumasok sa digmaan at pagkatapos kapag naisip Niya na nararapat na ay ipapadala Niya ang Dalawang Saksi upang harapin tayo at ihanda tayo para sa pagdating ng Mesiyas. Mula sa oras na dumating sila ay hindi uulan hanggang ang sangkatauhan ay magsisi sa ilalim ng Mesiyas bago ang Taon ng Tatlong beses na Pag-aani bago ang Jubileo (cf. Mga Digmaan ng Wakas Bahagi I: Mga Digmaan ng Amalek (No. 141C); Mga Digmaan ng Wakas Bahagi II: 1260 Araw ng mga Saksi (No. 141D) at Mga Digmaan ng Wakas Bahagi III: Armageddon at ang mga Mangkok ng Poot ng Diyos (No. 141E)). Tungkulin nating manalangin at mag-ayuno para sa pagsisisi ng ating mga tao upang hindi tayo mabihag bago dumating ang Mesiyas saan man tayo naroroon.

 

Sa pamamagitan ng pangangailangan na pigilin ang komersyal na pagsasamantala sa lupa at ang taunang pagtatanim sa panahong ito, ang bawat tao ay na-abswelto sa pangangailangang gumawa sa pamamagitan ng regular na pagtatrabaho ng taunang kita na dapat kuhaan ng ikapu. Ang taong ito ay inilaan para sa edukasyon ng indibidwal sa mga Kautusan ng Diyos at sa mga pagsusumikap na inilaan ng indibidwal para sa kanyang sarili na may kaugnayan sa regulasyon ng lipunan at pagpapatupad ng mga Kautusan ng Diyos at ang istrukturang panlipunan nito. Sa pagsasagawa, ang indibidwal ay maaaring ilaan ang Taon ng Sabbath para sa pag-aaral ng isang paksa sa loob ng kanyang pinagkakaabalahang larangan sa loob ng lipunan. Ang ganitong gawain ay ginagamit ng mga unibersidad hanggang sa ngayon at tinatawag na Sabbatical leave o Sabbatical studies.

 

Sa katunayan, hindi lahat ng tao ay magsasaka at kakaunti lamang ang umaasa sa ani ng lupa. Sa lipunan ngayon, ang karamihan ng mga tao ay regular na nagtatrabaho at ang mga pinaka-kakaunti lamang ang may sapat na pribilehiyo na mabigyan ng Sabbatical leave na may bayad. Hindi nito gayunpaman, nililimitahan ang paggamit ng Kautusan o ang interpretasyon nito para sa mga  karapatan at benepisyo ng indibidwal sa ilalim ng Kautusan.

 

Sa biblikal na lipunang pinamumunuan ng mga Kautusan ng Diyos, ang tao ay may karapatang huminto sa karaniwang trabaho sa taong ito at magpatuloy sa pag-aaral ng mga Kautusan ng Diyos sa partikular. Nasa sa bawat tao pa rin ang desisyon kung magtatrabaho siya at kikita mula sa ibang pinagkukunan maliban sa komersyal na pagtatanim.

 

Ang lupain sa gayon ay napalaya at sa katunayan ay magbubunga ng anumang tumutubo nang kusa. Ito ay naglalagay ng responsibilidad sa indibidwal na sangkot sa isang pagpapasiyana kung ano ba ang bumubuo sa kita na dapat kuhaan ng ikapu. Mayroon ding ilang mga ordenansa na kasama ang mga panganay ng hayop, at iba pang mga ordenansa na sumusunod mula sa karaniwang pag-aalaga ng mga kawan. Ang katotohanan ay karamihan sa mga tao sa lipunan ngayon ay hindi nakakaranas ng mga problemang may kinalaman sa mga panganay ng hayop dahil hindi natin sinusupil ang lipunan ang lipunan tulad ng nakasaad sa Bibliya.

 

Ang pangako ay ibinigay sa atin ng Diyos na tayo ay bibigyan tatlong beses na pag-aani sa taon bago ang Sabbath at mga taon ng Jubileo. Ito ay upang matiyak na sapat ang ikapu at ani at kita na dapat kuhaan ng ikapu na magagamit natin sa pagsunod sa mga taon ng Sabbath at Jubileo. Sumusunod ito sa bawat normal na siklo ng Sabbath kung saan ang taon ng Sabbath ay pinagana sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos sa Ikaanim na taon o minsan ay kahit mula pa sa Ikalimang taon.

 

Sa gayon ay may mas malawak na antas ng kalayaan na ibinibigay sa indibidwal sa Taon ng Sabbath kumpara sa anuman sa Kautusan tungkol sa bawat taon na nasa loob ng siklo maliban sa Taon ng Sabbath. Alinsunod dito, ang sistema ng ikapu para sa Taon ng Sabbath ay ginawang mas malaya kaysa sa karaniwang nararanasan. Sa Taon ng Sabbath, indibidwal ay pinahihintulutang tukuyin ang kombinasyon ng kanyang mga ani bilang kung ano ang tumutubo ng kusa at kung ano ang aktuwal na kinita.

 

Sa bawat taon, pinahihintulutan ng Iglesia ang indibidwal ng kalayaan na matukoy ang net na kita na dapat kuhaan ng ikapu. Marami sa mga Iglesia ng Diyos na kumikilos sa ilalim ng sistema ng ikapu na hindi sumusunod sa gawaing ito. Iginigiit ng ilan na ang ikapu na ibinabayad ay nasa gross na kita bago ang mga ginastos. Ang mga negosyo ay hindi ganito at hindi maaaring magpatakbo sa prosesong ito. Ito mismo ay isang komplikadong argumento sa pagtukoy ng wastong pamamaraan para matukoy ang aktwal na kitang dapat kuhaan ng ikapu.

 

Ipinaubaya ng Iglesia sa indibidwal ang pagtukoy ng kanilang net na kita na dapat kuhaan ng ikapu sa mga normal na taon. Sa mga taon ng Sabbath, sinasabi nito na ang lahat ng perang ibinabayad sa Iglesia ay itinuturing bilang mga handog at nasa indibidwal ang pagtukoy kung ano ang pinaniniwalaan nilang responsableng kita, bawas na ang ginastos, na ibinabayad sa Iglesia. Sa Taon ng Sabbath, ang indibiduwal ay hindi kailangang magtrabaho linggu-linggo alinsunod sa Ikaapat na Utos. Sa isang normal na taon, kung ang isang tao ay magpasya na lamang na magpahinga ng isang taon at wala nang gagawin, siya ay legal na lumalabag sa Ika-apat na Utos. Ang bawat tao, maging ang mga may kapansanan, ay kinakailangang gawin ang kanilang magagawa para sa ikasusulong at kapakinabangan ng lipunang kanilang ginagalawan. Sa Taon ng Sabbath sila ay pinalaya mula sa obligasyong ito at maaari nilang gamitin ang taon para sa pag-aaral na pinili nilang gawin.

 

Sa gayon, malaya rin tayong magbigay para sa Iglesia, sa mga gawain nito, at sa ministeryo nito at sa mga mahihirap na nasa pangangalaga nito sa pamamagitan ng mga handog. Nasa indibidwal ang pagpapasya kung ano ang ibinukod mula sa ikalawang ikapu na kita ng nakaraang anim na taon at kung ano ang magagamit  sa Ikapitong taon. Ang Iglesia ay hindi nakikialam at hindi makikialam sa pagtatakda ng mga pagbabayad at sa paglimita sa naipon na kita ng Ikalawang Ikapu para sa gastusin sa Taon ng Sabbath.

 

Marami sa iba't ibang mga iglesia ay inutusan na ipadala ang lahat ng labis na Ikalawang Ikapu sa iglesia taun-taon. Marami ang inutusan na ipadala ang Ikatlong Ikapu kada tatlong taon sa punong-tanggapan ng iglesia at na ang ikapu na ito ay karagdagan sa Ikalawang Ikapu, na hindi naman. Ang Ikatlong Ikapu ay isang maling pangalan para sa Ikalawang Ikapu ng Ikatlong Taon ng siklo ng Sabbath. Tuwing Ikatlong Taon ng siklo, ang Ikalawang Ikapu ay ibinabayad sa Iglesia para sa mga pondo ng mga dukha (Pondo ng Ikatlong Taon) para makadalo sa mga kapistahan ang mga mahihirap at kapus-palad.

 

Ang isa sa mga pinakamapanlinlang na taktika na nakita nating ginawa ay ang pag-atake sa mga seksyon ng batas ng ikapu at ang pagpapatupad nito ng mga taong nagsasabing miyembro sila ng mga Iglesia ng Diyos at ang ilan ay lumalapit pa at/o sinusubukang maging mga miyembro ng CCG ngunit sa katotohanan sila pala ay mga Antinomian. Sa katunayan ay hindi nila sinusuportahan ang karamihan o alinman sa Kautusan ng Diyos.  Kinailangan naming tanggalin ang ilang mga tao dahil sa ganitong dahilan at pananaw kapag lumitaw na ang kanilang mga paniniwala. Kung hindi ka sang-ayon sa amin, huwag kang lumapit sa amin na nagpapanggap na gustong sumali sa amin. Hindi kayo nagiging tapat.

 

Hindi kami humihingi ng paumanhin para sa mga kalayaan at responsibilidad na ibinibigay namin sa indibidwal para sa pagpapasiya ng kanilang suporta at tulong sa Iglesia.

 

Bawat isa sa atin ay kinakailangang suportahan ang Iglesia, at ang mahihirap ng Iglesia, at kasunod nito ang lipunang ating ginagalawan. Sa Taon ng Sabbath, kinakailangan mong tukuyin ang mga handog na ibinibigay mo sa Iglesia na isinasaalang-alang kung ano ang iyong kinita, kung ano ang mga natanggap mo nang di-inaasahan, at ang kinuha mo mula sa mga pondong nakuha mula sa mga ipon ng Ikalawang Ikapu mula sa mga nakaraang taon. Ang Iglesia ay nagpahayag na ang mga pondong ito ay mga handog. Kaya, maaari kang magtrabaho o hindi, at malaya kang tukuyin ang iyong kita at gastusin at ang mga halagang ibinibigay mo sa Iglesia para sa mga operasyon nito. Kaya't malaya kang bumuo ng iyong sariling pasiya hinggil sa tama o maling pagtukoy ng balanse ng iyong kita at mga obligasyon sa ikapu.

 

Ang Iglesia ay may kapangyarihan sa ilalim ng Kautusan na gumawa ng gayong mga pagpapasiya, at bawat isa sa atin ay dapat magpasalamat na wala tayong mas malaking pasanin na iniatang sa atin. Ang limitasyon na ito ng Taon ng Sabbath ay kailangang isaalang-alang ng mga grupo ng iglesia na humihiling ng tulong mula sa World Conference.

 

Magbigay sa abot ng iyong makakaya at magbigay ayon sa gusto mong ibigay. Tuparin ang iyong mga panata. Hayaan ang iyong oo ay maging oo at ang iyong hindi ay maging hindi. Huwag makipag-away sa iyong mga kapatid dahil iba ang pananaw nila sa iyo tungkol sa kanilang mga obligasyon at responsibilidad. Magpasalamat na ang bawat isa sa atin ay nakakalakad sa pananampalataya, ayon sa ating makakaya. Higit sa lahat, huwag mong pabayaan ang iyong mga kapatid at ang Iglesia ng Diyos sa pagpapatupad ng kanilang mga gawain at responsibilidad sa Kautusan ng Diyos at pagpapalaganap ng Pananampalataya.

 

Ang batas ng ikapu ay isa pang aspeto ng pag-ibig sa Diyos at pag-ibig sa isa't isa. Ipakita mong iniibig mo ang Diyos sa pamamagitan ng pagpapakita ng iyong pag-ibig sa isa't isa, na siyang Iglesia ng Diyos.

 

 

q